Konan og nútíminn - 01.04.1936, Blaðsíða 6

[Konan og nútíminn]
og jafnréttiskröfur kvenna, þá er enn reynt að
halda aftur af kröfum þeirra, einmitt með því, sem
eg gat um í upphafi þessa máls: að það fari bezt
á því, og hafi verið svo til ætlast af forsjóninni, að
þær sitji kyrrar, þar sem þær eru.
Nú er það að vísu vitað, að konan hefir ekki
verið minni máttar í öllum þjóðfélögum, svo sjálf-
sagt fyrirkomulag er það ekki, að hún sé ambátt
karlmannsins og heimilisins. Hjá ýmsum frum-
stæðum þjóðum þekkist það þann dag í dag, að
það er konan, sem ræður, en karlmaðurinn hefir
þá afstöðu í þjóðfjelaginu, sem konan hefir hjá
okkur, að undanskildu því, að hún fæðir börnin.
Hið sama er nú álitið, að hafi átt sér stað hjá
ýmsum menrttaþjóðum fornaldarinnar, svo sem
Egyptum og ýmsum Asíuþjóðum.
Hvernig hefir þá ástandið verið, þar sem kon-
an hefir haft stjórnina á hendi? Vei'ra eða betra
en hjá karlmanninum? Líklega alveg eins, hvorki
verra né betra. í áður umgetnum þjóðfélögum er
það aðeins karlmaðurinn, sem er kúgaður, konan
kúgarinn, og útkoman verður sú sama. Þar sem
konan ræður, er hún yfirleitt jafnherská og karl-
maðurinn; hún berst við nágrannaþjóðirnar, kúgar
lægri stéttirnar og lokar karlmanninn inni við
heimilsverkin, sem hún vill þá ekki snerta á. I
þeirri breytingu, að konan tæki stjórnartaumana
af karlmanninum, mun því ekki felast nein lausn
vandamálanna.
En hvernig væri þá að reyna jafnréttið, jafnar
skyldur og jöfn réttindi í atvinnu, siðgæði og sam-
lífi öllu. Kúgunin og ofbeldið í heiminum er það,
sem gerir hann að þeirri eyðimörk, sem hann nú
óneitanlega er. Á engu sviði hefir kúgunin þó lík-
lega jafn örlagaríkar og óheppilegar afleiðingar,
eins og einmitt á milli kynjanna, af því að þar er
um hið nánasta samband mannlegs lífs að ræða.
Eg hefi heyrt margan giftan mann og konu, sem
komin voru af æskuskeiði, segja að það bezta, sem
lífið hafi gefið þeim, hafi verið það vináttu og fé-
laga samband, sem árin og samlífið hafi skapað á
milli þeirra og eiginmannsins eða kónunnar. Ef
ást æskuáranna getur ekki breyzt í slíkt samband,
þá verður hún einskis virði, þegar æska og fegurð
glatast, en það getur hún ekki gert, nema í and-
rúmslofti fullkomins jafnréttis.
Nú er svo fyrir að þakka, að slíkt jafnrétti á
sér oft stað á heimilunum, og hefir líklega allt-
af verið til. Ef til vill er það líka einmitt því að
þakka, að mannkynið á enn til óspilltar tilfinning-
ar, svo allir beztu menn þess finna það, að að
þyl,..b^r að stefna,, að .ö;H .kúgun á hyaðB! .s'viði
sem er, hverfi úr sögunni. En þetta jafnrétti kynj-
anna verður að færast út í hið opinbera starfs-
líf frá heimilunum, það verður að móta allt mann-
lífið og afstöðuna til lífsins. Mín trú er það, að
einmitt með því móti væri helzt von til þess, að
kúgunarhneigðin upprættist í mönnunum sjálfum,
af því að þeir ælust þá upp við það í öllum sam-
böndum lífsins frá því fyrsta, að þar væri enginn
þræll og enginn drottnari, heldur aðeins vinsamleg
vinnuskifting miðuð við hæfileika og getu hvers
og eins.
Þetta er þá í sem fæstum orðum sagt, það fyrir-
heitna land, sem eg sé í hyllingu, það land, þar
sem jafnrétti þjóða, einstaklinga og kynja ríkir.
Þó veit eg ekki, nema af þessu sé jafnrétti kynj-
anna nauðsynlegast, og allt hitt kæmi á eftir, sem
eðlilegur ávöxtur, ef það fengist í raun og sann-
leika, því mannssálin ber með sér áhrif hinnar
fyrstu bernsku, góð eða ill, alla æfina.
ASalbjörg Sigurðardóttir.
Styrjöldin í Hbessiníu vekur
andstyggð um allan heim.
Konur stofna til mótmæla.
1 Svíþjóð héldu konur, sem kjörnar höfðu ver-
ið af 20.000 konum, mjög fjölmenna ráðstefnu til
þess að krefjast þess, að refsiaðgerðum yrði beitt
gegn Italíu.
I Noregi, Finnlandi og Póllandi hafa konur far-
ið í kröfugöngur til mótmæla stríðinu og krafist
refsiaðgerða.
I Briissel tóku konur börn sín með í kröfugöngu
til að mótmæla eiturgasárásum ítala og krefjast
refsiaðgerða.
1 Vín sendu verkakonur mótmælaskjal til ít-
alska ræðismannsins þar. Þær segja í þessu skjali
m. a.: „Við verkakonur í Vín mótmælum ráns-
styrjöld þeirri, er föðurland yðar rekur gegn
Abessiníu . . . Menningin verður ekki borin inn
í nokkurt land á spjótsoddum eða byssustingj-
um, og ekki verður hún flutt með bryndrekum né
eiturgasi . . . Austurríska alþýðan hefir megnustu
andstyggð á stríði og fasisma, hún mun beita sér
fyrir réttindum Abessiníu“.
Allar íslenzkar konur standa andvígar hryðju-
verkum ítalska fasismans í Abessiníu.
tJtgefendur: Nokkrar konur.
ÍtaíoldarpTentemiðja h.f.