Listin að lifa - 01.06.2013, Blaðsíða 20

Vísnaskrínið
Grétar Snær Hjartarson tók saman
Mosfellingurinn Lárus Pórðarson er góð-
ur hagyrðingur. Hann gekk til altaris hjá
sr. Jóni Þorsteinssyni. Prestur skammtar
naumt í silfurstaupin svo nánast má ætla
að gleymst hafi að þvo þau upp. Eftir alt-
arisgönguna sneri Lárus sér að presti og
allir héldu að hann væri að biðja honum
blessunar Guðs fyrir sakramentið, en
það sem Lárus sagði var þetta:
Afar rýr er sérhver sopi
svekktir þeir sem fá þetta.
Pað er varla að detti dropi
Drottinn ætti að sjá þetta,
Lárus söng í kirkjukór Lágafells-
sóknar. Hann hafði orð á því að lítil
tilbreyting væri í að heyra alltaf sömu
bænina flutta í lok hverrar messu.
Hann var hvattur til að koma þá með
nýja bæn - og ekki stóð á Lalla:
Héðan aftur heim ég fer
frá hugarvillu snúinn,
Drottinn Guð ég þakka þér
að þessi messa er búin.
Lárus hefur gaman af því að láta vísur
enda óvænt og margir höfðu flutt fjálg-
legar ræður í fimmtugsafmæli Reynis
Jónassonar þegar stóð Lárus upp og
ávarpaði vin sinn þessum orðum:
Ellimörkin eru að byrja
æ þú nálgast Gullna-Hliðið,
er þá kannski klúrt að spyrja
hvort þú getir ennþá -
stundað öll þín helstu áhugamál.
Sigurður Jóhannsson fluttist frá Gils-
brekku í Súgandafirði til Suðureyrar
1910. Hann gat auðveldlega kastað
fram vísu og um sjálfan sig samdi hann
einskonar heimslistarvísu Sigurðar.
Ögn í staupi ætíð þigg,
ef að mér er gefið,
ögn ég reyki, ögn ég tygg,
ögn ég tek í nefið.
Það er eftirtektarvert hvað Súganda-
fjörður hefur alið marga góða hagyrð-
inga. A mannamótum var það gjarnan
siður að spyrja spurninga sem svara þurfti
með vísu. Þannig var gert á þorrablóti
1973. Spurningin var: „Hvernig myndir
þú eyða deginum, ef heimsendir yrði á
morgun?” Eðvarð Sturluson svaraði:
Auðvitað mína aumu sál
undirbyggi, sem gáfur leyfa.
Sitja myndi hjá svanna við skál
og sætleika lífsins með áfergju kneifa.
Við annan tón kvað hjá Birki Frið-
bertssyni:
Ef ég þyrfti frá öllu að rjúka,
ævinnar ganga lokastig,
þá væri fátt sem lægi á að Ijúka,
svo líklega mundi ég hvíla mig.
Þá var einnig spurt. „Telur þú, að pill-
ur og sprautur geti í framtíðinni orðið
konum að gagni í stað karlmanna?”
Þessu svaraði Sturla Olafsson þannig:
Engu vil ég um það spá,
ætla þó að vona,
að ástarsælu endir á
aldrei verði svona.
Einhverju sinni á fundi var Eðvarð
Sturluson spurður að því hvernig honum
litist á tískuna í dag, en þá voru stuttu
pilsin að koma í tísku. Eddi svaraði:
Eg kvenfatatízkuna kynnti mér best,
af kjólunum stuttu má ráða,
að alltaf er meira og meira að sjá,
sem mennina hvetur til dáða.
Og einn góðan veðurdag verður það,
að vefarar atvinnu týna,
því laufblaðið kemur í kjólanna stað
en hvað er þá eftir að sýna!
I öllum rútuferðum er sungið kvæðið
um hana Kötu, sem var með einfaldan
giftingarhring. Jónas Árnason samdi
limru um Kötu.
Eg man enn kvöldið er Kötu ég mætti
í sömu viku og ég við hana hætti.
Með glæsihatt bláan
gaf hún mér á hann.
Pað var í ágúst að áliðnum slætti.
Emil Raganar Hjartarson, kennari,
leysti af nokkur sumur sem öryggis-
vörður hjá Skýrr hf.
Einhverju sinni fóru öryggisbjöllur í
gang og mátti rekja þetta til rúðubrots-
skynjara á salerni á fyrstu hæð. Þar
hafði starfsmaður á kvöldvakt skellt
setunni full harkalega svo skynjarinn
nam þetta sem rúðubrot. Emil hringdi í
starfsmannastjóra og greindi frá þessu.
Stjórinn bað hann að senda sér þetta
á innanhússpósti, hvað Emil gerði, en
gat ekki að sér gert að bæta við eftir-
skrift.
Nær þú gengur í náðhús inn
næði skal ríkja og friður,
eins þá innifla afurðin
að endingu dettur niður.
Hávaða engan má heyra þar
hark eða setuskelli
þá væla þjófabjöllurnar,
þærfara afstað í hvelli.
Lárus Þórðarson, sem ég minntist
á hér að framan, var að hlusta á ís-
lenskuþátt á RUV þar sem fjallað var
um hvernig kvenkynsnafnorð litu út
í eignarfalli fleirtölu. Dæmi var tekið
af orðunum kráka, byssa, hryssa o.fl.
Lárusi varð þá að orði.
Við gengum til gargandi krákna
oggripum til hlaðinna byssna,
er vorar með hlýviðri hlákna
þá hlaupa oft folar til hryssna.
Einn kórfélaginn í kirkjukór Lága-
fellssóknar var nokkuð ölkær. Hann
fór í afvötnun og þegar hann mætti svo
á æfingu þar á eftir, var hann spurður
um líðan sína. Hann hvaðst ekkert
harma og ekki lengur þurfa afréttara að
morgni til að slá á þynnkuna. Þá hraut
út úr Lárusi, sem fyrr er nefndur
Ekki harmar örlög sín
okkar góði drengur,
engin flaska, ekkert vín
og engin þynnka lengur.
Margnefndur Lárus gekk árlega á
Hlöðufell meðan hann hafði styrk í
fótum. Einhverju sinni sat hann þar í
sumarblíðu, horfði hugfanginn á það
sem fyrir augu bar og kvað:
Við Hlöðufell ég hljóður sat
í hlýrri sumartíð.
Par ég Drottni þakkað gat
þessa undrasmíð.
Par var sungin messa merk,
við mosa, ís og stein,
Nu þurfti engan kór né klerk
því kyrrðin söng þar ein.
20