Skólavarðan - 15.10.2002, Side 18

Viðta l
19
„Þetta er létt og skemmtileg saga og
mikill húmor í verkinu,“ segir Felix, „en
kjarninn í því fer ekkert á milli mála. Hann
er sá að öll eigum við eitthvað sem gerir
okkur sérstök. Í leikritinu er farin sú leið
að hafa allar persónur stórar og dregnar
grófum dráttum nema ljóta andarungann
og mömmu hans - þau eru þau einu sem
eru eðlileg útlits. Þannig er vakin athygli á
því hvað það er afstætt hver sker sig úr og
hver ekki. Höfundar Honk! eru breskir og
í Bretlandi er einelti hrikalegt vandamál en
það er það náttúrlega því miður alls staðar,
líka hérlendis. Það er eins og manneskjan
hafi alltaf þörf fyrir að halda öðrum niðri
og kúga þá.“
Honk! Ljóti andarunginn er þroskasaga
þar sem unginn lærir smám saman að öðr-
um er ekki alltaf treystandi. Sú lærdóms-
leið er sársaukafull en í lokin fær hann
uppreisn æru og inn í söguna blandast
spennandi eltingarleikur og ýmis fleiri æv-
intýri sem hann ratar í.
„Strax á fyrsta samlestri leið mér þannig
að við værum með megaefni í höndunum,“
segir Felix. „Þýðing Gísla Rúnars er líka
alveg frábær og í hópnum eru listamenn
sem ég hef aldrei unnið með áður en vildi
ekki hafa misst af fyrir nokkra muni. Ég
mæli eindregið með þessari sýningu fyrir
alla, hún er ekkert síður fyrir fullorðna en
börn.“
Að mati Felix er það tilgangur leikhúss
að hafa eitthvað að segja um samtíma sinn.
„Hellisbúinn, Sellófón og Honk! eru dæmi
um verk sem uppfylla þetta. Leikhúsið er
dautt ef það nær ekki að senda áhorfendur
heim með eitthvað til að hugsa um, ef stað-
an verður þannig er leikhúsið ekkert betra
en sjónvarpið sem því miður skilur ekki
mikið eftir sig.“
Felix hefur aldrei verið lagður í einelti,
„enda er ég svo ósköp venjulegur,“ eins og
hann segir sjálfur. Hann segist þó fylgjast
vel með börnunum sínum og ávallt vera á
varðbergi gegn þessum vágesti. „Einelti er
samfélagsböl sem við þurfum alltaf að vera
að taka á, þar má ekki láta deigan síga.
Þessi leiksýning er frábært innlegg í barátt-
una gegn einelti.“
Mörgum er í fersku minni leikritið Hinn
fullkomni jafningi sem Felix samdi og lék í
einn undir leikstjórn Kolbrúnar Halldórs-
dóttur. „Þetta leikrit kallast á við Honk! að
því leyti að það leggur áherslu á að það er í
lagi að vera öðruvísi,“ segir Felix. „Og
hugsunin gengur lengra í báðum verkunum
því það er ekki bara í lagi að vera öðruvísi
heldur erum við öll í vissum skilningi
„öðruvísi“, þetta er mjög afstætt hugtak.
Það getur verið vandasamt að sýna verk
með sterkum siðaboðskap en til dæmis í
Hinum fullkomna jafningja varð fólk mjög
glatt og ánægt að fá að sjá leiksýningu í
stað þess að hlusta á fyrirlestur, eins og
sumir héldu kannski fyrirfram, og þannig
er það líka í Honk!“
Um það leyti sem Skólavarðan fór í
prentun var frumsýnt nýtt leikrit þar sem
Felix er annar framkvæmdastjóranna auk
þess að leika í verkinu. Þetta er leikritið
Kvetch eftir Steven Berkoff. Kvetch fjallar
um fimm einmana manneskjur í firrtum
heimi og stöðugan kvíðann sem nagar þær
inn að beini. „Þetta er rosalega berort og
fyndið leikrit,“ segir Felix, „mikið fullorð-
insleikrit. Það er tileinkað hinum ótta-
slegnu og sýnir fólk í hversdagslegum
venjulegum aðstæðum sem gengur síðan
fram og segir hvað það er raunverulega að
hugsa.“ Það er ljóst að Felix segir ekki skil-
ið við samfélagsádeilu í því sem hann tekur
sér fyrir hendur, enda ítrekar hann að leik-
húsið sé alltaf - og þurfi alltaf - að taka á
vandamálum hversdagslífsins, angistinni og
kvíðanum. En gjarnan með fyndnu eða
grátbroslegu ívafi, þannig hafi það mest
áhrif.
keg
Borgarleikhúsið sýnir um þessar
mundir gamansöngleikinn Honk! Ljóti
andarunginn eftir George Stiles og
Anthony Drewe í þýðingu Gísla Rún-
ars Jónssonar og leikstjórn Maríu
Sigurðardóttur.
Söngleikurinn er byggður á hinu
þekkta ævintýri um ljóta andarung-
ann, hann kann ekki að kvaka rétt og
mætir fordómum og háði hjá fjöl-
skyldu og nágrönnum. Felix Bergsson
leikur andarungann og Skólavarðan
tók Felix tali á heimili hans á Vestur-
götu í Reykjavík á fallegum haust-
morgni fyrir skömmu.
Honk! Burt með fordómana!