Gestur - 15.09.1933, Side 11

1,1.
GESTUR
9
»Já«, sagði Folk, og reyndi að dylja tilfinningar sínar.
»Ég pekti dóttur yðar, og get sagt yður meira um hana en
það, sem þér hafið heyrt í blöðunum, um hinn hræðilega við-
burð. — Ellefu hjúkrunarkonum var bjargað. Hún var sú
eina, sem ekki kom aftur!«
Frú Simpson brosti vingjarnlega. — James Folk skildi
ekkert í pví, og hún sagði:
»Segið mér alt, sem pér vitið ura UIlu — sé pað eitt-
hvað gott«.
»Guð gefi að allir menn væru sömu hetjur og hún var«,
mælti hann með áherslu.
Svo hélt hann áfram:
»Pað var einn dag í poku, er komið var undir kvöld, í
egypska hafinu. Ég var óbreyttur hermaður á stóru flutn-
ingaskipi, sem átti að setja hersveit á land við Dardanella-
sundið, og ég stóð við borðstokkinn til að horfa á sólarlag-
ið, er varðmaðurinn æpti: »Tundurskeyti að aftan!« 1 sömu
svipan hristist alt skipið, brothljóð heyrðust, og ég féll í rot
á pilfarið. Ég fékk aftur meðvitundina við pað, að mér skaut
upp úr sjónum. Mér hepnaðist að ná í árar, sem ég gat haldið
mér á floti með. Skipið sökk skömmu síðar, og alt um kring
voru menn á sundi, æpandi, stynjandi og grenjandi, er börð-
ust um planka og borð, til pess að halda sér uppi á. Pað
var hræðileg sjón, svo ég lét aftur augun.
Pannig hraktist ég fram og aftur dálítinn tíma, án pess
að hugsa eða finna til, og hafði að eins pað áform, að halda
mér föstum í lengstu lög.
Pegar ég leit aftur upp, sá ég eitt af eimskipum okkar
setja báta sína út, og rétt á eftir var ég dreginn upp í einn
peirra. Skipið okkar var nú alveg horfið, en yfirborð sjávar-
ins var alt um kring fult af trjám, stólum og borðum, og við
alt, sem eitthvað gat borið, héldu sig einn, tveir og prír
menn. Það dimmaði óðum, og bátarnir snéru aftur að skip-
inu, til pess að koma peim, er bjargast höfðu, um borð, og