Dagblaðið Vísir - DV - 15.09.2009, Blaðsíða 21

Dagblaðið Vísir - DV - 15.09.2009, Blaðsíða 21
á þ r i ð j u d e g i Lokaáfangastaður á toppnum Spennumyndin The Final Destination var vinsælasta myndin í íslenskum kvikmyndahúsum um síðustu helgi en hún var frumsýnd á föstudaginn. Í öðru sæti var þrívíddarteiknimyndin Upp og bastarðar og nasistar Quent- ins Tarantino koma þar í humátt á eftir. Hin íslenska Reykjavik Whale Watching Massacre situr í fimmta sætinu en rúmlega fimm þúsund manns hafa nú séð hana á þeirri rúmu viku sem myndin hefur verið í sýningum. Loksins ný Brown-Bók Týnda táknið eftir Dan Brown kem- ur út á ensku í dag. Beðið hefur verið eftir þessari bók með óþreyju í mörg ár, eða síðan Da Vinci lykill Dans Brown fór meiri sig- urför um heiminn en áður hafði þekkst. Fyrsta upplag af Týnda tákninu verður prentað í 6,5 millj- ónum eintaka í Ameríku. Þrír þýðendur þýða bók- ina yfir á íslensku og eru þeir líklega byrjaðir á þeirri vinnu þegar þetta birtist. Bjartur gefur sem fyrr út bæk- ur Browns og segir útgáfustjóri for- lagsins, Guðrún Vilmundardóttir, að þýðingin komi út í nóvember. Fátt er vitað um efni bókarinnar, annað en að prófessor Robert Langdon verður söguhetjan sem fyrr og að frímúrar- ar koma við sögu. stuttmyndir óskast Sérstök Nordisk Panorama-stutt- myndasýning fer fram í Regnbog- anum þarnæsta laugardag, 26. september, þar sem fimm valdar íslenskar stuttmyndir frá vefnum dvoted.net verða sýndar. Áhuga- samir ungir kvikmyndagerðar- menn sem vilja eiga tækifæri á að myndin þeirra verði sýnd geta hlaðið inn stuttmyndunum sínum fyrir 22. september inn á dvoted.net. Grímur Hákonarson kvikmyndaleikstjóri, Rúnar Rún- arsson kvikmyndaleikstjóri og Benedikt Erlingsson, leikstjóri og leikari, verða viðstaddir og gefa gagnrýni á hverja mynd. norðurLanda- meistarar í djassi Íslendingar urðu ásamt Norðmönn- um í fyrsta sæti í Norrænni keppni ungra djassleikara (Young Nord- ic Jazz Comets) sem fram fór í Osló síðasta laugardag. Fulltrúar þjóðar- innar voru hljómsveitin Reginfirra en í keppninni komu þeir fram sem Kvartett Ingimars Andersens. Kvart- ettinn skipa skipa þeir Ingimar And- ersen á saxófón, Kristján Martinsson á hljómborð, Daníel Friðrik Böðv- arsson á gítar og Magnús Tryggva- son Elíassen á trommu. Þess má geta að Kristján og Magnús sigruðu í sömu keppni í fyrra sem meðlimir K-tríó. Vel gert, drengir. Hvað þarf til að skrifa dramatískt verk um líf og starf mikils listamanns? Ég myndi svara því til, að til þess þurfi tvennt: í fyrsta lagi skýra og sann- færandi sýn á þau öfl sem knúðu listamanninn áfram – og þau öfl sem hann varð að berjast við í sam- tíð sinni (því það hafa flestir, ef ekki allir stórir listamenn þurft að gera) – og í öðru lagi kunnáttu og vald yfir leikforminu, frásagnarháttum þess dramatíska miðils sem unnið er í. Lesandinn hefur ugglaust tekið eftir því að ég hef notað orðið „drama“ tví- vegis í þessum fáu línum, sem er ekki tilviljun; því að allt snýst þetta um að búa til drama, drama sem hrífur okk- ur, vekur með okkur tilfinningar, fær- ir okkur nýja og dýpri sýn á veruleik- ann, tilvist okkar, leiðir okkur, þegar best lætur, inn á svið sem við höfðum ekki vitað af áður – eða kannski bara gleymt að voru til. Þjóðleikhúsið byrjar sextugasta starfsár sitt með leiksýningu um fræg- an listamann, mexíkóska málarann Fridu Kahlo. En það fer ekki mikið fyrir dramanu í leikritinu sem er eftir Brynhildi Guðjónsdóttur. Það er ekk- ert annað en frekar sundurlaus röð atriða sem rekur sig eftir ævi Fridu, þeim atburðum og samskiptum sem höfundurinn, sem einnig leikur aðal- hlutverkið, telur frásagnarverðust úr henni. Svona svipað og í frægri kvik- mynd Juliu Taymore um Fridu, nema hvað hér eru hvergi