Húnavaka - 01.05.1999, Blaðsíða 142

140
H UNAVAKA
hinni hendinni varð hann hálfu ægilegri í framan en sleppd ekki klónni
af liendi minni og vígtennurnar blöstu viö ntér. Eg hélt að þetta væri mín
síðasta stund í lífinu og grenjaði eins og kraftar leyíðu en enginn heyrði
til mín nema kötturinn. I sjálfsvarnarbrjálæði ílaug mér í hug að slá
hendinni með kettinum á út í lofdð af öllu afli og viti menn, við köttinn
losnaði ég með mikinn sársauka og var fljót út með þrjár eða fjórar blæð-
andi rispur fram handarbakið.
Eg skammaðist mín fyrir að hafa breytt á mód boðorðum Jóa og bjóst
við vinskaparslitum af þeirra hálfu en þau reyndust söm og áður.
Mömmu fann ég loks og bjó hún um sárin á meðan hún las mér verð-
skuldaða áminningarræðu. Kötdnn sniðgekk ég uppfrá þessu og er lítið
um ketti gefíð enn í dag.
Magga og Jói áttu fjórar geitur sem þau höfðu á vetrum úd í fjárhúsi
ásamt 20 kindum. A sumrin voru geiturnar hafðar austan við túnið í
grasigrónum lautum milli nokkuð hárra hóla sem þar eru. Þarna er tjörn
með sefgrasi og smáhólma og heitir Geitatjörn. Við hana er smákofi og
þangað rak Magga geiturnar þegar hún fór að mjólka þær. Það gerði
hún daglega og drukku þau mjólkina. Mér fannst þessi ntjólk góð eins og
annað hjá þeim.
Eitt sinn gaf hún mér fallegt kiðaskinn sem ég átti lengi. I annað sinn
gaf hún mér nýja sauðskinnsskó með hvítum bryddingum. Sennilega hef
ég gengið í öðruvísi skóm því að ég varð voða montin og hrifin af sauð-
skinnsskónum.
Jói var mjög laghentur maður og smíðaði sennilega ílest það sem þau
þurftu á að halda. Eg á enn tvö stykki sem hann smíðaði og gaf mér. Ann-
að er mjög vel gert blámálað brúðurúm og hitt er lítið þvottabretd með
sápuhólfi og gleri eins og var í alvöru þvottabrettum. Hann skar það úr
bretti sem brotnaði. Lídnn tréþvottabala fékk ég líka en hann er glatað-
ur.
Auk þeirra dýra sem talin eru upp hér að framan áttu þau brúnan hest
og hund sem hét Sesar og lét lítið yfir sér dagsdaglega.
Þau höfðu slægjur utan túns. Jói sló þar með orfi og ljá en Magga rak-
aði. Það var gaman að vera með þeim. Þá fékk ég stundum að sitja á hest-
inum milli sátanna er þau fluttu heyið heim í tóft. Eitt sinn er Jrau fóru í
heyband og við vorum öll þrjú komin Jrar sem heyið var kom í ljós að
hrífan ltafði gleymst heima en þannig áhöld geymdu þau í fjárhúsinu.
Þau báðu mig að fara og sækja hrífuna sent ég gerði með mestu ánægju
og stolti yfir að geta loksins gert eittlivert gagn þeim til handa. Þegar
kom að fjárhúsdyrunum lá hundurinn Sesar þar, rólegur að vanda og
hafði hann aldrei gert mér neitt. En þegar ég kom út úr húsinu með hríf-
una réðist hann á mig og beit utan um fótlegginn á mér og sleppti ekki
fyrr en ég fleygði hrífunni. Varð því ekki meira úr þeirri sendiferð. Eg