Morgunblaðið - 23.01.2015, Blaðsíða 36

36 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 23. JANÚAR 2015
✝ Helga Brynj-ólfsdóttir
fæddist í Krossa-
nesi við Eyjafjörð
24. desember 1935.
Hún varð bráð-
kvödd á heimili
sínu í Reykjavík 7.
janúar 2015.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin Guð-
rún Rósinkars-
dóttir húsmóðir, f.
3.8. 1905 á Kjarna, Arnarnes-
hreppi, d. 4.5. 1983, og Brynj-
ólfur Sigtryggsson, kennari og
bóndi lengst af í Krossanesi, f.
7.10. 1895 í Skriðu, Hörgárdal,
d. 10.8. 1962. Helga var yngst
systkinanna sjö frá Krossanesi;
tvær systur hennar, Sigrún fv.
fulltrúi á skrifstofu heimspeki-
deildar Háskóla Íslands, f.
2.6.1928, og Áslaug fv. fræðslu-
stjóri í Reykjavík, f. 13.11.1932,
lifa hana, en látin eru: Ragn-
heiður talsímakona, f. 1923, d.
1947, Þorgerður húsmóðir í
Noregi, f. 1925, d. 1996, Ari eðl-
isfræðingur í Bandaríkjunum, f.
1926, d. 2013, og Sigurður Óli
kennari og bæjarfulltrúi á Ak-
garðyrkjufræðingur, f. 28.11.
1965; maki Valgerður Jónas-
dóttir grafískur hönnuður. Þau
eiga tvö börn: Guðnýju Helgu og
Jónas Karl. Börn Ragnars og
Margrétar Gróu Júlíusdóttur
eru Hanna og Eyþór Ómar.
Helga lauk stúdentsprófi frá
Menntaskólanum á Laugarvatni
1957 en þar lágu leiðir þeirra
Eyþórs Ómars saman. Eftir það
starfaði hún um tíma á Rann-
sóknastofu Háskólans en dvald-
ist svo til 1965 með eiginmanni
sínum í Heidelberg og Kiel í
Þýskalandi er hann var þar í
námi. Heim komin var hún fyrst
húsmóðir í Reykjavík og síðar á
Seltjarnarnesi en frá 1972 til
2005 starfaði hún sem læknarit-
ari á dvalar- og hjúkrunarheim-
ilinu Grund. Eftir lát Eyþórs
Ómars átti hún heima á Brekku-
stíg 17, Reykjavík. Krossanes-
systkinin voru mjög samrýnd og
á síðari árum ferðuðust þau m.a.
saman til Flórída, Kaliforníu og
Havaí. Helga hafði unun af bók-
lestri, vönduðu íslensku máli og
klassískri tónlist, einkum óp-
erum; hún var fastagestur á tón-
leikum og leiksýningum og sá
sér til mikillar ánægju sýningu
Þjóðleikhússins á Sjálfstæðu
fólki skömmu áður en hún lést.
Útför Helgu fer fram frá Nes-
kirkju í dag, 23. janúar 2015, og
hefst athöfnin kl. 13.
ureyri, f. 1929, d.
1984.
Helga giftist
28.3. 1959 Eyþóri
Ómari Þórhallssyni
tannlækni, f. 28.1.
1935 í Reykjavík, d.
23.11. 1988. For-
eldrar hans voru
hjónin Guðrún Guð-
laugsdóttir hús-
móðir og Þórhallur
Friðfinnsson klæð-
skerameistari. Eftirlifandi syst-
ir Eyþórs Ómars er Kolbrún fv.
læknaritari, f. 10.11. 1936. Börn
Helgu og Eyþórs Ómars eru: 1)
Þórhallur prófessor í málvís-
indum við Háskóla Íslands, f.
4.6. 1959; maki Rósa Gísladóttir
myndlistarmaður. Þau eiga
þrjár dætur: Þorgerði, Helgu
Gunndísi og Guðrúnu Sigríði. 2)
Guðrún kennari, f. 12.8. 1963;
maki Leifur Aðalsteinsson lög-
giltur fasteignasali. Dætur Guð-
rúnar eru Anna Dís og Eva. Son-
ur Önnu Dísar og Jóns Heiðars
Kristinssonar, sambýlismanns
hennar, er Jökull Kári. Börn
Leifs eru Arnheiður og Arnar.
