Húnavaka - 01.05.1986, Qupperneq 70

68
H U N A V A K A
Hann fann hversu ólikir þeir voru. Það var eins og djúp gjá, sem
straumhörð á rynni um og græfi smátt og smátt, væri á milli þeirra.
Þessi maður ætlaði svo að fara að visa honum einhverja sáluhjálpar-
leið. Það var óþolandi.
Hann hafði alltaf farið í kirkju á stórhátiðum meðan séra Jón
messaði. Það voru hátíðlegar stundir. Hann fór lika og hlustaði á
fyrstu messu séra Arngríms, en honum likaði ekki ræðan. Séra Arn-
grímur hafði tekið eftir þessari lélegu kirkjusókn hans og gert honum
tiltal fyrir.
Meira að segja gamla prestsekkjan sagði honum að koma i kirkju og
reyna að afbera séra Arngrim. En til hvers að fara í kirkju til að
reiðast? Nei, heldur sleppti hann þvi. Það var skárra að vera álitinn
trúlaus en að blekkja sjálfan sig. Hann hafði sannarlega sina trú sem
hann breytti eftir.
f hans trú samsvaraði það altarisgöngu að þiggja gjafir guðs. Bergja
á brunni náttúrunnar. Guð lét sólina veita birtu og hlýju. Þess vegna
óx gróðurinn og dafnaði. Dýrin fengu næringu sína. Maðurinn át
afurðir dýranna.
Hann hafði oft hugleitt af hverju maðurinn þurfti að setja sig
drottnara yfir dýrunum. Hann hafði stundum þjáðst yfir að þurfa að
drepa dýr sem honum voru kær. Dýr sem hann hafði umgengist og alið
önn fyrir. En þetta var hlutskipti mannsins. Það var ekki eintóm sæla
að setjast í hásæti og halda um stjórnartaumana.
Hann leit á Lappa sinn. Þarna sat til dæmis þetta trygga dýr tilbúið
að gera honum til hæfis og alls grunlaust um græsku mannsins. Hon-
um fannst Lappi göfugur. Miklu göfuglyndari en nokkur maður.
Þarna reis hann upp þegar hann varð var við að húsbóndi hans horfði
á hann. Lappi dillaði rófunni vinalega, skokkaði til hans og brún
hundsaugun mændu á hann. Hann klappaði hundinum á kollinn og
flýtti sér inn í fjárhús. Hann gat ekki horft í þessi gáfulegu augu núna.
Ærnar hrukku inn i króna, en teygðu svo hausana i áttina til hans
og jörmuðu. Honum hafði verið orðið kalt. Nú var það hlýjan í
húsunum og vinarþel kindanna sem umlukti hann.
Hann kveikti á týru og hóf morgunverkin. Brátt gagntók starfs-
gleðin huga hans og hinar alvarlegu hugsanir svifu hljóðlaust burt.
Eins hvarf myrkrið í húsunum fyrir morgunskímunni.
Þegar hann hvolfdi úr moðpokanum út á hólinn og snjótittlingarnir
flögruðu í loftinu umhverfis hann, var hann farinn að raula jólasálm.