Dagblaðið Vísir - DV - 21.12.2012, Qupperneq 37

Lífið hefur kennt mér að maður
verður að vanda sig. Ef maður vand-
ar sig nógu mikið nær maður ár-
angri. Ef hugur og hönd eru svolítið
í takt.“
Er sjálfur gallagripur
Hann viðurkennir að geta enn átt í
vandræðum með skapið og furðar
sig jafnvel á því hvernig eiginkon-
an hafi umborið sig í öll þessi ár.
„Já Jesús minn, ég er stundum hissa
á því en svo þolir hún mig ekkert
alltaf,“ segir hann og brosir og bæt-
ir svo við: „Ég hef bara aldrei próf-
að að vera einhver annar en ég er.
Ég hef alltaf haft mikla samúð með
gallagripum, líklega vegna þess að
ég er einn af þeim. Mér hefur alltaf
fundist það.
Eitt af því sem Andrea, vinkona
mín, Jónsdóttir kenndi mér er um-
burðarlyndi gagnvart fólki, alls kon-
ar fólki. Það er svo erfitt að setja sig
í annarra manna spor og því ósann-
gjarnt að dæma og benda hingað
og þangað. Andrea tók mig und-
ir sinn verndarvæng þegar ég byrj-
aði að vinna á RÚV 21 árs að aldri
og hjálpaði mér mikið. Hún er mikil
fyrirmynd og ég þekki fáa sem eiga
jafn marga og ólíka vini og hún.“
Óli Palli var einn af þeim sem
stofnaði félagið Málbjörg, félag um
stam, fyrir 25 árum. „Aðalhvatamað-
ur félagsins var André Bachman,
gleðigjafi og strætóbílstjóri. Ég var
með þegar félagið var stofnað en hef
verið afskaplega óvirkur síðan. Ég
hef samt lengi verið að hugsa hvort
ég ætti ekki að reyna að gera eitt-
hvað til að hjálpa fólki sem stam-
ar og sérstaklega krökkum. Ég man
hvernig það var að vera stamandi
krakki. Kannski er bara trikkið að
leyfa krökkum að prófa að gera út-
varpsþætti, sem þau geta svo bara
hlustað á fyrir sig, það var líklega
það sem hjálpaði mér mest.“
Hættir aldrei að stama
Hann segist lenda í því að krakkar
sem hann hafi verið með í skóla í
æsku spyrji hann hvenær hann hafi
hætt að stama. „Þá segist ég aldrei
hafa hætt. Þetta fylgir mér alla daga
en einhvern veginn hef ég komist í
kringum þetta. Ég er viss um að vinn-
an í útvarpinu hefur hjálpað mér al-
veg ótrúlega mikið. Í dag er ekk-
ert tiltökumál að blaðra í þrjá tíma
á dag. Hins vegar, þegar þættinum
lýkur, og ég þarf að ræða við fólk á
öðrum forsendum, get ég átt erfitt
með að koma orðunum rétt frá mér.
Sérstaklega ef ég er stressaður. Þetta
er svo skrítið. Stundum finn ég lítið
fyrir þessu en svo koma aðrir dagar
sem eru verri. Og þetta er ekkert
sem bara fer. Þetta er eins og maður
með skalla sem setur á sig hárkollu.
Hann er samt ennþá sköllóttur, en
felur skallann.“
Sem barn, unglingur og ungur
maður hafði ég mjög talmarkaðan
metnað eða sjálfstraust til eins eða
neins og átti ekki von á að það yrði
neitt sérstakt úr mér. Ég hafði ekki
miklar væntingar til lífsins og bjóst
ekki við að ég myndi gera merkilega
hluti, allavega ekki neitt sem eftir
yrði tekið.“
Óli Palli vill opna umræðuna
um stam en segist gera sér grein
fyrir að vissulega sé margt verra í
heiminum en að stama. „Auðvit-
að er fjölmargt fólk sem er alvar-
lega fatlað en er að sigra heiminn
á hverjum degi. Mér finnst ég hafa
verið ótrúlega heppinn. Einhvern
veginn varð ég útvarpsmaður, hef
fengið að starfa við það rúmlega
hálft lífið og fyrir það er ég gríðar-
lega þakklátur. n
Viðtal 37Jólablað 21.–27. desember 2012
Losnar aLdrei við stamið
„Ég hugsaði með hryllingi
til þess hvernig lífið yrði
þegar maður væri orðinn eldri
ef þetta væri það besta
Alltaf jafn skotin Óli Palli og Stella
María voru aðeins 15 og 16 ára þegar þau
fóru að vera saman.
Græjukarl Óli Palli
stefndi á að verða
tæknimaður sem hann
og varð. Örlögin gripu
svo í taumana og settu
hljóðnemann fyrir
framan hann.