3) Ragnar fjölmiðlarýnir og
Helga tengdamóðir mín var
glæsileg kona og falleg að utan
sem innan. Hún var hávaxin, ljós
yfirlitum, bar sig afar vel og
hafði fágaða framkomu. Hún var
svo yndisleg heim að sækja að
maður kom alltaf glaðari og létt-
ari af hennar fundi. Helga kunni
vel þá list að hrósa öðrum og
gleðjast með þeim. Hún hafði
góða frásagnargáfu, var alltaf til
í að spjalla um menn og málefni
og fylgdist vel með þjóðmálum.
Hún var skarpgreind og stál-
minnug, hafði gaman af fólki og
ættfræði, mikil íslenskumann-
eskja og hafði lifandi áhuga á
lestri góðra bóka, ekki síst ævi-
sagna, en líka á málfræði, staf-
setningu og rituðu máli almennt.
Hún var óskaplega tónelsk,
hafði unun af óperum og söng og
elskaði Maríu Callas og Kristján
Jóhannsson. Helga lét aldrei
biðja sig tvisvar um að koma á
tónleika eða í leikhús, jafnvel
þótt fyrirvarinn væri stuttur.
Þótt Helga flytti ung suður
var hún mikill Norðlendingur í
sér, þótti vænt um heimahagana
í Krossanesi og lét helst aldrei
heilt sumar líða án þess að
bregða sér norður. Hún kom úr
stórum og samheldnum systk-
inahópi sem hittist oft og ferðað-
ist saman bæði innanlands og
utan.
Það var mikill missir fyrir
Helgu þegar maðurinn hennar,
Eyþór Ómar Þórhallsson, lést
langt um aldur fram 1988. Þau
voru miklir mátar, höfðu kynnst
í Menntaskólanum á Laugar-
vatni og voru saman alla tíð upp
frá því. Eftir lát Eyþórs Ómars
sinnti Helga börnunum sínum
þremur, vaxandi hópi barna-
barna og síðar litla langömm-
ustráknum Jökli Kára. Helga
var stolt af öllum sínum afkom-
endum og fylgdist með þeim
hvar sem þeir voru staddir í
heiminum og nýtti sér til þess
nútíma tækni, tölvupóst og sam-
félagsmiðla. Hún var líka í góðu
sambandi við aldraða tengdafor-
eldra sína og annaðist þau af al-
úð meðan þau lifðu.
Ég kynntist Helgu fyrir 35
árum og varð strax gott sam-
band okkar á milli og aldrei bar
skugga á þá vináttu. Hún heim-
sótti okkur þegar við bjuggum
erlendis, til Þýskalands, Banda-
ríkjanna og Bretlands, og var
alls staðar á heimavelli, enda
málamanneskja og talaði bæði
þýsku og ensku prýðisvel. Í
sumar sem leið fór hún í eft-
irminnilega ferð með börnum
sínum á fornar slóðir í Þýska-
landi, um Rínarhéruð og til Hei-
delberg þar sem þau höfðu búið
þegar Eyþór Ómar var í námi í
tannlækningum. Systkinin geta
nú yljað sér við þær góðu minn-
ingar. Ég hefði ekki getað hugs-
að mér betri tengdamóður né
dætrum okkar Þórhalls betri
ömmu. Takk fyrir allt, Helga
mín. Blessuð sé minning þín.
Rósa Gísladóttir.
Ég kynntist Helgu fyrir átta
árum, þegar við Ragnar fórum
að vera saman. Hún tók mér
opnum örmum og mér leið alltaf
vel í návist hennar. Þannig leið,
held ég, öllum sem umgengust
Helgu. Hún var mikill félagi,
sem gott var að leita til og tala
við. Börnunum okkar reyndist
hún afar vel og átti erfitt með að
neita þeim um nokkuð. Þau
munu sakna hennar mikið.
