Gestur - 15.09.1933, Blaðsíða 16

14
GESTUR
1,1.
Æ! var þá alt lofið og ljóðanna krans
lýsandi gylling á vörunni hans,
svo gengi ’ún í búðunum betur?
Að skrafa um hugsjónir, heilög mál,
himneskar gjafir, anda og sál,
fórna svo öllu skækjum og skál,
hver skálkur og ómenni getur.
Vinduvinn.
Einu sinni var vindurinn maður, er fór um landið og var
á dýraveiðum. Alt í einu ummyndaðist hann og varð að fugli.
Par sem hann gat ekki lengur verið á dýraveiðum, þandi
hann út vængi sína og flaug til fjalla. Par faldi hann sig í
bjargskoru, og par er heimili hans.
Að eins pegar hann vill reyna styrk vængja sinna, yfir-
gefur hann hjargskoruna og flýgur yfir jörðina. En mennirnir
sjá það ekki að hann er einungis fugl.
Tegar hann flýgur um, lítur hann yfir alt og leitar eftir
bráð. — Undir eins og hann hefir satt hungur sitt, snýr hann
aftur til bjargskorunnar, og þar sefur hann, unz hana aftur
penur út vængi sína og flýgur yfir jörðina.
Dóttirin (glöð): Hér kemur dansherrann minn frá í gær-
kvöldi til að biðja mín«.
Móðirin: »Hver er pað af peim, sem pú dansaðir við? —
Pú dansaðir við fleiri en einn?«
Dóttirin: »Hvað hann heitir? Ó, pví er ég alveg búinn
að gleyma*.
Reiðhjólamaðurinn: »Ég seldi hestinn minn, af pví að
hann stóð kyr hjá hverri vinkrá. Nú sé ég að ólukkans reið-
hjólið pekkir pær líka«.