Húnavaka - 01.05.2005, Blaðsíða 88

86
HUNAVAKA
Við víkjum nú sögunni til þess er
þeir þremenningarnir Sigurður formað-
ur og hásetarnir Hallgrímur og Gunn-
ar eru að leggja línuna á Vísi
aðfaranótt 7. nóv. 15 sjóm. NNV af
Skagaströnd.
Gunnar segir frá á þessa leið:
- Hallgrímur var við rennuna og
hnýtti sarnan en ég gerði klár færi,
tók frá honum tómu stampana og
kastaði út baujurn. Við vorurn með
um 20 bjóð og köstuðum bauju \'ið
fjórða hvert bjóð (í bjóði eru 5
stokkar, 100 önglar á stokk). Við
vorum búnir að leggja fyrstu fjögur
bjóðin og ég var búinn að kasta
öðru færinu. Hallgrímur var að
hnýta saman línuna á milli stampa
og stóð afturá. Ég ætlaði að fara að
gera klára bauju og færi og var í
ganginum bakborðsmegin ríð stýi'is-
húsið.
Logn en dimmt
Logn var og nærri sjólaust en dimmt af nóttu því klukkan mun hafa ver-
ið um 5. Á þessum tíma fer ekki að birta fyrr en kl. 7 og albjart er ekki
fyrr en kl. 8 að morgni. Þegar ég gekk frarn bakborðsganginn til þess að
ná í baujuna, sem lá á vélarhússkappa framan við stýrishúsið, skrikaði
mér fótur og skipti það engurn togum að ég steyptist á höfuðið beint í
sjóinn. Ég var klæddur í klofltá stígvél og hafði loðúlpu sem yfirhöfn. Ég
mun hafa verið nokkuð lengi í kafi, því þegar mér skaut upp, var bátur-
inn kominn allangt frá mér. Og þótt ég öskraði af öllum lífs og sálarkröft-
um heyrðu þeir ekki til mín um borð. Ég sá bátinn sigla burt frá mér út
í myrkrið.
Fyrst hugsaði ég heim
Við sþyijum nú Gunnar hverjar hugsanir hefðu brotist um í höjði hans er liann
velktist þarna og sá félaga sína sigla á brott.
- Fyrst var mér hugsað til þess, að lítil björgunarvon væri og segi þá
svona við sjálfan mig.
- Þetta átti þá fyrir mér að liggja. Mér varð hugsað heim dl foreldra og
systkina og hvernig þeim myndi nú líða ef þau vissu hvernig ástatt væri
fyrir mér. En þessar hugsanir stóðu ekki nema örstutt. Allan tímann, sem
ég var í sjónum, tókst mér að halda bjargfast í þá trú að mér yrði bjargað.
Ilallgrímur L. V. Sigurðsson.