ris, hvergi hníg- andi og stígandi, engir dramatískir hátindar. Hinn félagslegi og sögulegi veruleiki sem list Fridu spratt upp úr er að mestu í þoku á baksviðinu; kemur nánast aldrei fram sem virk- ur þáttur sögunnar. Jú, við fáum að vita að hún var hrifin af frumbyggja- menningunni, að hún var róttæk, mikill kommi, en hvað var það sem gerði hana að komma, svona vel upp alda millistéttarstúlku? Var það af því að hin hákaþólska móðir hennar var ekki nógu góð við hana – ólíkt pabb- anum sem var víst eitthvað öðruvísi þenkjandi? Og hvers vegna hékk hún alla tíð með þessum Rivera – hann var líka frægur málari – þó að hann héldi sífellt fram hjá henni og það meira að segja með systur hennar? Sam- band þeirra, fullt af grimmum átök- um, vonbrigðum og sársauka, einn- ig það verður undarlega þokukennt í þessum leik. Ég efa ekki að það eru ýmis dramatísk efni í sögu Fridu Ka- hlo, ef vel er gáð, en það þarf þá allt, allt aðra nálgun á þau til að skapa úr þeim verk sem gæti talað til okkar hér og nú. Það hefur fátt verið til sýningar- innar sparað; Þjóðleikhúsið kallar til hina bestu listamenn; nöfn Vyt- autasar og Filippíu eru ein sér trygg- ing fyrir fagurri leikmynd og flottum búningum. Ljósabeitingin, með mik- illi áherslu á ofanlýsinguna, var hins vegar ein sú fábreyttasta sem ég hef lengi séð í leikhúsinu og í sérkenni- lega litlum tengslum við leikmynd- ina sem hefði þó átt að bjóða upp á mun meiri tilþrif í ljósum. Og það er auðvitað gamla sagan: ef innihald- ið í pakkanum er ekki neitt neitt, þá bjarga skrautlegar umbúðir litlu. Mann blæðir í augum að sjá öllu þessu púðri varið á ekki merkilegra leikrit. Sá enginn í Þjóðleikhúsinu að það var engin mynd á því þegar Brynhildur kom með það? Er yfirleitt enginn í leikhúsinu sem er læs á leik- bókmenntir? Í þjóðleikhúsráði sitja valinkunnir bókmenntamenn, ég sé þá að minnsta kosti ganga keika um sali á frumsýningunum, en þeir bera væntanlega enga ábyrgð á verkefna- valinu – eða hvað? Hver ber yfirleitt ábyrgð á því sem fram fer í stofnun- inni? Hverjum er það að kenna að Þjóðleikhúsið hefur hvað eftir ann- að, síðustu misserin, sett á svið frum- samda íslenska texta sem hafa hvorki verið fugl né fiskur? Á sama tíma og það vanrækir heimsklassíkina gróf- lega – eins og margsinnis hefur verið bent á hér í blaðinu. Annað sem vekur athygli og óhjákvæmilegt er að nefna, er náið tengslanet sumra helstu „aðstand- enda“ sýningarinnar. Aðalleikarinn og höfundurinn er giftur leikstjór- anum sem hefur, vel á minnst, ákaf- lega litla reynslu af leikstjórn. Samt er honum falið að stýra flókinni sýn- ingu á Stóra sviðinu. Á sviðinu stend- ur sonur þjóðleikhússtjóra leikinn út í gegn. Eiginmaður þjóðleikhússtjóra er tónlistarhöfundur sýningarinnar. Nú eiga þeir Ólafur Egill Egilsson og Egill Ólafsson vitaskuld ekki að gjalda fyrir að vera tengdir leikhússtjóran- um – svo við vísum í fræga „röksemd“ fyrir umdeildum stöðuveitingum. Egill er fínn tónlistarmaður, það vita allir, þó að hann hafi oft gert betur – miklu betur – en hér. Ólafur Egill virt- ist á sínum tíma álitlegt leikaraefni, en hann hefur náð að festa sig í radd- legri tilgerð og líkamstilburðum sem eru hinir sömu sýningu eftir sýningu, og löngu sýnt að þarf mjög ákveðna leikstjórn til að hrista hann úr. Svo er tengdadóttir Þjóðleikhússtjóra þarna líka en Gunnlaugur, sonur hennar, sem Morgunblaðið skrifar fyrir sviðs- hreyfingum, er að því er kynningar- fulltrúi Þjóðleikhússins skýrir mér frá, ekki viðriðinn þetta. Nóg er samt. Þegar Tinna varð þjóðleikhússtjóri á sínum tíma lýsti hún því yfir að hún myndi ekki taka að sér listræn störf í leikhúsinu á meðan hún stýrði því. Það var lofsverð ákvörðun og tíma- bær, enda ekki laust við að auka- störf