Dagblaðið Vísir - DV - 21.12.2012, Síða 36

36 Viðtal 21.–27. desember 2012 Jólablað
É
g hugsaði aldrei um að verða
útvarpsmaður. Ég var alveg
viss um að það væri eitthvað
sem ég gæti alls ekki,“ seg-
ir útvarpsmaðurinn góðkunni
Ólafur Páll Gunnarsson.
Óli Palli ólst upp á Akranesi og
fór snemma að vinna við útvarp sem
tæknimaður. Fyrst hjá skólaútvarpi
FVA, Blóminu og Útvarpi Akranes.
Hann varð snemma mikill græju-
karl og lærði rafeindavirkjun. „Ég var
ábyggilega ekki nema svona tíu ára
þegar ég var farinn að rífa græjur í
sundur heima hjá fólki, reyna að laga
magnara og slíkt, með misjöfnum ár-
angri. Þessi græjuáhugi og sú stað-
reynd að ég var plataður inn í í tón-
listarskólann á Akranesi ellefu ára
varð þess valdandi, vil ég meina, að
ég endaði í útvarpinu. Þannig kvikn-
aði þessi neisti og eitt leiddi af öðru.“
Hálfgerður einfari
Það var frekar reiður ungur maður sem
ólst upp á Akranesi. „Gamlir kennarar
hafa sagt mér að ég hafi alls ekki ver-
ið leiðinlegur eða andstyggilegur en að
ég hafi verið frekar erfiður. Mér gekk
ágætlega í skóla en var skapstór. Og er
enn,“ segir Óli Palli brosandi.
Á Skaganum eyddi hann, eins
og flestir jafnaldrar hans, mestum
tíma í fótbolta. „En svo hætti ég að
leika mér með bolta einn daginn. Ég
veit ekki alveg af hverju. Ég átti ekki
marga vini, var hálfgerður lóner.
Svoleiðis var það lengi framan af og
þegar ég lít til baka átta ég mig á að
ég var frekar andfélagslega sinnaður,
einhverra hluta vegna. Það var ein-
hver uppreisnarpúki í mér og ég tók
ekki þátt í mörgu sem hluti af hóp, og
þannig var það megnið af æskunni.“
Andstyggilegt orð
Þrátt fyrir að eiga farsælan feril sem
útvarpsmaður hefur Óli Palli alla
tíð stamað. „Stamið er stór partur af
mér og mínum karakter,“ segir hann
og þagnar en bætir svo við: „Ég hata
þetta orð — stam. Það er andstyggi-
legt í mínum huga. Maður var auð-
vitað uppnefndur sem lítill strák-
ur svo það er eitthvað við þetta sem
snertir mig illa. Ég get samt ekki
sagt að ég hafi verið lagður í einelti
en mér var auðvitað strítt og stund-
um voru litlir hnefar látnir tala,“ seg-
ir hann og bætir við að skapið hafi
oft hlaupið með hann í gönur. „Ég
var alltaf rífandi kjaft þegar ég var
strákur og þótt mér fyndist ég vera
hálfgerður lúser var ég fljótur til að
hjálpa öðrum sem lentu í stríðni
og einelti og varð þá stundum fyr-
ir vikið sjálfur fyrir barðinu í kjöl-
farið. Ég þoldi ekki óréttlæti og var
alltaf að reyna að bjarga málunum,
leika Hróa hött eða Superman,“ segir
hann og hlær.
Hann segir erfitt að útskýra stam.
„Það er erfitt að geta ekki sagt það
sem maður vill segja. Þótt stamið
heyrist ekki alltaf er þetta eins og
spenna eða ólga innra með manni.
Sérstaklega ef maður lendir í ein-
hvers konar átökum, þá kikkar þetta
inn. Ég get ekki tjáð mig jafn frjáls-
lega og óhikað og fólk sem ekki
stamar gerir. Og stundum og jafn-
vel oft segi ég eitthvað allt annað en
ég hefði viljað segja og þá er maður
í vondum málum vegna þess að það
getur skilið eftir sig einhvers konar
sár. Ég er mjög litaður af þessu,“ segir
Óli Palli sem hefur náð góðum tök-
um á staminu.
