Húnavaka - 01.05.1982, Blaðsíða 25

HÚNAVAKA
23
Eitt sinn messaði ég á nýjársdag á Hofi, og fór þaðan niður að
Skeggjastöðum að skíra barn. Hörkugaddur var og mikill kuldi. Á
Skeggjastöðum var nýbyggt hús, þar sló að mér og ætlaði að líða yfir
mig, en ég var ekki með kamfóruna. Þá segir blessunin hún Ingunn
mín, gömul kona á níræðisaldri, við mig: „Komdu hérna prestur
minn“. Hún fór niður í kistu sína og tók upp glerpela og lét mig drekka
þrjá sopa og þá hitnaði mér alveg niður í tær af þessu góða víni.
Þar fékk ég þriðju fylgdina. Hjalti á Skeggjastöðum fylgdi mér inn
eftir. Á þessum ferðum minnir mig að ég hafi villst lítils háttar, einu
sinni eða tvisvar.
Húsvitjunin hafði sitt að segja. Það var trú prestanna að eftir hana
örvaðist kirkjusókn.
FEKK MIKLAR MUNNHERKJUR
Skömmu eftir að ég kom að Höskuldsstöðum eignaðist ég hund af
skosku kyni. Það hundakyn hafði komið hingað með fjárkaupmönn-
um árið 1906. I fyrstu hafði ég ekki vit á að venja hann á að vera þar
sem ég geymdi reiðtygi mín. Þegar ég messaði næst á Skagaströnd og
sté í stólinn varð mér litið út um gluggann. Sá ég þá að hundurinn var
uppi á þinghúsinu á Stóra-Bergi. Hann sat þar býsna kotroskinn,
horfði á mig og fylgdist með mér af áhuga. í næsta skipti kenndi ég
honum hvar hann ætti að vera. Eftir það vék hann ekki frá hafurtaski
minu við það hús er ég hafði aðsetur í. Eg talaði oft við hann þegar ég
var á heimleið og virtist hann kunna vel að meta’það.
Eg var 4-5 tíma á leiðinni þegar ég fór út í Kálfshamarsvík að messa
á veturna. Kirkjan var ekki sótt inn fyrir Bjarg á veturna, því að þeir
höfðu ekki hesta á járnum, en þeir sóttu í Kálfshamarsvík og allir
sungu, þótt ekkert væri orgelið. Eg mátti alveg eins koma á rúmhelg-
um degi og messa. Það var jafnvel þegið — allir komu.
Mér er minnisstæð ein jarðarför. Þá var húskveðja í heimahúsum
langt út á Skaga — þá dó fólkið heima hjá sér. Þegar húskveðjunni var
lokið var lagt af stað inn að Hofi. Þangað komum við ekki fyrr en
klukkan fimm. Það var vetrargaddur 15 stiga frost og enginn hafði
búist við okkur. Þá var enginn sími. Kirkjan var ísköld og þegar ég
kom fyrir altarið, fann ég að peysan hafði gleymst þegar ég hafði
fataskipti. Ég fékk þá svo miklar munnherkjur og skjálfta að ég kom