Ský - 01.11.1992, Blaðsíða 22

ský
elios conetti
SLEFBERINN
Slefberinn heldur engu leyndu ef það getur sært tilfinningar
annarra. Hann flýtir sér og nær forskoti á a&ra slefbera.
Stundum er það harðvítugt kapphlaup og jafnvel þótt allir
byrji ekki á sama stað, finnur hann hve hinir em komnir
nálægt og skýst fram úr þeim í stómm stökkum. Hann er
hraðmæltur og þaö er leyndarmál. Enginn má komast að því
að hann veit þab. Hann býst vib þakklæti og það felst í
yfirhylmingu. „Ég segi þér það bara. Það kemur engum við
nema þér." Slefberinn veit hvenær staða er í hættu. Þar sem
hann er svo fljótur - honum liggur mikib á - eykst hættan á
leiðinni. Hann kemur ogalltvirðist í lagi. „Það á að rekaþig."
Fórnarlambið fölnar. „Hvenær?" spyr það. Og, „Hvernig má
það vera? Enginn hefur sagt mér neitt." „Þab er enn
leyndarmál. Þér verbur sagt það síðast. Ég varð að vara þig
við. En ekki segja til mín." Síðan rekur hann í smáatriðum
hve þab væri hræðilegt ef 1 jóstrab væri upp um hann, og áður
en fórnarlambið hefur haft svo mikið sem tíma til að átta sig
til fulls á hættunni sem það er í, er það fariö ab vorkenna
slefberanum, þessum besta vini sínum.
Slefberanum sést ekki yfir neitt styggðaryrði sem látið er falla
í bræði og hann sér til þess að þau berist þeim sem þau eru
ætluö. Honum er ekki eins umhugab um að flytja hrós, en til