Ský - 01.11.1992, Blaðsíða 19

17
ský
fægja þangaö til þærem orðnar spegilgljáandi. Nafnasleikjan
kemur og fær ofbirtu í augun. En löngun hans hefur vaxiö
og hann leynir því ekki. Hann grípur nafniö blygöunarlaust.
Þegar hann er búinn aö sleikja og sleikja þaö vandlega, tekur
hann mynd af því. Hann hefur ekkert aö segja, kannski
stamar hann út úr sér einhverju sem hljómar eins og
viröingarvottur, en ekkert fellur fyrir því, þau vita aö allt sem
hann hugsar um er tungusnertingin. „Með minni eigin
tungu," tilkynnir hann síðar, rekur hana út úr sér og hlýtur
í staðinn aðdáun sem engu einasta nafni hefur nokkurntíma
hlotnast.