Vestfirska fréttablaðið - 24.09.1992, Blaðsíða 7

VESTFIRSKA
--1 FRÉTTABLAPIÐ
Fimmtudagur 24. september 1992
svoleiðis, hvað innan í öðru, og svo vildum við
hafa eitthvað óvænt sem enginn gæti stjórnað.
Pizzumaðurinn gat komið hvar sem var og
hvenær sem var inn í verkið. Við vissum bara
að það var von á honum einhvern tíma í sýning-
unni, og við urðum alltaf að vera tilbúin að
bregðast við því þegar hann kæmi. Ég varð að
vera við því búin að stoppa sýninguna, stoppa
leikinn og tæknimennina á meðan maðurinn
afhenti pizzuna og fékk hana borgaða og tók
við lófaklappi áhorfenda...
Vestfirska: Þctta hefur verið svona uppá-
koma inni í leikritinu...
Vigdís: Já, akkúrat. Það má segja að mörg
af þessum spunaleikritum séu ekkert annað en
gjörningar. Tengslin við aðrar listgreinar eru
líka sterkari, eins og við dans, eða myndlist,
eða tónlist. Maður er ekki takmarkaður af
fyrirfram skrifuðu leikriti. Þú getur gert hvað
sem þú vilt, kannski byrjað með tónlistina og
unnið út frá henni, eða byrjað með málverk,
eða sviðsmynd. Ég veit um sýningar þar sem
eru búnar til flóknar sviðsmyndir, margra
vikna vinna, og svo eru tvær vikur til að vinna
leikritið út frá sviðsmyndinni.
Vestfirska: Er þessi leiklistarskóli deild inn-
an háskólans?
Vigdís: Já, hann er innan háskólans, deild
sem í rauninni einn maður skapaði á sínum
tíma. Petta er maður af 68-kyr.slóðinni og var
mikið í þessu gerningaleikhúsi á sínum tíma.
þegar það átti sinn hápunkt á hippatímanum -
hann gerði ýmislegt snarklikkað á sínum yngri
árum - en hann er orðinn mjög fastheldinn
leikstjóri í dag og stýrir nú leikstjórnardcild-
inni.
Vestfirska: Hvernig finnst ykkur ísafjörður
þegar þið eruð svona lengi í útlöndum? Hvern-
iger að koma heim? Hverniger að hugsa heim?
Að hvaða leyti hefur heimabyggðin breyst við
dvöl ykkar í útlandinu? Eða ykkar viðhorf til
hennar?
Jakob Falur: Mér finnst að ísafjörður hafi
ekki breyst neitt. Bærinn hefur alltaf verið eins
í mínum augum. Þetta er ekkert eins og fólk
var alltaf að tala um, að fara í nám út í hinn
stóra heim. Þetta er bara eins og að fara hérna
í næsta fjörð! Maður veit ekki af fyrr en maður
er stiginn út úr flugvél og kominn til Kantara-
borgar. Þetta er eins og hendi sé veifað, eins
og að skreppa til Reykjavíkur. Auðvitað andar
maður að sér annarri menningu og öðru and-
rúmslofti, en svo kemur maður aftur hingað
heim, æ, ég veit það ekki...
Vigdís: Mér finnst allt merkilegra hérna eftir
að ég fór að vera úti. Ég hélt að allt myndi
verða minna, en í staðinn finnst mér allt verða
merkilegra. Mér finnast fjöllin miklu athygl-
isverðari en þau voru. Áður horfði ég aldrei
upp í fjöllin, en nú geri ég það. Núna finnst
mér höfnin alveg frábær. Ég spáði aldrei í hana
áður. Þetta er allt miklu merkilegra núna.
Ástæðan? Maður sér þetta ekki fyrr en maður
fer að reyna að lýsa því fyrir vinum sínum úti,
ekki fyrr en þeir fara að spyrja hvernig sé
heima. Þeim finnst nógu merkilegt að vera frá
íslandi. En að vera frá ísafirði, einhverjum
afskekktasta stað á íslandi! Þeim finnst það
furðulegt að við skulum hafa gengið í skóla og
lært ensku...
Jakob Falur: Já. Það er auðvitað rétt. Hérna
heima áttar maður sig ekkert á því hvað það
eru mikil forréttindi að geta gengið í vinnu
þegar manni sýnist. Það er ekki eins einfalt
þarna úti. Þar fá krakkamir yfirleitt ekkert að
gera, en hérna er verið að tala um að krakkarn-
ir séu látnir byrja að vinna allt of ungir! Þetta
er alveg út í hött. Auðvitað eiga krakkarnir
bara að fara að vinna þegar þeir vilja, ef þeir
eiga kost á því. Það eru forréttindi. Það skilur
maður fyrst þegar maður kynnist atvinnuleys-
inu í Englandi.
Vigdís: Annað sem maður áttar sig fyrst á
úr fjarlægð, er þetta æðruleysi í fólkinu hérna
heima, eða hvað á að kalla það. Veðurfarið
hérna er alveg svakalegt á veturna, allur þessi
snjór og kuldi og ófærð. Fólk tekur þessu alls
ekki eins og þetta séu neinar hörmungar eða
neitt slíkt, það tekur því einfaldlega eins og
hluta af lífinu. Þetta er ekkert til að væla yfir,
það er bara svona. Og þó að fólk segi kannski:
Mikið væri gott að búa á Mæjorka, þá lætur
það ekki verða af því! Ef menn hafa efni á því,
þá fá þeir sér bara fínni jeppa og einangra
húsið sitt betur! f Englandi má ekki koma
snjóföl, þá verður allt vitlaust, allt fer í hönk
og ekkert nema vandræði. Síðasta vetur snjó-
aði ekkert, það snjóaði hins vegar pfnulítið í
hitteðfyrra, og þá lamaðist lestakerfið, skóla-
num var lokað, og það festi ekki einu sinni
snjó á götunum!
