Núkynslóð - 01.01.1968, Blaðsíða 64

8ðGI JrigisH 9§619VA fl9M (i9moW 8IGI
,ni S.OI .ni k.þO .ni o.ea .ni A.S3
}f1§Í9W 9§619VA
.zdl 8.þM 09M ,2di a.asr
2di s.asr n9moW .adi s.arr
9§BÍ116M ÍO 9§A fl6Íb9M
8.SS fl9M a.ks
e.os nsmoW s.rs
33IVK32 M0ITAMS03HI 23TAT2 Q3TIMU
Meiningin var að fara f Keflavfk. Þú átt bróður þar,
sagði konan.
Ætli börnin kannist fremur við mig þar en þú, svaraði
ókunnuga konan.
Komdu, sagði konan blfblega og dró hana til sfn. Svona,
hvfslaði hún.
Meðan hún hélt ókunnugu konunni að sér leituðu fingur
hennar f hárssverðinum og námu staðar á vörtu.Hún strauk
ókunnugu konunni um höfuðið.
Þú getur snúið aftur með bflnum, sagði konan. Lfki
þér ekki.
Ég hugsaði mér að hringja á morgun, sagði ókunnuga
konan veikróma. Séu þeir ekki þar. Og grennslast fyrir. Og
fara annars á minn stað.
Nú eru þeir komnir, sagði konan.
ókunnuga konan umlaði f sængina. Konan hallaði höfði
hennar á koddann. Hún sótti drenginn og bar hann f fanginu.
Hún settist á dfvaninn. ókunnuga konan greip klaufskum hönd-
um um fætur drengsins og hlúði að þeim.
Jæja, sagði konan og reis á fætur með drenginn f fang-
inu.
Ég á f pilsvasanum, sagði ókunnuga konan.
Gefðu honum pokann sjálf, sagði konan. Komdu. Fötin
eru fböggli og pakkinn frá þeim.
óeinkennisklivddi maðurinn beið f ganginum. Hann
breiddi teppi á axlir ókunnugu konunnar. Hún fór hjálparlaust
f skóna. Konan afhenti henni fiitaböggulinn. Maðurinn gægð-
ist fram. Konan gaf honum merki.
Láttu henni ekki verða kalt, v;eni minn, sagði konan.
Hún kveikti útiljósið. Grjótið hvftnaði. Veikan bjarma
lagði að bílnum á veginum. Lögregluþjónarnir stóðu bognir
undir tröppunum. Þeir gengu aftan að ókunnugu konunili og
gripu hana. óeinkennisklieddi maðurinn sleppti og hörfaði
undan. Hún tók snöggt viðbragð. Hún veinaði lágt. Henni
varð litið á húi'ur lögregluþjónanna. Þá varð hún magnþrota.
Hún kiknaði. LiigregluþjónaiTiir lyftu henni á teppinu. Þeir
báru hana að bilnum. Hún veitti enga mótspyrnu.
Maðurinn kom úr svefnherberginu. Drengurinn fylgdi
á eftir. Höfuð ókunnugu konunnar stóð aftur úr bflnum. óein-
kenniskhvddi maðurinn studdi undir það.
Þetta er Imba, sagði maðurinn skelfdur.
Auðvitað, sagði konan. Af hverju leiztu ekki á hana
fyrr.
Það var hún, sagði maðurinn. Kom hún að heimsækja.
Nú er verið að meðhöndla, sagði konan gremjulega.
Ætli hún hafi vitað sjálf hvaö hún vildi.
Við eigum fléttui-nar, sagði drengurinn og skauzt niður
tröppurnar.
Inn, skipaði konan.
Svipan, sagði drengurinn danghmdi f manninn og kon-
una.
Hvernig gaztu, spurði maðurinn.
Af þvf ég gat það, svaraði kornui.
Imba hvað, spurði drengurinn danglandi f veggina.
Forvitirvn, sagði kon;m. Klipptirðu neglur á gólfið. Mér
varð lfka hugsað ókunnug persóna hér á þessum slóðum óboð-
in, bætti konan við. Og það sannaðist ifka.
Bauðstu henni ekki að veranótt, spurði maðurinn.