Konan og nútíminn - 01.04.1936, Blaðsíða 7

[Konan og nútíminn]
Margrét Jónsdóttir:
KONUR!
Eg heyri gný, eg heyri vopnabrak,
og hrollur um mig fer,
eg skelf af ótta. .........................
Eg mundi vilja leggja langt á flótta,
en flúið hvergi fæ,
eg verð að staldra við
og sjá og heyra, horfast fast í augu
við skrímsli það,
er yfir löndin æðir
og heimtar blóð og tár og bölvan,
ógnir og dauða,
eymd og svívirðing.
Hver orð fá talið stríðsins vitfirring?
Á allt að hníga, allt að falla í rústir?
Á valdafíkn og fégirnd enn að drottna,
og enn að bera á blótstall vopnaguðsins
og blóta honum, þar til yfir lýkur,
uns steinn ei framar yfir steini stendur ?
Á engu að vægja, er aldir hafa skapað
með snilli og djörfung mannlegs anda og máltar?
Þér konur,
mæður mannasona og dætra,
er mælirinn ei fylltur út á barma?
Hví gangið þér ei fram í breiðri fylking,
frá öllum löndum, öllum heimsins þjóðum?
— Þér hafið meira vald en margur hyggur, —
og stöðvið þetta tryllta ógnar-æði!
Og hvílík býsn,
þér hönd á plóginn leggið,
og eggið jafnvel yðar einkasyni
til orustu, til bræðravígs og dauða.
Vér stöndum fjarri,
en skynjum allt er skeður,
og sjáum skuggann
rísa hærra og hærra,
er hótar einnig
hólmanum í norðri
hungri og drepsótt,
fári, kúgun, dauða.
Vér hrökkum upp
af sljóum draumadvala,
vér eigum einnig mál,
þótt íslenzk tunga
sé ókunn flestum,
lágvært kall ei heyrist.
Ó, mikli guð!
Þú andi, er eilíft varir,
mun nokkru sinni
birta af betra degi?
Mun nokkru sinni
sól úr ægi rísa,
er skíni aftur yfir frjálsa jörð
og mannkyn leyst
úr hernaðarins hlekkjum,
og ríkja friður, frelsi, bræðralag,
jöfnuður, eining, allt hið fagra og góða!
Þú mannkyns helft,
þér mæður, dætur, systur, eiginkonur-
Kallið svo hátt,
að hrynji björg og klofni.
Biðjið svo heitt,
að færist fjöll úr stað.
Starfið þó fyrst og fremst,
allar sem ein
og undir sama merki,
er frið og frelsi heimtar,
til handa öllum,
öllum jarðarbörnum.
Margrét Jónsdóttir.
7