Helga var glæsileg kona í alla
staði. Hún var vel að sér og
hafði áhuga á mönnum og mál-
efnum. Áhuginn á lífinu var lík-
lega það sem gerði hana svona
unglega og tímalausa. Hún sagð-
ist ætla að verða hundrað ára og
enginn dró það í efa.
Ég kveð fallega konu sem mig
langaði að kynnast miklu betur.
Ég votta fjölskyldu hennar og
öðrum aðstandendum mína
dýpstu samúð.
Hvíldu í friði, Helga mín.
Valgerður (Vala).
Það er erfitt að átta sig á að
ég geti ekki lengur slegið á
þráðinn til elsku systur minnar
og spjallað við hana um alla
heima og geima eða leitað ráða
hjá henni um eitt og annað.
Minningar um Helgu hrann-
ast upp, en hún var yngst okkar
sjö systkina. Ég man hve stolt
ég var af henni þegar eldri
systkini mín voru að láta hana
fallbeygja erfið orð og hún
stóðst öll próf þeirra.
Helga var bráðgert barn, orð-
in læs fjögurra ára og kunni
reiðinnar ósköp af vísum. Ég
minnist þess að hún talaði oft
við sjálfa sig og lék þá gjarnan
margar persónur. Þóttist fara á
næsta bæ og bað um að fá eitt-
hvað að láni. Í eitt skiptið var
það blámadós, en bláminn var
settur í síðasta skolvatnið svo að
þvotturinn yrði bláhvítur. Í
barnaskóla var Helga valin til að
leika og flytja ljóð á vorskemmt-
unum skólans því hún var mjög
skýrmælt. Eitt sinn lék hún
hlutverk litlu stúlkunnar með
eldspýturnar. Öðru sinni flutti
hún ljóð Páls Árdal „En hvað
það var skrýtið“ af hreinni
snilld.
Helga fór síðan í Gagnfræða-
skólann og lauk þaðan lands-
prófi, og sótti síðar um skólavist
í Menntaskólanum á Laugar-
vatni. Þar kynntist hún Eyþóri
Ómari Þórhallssyni, sem varð
eiginmaður hennar. Hann lærði
tannlækningar í Heidelberg og
fékk eitt árið námstyrk frá Kíl-
arháskóla. Helga var á báðum
þessum stöðum með Ómari, en
þess á milli vann hún hér heima
sem meinatæknir á Landspítal-
anum.
Helga gegndi starfi læknarit-
ara á Hjúkrunarheimilinu Grund
í rúm 30 ár. Hún kunni vel við
sig á Grund og bar stjórnendum
og læknum einstaklega vel sög-
una og hef ég heyrt að það hafi
verið gagnkvæmt.
Helga og Ómar voru samrýnd
hjón og heimili þeirra á Tjarn-
arbóli var smekklegt og einkar
notalegt, enda ríkti ávallt á
heimilinu glaðværð og góðlátleg
glettni. Það var gaman að
ferðast með þeim um okkar
fagra land, til að veiða eða að
fara norður í Krossanes. Það
leyndi sér ekki að Ómar dáði
konu sína, enda var Helga fjör-
mikil, með fallegt ljóst hár, há-
vaxin og spengileg, áhugasöm
um menn og málefni og fylgdist
grannt með allri þjóðfélagsum-
ræðu. Hún var vel lesin, minnug
og hafði sérstakt yndi af tónlist.
Það var mikið áfall fyrir
Helgu og börnin þrjú þegar Óm-
ar féll frá, langt um aldur fram,
53 ára. Öll eru börnin glæsileg,
dugleg og vel gert fólk.
Í tilefni 60 ára afmælis Helgu
fórum við átta saman, systkini
og makar, til Flórída. Það var
ógleymanleg ferð. Seinna fórum
við í viðburðaríkt ferðalag til
Havaí.
Helga var ekki tilætlunarsöm
og lét ekki mikið fyrir sér fara.
Það var í samræmi við hennar
lífsmáta að sofna hljóðlát svefn-
inum langa út frá krossgátu.
Ég þakka samfylgdina og geri
mér grein fyrir að það er sér-
stök gæfa að hafa átt að slíka
systur. Elsku Tolli, Gúddý,
Raggi, tengdabörn og ömmu-
börn, ég samhryggist ykkur öll-
um. Góðar minningar um ein-
staka konu lifa hins vegar
áfram.
