Feykir - 17.12.2003, Blaðsíða 14

14 FEYKIR 44//2003
„Ekki eins og ég hafi komið að ófærum vegi“
Óskar Pétursson lætur gamminn geysa sem aldrei fyrr fyrir þessi jól
Það nafn sem hvað mest hefur
verið áberandi af markaðstorgi
jólanna á þessari aðventu lætur
Skagfirðingum sem og mörgum
öðrum vel í eyrum, enda þar á
ferð einn af þeim sem dmkkið
hefur hvað best í sig sögufræga
eiginleika héraðsins og haldið
þeim fymavel, án þess að beitt
hafi verið á hann sértækum að-
gerðum, svo sem að skammta
hormónaflæðið eða þess háttar.
Þetta er drengurinn með engla-
röddina, Oskar Pétursson, einn af
Alftagerðisbræðrum, en sólóskífa
hans trónir nú á toppi lista yfír
mest seldu geisladiskana fyrir
þessi jól. Óskar var staddur á
Króknum núna fyrir helgina að á-
rita diskinn og söng þá um leið
nokkur lög í Skagfirðingabúð.
Hann var í leiðinni góðfúlega við
því að veita Feyki viðtal í ióla-
blaðið.
Þegar Feykismaður hafði samband
við Óskar á föstudagsmorgun var
hann að stíga út úr vélinni frá Vest-
manneyjum, hafði verið þar kvöldið
áður að syngja og spjalla við Eyja-
menn.
„Já það má segja að þetta hafi ver-
ið botnlaust hjá mér undanfamið, við
að syngja og árita diska. Ég hef verið
mjög rnikið suður í Reykjavík, þar
sem fólkið er. Það er bunan framund-
an, fram á mánudagskvöld, ég á
reyndar eftir að fá dagskrána en hún
er víst stíf.” Óskar segir að í þessum
töluðu orðum sé diskurinn kominn í
platínu, tíu þúsund eintök á tæpurn
tveimur mánuðum. „Og maður getur
ekki grenjað út af því”, segir hann.
- Klassísk spurning, átturðu von
á þessum viðbrögðum?
„Nei engan veginn. Reyndar emm
við bræður búnir að ryðja brautina
vel. Það er ekki eins og ég hafi komið
að ófæmm vegi, synd að segja það.
Vera með skagfirska sönggleði í
farteskinu, hafa verið í framvarðar-
sveit í karlakómum Heimi, og ætli við
bræður séum ekki búnir að selja upp
undir 30 þúsund diska. Get því ekki
sagt að ég komi að óplægðum akri,
fengið aðstoð á undanfömm ámm að
undirbúa þetta og maður skyldi ekki
vanmeta það.”
Og þú átt stóran og mikinn
markhóp fyrir þinn söng?
„Já gríðarlega og stækkaði núna
verulega. Ég yngdi aðeins upp, næ
töluvert til yngra fólk finnst mér. Það
er enn skemmtilegra við þetta. Það
sést best á því að ég var fimm vikur í
efsta sæti á „tónlistanum” í Moggan-
um, og hef núna verið tvær vikur í
öðm sæti á eftir Irafári, það er ótrúlegt
helvíti.”
Og þú færð náttúrlega góðar
viðtökur á þessum ferðum þínum
núna?
„Ég hef svolítið gaman af þessu,
það er það ótrúlega við þetta, og í
sjálfú sér ekki orðinn þreyttur og það
er náttúlega vegna þess að þetta geng-
ur svona vel. Ég hef líka verið hepp-
inn með veður, alltaf komist, meira að
segja til Eyja. Þetta hefúr gengið eins
og lýginni líkast, get varla sagt að ég
hafi fengið kvef í þessari töm.
Ég er búinn að hitta margt
skemmtilegt fólk og marga kynjavisti,
þeir em dásamlegir. Það er mikið af
miðaldra og eldri konum í þessum að-
dáendahópi. Ætli það taki sig ekki
upp gömul móðurtilfinning hjá þeim,
getur ekki verið neitt annað.
Ég var að syngja með Jónsa í
Svörtum fötum á dögunum. Hann lét
reynar hafa það eftir sér í einhveiju
blaðaviðtali, að stelpumar fæm stund-
um að skjálfa fyrir framan sviðið. Ég
lenti í þessu þegar ég var að synga hjá
félagi eldri borgara, kona sem klapp-
aði svona óskaplega fyrir mér. Svo
hitti ég son hennar daginn eftir og
hann sagði að það væri ekki nógu gott
með þá gömlu, það væri voðalegt
hvemig þessi hrömunarsjúkdómur
færi með hana, henni væri alltaf að
versna.”
En þetta verður öðruvísi jóla-
fasta hjá þér þetta árið?
