Félagsbréf - 01.05.1971, Blaðsíða 24

íslenzk
nútímaljóðlist
Islendingar hafa frá fornu fari
verið miklir unnendur ljóða og
öldum saman voru þeir kunn-
ir að því að aga tungu sína við
dýra hætti og skilning sinn og
hugkvæmni við margslungnar
kenningar. Seinna færðist
skáldskapurinn í einfaldara
form og tók með tímanum
margs konar breytingum, en
það haggaði i engu hinum
nánu tengslum hans við al-
menning í landinu. Þannig má
segja, að mörg kvæði hinna
helztu skálda hafi fylgt mönn-
um trúlega frá vöggu til graf-
ar og verið þeim jöfnum hönd-
um gleðigjafi og raunabót. Þá
var naumlega nokkur maður
svo lítils háttar, að hann ætti
sér ekki sitt eftirlætisskáld, og
hefur verið svo allt fram á
vora daga.
Stundum heyrist því fleygt, að
allmikil breyting hafi orðið á
þessu í seinni tíð. Eitthvað kann
að vera hæft í þessu, enda ekki
tiltökumál, ef hafðar eru í
huga hinar snöggu þjóðfélags-
legu breytingar, sem hér hafa
orðið á síðustu áratugum. Allt
að einu væri tilefnislaust að
halda því fram sem hverri ann-
arri staðreynd, að þjóðin í heild
væri þar fyrir orðin ljóðlistinni
fráhverf. Hitt er engu að síð-
ur satt, að um sinn hefur al-
menningi gengið miður vel að
tileinka sér hina yngstu ljóða-
gerð, sem einatt er í ræðu og
riti borin þeim sökum að vera
bæði formlaus og ópersónuleg
— og jafnvel úrelt, og þetta
ríkjandi viðhorf hefur valdið
því, að hin ungu skáld hafa
einangrazt meir en góðu hófi