Áslaug Brynjólfsdóttir.
Elsku besta amma Helga.
Þú varst svo sæt og fín þegar
þú varst hjá okkur á aðfanga-
dagskvöld. Þú reyndir samt að
gera sem minnst úr því að þú
ættir afmæli en okkur fannst
þetta alltaf vera þitt kvöld.
Núna um jólin leiddi Jökull Kári
litli langömmukúturinn þinn
sönginn „79 ára í dag“.
Þú hefur alltaf verið til staðar
og auðvelt að leita til þín. Við
eigum ótal margar góðar minn-
ingar við eldhúsborðið á
Brekkustíg, þar sem yfirleitt var
ristað brauð með osti, sultu og
boskó (nesquik-kakó) á boðstól-
um. En við byrjuðum svo frekar
snemma að kunna að meta
sterka og góða kaffið þitt.
Það var alltaf svo gaman að
ræða og rökræða öll mál við þig,
það var yfirleitt mikill hiti í um-
ræðunum. Þú hafðir svo mikið
að segja en þér fannst alltaf jafn
gaman af því að heyra okkar
skoðanir á hinum ýmsu málum.
Amma var alltaf með puttann á
púlsinum, hvort sem við rædd-
um um daginn og veginn, stjórn-
mál, bækur, kvikmyndir eða tón-
list. Þú sýndir öllu áhuga, varst
með alla klassísku tónlistina á
hreinu en vissir líka alltaf hvaða
Eurovision-lag myndi vinna og
hver staðan væri í leiknum,
hvort sem það var Arsenal, KR
eða heimsmeistaramótið.
Það var svo yndislegt að fá að
upplifa að fara með þér í óp-
eruna, þú varst svo heilluð af
söngnum og sögunum og smit-
aðir okkur af áhuganum sem er
enn til staðar, við héldum svo
innilega að við myndum fara
allavega einu sinni enn með þér.
Þú hafðir svo gaman af því að
segja okkur sögur frá gamla
tímanum og sagðir svo lifandi
frá, bæði frá Krossanesi og öll-
um ævintýrunum ykkar afa Óm-
ars, okkur var farið að finnast
við þekkja hann bara af sög-
unum þínum.
Þú varst svo hlý og góð, mað-
ur var svo öruggur þegar þú
leiddir mann, þú kreistir hönd-
ina alltaf svo fast og sagðir að
það sýndi hversu vænt þér þætti
um okkur. Þú varst alltaf svo
eftirtektarsöm og flink að hrósa,
bæði með orðum þínum og
gjörðum. Þú sagðir sjálf að þú
gæfir okkur frekar „like“ á Fa-
cebook en prjónaða sokka og við
kunnum alltaf jafn vel að meta
það.
Þín verður sárt saknað, elsku
amma Helga, en við erum
heppnar að eiga allar þessar
dásamlegu minningar sem munu
lifa áfram með okkur.
Þínar
Anna Dís og Eva.
Elsku amma. Takk fyrir öll
góðu árin sem við áttum saman.
Stundirnar sem ég átti með þér
á Brekkustígnum eru orðnar að
minningum sem ég mun aldrei
gleyma.
Æskuminningar um spenn-
andi strætóferðir vestur í bæ og
vídeóleiguna á horninu þar sem
ég fékk gjarnan að kaupa mér
bland í poka og leigja spólu.
Minningar um ævintýralega
leiki okkar systkinanna á Bláa
róló, úti í garði og í brunarúst-
unum við hliðina. Ekki má svo
gleyma Nonna og Manna-mynd-
unum sem við horfðum svo oft á
saman á meðan við drukkum
kakómalt og nörtuðum í ristað
brauð með smjöri sem þú hafðir
skorið í litla bita.
Á unglingsárunum var alltaf
svo gott að koma til þín í lamba-
læri og ís á sunnudögum og
spjalla um lífið og tilveruna,
heimsmálin, ættfræði, íþróttir
og listir. Þú varst alltaf svo góð;
hrósin frá þér og fallegu orðin
þín, einlægu facebook-skilaboðin
frá þér og öll ráðin sem þú gafst
mér. Á síðasta ári fékk að búa
hjá þér í fimm mánuði og kynnt-
ist þér þá enn betur. Hvað þú
dekraðir við mig og vildir allt
fyrir mig gera!
