Morgunblaðið - 10.10.2015, Side 33

MINNINGAR 33
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 10. OKTÓBER 2015
✝ Sólveig Að-albjörnsdóttir
fæddist á Unaósi í
Hjaltastaðaþinghá
3. janúar 1931.
Hún lést á Hrafn-
istu í Hafnarfirði
24. september
2015.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin Að-
albjörn Magn-
ússon, bóndi á
Unaósi, f. 7. 2. 1887, d. 19.7.
1933, og Una Þóra Jón-
asdóttir, f. 7.6. 1898, d. 21.9.
1949. Systkini Sólveigar eru:
Alfreð Hafsteinn, f. 12.6. 1920,
d. 11.12. 1995; Jóna Gróa, f.
5.10. 1923, d. 8.1. 2007; Magn-
ús f. 10.1. 1927, d. 17.7. 1997;
Sölvi Víkingur, f. 4.2. 1929;
Aðalbjörg, f. 24.2. 1933, d.
24.7. 2015.
Sólveig giftist 27. janúar
1952 Steinþóri Magnússyni, f.
5.9. 1924, d. 24.6. 2002. For-
og Hrafnkell Logi. Steinþór
Örn, f. 5.2. 1981, Kristín
Birna, f. 5.1. 1985, hennar
maki Mark Wesley Johnson, f.
24.11. 1983, þeirra börn; Willi-
am Rökkvi og Sarah Björt.
Ólafur Gauti, f. 5.1. 1985. d.
21.8. 2012. 3) Einar Birgir, f.
1957, kvæntur Rannveigu
Traustadóttur, f. 3.11. 1956.
Þeirra dætur; Margrét, f. 23.8.
1989, Sólveig, f. 20.7. 1996. 4)
Aðalsteinn Steinþórsson, f.
10.6. 1961, kvæntur Birnu
Stefnisdóttur, f. 2.11. 1955. 5)
Magnús Már, f. 8.3. 1966, sam-
býliskona Elsa Hartmanns-
dóttir, f. 3.8. 1966. Dætur
þeirra; Þorgerður Elva, f.
11.7. 1991, og Hlédís María, f.
14.4. 2008.
Auk almennra sveitastarfa í
bernsku var Sólveig ung ráðs-
kona í vegavinnu, vann á Hót-
el Norðurlandi, fór svo í Hús-
mæðraskólann á Akureyri og
gerðist síðan húsfreyja á
Hjartarstöðum til 1972. Á Eg-
ilsstöðum vann hún við af-
greiðslu í Kaupfélagi Hér-
aðsbúa og Verslunarfélaginu.
Útför Sólveigar fer fram frá
Egilsstaðakirkju í dag, 10.
október 2015, kl. 14.
eldrar hans voru
Magnús Sigurðs-
son bóndi á Hjart-
arstöðum, f. 4.5.
1882, d. 9.4. 1926,
og kona hans Ólöf
Guðmundsdóttir, f.
3.8. 1887, d. 28.8.
1972.
Börn Steinþórs
og Sólveigar eru:
1) Una Þóra, f.
25.8. 1950, gift
Bessa Gíslasyni, f. 6.1. 1949.
Börn þeirra; Gísli Þór, f. 1972,
hans börn; Una Ásrún og Ás-
mundur Bessi, Sólveig, f. 13.9.
1977, Sigrún, f. 13.9. 1977,
maki Iiro Nummela, þeirra
sonur; Emil Mikael, Margrét,
f. 24.2. 1980, hennar dætur;
Katla og Ása Kristín Tryggva-
dætur. 2) Ólafur, f. 1.4. 1953,
kvæntur Sjöfn Sigbjörns-
dóttur, f. 29.3. 1955. Börn
þeirra: Reynir Logi, f. 3.10.
1974, hans börn; Agnes Sjöfn
Leiðir okkar Sólveigar lágu
fyrst saman fyrir rúmlega 40 ár-
um þegar ég kom á heimili þeirra
Steinþórs á Selásnum, þá aðeins
17 ára gömul. Mér var tekið með
kostum og leið mér strax eins og
ég hefði alltaf tilheyrt þessari fjöl-
skyldu.
Fyrstu sumrin í þessari nýju
fjölskyldu bjó ég á Selásnum og
minnist þess ævinlega með miklu
þakklæti þegar ég vann 12 tíma
vaktir í Söluskálanum um helgar
og fékk sendar dýrindissteikur í
hádeginu frá tengdamóður minni.
Sólveig var sannur Héraðsbúi
og man ég alltaf fyrstu bílferðina
sem ég fór með henni og Steinþóri
og horfði yfir Héraðið. Þá skildi ég
vel aðdáun hennar, enda fannst
mér Héraðið það fallegasta sem
ég hafði séð á Íslandi.
Við Sólveig nutum þess að fara
saman í handverksverslanir og
sköpuðust oft skemmtilegar sam-
ræður við starfsfólk um handverk
og útfærslur á því. Í því sambandi
hafði Sólveig margt fram að færa
en eftir hana liggja margvísleg
listaverk, bæði útsaumsverk,
bútasaumur, leirlist, margskonar
saumaskapur og prjónles. Fyrir
fáeinum vikum fórum við síðast
saman í leiðangur þar sem hún
naut þess að skoða allar þær dá-
semdir sem fyrir augu bar.
Sólveig var smekkmanneskja
og var alltaf hægt að treysta ráð-
um hennar í sambandi við fataval
og handverk. Hún var líka mjög
hreinskilin og lá svo sannarlega
aldrei á skoðunum sínum um
menn og málefni.
Hugulsemin og umhyggjan var
henni í blóð borin og þrátt fyrir að
verulega væri af henni dregið
þessa síðustu daga þá þótti henni
mjög vænt um að vita til þess að
gestirnir fengju veitingar og að
vel færi um alla.