Óspennandi unglingsár
„Aðrir heyra það kannski ekki en ég
hugsa stöðugt um þetta. Alltaf, alla
daga. Ég er mjög meðvitaður þegar ég
tala og mín aðferð til að reyna að fela
þetta er að skipta út orðum, skjóta
inn orðum og breyta röð orða þegar
ég tala. Þetta er ekki það mikið mál
fyrir mig í dag að þetta haldi fyrir mér
vöku eða neitt slíkt en þetta er verk-
efni sem ég þarf að díla við alla daga
og hafði sérstaklega mikil áhrif á mig
í æsku. Ég var með lítið sjálfstraust og
fannst ég vera annars flokks.
Mamma segir að ég hafi verið erf-
iður unglingur og ég skil hana vel í
dag og er fyrir löngu orðinn sammála
henni. Mér fannst ekki sérlega gam-
an að vera unglingur. Mér fannst flest
frekar óspennandi og það versta sem
ég heyrði var að þessi ár væru bestu
ár ævinnar. Ég hugsaði með hryllingi
til þess hvernig lífið yrði þegar mað-
ur væri orðinn eldri ef þetta væri það
besta,“ segir Óli Palli og viðurkennir
að hafa um tíma stefnt inn á vafasam-
ar brautir. „Ég var frekar óheppinn á
tímabili og lenti í löggunni og svo-
leiðis. Var stundum á röngum stað á
röngum tíma og sóttist í að vera þar
sem ég hefði ekki átt að vera, en var
spennandi. Ég þurfti til að mynda
að taka mér frí úr skóla tvisvar til að
borga skemmtanaskatt. En sem betur
fer kom eitt og annað upp sem varð til
þess að ég kveikti á perunni og sá að
þetta var ekki alveg málið.“
Örlögin gripu inn í
Eftir útskrift sótti hann um vinnu
sem tæknimaður hjá RÚV en örlög-
in urðu til þess að hann var fljót-
lega kominn fyrir aftan hljóðnem-
ann. „Þetta gerðist smátt og smátt,
ég hefði aldrei stokkið beint inn í
beina útsendingu því mér datt aldrei
í hug að ég gæti talað í útvarp. Eitt af
verkefnum mínum fljótlega eftir að
ég byrjaði að vinna hjá RÚV var að
setja saman þátt sem Lísa Pálsdótt-
ir sá um og hét Vinsældalisti götunn-
ar. Einhverju sinni var Lísa eitthvað
meira upptekin en venjulega og var
í vandræðum með þennan litla þátt
og ég bauðst til að bjarga málunum.
Stökk niður í Kringlu líklega og safn-
aði saman kommentum frá fólki í
þáttinn og setti hann síðan saman.
Ég hafði engar sérstakar áhyggjur af
því að ég myndi skemma þáttinn því
ég lét ekkert í mér heyrast.
Svo varð úr að ég tók við þess-
um litla þætti og það reyndist ekkert
stórmál. Ef ég færi að stama þegar
ég var að spjalla við fólkið á göt-
unni þá skipti það engu máli, ég gat
lagað það allt til í samsetningunni.
Smátt og smátt fór ég að leyfa mér
að heyrast en ég bjóst aldrei við að
ég gæti gert neitt meira í þessa veru
en þetta.“
Þáttur númer 852
Árið 1995 bauðst Rás 2 að senda
einn starfsmann í boði BBC til Eng-
lands á tónlistarhátíðina Glaston-
bury og það æxlaðist þannig að Óli
fór. Þegar heim kom bjó hann til tvo
tveggja tíma þætti um hátíðina auk
tveggja pistla fyrir dægurmálaútvarp
Rásar 2 þar sem hann lýsti raunum
sveitamanns frá Íslandi í Englandi.