Elsku amma, takk fyrir að
vera mér alltaf svona góð og
hlusta alltaf á mig með áhuga.
Takk fyrir að vera alltaf til stað-
ar og fyrir að leiðbeina mér um
allt milli himins og jarðar.
Ég mun sakna og minnast þín
með gleði í hjarta.
Hanna Ragnarsdóttir.
Alltaf var gott að eiga ömmu
að og þegar við systurnar vorum
yngri þótti okkur fátt skemmti-
legra en að koma til hennar og
fá að gista. Hún snerist marga
hringi í kringum okkur og við
fengum alltaf rice krispies í
morgunmat og máttum horfa á
eins marga Nonna og Manna
þætti og við vildum.
Andrúmsloftið á Brekkustíg
var hlýlegt og þar var gaman að
vera barn. Við máttum leika
okkur í öllu húsinu, í garðinum, í
þvottahúsinu og oftar en ekki
fórum við með ömmu á bláa
róló. Eitt það skemmtilegasta
sem við gerðum var að fara með
niður í geymslu og skoða allt
gamla dótið. Þar var meðal ann-
ars uppstoppaður örn sem ég
hafði mikið dálæti á. Hann var
tígulegur og flottur. Ég gleymi
því ekki hvað ég var glöð og
hissa þegar örninn birtist í af-
mælispakka til mín nokkru síð-
ar.
Amma var einstaklega lífsglöð
og nægjusöm og það var dásam-
legt að vera í návist hennar.
Hún átti sér fjölmörg áhugamál
og þyrsti í fróðleik. Ég átti mik-
inn vin í henni þegar ég varð
eldri, hún var alltaf hress og svo
ung í anda, fljót að tileinka sér
nýja tækni, t.d. feisbúkk þar
sem hún fylgdist vel með allri
fjölskyldunni.
Ég hef sjaldan kynnst mann-
eskju sem átti jafnauðvelt með
að hrósa og amma. Það var dýr-
mætt að finna fyrir því hvað hún
var ánægð með allt sem maður
tók sér fyrir hendur og þótti æv-
inlega mikið til manns koma.
Elsku hjartans amma Helga
er farin. Það er ennþá óraun-
verulegt því að við áttum eftir
að gera svo margt saman. En
góðar minningar um góða konu
og frábæra ömmu lifa.
Þorgerður Þórhallsdóttir.
Elsku Helga mín.
Við áttum síst vona á að þú
værir á förum, en það var svo
sem þér líkt. Þú hefðir aldrei
viljað neitt vesen. Þú dreifðir
hlýju og gleði og krafðist einskis
á móti. Það var svo gaman að
spjalla við þig að meira að segja
Benjamín minn fór oft í heim-
sókn til þín bara til að spjalla við
ömmusystur sína um daginn og
veginn. Frá því ég var lítil telpa
varst þú alltaf unga frænka, litla
systir mömmu, sem var alltaf
eins konar sérstök vinkona mín.
Það var alltaf eins og við ættum
í smásamsæri – við vissum eitt-
hvað sem hinir vissu ekki. Það
var kannski ekkert áþreifanlegt
en samt var það eitthvað einhver
glóð eða lífsgleði. Svo áttir þú
elsku krakkana, Tolla, Guðrúnu
og Ragga. Og þau voru manni
alltaf kær ekki síst sjóræningja-
baninn hann nafni minn litli,
sem sagði mér allt um bardaga
sína við sjóræningjana þegar við
fórum út í göngutúr einu sinni
þegar hann var ca. þriggja ára.
Ég man þegar þú varst um tíma
í Krossanesi og ég var þar líka
smá tíma eitt sumarið hjá
ömmu, og við Didda löbbuðum á
hverju kvöldi út á bensínstöð að
hitta þig og labba með þér heim
þegar þú komst úr vinnunni. Þú
varst vinkona okkar, litla systir
mömmu minnar og pabba
Diddu. En heimurinn breytist.