„Já jólaundirbúningurinn fer alveg
framhjá mér núna og á jóladag verð
ég svo fimmtugur. Loksins þegar ég
varð poppari, þá varð ég strax ell-
ismellur. Þá verða 50 ár síðan Hallur í
Lindarbrekku eyðilagði mótorinn í
Chevrolettinum sínum, K-3, mjólkur-
bíl, við að skutla mömmu á gamla
spítalann á Króknum. Mamma var
náttúrlega búin að skjóta þessum
fimm krakkaormum úr sér á nokkmm
árum, leiðin var því orðin greið og ég
virtist ætla að koma á fúllri ferð í
heiminn.
Ég hef ekkert mátt vera að því að
hugsa um hvort ég minnist eitthvað
þessara tímamóta á jóladag. Konan er
að verða hálf stressuð þegar hún er að
spyrja mig, en ég svara aldrei neinu.
Ætli ég haldi það ekki bara í kyrrþey,
það er hvorteð er alþekkt meðal stétt-
arinnar að menn séu að reyna að dylja
aldurinn, ætli ég verði ekki bara í fel-
um.”
Nú er stutt síðan þú varst bæjar-
listamaður Akureyrarbæjar.
Hvernig var það ár?
„Það var reyndar bara hálft ár sem
ég var bæjarlistamaður. Ég var auð-
vitað ánægður með að fá klapp á bak-
ið og allt það og ýmislegt skemmti-
legt sem gerðist á þessum tíma. En á
hinn bóginn fannst mér það asnalegt
Ég er ekki manngerðin til að bera
svona titla og var afskaplega feginn
þegar annar tók við.”
Og þér gengur vel að halda
röddinni í lagi?
„Já hún er bara með alskársta móti.
Hún hefúr stækkað, raddsviðið aukist
til muna og ég á rniklu léttara með að
syngja en áður. Ég held að það sé
vegna þess að reglusemin er orðin
meiri í lífinu og lika á þama hlut að
máli breytt vinna. Við emm tveir sem
eigum verkstæðið, ég er svona með
og álagið er ekki svo mikið í kringum
það. Ég er miklu frjálsari en áður, þarf
ekki að vera með samviskubit þó ég
sé að sinna þessari útgáfú til dænris,
get notið þess. Það var orðinn voða-
legur baggi að þurfa stöðugt að betla
sér fri.”
Hvað þú ert mikið í því að gera
upp gamla bíla?
„Ég hef verið nánast eingöngu í
því undanfarin misseri. Það er nýbúið
að útskrifa einn sem ég hef verið að
vinna i síðan urn páska. Svo byija ég
á einurn eftir áramótin. Ætli ég verði
ekki á endanum manískur mgludallur
í þessu eins og Bjöm vinur minn
Sverrisson. Það er ofsalega gaman af
þessu.”
Já þú talaðir um reglusemi. Þú
kúplaðir þér algjörlega úr þessari
ofur skagfirsku gleðimennsku?
„Já þetta var eiginlega orðið of
mikið, komið út í plágu. Það má
segja að ég hafi verið orðinn svo
blautur að á á tímabli var ég farinn að
líta eftir jörð á Langholtinu þar sem
nóg væri af heitu vatni, til að sjóða.
Það kom sterklega til greina svo mað-
ur gæti farið að sinna þessu almenni-
lega”, segir Óskar og hlær, svo grein-
lega er nú einhver meining á bak við
þessi orð.
En hvernig voru svo bernskujól-
in í Skagafirðinum?
„Þegar maður var pjakkur, þá vom
bamaböllin á hótelinu í Varmahlíð.
Pabbi og Benni á Vatnsskarði spiluðu
á harmonikku og svo var það þessi sí-
gilda ofúrhræðsla við jólasveina. Sér-
staklega man ég eftir Ottó í Víðimýr-
arseli, seinna í Viðvík. Það vom því-
lík læti í karlinum að það vom bara
dauðir krakkar sem ekki vom skít-
hræddir við hann.
Ég lék svo jólasvein um áraraðir.
Valdi á Vatnskarði var með mér
stundum og ég átti sérstaklega í eitt
skiptið í erfiðleikum með skeggið, að
festa það á mig. Valdi makaði þá á
mig jötungripi og ég var í mestu
vandræðum með að ná því af mér aft-
ur. Það lá við að skinnið flettist af mér
og það virtist ógjömingur af ná líminu
úr andlitinu á mér. Það tókst ekki áður
en kom að kvenfélagsballinu um
kvöldið. Þegar mér var lítið i spegil,
þá hvarf sú litla veiðivon sem hafði
blundað í bijóstinu. Þetta var þannig á
Óskar áritar disk fyrir stéttarfélaga sinn í iðninni, Björn
Sverrisson fornbílasmið á Króknum.