Húnavaka - 01.05.1986, Qupperneq 95

HUNAVAKA
93
í fyrstu og stikkaði hann þá tvöfaldri niðurstöðu við hann. Bað
Benjamín Stefán að draga inn og gefa út eftir því sem ólögin riðu yfir
en fór aftur að fást við vélina. Gekk þetta nokkuð vel um stund. En
ekki var ein báran stök því stuttu seinna gerðist það á hárri kviku að
niðurstaðan skarst á þóftujárni og slitnaði.
Þetta hefur líklega verið milli klukkan ellefu og tólf um morguninn.
Meðan þeir félagar jusu bátinn og útbjuggu drekann rak hann að
sjálfsögðu undan veðrum og vindi. Eitthvað reyndu þeir að lægja
öldurnar með því að hella út olíu því heldur versnaði veðrið og alltaf
var sama hríðin.
Þegar drekinn var farinn veg allrar veraldar réðu þeir ráðum sínum,
Stefán og Benjamín, hvað gera skyldi. Eftir nokkra umhugsun ákváðu
þeir að setja upp mastrið, reyna að sigla undan og lenda í Stekkjarvík
úti af Sölvabakka við Blönduós. Komu þeir mastrinu upp og tóku
aðeins utan af seglinu en það reyndist ekki segltækt vegna veður-
hamsins. Lensuðu þeir þá undan á mastrinu einu saman en ekki var
hægt að hafa stjórn á bátnum og felldu þeir því mastrið aftur. Vættu
þeir tuskur í olíu og bundu við bátinn til að reyna að lægja sjóinn því
alltaf gaf á og urðu þeir mikið að ausa. Benjamín og Stefán voru báðir
klæddir í stakka og í klofstígvélum en innanundir voru þeir í ullarföt-
um. Báðir rennblotnuðu við fyrsta ólagið og ekki bættu sífelldar
ágjafir úr.
Þegar ekki gekk að sigla varð að grípa til annarra ráða til að minnka
ferð bátsins þar sem þeir óttuðust mjög að reka inn á Þingeyrasand en
þar var nær engin von um björgun. Tóku þeir linubalana sem fullir
voru af línu, drógu kaðal i göt á botnunum, margþræddu í línuna og
bundu í járneyrun á bölunum. Voru þeir með þrefaldar niðurstöður í
gegnum balana, bundu þá síðan saman og gáfu út á tvöfaldri sverri
líflínu, um það bil 30 faðma. Þetta reyndist snjallræði, báturinn tók
þegar upp í kvikuna og þannig héldu balarnir honum. Fyrir þessu rak
hann og varði sig nokkuð vel. Fengu þeir ekki stór áföll.
Þegar þessu var lokið hægðist um og rak þá þannig lengi dags. Ein
stund tók við af annarri og alltaf var sama rokið og hríðin. Ræddu þeir
um hvað framundan væri og þótti lítt glæsilegt. Alltaf vonuðust þeir
þó eftir að leitarbátar myndu finna þá áður en það væri um seinan.
Ulpugarm sem var frammi í barka vættu þeir í bensíni og útbjuggu sér
blys til að hafa tilbúið ef nokkur merki sæjust um leitarmenn. Stöðugt
gaf á bátinn og urðu þeir að ausa við og við. Heldur herti frostið og