Langt er síðan Óli pabbi Diddu
dó. Ragnheiður elsta systirin dó
ung úr bráðaberklum og Didda
næstelsta systirin dó fyrir þó
nokkrum árum. Ari sá eldri af
bræðrunum dó í fyrra og nú eru
bara mamma og Sigrún eftir af
systkinunum sjö. Krossanes er
löngu orðið svo til óþekkjanlegt.
En við erum hér enn. Við sem
eftir erum búum að hlýju og um-
hyggju afa og ömmu í Krossa-
nesi sem ólu upp hlýja og góða
krakka sem allir voru hið besta
fólk og sem ól síðan í hlýju og
umhyggju upp okkur frænd-
systkinin. Það er yndisleg
hvernig allir koma saman þegar
einhver fellur frá og hlýjan
streymir úr öllum áttum. Börnin
hans Ara í Ameríku og börnin
hennar Diddu í Noregi, börnin
Helga
Brynjólfsdóttir
Maðurinn með
ljáinn saxar á kyn-
slóðirnar og röskur
þriðjungur okkar
sem gengum út í
vorið 1955 með stúdentspróf frá
Menntaskólanum á Akureyri er
horfinn af sjónarsviðinu. Nú síðast
kvaddi okkur Húnvetningurinn
Gunnlaugur R. Jónsson, kennari
lengst af starfsævinni, fyrst á
Akranesi, síðan í Reykjavík og
endaði farsælan feril sinn í Hafn-
arfirði þar sem hann var lengi bú-
settur með fjölskyldu sinni. Gunn-
laugur ólst upp á
Neðri-Svertingsstöðum í Miðfirði
og eftir landspróf í Reykjaskóla
Gunnlaugur R.
Jónsson
✝ Gunnlaugur R.Jónsson fædd-
ist 22. janúar 1933.
Hann lést 2. janúar
2015. Útför Gunn-
laugs fór fram 14.
janúar 2015.
settist hann í 3. bekk
MA haustið 1951.
Vorið áður útskrif-
aðist frá skólanum
bróðir hans, Stefán
Jónsson læknir. Í
menntaskólanum
fylgdumst við Gunn-
laugur að í stærð-
fræðideild og með
okkur tókst góður
kunningsskapur.
Gunnlaugur var
hæglátur og dagfarsprúður,
stundaði námið af alúð og hafði
þess utan yndi af lestri góðra
bóka. Tungumál létu honum betur
en stærðfræðin og hann reyndist
prýðilega ritfær. Ég átti helst von
á að hann legði fyrir sig íslensku,
en leiðin lá til Kaupmannahafnar
1957 þar sem hann lagði stund á
dýralæknisnám um skeið áður en
hann sneri sér að kennslu hér
heima 1961.
Tengsl hans við Danmörku
héldust þó með ýmsum hætti, m.a.
var hann nám í Kennaraháskólan-
um í Kaupmannahöfn veturinn
1976-77 og seint á starfsævinni
bætti hann við dönskukunnáttu
sína í Háskóla Íslands.
Gunnlaugur var vinstrisinnað-
ur þegar á unglingsárum og í þeim
efnum áttum við samleið þegar á
leið í MA. Ekki mun föðursystir
hans, Elísabet Eiríksdóttir verka-
lýðsforingi á Akureyri og bæjar-
fulltrúi sósíalista þar í marga ára-
tugi, hafa dregið úr róttækni hans,
en Gunnlaugur og bræður hans
áttu vísan stað á heimili hennar á
námsárunum nyrðra. Síðar á æv-
inni tók hann þátt í störfum Al-
þýðubandalagsins, var m.a. vara-
maður í bæjarstjórn
Hafnarfjarðar um skeið og síðar
fulltrúi í skólanefnd Iðnskólans
þar.
Á seinni árum hafa leiðir okkar
Gunnlaugs sjaldan legið saman en
við bekkjarsystkinin höfum haft
spurnir af erfiðum veikindum
hans. Þegar hann nú er fallinn frá
rifjast upp ljúfar minningar frá
námsárunum. Við sendum fjöl-
skyldu hans og öðrum aðstand-
endum samúðarkveðjur.
Hjörleifur Guttormsson.