Ritröð Guðfræðistofnunar - 01.01.2008, Side 113

hátt nálægur í þrautum og hluttakandi í gleði ef allt gengur að óskum. Nú
er það sjaldnast að feðurnir séu fjarstaddir og alls ekki að þeim sé haldið
frá eins og tíðkaðist fyrrum. Hreiðrið á Hringbraut er staðfesting á þessari
viðhorfsbreytingu þótt ekki hafi verið gengið jafn langt og í Bandaríkjunum
sem betur fer þar sem um tíma var farið að tala um vanfæra feður.
Buckman bendir réttilega á að miklar framfarir hafi orðið á fæðingarhjálp
og nýburalækningum og aukin þátttaka feðra stuðli að því að fæðingin geti
orðið sú fagnaðarríka reynsla sem margir skynja sem upplifun trúarinnar.
A sama hátt og ákveðinni bölvun hefur verið aflétt af fæðingunni og þar
með þarflausri þjáningu eins þurfum við að mati Buckmans að nálgast óhjá-
kvæmilega staðreynd dauðans. Líkt og barnabókahöfundurinn frægi Astrid
Lindgren hafði á orði í blaðaviðtali þá er okkur mikilvægt að geta vingast
við dauðann. Það gerum við ekki á meðan við tökum til fótanna og flýj-
um, afneitum nauðsynlegum sársauka eða lokum augunum fyrir þarflausri
þjáningu. Buckman horfir á líknarmeðferð sem viðleitni í þá átt að dauðinn
líkt og fæðingin verði tekinn í sátt. Það er vissulega engin trygging til sem
ábyrgist að fæðingin gangi vel og hryggðin víki fyrir gleði eins og Kristur
talar um, þar er margt eftirlátið undri lífsins þótt læknislistin hafi áorkað
miklu. Og söm er raunin segir Buckman, hvað dauðann varðar. Þar getum
við ýmislegt gert til að greiða fyrir friðsælum dauða. Við getum unnið gegn
óttanum sem oft stafar af hræðslu við dauðastríðið. Það er óttinn við að
missa stjórnina og hafa ekki lengur ráð á dómgreindinni. Og það er óttinn
við óviðráðanlegan sársauka og einsemd. Þetta ásamt öðru er m.a. viðfangs-
efni svonefndrar líknarmeðferðar og raunar góðrar læknisfræði yfirleitt. Og
það hefur sýnt sig að fátt hefur reynst áhrifararíkara í þéssum efnum en að
viðurkenna nauðsynlegan sársauka og vinna alhliða gegn þarflausri þján-
ingu. Það eykur gæði lífsins og það eflir von og sátt í lífi og dauða.
111