sumra forvera hennar kæmu illa niður á almennu starfi leikhússins. En þetta er, með leyfi að segja, engu betra – jafnvel verra. Um frammistöðu leikenda er lítil ástæða að orðlengja. Brynhildur hef- ur útlitið í Fridu Kahlo – var það þess vegna sem hún tók í sig að vilja leika hana? Brynhildur gerði það gott sem Þorgerður brák og hún hefur fyrir vik- ið verið hlaðin verðlaunum og viður- kenningum. Sem hún hefur átt fylli- lega skilið. En þó að hún sé klár, eru henni ekki allir vegir færir og það er eilítið annað að búa til snotran ein- leik en fjölmenna stórsýningu í Þjóð- leikhúsinu. Aðrir leikarar skila sínu í besta falli snyrtilega; mér fannst Ól- afur Darri bera af í hlutverki Rivera, þó að ég sé ekki viss um að kallinn hafi sjálfur verið jafngeðugur og eig- inlega hálfumkomulaus og hann varð hjá leikaranum. En það eru vitaskuld höfundur og leikstjóri sem vilja sýna hann svona. Sumt er hér svo fráleitt og furðulegt, að engu tali tekur. Hvers vegna eru súrrealistarnir sýndir eins og fíflaleg viðrini? Þetta voru þó menn sem byltu heimslistinni. Af hverju eru Picasso og Rivera að kyssast á bak við sólhlíf? Voru þeir samkynhneigðir? Í leiknum er Rivera sýndur sem sjúk- lega kvensamur – var ekki hinn dem- ónski Picasso einnig liðtækur í þeim efnum? Hvers vegna er hundsfígúr- an, sem Ólafur Egill Egilsson trakter- aði okkur á, allt í einu látin breytast í Trotskí sem Frida átti í stuttu ástar- sambandi við? Er það til að segja að Trotskí hafi verið hundur í eðli sínu? Trotskí var, að því er ég best veit, flug- gáfaður og hámenntaður maður, hvað sem um pólitík hans má segja, meðal annars annálaður herforingi í borgarastríðinu; þarna lítur hann út eins og klisjumynd af rússneskum sveitabúra. Hvernig Frida gat fallið fyrir slíkri ófreskju, var engin leið að skilja. Og Baldur Trausti Hreinsson í peysu Picassos ... æ, ég fæ mig hrein- lega ekki til að segja það sem ég vildi helst segja. Það er leitt að þurfa að skrifa svona um þetta verk og þessa sýningu. Að henni stendur hæfileikaríkt fólk sem hefur verið að skila góðum verkum á liðnum árum. En allir verða að læra að þekkja takmörk sín. Íslenskt leik- hús stendur á margan hátt afskaplega veikt listrænt og faglega, hvað sem líður fagurgala manna hver um ann- an á Grímuhátíðunum. Því hefur ver- ið illa stjórnað á liðnum árum, bæði Þjóðleikhúsinu og Leikfélagi Reykja- víkur; við súpum seyðið af því og gæt- um átt eftir að gera það lengi enn, ef við eignumst ekki hæfari stjórnend- ur – miklu hæfari stjórnendur. Eitt af mörgum meinum leikhússins er lítil þekking og ónóg virðing fyrir texta- vinnunni, því sem á erlendum mál- um er gjarnan nefnt dramatúrgía; það er eins og fólk haldi stundum að nóg sé að hafa sýnt lit sem leikari eða leikstjóri til að geta ruslað saman nothæfu leikriti. Að lokum segir þol- andinn, sem fær að sitja undir afurð- unum ár eftir ár, eins og Hallgrímur Pétursson við húsameistarann í ljóði Steins: Ekki meir – ekki meir! Jón Viðar Jónsson fókus 15. september 2009 þriðjudagur 21 Frida … viva la vida eftir Brynhildi Guðjónsdóttur Leikstjóri: Atli Rafn Sigurðarson Leikmynd: Vytautas Narbutas Búningar: Filippía I. Elísdóttir Tónlist: Egill Ólafsson Ljós: Jóhann Bjarni Pálmason leiklist Frida og Rivera „Hverjum er það að kenna að Þjóðleikhúsið hefur hvað eftir annað, síðustu misserin, sett á svið frumsamda íslenska texta sem hafa hvorki verið fugl né fiskur?“ spyr gagnrýnandi sem er ekki hrifinn af sýningunni Frida … viva la vida sem frumsýnd var í Þjóðleikhúsinu um helgina. ekki meir – ekki meir!

x

Dagblaðið Vísir - DV

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Dagblaðið Vísir - DV
https://timarit.is/publication/255

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.