Öldrun - 01.02.2001, Page 21

21ÖLDRUN – 19. ÁRG. 1. TBL. 2001
andi hafa lesendur haft einhverja ánægju af því líka.
Hér á eftir fylgir 88. kafli Egils sögu, eins og hann birt-
ist í útgáfu Svarts á hvítu, Reykjavík, 1987:
Egill Skalla-Grímsson varð maður gamall en í elli
hans gerðist hann þungfær og glapnaði honum bæði
heyrn og sýn Hann gerðist og fótstirður. Egill var þá að
Mosfelli með Grími og Þórdísi.
Það var einn dag er Egill gekk úti með vegg og
drap fæti og féll. Konur nokkurar sáu það og hlógu að
og mæltu: „Farinn ertu nú Egill með öllu er þú fellur
einn saman.“
Þá segir Grímur bóndi: „Miður hæddu konur að
okkur þá er við vorum yngri.“
Þá kvað Egill:
58. Vals hef eg vofur helsis,
váfallur er eg skalla.
Blautr erum bergis fótar
borr en hlust er þorrin.
Ég hef riðu í hálsinum. Mér er hætt við að
falla á skallann. Getnaðarlimur minn er
linur en heyrnin er þrotin.
Egill varð með öllu sjónlaus. Það var einnhvern dag
er veður var kalt um veturinn að Egill fór til elds að
verma sig. Matseljan ræddi um að það var undur
mikið, slíkur maður sem Egill hafði verið, að hann
skyldi liggja fyrir fótum þeim svo þær mættu eigi vinna
verk sín.
„Ver þú vel við,“ segir Egill, „þótt eg bakist við eld-
inn og mýkjumst vér við um rúmin.“
„Stattu upp,“ segir hún, „og gakk til rúms þíns og
lát oss vinna verk vor.“
Egill stóð upp og gekk til rúms síns og kvað:
59. Hvarfa eg blindur of branda,
bið eg eirar Syn geira,
þann ber eg harm á hvarma
hnitvöllum mér, sitja.
Er jarðgöfugr, orðum,
orð mín konungr forðum
hafði, gramr, að gamni,
Geirhamdis mig framdi.
Ég reika blindur til þess að sitja við eld-
inn. Ég bið konuna að amast ekki við
mér. Ég ber þann harm (blinduna) á
augum mér. Forðum er konungurinn
hafði gaman af orðum (skáldskap)
mínum sæmdi hann (konungur) mig
gulli.
Það var enn eitt sinn er Egill gekk til elds að
verma sig, þá spurði maður hann hvort honum væri
kalt á fótum og bað hann eigi rétta of nær eldinum.
„Svo skal vera,“ segir Egill, „en eigi verður mér nú
hógstýrt fótunum er eg sé eigi og er of dauflegt sjón-
leysið.“
Þá kvað Egill:
60. Langt þykir mér,
ligg eg einn saman,
karl afgamall,
á konungs vörnum.
Eigum ekkjur
allkaldar tvær
en þær konur
þurfa blossa.
Mér þykir tíminn lengi að líða (þar sem)
ég ligg einsamall, afgamall karl, á dúni. Ég
á tvær allkaldar ekkjur (mjög kalda fætur)
en þær konur (þeir fætur) þurfa blossa.