Ský - 01.11.1992, Blaðsíða 20

ský
18
elias canelti
GJAFAHIRÐIRINN
Hún lifir á gjöfum sem hún tekur aftur. Hún gleymir engri
gjöf. Hún þekkir þær allar, hún man hvar þær eru, hver og
ein. Hún leitar þeirra út um allt og finnur sér alltaf eitthvert
tilefni. Hún nýtur þess aö koma inn í ókunnug hús, í von um
að finna þar líka gjöf frá sjálfri sér. Jafnvel sölnuð blómin
blómstra svo hún geti tekið þau aftur.
Hvernig tókst henni að gefa svo margar gjafir og hvernig
mistókst henni ab fá þær aftur fyrr? Hún, sem gleymir öllu,
gleymir aldrei gjöfum og einu vandkvæðin eru gjafir sem
búib er ab éta upp til agna. Það er hálf vandræðalegt þegar
hún birtist og búið er ab borba allt. Þá situr hún hugsi og
ringluð, og man eftir einhverju sem ætti að vera þarna. Hún
svipast laumulega um, kurteis konan, og veltir því fyrir sér
hvort ekki sé eitthvaö falið. Hún nýtur þess sérstaklega að
fara inn í eldhúsin, gægist í ruslið, kippist við í hjartanu,
þarna er hann, börkurinn af appelsínunum hennar. Bara að
hún hefði komið meb þær seinna eba farið fyrr að sækja þær.
„Teketillinn minn!" segir hún og tekur hann upp. „Slæðan
mín! Blússan mín!" Ef þiggjandinn er í blússunni, spyr hún
hvort hún megi máta hana og þegar hún er búin ab dást að
sjálfri sér frá öllum hliðum í speglinum, fer hún og er enn í
blússunni.