Vestfirska fréttablaðið - 08.02.1978, Blaðsíða 10

10
tJiH/fíMwlu)
Okkur hér á VF langaði
hins vegar að forvitnast eitt-
hvað um starfsemi Iðnskól-
ans á ísafirði, vegna þeirrar
miklu umræðu sem farið
hefur fram að undanförnu
um verk- og tæknimenntun
í landinu.
Þessum skóla er ætlað að
þjóna VestFirðingafjórðungi
og munu nálægt 90% nem-
enda koma úr fjórðungnum.
Við Iðnskólann eru starf-
ræktar fimm mismunandi
námsbrautir, þ.e.:
1. Bóklegt iðnnám helstu
iðngreina lokaprófs.
2. Vélskóli, l.,2. og 3. stig.
3. Stýrimannaskóli, 1. stig.
4. Tækniteiknun til loka-
prófs.
5. Tækniskóli: Undirbún-
ings- og raungreinadeild.
Hið opinbera nafn skól-
ans „Iðnskólinn ísafirði“,
veitir þvi takmarkaðar upp-
lýsingar um eðli skólahalds-
ins. I raun má segja að Iðn-
skólinn sé smækkuð mynd
af þvi skólaformi sem nefnt
hefur verið „fjölbrautar-
skóli“ og mikið er hampað
nú á tímum.
Við höfðum samband við
Valdimar Jónsson, skóla-
stjóra Iðnskólans, og báðum
hann að segja okkur í stuttu
máli frá stöðu skólans í dag
og hvert hann teldi æskilegt
að stefndi í þessum mál-
um.
„Verkmenntunin hér á
landi er vanþróuð. Það hef-
ur lengi verið þannig, að
nemendum hefur verið mis-
munað eftir þeirri fram-
haldsmenntun sem þeir
hafa valið. Aðstöðumunur-
inn hefur verið slíkur, að
hann er með öllu óverjandi,
sé gengið út frá lýðræðisleg-
um forsendum. Iðnskólinn
hér er dæmi um þetta, þó er
hann betur settur en margir
aðrir.
Ástæðan fyrir því að iðn-
skólar eru svona framlágir
er ekki síst rekstrarformið.
Þeir eru reknir af fjárvana
sveitarfélögum, og er oft
kvartað undan því að ríkið
skili ekki sínu til skólamála,
en þar standa sveitarfélögin
sig enn verr en ríkið. Hins
vegar má gera sér vonir um
að þessi mál verði endur-
skoðuð í heild vegna þessa
nýja frumvarps um fram-
haldsskólahald. I frumvarp-
inu er gert ráð fyrir því að
kostnaðarskipting verði sú
sama við alla framhalds-
skóla.
Við erum í þessu efni
töluvert á eftir nágranna-
þjóðunum. Sérstaklega
vantar samverkan milli
verkmenntunarskóla og at-
vinnulífs. Meðan tæknivæð-
ingin var minni skilaði
meistarakerfið árangri, en í
dag ræður það ekki við fag-
legu hlið menntunarinnar.
Viðbrögðin við þessu hafa
verið þau, að skipulagðir
verði verknámsskólar, og til
að ná viðhlítandi árangri,
að verknámið verði flutt í
skólana eða skipulagt sem
samvinna skólanna við aðila
á vinnumarkaðnum. Upp á
þetta hefur verið stilað í
þeirri verkmenntunarróm-
antík, sem svo mikið hefur
borið á að undanförnu,
,Með þessu næst fram
tvennt: stofnkostnaður spar-
ast verulega og nánari
tengsl skapast við atvinnu-
lífið og þarfir þess.
Hér á ísafirði er allur
jarðvegur fyrir slíkt. Bæði
málm- og tréiðnaðarfyrir-
Verklegt nám.
Innilegar þakkir sendum við þeim fjölmörgu, er
sýndu okkur samúð, og styrktu okkur með hlýhug og
gjöfum, við andlát eiginmanns míns
Elíasar A. ívarssonar,
Eyrargötu 8, ísafiröi
Alveg sérstaklega vil ég þakka skipverjum og
útgerðarmönnum á m/b Víkingi III., m/b Guð-
nýju, m/b Orra og b/v Guðbjarti ÍS-16 þá rausnar-
legu peningagjöf er þeir hafa fært okkur.
Guð blessi ykkur öll
Fyrir mína hönd og fjölskyldu minnar
GUOMUNDA GESTSDÓTTIR
(frímínútum.
tæki eru í nánd við skólann,
sem sýna hve þetta er nær-
tækt. Það sem vantar er
skipulagsátak frekar en
miklar fjárfúlgur.
Uti á landsbyggðinni yrði
fyrst og fremst um að ræða
skipulagt grunnám. Nem-
endum yrði skilað frá skól-
unum með 1-2 ára verk-
þjálfun. Það er lengra í það,
að verknámið verði algjör-
lega flutt inn i skólana.