„Þarna skrifaði ég texta og las hann
síðan upp og hugsaði með mér að
ef til vill væri þetta eitthvað sem ég
gæti. Það væri ekki nauðsynlegt að
vera í beinni útsendingu þótt maður
ynni í útvarpi. Ef ég lenti í ógöngum
gat ég stoppað og byrjað aftur. Þess-
um þáttum var ágætlega tekið og
þetta var byrjunin á Rokklandi,“ seg-
ir hann en Rokklandsþáttur númer
852 fer í loftið núna um helgina.
Lítil skref
Þrátt fyrir að vera kominn með sinn
eigin þátt gat Óli Palli ekki hugs-
að sér að tala í beinni útsendingu.
„Þarna var ég búinn að stíga skrefið
frá því að vera tæknimaður í að gera
þáttinn sjálfur frá a til ö. Þetta voru
lítil skref. Þegar ég var svo beðinn
um að vera með í teymi Rásar 2 um
verslunarmannahelgina árið eftir
treysti ég mér ekki í það og sagði nei.
Skömmu seinna var ég beðinn
um að taka að mér næturvakt Rás-
ar 2 sem Guðni Már vinur minn hef-
ur sinnt í mörg undanfarin ár, ég
ákvað að segja já takk við því og sé
ekki eftir því. Ég hugsaði með mér að
það væru ekki jafn margir að hlusta
á kvöldin og á daginn og þetta yrði
hugsanlega allt í lagi. Ég hafði líka
alltaf haft brennandi áhuga á mús-
ík og klæjaði í lófana að fá að spila
fullt af frábærri músík, ekki bara fyr-
ir mig og mína vini heldur alla hlust-
endur Rásar 2. Ég fékk frí frá tækni-
deildinni á þessum tíma og fór aldrei
til baka,“ segir Óli Palli sem hafði ári
seinna tekið við morgunþættinum af
Lísu Páls og þar með varð Poppland
til sem hefur verið í loftinu í 15 ár.
Byrjaði ungur að vinna
Óli Palli segist alltaf hafa jafn gam-
an af vinnunni. „Ég hef unnið vinnu
sem mér fannst hundleiðinleg og
niðurdrepandi. Ég byrjaði ungur að
vinna. Var farinn að bera út og selja
blöð níu til tíu ára og ellefu ára fór ég
að vinna með skólanum í niðursuðu-
verksmiðju HB á Akranesi. Svo fór ég
síðar á sjó, var á togurum og síldar-
bát og svo var ég í saltfisk og skreið,
á flökunarvél í frystihúsinu, í smíða-
vinnu, steypuvinnu, málningarvinnu
og alls kyns verkamannavinnu.
Vinna var eitthvað sem mér
fannst nauðsynlegur fylgifiskur til-
verunnar og tilgangurinn sá eini að
ná sér í peninga. Í dag upplifi ég það
alls ekki þannig. Ég hlakka næstum
alltaf til að byrja nýjan dag og mæta
í vinnuna og ég er ótrúlega þakklát-
ur fyrir að fá að starfa við að hlusta á
tónlist, spila tónlist og tala í útvarp,
það verður ekki mikið betra held ég,“
segir hann og bætir aðspurður við
að hann hafi notað peningana sem
hann fékk fyrir blaðburð og aðra
vinnu til að kaupa það sem hann
langaði í og vantaði. „Mig vantaði
alltaf peninga til að kaupa mér skrið-
dreka og flugvélamódel, rúm og hjól,
plötur og allt mögulegt.“
Hann segist bera mikla virðingu
fyrir öllu því fólki sem vinnur jafn-
vel alla ævi vinnu sem gefur því ekk-
ert annað en lifibrauðið þurrt. „Það
getur ekki verið gott og fer örugg-
lega illa með fólk, eldir það og slítur
því út. En sem betur fer eru ekki all-
ir á sömu blaðsíðu og ég. Sumum
finnst gaman að vinna í fiski eða í
byggingarvinnu. Ég held líka að ég
myndi horfa öðrum augum á þetta
í dag. Í dag leiðist mér ekki margt
og mér finnst gríðarlega gaman að
smíða og mála til dæmis.“
Mætti aldrei í leikfimi
Óli Palli var 18 ára þegar hann flutti
með annan fótinn frá Akranesi til að
stunda rafeindavirkjunarnám í Iðn-
skólanum í Reykjavík. „Þá voru engin
Hvalfjarðargöng, ég fékk að búa hjá
bróður pabba míns og fjölskyldu
hans í Hafnarfirði og fór svo heim
með Akraborginni allar helgar enda
átti ég kærustu og vini á Skaganum.
