Húnavaka - 01.05.1999, Side 56

54
H Ú N A V A K A
Klukkan var langt gengin í fjögur þegar við komum niður i staðinn.
Misjafnlega var tekið á móti okkur í húsunum, sumar konurnar voru al-
veg steinhissa á að við skyldum brjótast með mjólkina í þessu veðri og
vissu þær þó ekki um færðina. Þær töldu líklegt að fólkið hefði lifað af
þótt mjólkin hefði ekki kornið fyrr en daginn eftir. Þó var ekki svo alls
staðar. I einu húsi barði ég að dyrum eins og venjulega og opnaði hurð-
ina. Blessuð frúin kom á móti mér með þjósti og áður en ég gat boðið
góðan dag eða sagt nokkuð annað, hreytti hún út úr sér: „Það er mikið
að mjólkin kemur.“ Hefði ég átt mjólkina sjálfur sem ég var að flytja,
hefði ég hellt úr brúsanum þarna í dyrunum og sagt konunni að hún
þyrfti ekki að bíða eftir mjólk frá mér oftar, en ég þagði.
A bakaleið var veðrið aðeins farið að ganga niður. Við urðum að skilja
sleðann eftir fyrir neðan hengjuna og bera brúsana upp á hinn sleðann.
En erfitt áttu aumingja hestarnir með að komast upp hengjuna.
Asgeir kom heim að Enni með mér til að skilja eftir brúsana sem þang-
að áttu að fara og fór síðan heim til sín með sleðann. Þegar ég kom heim
var klukkan langt gengin átta og var ferðin því búin að taka fullar níu
klukkustundir. Var þá komið að því að sinna fjósverkum en seinni gjöf í
fjárhúsum sleppti ég þann daginn.
Þeir voru stundum dýrir mjólkurpeningarnir.
Tímans tönn
Flestu eyðir timans tönn
tæpast neitt til varnar.
Gegnum dagsins ys og önn
ólmast minningarnar.
Dagsetur
Dofnar kliður, dimmir ótt,
dýpkar næturfriður,
bráðum allt er orðið hljótt,
aðeins lækjarniður.
IngibjörgEysteinsdóttir, Beinakeldu.