Jakob Falur: Mergurinn málsins hlýtur alltaf
að vera þessi: Dvölin úti opnar augu okkar
fyrir því hvað við eigum það ofsalega gott
hérna heima. Eins og bara þetta: Að geta feng-
ið vinnu, það er ekki neinn sjálfsagður hlutur.
Að geta búið í vel byggðum og hlýjurp og góð-
um húsum, á meðan gamalt fólk er í hópum
að krókna úr kulda suður á Englandi ef hitinn
kemst niður í frostmark. Maður hafði ein-
hverja hugmynd um þetta áður, en hafði samt
ekki áttað sig neitt á því í raun og veru. Mér
hefur liðið ákaflega vel í Englandi, og ég hef
þá trú að skólinn sé mjög góður, en ég er að
öðru leyti ekkert of hrifinn af þessu landi. Mór-
allinn í fólkinu erekki góður. Þarna erstórfellt
atvinnuleysi og því fylgja glæpir. Atvinnuleys-
inu fylgir vonleysi. Þarna er allt upp í 20%
atvinnuleysi hjá ungu fólki. Einhvern veginn
virðast Englendingar vera að dragast aftur úr,
t.d. Þjóðverjum. Bretland er ekki lengur
heimsveldi, og það fer í taugarnar á Englend-
ingum. Þeir virðast eiga erfitt með að kyngja
því, margir hverjir.
Vestfirska: Hvað hafið þið verið að fást við
hérna heima í sumar?
Jakob Falur: Ég er nú búinn að vera í átta
störfum í sumar, en það er persónulegt met.
Ég hef yfirleitt unnið í Björnsbúð á sumrin, en
við pabbi vorum löngu búnir að tala um að ég
fengi mér eitthvað annað að gera, við höfum
ekkert að gera þar í einu allir feðgarnir. Hann
var búinn að hringja fyrir mig í Vesturís og
athuga með vinnu við jarðgangagerðina. Jú,
þeir ætluðu að athuga málið, ég átti bara að
koma og tala við þá þegar ég kæmi heim.
Fyrstu dagana var ég eitthvað að dunda í búð-
inni. Svo fór ég í byggingarvinnu, að hjálpa
tengdapabba í bílskúrsgrunninum. Ég tók
nokkrar landanir úr togurum með Magga
Hauks. Ég var næturvörður hjá Ásgeiri Þór í
Gestahúsinu í Bolungarvík. Ég var að mála
hjá Bjarndísi Friðriks. Ég hef unnið sem bar-
þjónn í Frábæ. Síðan fékk ég loksins vinnu við
jarðgangagerðina og fór þangað. Þá kom kallið
og ég var búinn að fá pláss á Skutli, þannig að
ég fór á sjó í rækjutúr. Og nú er ég aftur kom-
inn í Björnsbúð! Ég hef aldrei upplifað annað
eins sumar! Ég var búinn að lofa pabba því að
leysa af í búðinni. Björn bróðir þurfti að fá frí
til að gifta sig og svoleiðis.
Vigdís (hlær): Ja, ég er nú búin að vera
blaðamaður í sumar, eða blaðakona. Og svo
hef ég verið að hjálpa mömmu og pabba á
Frábæ náttúrlega. Þessa dagana er ég með
leiklistarnámskeið í Menntaskólanum, eða
Framhaldsskólanum, eins og hann heitir núna.
Vestfirska: Hvernig er það, ég man það
ekki, eruð þið gift?
Jakob Falur: Nei, en við erum búin að lofa
að vera hvort öðru trú. Við settum upp þar til
gerða hringa.
Vestfirska: Hvað eruð þið búin að vera sam-
an lengi?
Vigdís (skríkir): Heilmörg ár!
Jakob Falur (ráðsettari): Fimm ár. Svo trú-
lofuðum við okkur 12. nóvember 1988.
Vestfirska: Eruð þið bjartsýn á framtíðina,
ykkar framtíð, ísafjarðar?
Bæði: Já!
- Tjaldið. -
\ } j j 11
VÖRUKYNNING
á morgun föstudag
20%
AFSLÁTTUR
af
NIKE
íþróttaskóm
Svanhildur Krístjónsdóttir
íþróttafræðingur, kemur frá NIKE
umboðinu og verður í versluninni
til skrafs og ráðagerða
TILBOÐ Á
NIKE
íþróttagöllum Verð frá kr. 5.000,-
fc SPORJHLAÐAN
SILFURTORGI 1
== 400 ÍSAFIRÐI
^ SÍMI4123
H.F.
Litli leikklúbburinn auglýsir:
Söngvarar óskast
tll að syngja með stórsveit á „músikksjói" sem fyrirhugað
er að halda í nóvembermánuði.
Þeir sem áhuga hafa mega hringja í Baldur, s. 4124, Mar-
gréti, s. 3030, eða Guðjón, s. 4737, fyrir laugardaginn 26.
september.
Ábendingar um góða söngvara eru vel þegnar.
Litli leikklúbburinn, ísafirði.