Ég þurfti svo að taka eina auka
önn í Fjölbraut á Akranesi vegna þess
að ég hafði aldrei mætt í leikfimi öll
fjögur árin í framhaldsskóla og vant-
aði fullt af einingum til að geta út-
skrifast. Mér fannst það bara móðg-
un við mig, fullorðinn manninn, að
vera skikkaður í boltaleiki og líkams-
rækt þegar ég var sjálfviljugur í námi
sem hafði ekkert með íþróttir að gera.
Þetta var einhver uppreisn og ótrú-
lega heimskulegt, eins og svo margt
sem ég praktíseraði á þessum tíma.“
Plataði kærustuna heim
Eiginkona Óla Palla heitir Stella
María Sigurðardóttir. Óli Palli seg-
ist hafa orðið fyrst skotinn í henni
þegar hann var aðeins tólf ára og
hún ellefu. „En við vorum aðeins
eldri þegar við fórum að vera saman,
fimmtán til sextán ára. Það gekk á
ýmsu fyrstu árin. Þetta var langt frá
því að vera fullkomið.“
Þegar hann var 23 ára eignuð-
ust þau sitt fyrsta barn. „Ég var ör-
ugglega ekki tilbúinn til að verða
pabbi og engin slík plön í gangi. Það
hafði slitnað upp úr sambandi okk-
ar um það leyti sem ég kláraði skól-
ann og hún fór til Danmerkur að
vinna. Ég fór út að heimsækja hana
að nokkrum mánuðum liðnum og
tók hana síðan með mér heim,“ seg-
ir hann og brosir að minningunni.
„Ég plataði hana heim, til mín aft-
ur. Við fórum að búa á Frakkastígn-
um í Reykjavík í pínulítilli íbúð og
einn daginn eftir nokkurra mánaða
sambúð sagði hún mér, þegar ég
kom heim úr vinnunni, að hún væri
ófrísk. Ég fékk nett sjokk, sem stóð
í svona þrjár mínútur. Svo sagði ég
bara „ókei, þá er það bara þannig en
við verðum að finna okkur annað og
betra húsnæði“. Ég hef alltaf verið
þannig, tek bara hlutunum eins og
þeir eru. Fæ kannski áfall í nokkrar
mínútur en geng svo í málin.
Við keyptum okkur litla íbúð og
lífsbaráttan byrjaði fyrir alvöru. Þá
sá maður að allt hitt, fyrra lífið hafði
verið hálfgert djók,“ segir hann og
bætir við að þau hafi engan veginn
kunnað á lífið. „Þarna fórum við úr
því að vera blönk yfir í að vera ógeðs-
lega blönk og eiga varla fyrir mat,
bensíni á bíltíkina sem við áttum eða
bíóferð. Þetta var erfitt og ég held að
slíkt verði til þess að oft slitnar upp
úr annars ágætis samböndum.
Að mínu mati þurfa foreldrar að
undirbúa unglingana og unga fólk
vel fyrir lífið. Þegar við vorum krakk-
ar var engin lífsleikni kennd í skól-
um eins og gert er í dag. Við lærðum
aldrei að fara með peninga eða neitt
slíkt og vorum engan veginn undir-
búin fyrir að þurfa að borga sjálf fyrir
cheerios-ið og rafmagnið.“
Betri pabbi í dag
Dóttir þeirra, Tinna María, er tvítug
í dag og tveimur árum eftir að hún
fæddist bættist Ólafur Alexander í
hópinn. Þetta eru ótrúlegir krakk-
ar, alveg til fyrirmyndar og mikl-
ir föðurbetrungar. Tinna mín var að
klára MR í vor og Óli er á þriðja ári í
Versló,“ segir Óli Palli stoltur og bæt-
ir við að þau Stella María eigi einn
þriggja ára að auki. „Við eigum eitt-
hvað erfitt með að plana svona stór
mál en hann Sturlaugur Hrafn bara
kom, eins og þau hin. Sem betur fer.“
Hann viðurkennir að vera
mun betur í stakk búinn fyrir for-
eldrahlutverkið í dag en þegar eldri
börnin komu í heiminn. „Núna
finnst mér þetta allt miklu skemmti-
legra og fyndnara á allan hátt og hef
meiri þolinmæði. Ef Sturri er pínu-
lítið óþekkur finnst mér það bara
skemmtilegt. Ég var svo alvarlegur
í þessu þegar ég var yngri og kunni
illa að díla við börn. Ég var of stífur
og fannst konan mín of lin.
