Núkynslóð - 01.01.1968, Blaðsíða 5

Uppf strædóinn. Jónas fhvalnum.
Flökurt: Innýfladans, maradans: fænrr dansa.
I jós hugsunar: eitthvað ákveðið, þig litli vin; augu þfn
djúpir skútar, lýsa einsog maurildi: þar situr mynd manns-
ins; draumur Platons, við eldinn og mælir þyngd veruleika
sfns fhlaupandi skuggamyndum á tárrökum nibbum.
Þig litli ánginn minn. Með störu augun. Með bróderaða
vasaklútinn; suðræn blóm. Ilmur mjúklega, ilmur hlær,
ilmur rósa^ ekkert svar? Aðeins bergmál f týndu landi? Litli
ánginn minn, allt þetta undursamlega lff f mjóslegnum
líkamanum. Bylgjast eftir tónfalli hins eilffa samhengis:
cantos lesin af vindunum, sem hlaupa yfir landið: litli
ángínn minn.
fg er þreyttur. ósigrandi og brynvæddur fjandi mylur mig
undir sér. Duft. Aska. Ilmur reykelsis horfinna altara: sól-
guöa, sigurvegara, azteka, inka, víkinga, hljóðlffra múnka:
after such knowledge, what forgiveness?
Minnist, stundum að baki mér: fjarri bílflaut og vélagnýr,
sent fellir þig f skaut mitt örskammt, einsog væn ég Sweeney
meðal næturgala eða étinn Brútus: en slfkt er aðeins óskhyggja,
undraverkin eru aðeins sjö.
£g er þreyttur, ég svitna og mér er flökurt.
Flökurt eftir karrfsósuna, djöfullegustu uppfinnfngu manns-
andans: gul blóm, lauskrýnd, fjölfrævungar, vaxa undir múr-
um unninna illvirkja, blóðugra borgarmúra, hmninna sigur-
boga: nú étin af Signal-húðuðum glerjúngsbrynjuðum ófreskj-
um með smjattandi soghljóði. Akkiles var unninn með karrf-
sósuj vindur umlykur riddarann einan, spyrjandi: Eldóradó?
fg reyni að einbeita hugsuninni að einum ákveðnum bletti
á torskffu hrfngsins, en axlaböndin eru að brjóta f mér hrygg-
inn, og skyrtan hefur tekið mig kverkataki hins miskunnar-
lOl.btréf
úr sögunni
lausa sarnverja.
Hvaða tónn: do, re, mi, faj bánka krónunni f rúðuna. Örlaga-
symphónýa hins finmua mánaðar: mánuður leysinga, vatna-
falla: þó mánuður vaknandi lffs, hægfara endurlausnar.
Litli ánginn minn, þegar fætur þfnir spenna greipar að baki
mér: ég kem aleinn um lángan veg; um ljós héruð; yfir
votar lendur, ryð mér braut gegnum húmvegi hinnar ósnertu
kyrrðar: loks stöndum við hlæjandi fótum við mynd hins
einasta guðs.
Litti ánginn minn lokaðu drukknandi blöðum þfnum; ég er
aðeins dropi fhinu endalausa fljóti sem rennur gegnum iff
þitt.
Litli ánginn minn: manstu reiði guðs gegn hrokafullum fbú-
um Babelborgar: Manstu hegnfngu þeirra? Við skulum byggja
æðri minnismerki Litli ánginn minn.
"Viðræður við vagnstjóra undir akstri stránglega bannaðar"
Vagnstjórinn sagði mér frá syni sfnum; hann sagði:
Drengurinn er mér allt, hann er lff mitt.
Þetta sagði þessi handstóri maður.
Nlér fannst þetta annarlegt og þagði við.
Kannski hafði sonur 'hanns lamaðan fót.
Við töluðum um önnur efni einsog járnauga og afbrigðilegt
kvenfólk. Alas.
Aftur fellur litli ánginn minn einsog lýsandi skuggi yfir
hrfngleikahúsið.
Hve þetta bragðast frábærlega vel frú Bódil, bráðnar á
túngunni. Eiturbyrlarar hanns hátignar Alfs bílakonúngs,
ógnvalds bílskúranna, sigurherra tvígengisvélanna.
Ef til vill örlftíð "touch” af hvftlauk Bódil. En alls ekki
of mikið, mælir hínn ósigrandi Orpheus króntappanna.
Ekki of mikið kona. Bara "touch". Annars verður maður
nBréf Erni