Húnavaka - 01.05.2005, Blaðsíða 90

HUNAVAKA
88__________________
Lánuðu mér fötin sín
- Það voru snör handtök og ekkert fálm. Þegar ég kom upp á dekkið
drifu þeir mig fram í lúkar og klæddu mig úr, fóru sjálfir úr fötunum og
klæddu mig í þau. Þegar mér var orðið heitt sofnaði ég og svaf í þrjá
tíma. Þeir fóru á meðan að draga línuna sem búið var að leggja. En þeg-
ar ég vaknaði fann ég að ekkert var að mér og lögðum \ið þá það sem eft-
ir var af línunni og lukum við róðurinn.
Að síðustu spurðum við Gunnar hvort þetta volk hans hejði ekki lirœtt hann
frá því að halda áfram sjómennsku.
Hann sagði nei þegar í stað og hló við. Hann sagðist mundu halda áfram að
stunda sjóinn, œtlaði sér að fara í Stjnmannaskólann og að líkindum stunda
róðra á bátum.
Frásögn formannsins
Eftir að hafa rabbað við Gunnar náðum við sambandi við Sigurð Arnason
formann en hann er 34 ára gamall og hefir stýrt bátumfrá Skagaströnd í jjög-
ur ár. Hann sagði að ástœðan til þess að Gunnar hefði farið með sér í þennan
róðurvcmi sú, að bróðir sinn hefði meitt sigá Jingii. Sigurður segir svo frá:
- Við vorum að leggja línuna og ég var í stýrishúsinu þegar ég saknaði
Gunnars frá verki sínu. Eg kallaði til Hallgríms þegar komið var að því að
kasta færinu og spurði hann hvar Gunnar væri en hann kvaðst halda að
hann hefði brugðið sér framrní. Þegar hann kom ekki og ég sá hann
heldur ekki úr stýrishúsinu, en opið var fram í lúkarinn, hægði ég á vél-
inni og brá mér fram til þess að gá að honum. Sá ég þá hvernig komið
var og Gunnar var með öllu horfinn. Eg skar þegar á línuna og sneri til
baka, stöðvaði vélina og kölluðum við nú á Gunnar eins og við máttum.
Töldu líkur litlar
En við fengunt ekkert svar. Varð ég þá fremur vonlítill um að við
myndum geta fundið hann í náttmyrkrinu, ekki síst þar sem ég \issi ekki
hvenær hann hafði fallið fyrir borð. Eg sagði þó við sjálfan mig: „Það vildi
ég að Guð gæfi að mér tækist að finna Gunnar". Við höfðum lagt fyrstu
fimm bjóðin til norðurs, síðan beygðum við til SA og vorum búnir að
leggja um 7 bjóð þegar við urðum varir \ iö hvarf Gunnars. Línuna leggj-
um \'ið eftir dýptarmæli en þar sem við vorum er botnhallandi til norð-
urs og því nokkuð hægt að átta sig á dýpi. Líkurnar til þess að fínna
Gunnar voru mestar með þ\-í að lialda til baka nákvæmlega eins og við
höfðum lagt línuna. Hins vegar óttaðist ég að það myndi taka of langan
tíma og sigldi því eftir dýptarmælinum, þar sem fyrr segir ekki löngu eft-
ir að fjögur bjóð voru komin í sjóinn. Línuna höfðum við lagt í nærfellt
hálfhring á þessum tíma.
Vissu ekki hvort hann var syndur
Eg setti nú vélina í gang á ný og slóaði til baka. Eg sá aldrei neitt en eft-