Nú hef ég lært af reynslunni.
Hún hafði rétt fyrir sér en hún hefur
haft meira með öll börnin okkar að
gera heldur en ég. Hún er líka alveg
pottþétt í þessu hlutverki og ég efast
um að það sé hægt að ímynda sér
betri mömmu. Börnin mín eru af-
skaplega vel heppnuð og ég get ekki
eignað mér það. Nema að litlu leyti.“
Alls kyns útskýringar
Hann viðurkennir að hafa haft
áhyggjur af því að börnin hans
myndu stama. „En þau sluppu. Við
vitum það reyndar ekki fyrir víst
með litla guttann, það er svolítið
misjafnt hvenær þetta gerir vart við
sig. Gamall frændi minn sagði mér
um daginn að þetta hefði byrjað
hjá mér þegar ég var svona þriggja,
fjögurra ára í kjölfar einhvers and-
legs áfalls sem ég hafði fengið. Ég
veit ekki hvort það er eitthvað til í
því en það má vel vera.
Ég hef heyrt alls kyns útskýringar
á þessu síðan ég var strákur. Sum-
ir vildu meina í gamla daga að það
mætti aldrei kitla börn eða skamma
þau vegna þess að þá gætu þau byrj-
að að stama. Aðrir vilja svo meina að
þetta sé ættgengt en hvað veit mað-
ur? Ég er allavega afskaplega þakk-
látur fyrir að þau séu laus við þetta.
Auðvitað er margt verra sem fólk
þarf að díla við og þetta ekkert annað
en hjóm við hliðina á því en ég veit
hversu mikil áhrif þetta hefur haft á
mig og minn karakter. Ég er alltaf að
átta mig betur og betur á því.“
Alltaf jafn skotinn
Óli Palli fann ákveðið jafnvægi og ró í
fjölskyldulífinu og er mun ánægðari
með lífið í dag en áður fyrr. „Við
Stella María erum mjög ólík en ég
er alltaf jafn skotinn í henni. Auðvit-
að gengur sambandið upp og niður.
Lífið er ekki alltaf jafn skemmtilegt.
Stundum er það erfitt og stundum er
alveg æðislega gaman. Skin og skúr-
ir eins og hjá öllum. Við byggjum
okkar tilveru saman og reynum að
ganga í takt.
Svo er þetta ákveðin ákvörðun
líka sem maður tekur, ég held ég sé
búinn að fatta það. Maður ákveður
að vera hamingjusamur. Það er lítið
mál að fara að hugsa sig út í busk-
ann, hvað allt væri skemmtilegra
einhvers staðar annars staðar, að
vera einhver annar og með einhverj-
um öðrum. Maður verður bara að
hlúa að því sem maður hefur og því
sem maður tekur sér fyrir hendur.
Losnar Ldrei við stamið
Ólafur Páll Gunnarsson útvarpsmaður segir stamið
hafa haft mikil áhrif á líf sitt og karakter. Óli Palli ræð-
ir um reiðina í æsku, stamið, starfið, fjölskylduna og
ástina sem hann fann þegar hann var aðeins tólf ára.
Indíana Ása Hreinsdóttir
indiana@dv.is
Viðtal
„Það er lítið mál að
fara að hugsa sig út
í buskann, hvað allt væri
skemmtilegra einhvers
staðar annars staðar, að
vera einhver annar og með
einhverjum öðrum.