Það krefst meiri sérhæfingar
en hægt er að koma við úti á
landi. Það myndi þýða
meiri stofnkostnað á hvern
nemanda.“
„Er það ekki nokkuð
seint, að fara að huga að
þessum málum fyrst nú?“
,JÚ, því þörfin er augljós
úti á landi. Við þekkjum
mörg dæmi héðan úr ná-
grenninu um það, að verk-
takar eru sóttir í aðra fjórð-
unga, sem þýðir að fjármun-
ir renna út úr byggðarlag-
inu. Einmitt það gæti ýtt
undir jákvætt viðhorf sveit-
arstjórnarmanna til þessara
mála, því þeim hlýtur að
vera kappsmál í því, að fyrir
tæki sem vinna í byggðar-
laginu greiði sín aðstöðu-
gjöld og útsvör til þess sama
byggðarlags.“
„Hefur bærinn sýnt af sér
deyfð í málefnum Iðnskól-
ans?“
„Það hefur verið ríkjandi
forlagatrú í málefnum skól-
ans. Hann hefur átt við
mikla starfsrækslu- og að-
stöðuerfiðleika að stríða frá
upphafi. Flestir eru þó sam-
mála um, að bæjarfélaginu
sé akkur í skólahaldinu. T.d.
mun vera allt önnur aðstaða
með að útvega vélstjóra á
fiskiskipaflotann eftir að vél-
skólinn kom hér. Þá má
geta þess, að a.m.k. fimm
tæknifræðingar, sem starfa
hér fyrir vestan eru uppr-
unnir úr þessum skóla. Skól-
inn bindur fólk á staðnum
eins og skólahald yfirleitt.
Aðstaðan sem við erum í
núna er á mörkum þess að
vera þolanleg. En hitt er
fyrirsjáanlegt, að ef skólinn
á að fá að þróast eðlilega, þá
þarf hann aukið svigrúm.”
„Er ekki hætt við, að skól-
ar af þessu tagi í ekki stærra
byggðarlagi, verði of ein-
hæfir?“
„Að vísu er ekki hægt að
sinna mjög fámennum iðn-
greinum, en öllum helstu
iðngreinum má reikna með
að þeir geti sinnt. Séu náms-
brautir teknar saman er
hægt að standa betur að
þessu en ella. Ef þeir skólar
sem hér starfa undir sama
þaki, væru einir og sér hver
um sig, þá væri útkoman
mjög óhagstæð. Reyndar
væri óhugsandi að starf-
rækja stýrimannadeildina,
ef þetta skipulag væri ekki
fyrir hendi.
Annars hafa ólíklegustu
iðngreinar verið kenndar
hér þrátt fyrir ónóga að-
stöðu. Og það er alltaf
spurning, ef tveir menn vilja
t.d. fara í kjötiðn, hvort loka
eiga hreinlega á þá eða
hvort bjarga eigi í horn.
Þegar um er að ræða iðn-
greinar sem eru sjaldgæfar
og lítil eftirspurn er í, þá er
sjálfsagt að reyna að ná
samstarfi við stærri skóla
(t.d. í Reykjavík) og reyna
þannig að sjá um að námið
sé nemendum ekki óeðlilega
erfitt, Þetta væri hægt að
leysa með skipulagi á lands-
mælikvarða.
Stóru skólarnir fyrir sunn-
an eiga erfitt með að taka
við nemendum utan af
landi t.d. í hárgreiðslu.
Fimm til sex manns hafa
komið að tali við mig og
óskað eftir að hefja nám í
hárgreiðslu, en því hefur
ekki verið hægt að sinna.
Þetta litla dæmi sýnir þörf-
ina á einhvers konar skipu-
lagi á landsmælikvarða.
Ef hráefnis öflun verður
ekki eins og áður aðalat-
vinnuvegurinn hér og ef
iðnaðinum er ætlað að taka
við, þá verður jafnframt að
efla menntun á því sviði.
Það er komið í lög að stofna
eigi hér fiskvinnsluskóla.
Það er hvergi upplagðara að
stofna hann en einmitt
hér.“
„Innan Iðnskólans.“
„Ekki endilega, en náin
samvinna og skipulagsleg
tengsl verða að vera milli
framhaldsskólanna hér á
staðnum, þótt þeir verði
stjórnunarlega aðskildir.
Það gæti líka farið vel á því
að hafa þá undir sama þaki
stjórnunarlega.
Slík samvinna og tengsl
gætu auðveldað fólki að
söðla um í námi, þannig að
ef rafvirkja langaði til að
verða prestur, þá fengi hann
metið að einhverju leyti sitt
rafvirkjanám. Eins myndi
véla- og tækjakostur og
kennaralið nýtast mun bet-
ur. Það er fráleitt að mínu
mati að stúka þetta skipu-
lagslega í sundur.
Enfremur tel ég nauðsyn
á því, að sveitarstjórnir hafi
stjórnunaraðild að þessum
skólum og geti mótað þá
þannig að þeir þróist upp í
tengslum við atvinnulífið á
staðnum, en verði ekki mið-
stýrðir að sunnan.
Mér hefur virst sem for-
ráðamenn hafi litið á fjöl-
brautarskóla-hugmyndina
sem einskonar töfraorð, sem
leysi af hólmi undirbúning
og uppbyggingu heima fyr-
ir. Vera má að þetta sé
töfraorðið, en það kemur
ekki í staðinn fyrir uppbygg-
ingu heima fyrir.
Þá er gott að hafa það í
huga, að framhaldsskólarnir
hér á ísafirði geta skilað
árangri sem fjölbrautarskóli,
þótt þeir séu stjórnunarlega
aðskildir."
Niðurlag greinarinnar, þar
sem rætt er við þá Finn Finns-
son og Daníel Kristjánsson,
birtist í næsta blaði. óg.