Feykir - 17.12.2003, Blaðsíða 3

45/2003 FEYKIR 3
Jölaskreytingin var
óhefðbundin það árið
Ásta Ragnarsdóttir með strákana á jólunum 1989,
Tryggva Geir nýfæddan og Sverri Bergmann og
Ragnar Már.
„Við vorum heima að
borða skötuna með Sibbu
ömmu á Þorláksmessu, þegar
ég fann að bamið var að
koma. Vinkona min hinu
megin götunnar, Birgitta Páls-
dóttir ljósmóðir, var búin að
lofa að taka á móti baminu þó
svo hún væri ekki á vakt,
þannig að ég hringdi í hana og
færði hennir fféttimar. Hún
svaraði snaggaraleg að vanda
„allt í lagi ég tek þig með” en
ég sagðist ætla að hringja í
Magga sem var að vinna í
Skagfirðingabúð á þessum
tíma, hann kæmi með mér á
Sjúkrahúsið. Við vorum kom-
in niður eftir um hálf fjögur,
hann fékk frí í rúma tvo
klukkutíma í vinnunni á þess-
um mikla annríkisdegi til að
vera viðstaddur fæðinguna, en
drengurinn kom í heiminn
tuttugu mínútur yfir fimm,
þannig að þetta gekk fljótt og
vel”, segir Ásta Ragnarsdóttir
húsmóðir og starfsmaður
Tryggingastofnunar ríksins á
Sauðárkróki, en Ástu og
manni hennar Magnúsi Sverr-
issyni fæddist þriðji og yngsti
sonurinn rétt fyrir jólin 1989.
Tryggvi Geir, sem þama
kom í heiminn, átti reyndar
ekki að fæðast fyrr en í byijun
janúar, þannig að þetta kom
nokkuð óvænt upp hjá fjöl-
skyldunni, enda segir Ásta að
sér hafi fundist það ansi und-
arlegt að vera kominn á fæð-
ingardeildina úr miðjum jóla-
undirbúningnum, fylgjast með
allri traffíkinni í jólaverslun-
inni í Skagfirðingabúð á Þor-
láksmessukvöld, en gluggi
stofunnar á sjúkrahúsinu snéri
niður að Skagfirðingabraut-
inni. „Að fylgjast með þessari
ös og vera með lítið bam í
vöggu hjá sér, það fannst mér
skrítið en jafhframt yndislegt.
Nú þurfti að fara að hugsa
fyrir því hvemig við ætluðum
að halda jólin, fjölskyldan.
Mér stóð til boða að skreppa
heim í matinn á aðfangadags-
kvöld, en skilja bamið eftir á
deildinni, og það vildi ég alls
ekki. Það varð því niðurstaðan
að feðgamir skreyttu lítið
jólatré sem Maggi hafði átt
sem bam, og settu alla pakk-
ana í stóran kassa og komu
með á stofuna til mín um
kvöldið, eftir að þeir höfðu
borðað heirna og ég á sjúkra-
húsinu. Ég fékk náttúrlega
möndluna i grautnum og gjöf-
ina, enda eina sængurkonan á
deildinni þessi jólin.
Svo áttum við notalegt
kvöld þama á stofunni fjöl-
skyldan. Strákamir Ragnar
Már og Sverrir Bergmann
vom 12 og 9 ára og það var
vitaskuld handagangur í öskj-
unni þegar pakkamir vom
teknir upp og umbúðimar
náttúrlega út um allt. Það var
svolítið fyndið þegar að séra
Hjálmar kom að mínum dyr-
um í heimsókn til sjúkling-
anna þetta kvöld, hann hálf-
opnaði dymar en hörfaði svo
til baka, enda brá honum að
sjá stofnuna hálffulla af jóla-
pappír og nýfætt bam í vöggu
þar innanum. En svo kom
hann inn og sagði „hér sé guð
og hér sé friður og ró”. Svona
leið aðfangadagskvöldið, við
spiluðum jólalögin á ferða-
tæki sem þeir komu með
feðgamir, en þeir vom orðnir
ansi þreyttir þegar á leið.
Maggi búinn að gera það einn
sem við höfðum venjulega
gert saman og strákamir búnir
að vera yfirspenntir, þannig
að Sverrir sofhaði á sænginni
hjá mér undir lok heimsóknar-
tímans.
Þetta vom mjög sérkenni-
leg en eftimiinnileg jól hjá
okkur. Ég kom svo heim með
litla bamið milli jóla og nýárs
og fannst mér skondið að sjá
hvemig jólaskreytingin í hús-
inu leit út, en það er vanalega
mitt verk og átti ég það eftir
þegar ég fór á fæðingardeild-
ina. Feðgamir höfðu hjálpast
að við það og var það mjög
óhefðbundið þetta árið. Þetta
var samt allt alveg ffábært og
sýnir að hlutimir bjargast þeg-
ar allir taka höndum saman og
gera það sem gera þarf.”
Ásta og Tryggvi Geir, sem heldur stundum upp á af-
mælið sitt um miðjan desember, þegar allir bekkjar-
félagnir og vinirnir eru ennþá tiltækir, ekki farnir í
jólafríið.
Alrtaii stéttarfélag
færir félögum síinnn Skagí 1 rðinguni öllum
og nágrönntun bestu óskir um
Gleðileg jól
gott og farsælt komandi ár