Ég syrgi yndislega tengdamóð-
ur mína en gleðst jafnframt yfir
þeim gleðistundum sem við höfum
átt saman og minnist hennar æv-
inlega sem konu sem ekkert var
ómögulegt.
Rannveig Traustadóttir.
Með virðingu og söknuði kveð
ég elskulega tengdamóður mína.
Efst í huga mér er þakklæti fyrir
að hafa átt hana að og notið leið-
sagnar hennar og hjálpsemi í
meira en 40 ár.
Takk fyrir allt.
Við sjáumst ekki í sumar – og
þó sé ég þig:
er blómin horfa himins til
og hneigja sig
þá yfir í þinn huliðsheim
þú heillar mig.
Því vetrarstríð á enda er,
nú undrumst við
hve dauðinn veitir dýra hvíld
og djúpan frið
og heyrum lífið líða hjá
sem lækjarnið.
Og allt það sem var auður þinn
og yndi þitt
það leitar eins og lóukvak
í ljóðið mitt
er signir þig hin breiða byggð
við brjóstið sitt.
Og allir þeir sem unnir þú
og unnu þér
þeir sjá hvar logi lífs þíns rís
og lyftir sér
í þessa lygnu líknarnótt
sem ljómar hér.
Er birtan sendir bláan draum
í bæinn inn
og geislaflugið fellur létt
á fagurkinn
það vermir litlar ljúfur þrjár
sem lófi þinn.
(Jóhannes úr Kötlum)
Megir þú hvíla í ljósinu.
Sjöfn.
Sólveig kvaddi á sólríkum degi í
september á Hrafnistu í Hafnar-
firði. Hafið og sólarlagið sem blasti
við út um gluggann minnti hana á
Héraðsflóann þar sem hún fædd-
ist.
Fróðlegt og áhugavert var að
hlusta á sögur frá æsku hennar á
Unaósi þar sem hún ólst upp hjá
móður sinni með systkinum. Húsa-
kostir voru þröngir, ekkert raf-
magn og vatnið sótt í lækinn. En
silungurinn úr Selfljótinu og berin
í fjallinu voru henni ætíð hugleikin
og minnisstæð og ekki til betri
matur. Skólaganga var munaður
fárra. Hún upplifði því eins og
hennar kynslóð miklar breytingar í
íslensku þjóðfélagi.
Sólveig var bóndi á Hjartarstöð-
um. Þar fæddi hún og ól upp fimm
mannvænleg börn. Vinnudagurinn
var langur og lítið um frítíma,
kannski skroppið stundum á skíð-
um milli bæja á veturna. En hún
var ákveðin, vinnusöm, hörkudug-
leg og vann öll sín verk með sóma.
Hún flytur til Egilsstaða 1972
þegar þau þurftu að bregða búi
vegna astmasjúkdóms eigin-
mannsins. Þarna var hún komin á
sinn draumastað. Hvergi var betra
að vera en á Egilsstöðum. Væri
leitað frétta af veðurfari þá var
svarið einfalt, alltaf var gott veður
á Egilsstöðum, yfirleitt sól og
hvergi betra. Handavinna var að-
alsmerki Sólveigar alla tíð, fyrst af
nauðsyn til að klæða fjölskylduna,
en seinna hennar aðaláhugamál og
þar nutu listrænir hæfileikar henn-
ar sín vel. Sólveig hafði mikinn
áhuga á tísku og naut þess að
kaupa sér föt í seinni tíð. Jafnframt
fylgdist hún vel með nýjungum
varðandi snyrtivörur og gaf
tengdadóttur sinni mörg góð ráð.
Það var gaman að fara með henni í
verslanir.
Sólveig var oftast létt í lund og
fannst hún síung. Spurði til dæmis
föður minn ávallt hvort það væri
ekki eins með hann og sig að vera
ekki deginum eldri en 25 ára.
Sólveig dvaldi á Hrafnistu í
tæpt ár. Hún sagði mér oft hversu
elskulegt og gott starfsfólkið
væri. Ég færi frábæru starfsfólki
á Ægishrauni kærar þakkir fyrir
umhyggju, nærgætni og hlýju í
hennar garð. Íbúum á Selási 5
færi ég líka bestu þakkir fyrir alla
hjálpina. Ég kveð tengdamóður
mína með þakklæti fyrir að fá að
kynnast henni og fjölskyldu henn-
ar. Hvíldu í friði, elsku Sólveig.
Birna.
Nú leggst Solla amma til hvíld-
ar á Egilsstöðum, við hliðina á
Steinþóri afa. Amma var hugul-
söm kona, hugsaði ætíð fyrst um
hag annarra og var alltaf að veita
öðrum eitthvað. Hún var mikil
hannyrðakona og eftir hana ligg-
ur mikið af fallegu handverki.
Ekki sló hún slöku við þegar kom
að saumavélinni og saumaði hún
m.a. kjóla og kápur á okkur syst-
urnar þrjár þegar við vorum litl-
ar.
Það var alltaf tilhlökkunarefni
að fara austur til ömmu og afa á
sumrin; við systurnar vorum oft
einhverjar vikur í heimsókn.
Amma bar í okkur mat og kökur
og á kvöldin fengum við alltaf
kvöldkaffi - mjólk og kökur. Það
fannst mér ekki leiðinlegt. Ég finn
enn ilminn úr eldhúsinu og búrinu
á Selásnum um leið og ég hugsa
um allar kökurnar og kleinurnar
sem amma bakaði í gegnum tíð-
ina. Ég hugsa oft til kraftsins sem
bjó í ömmu sem kom fimm börn-
um á legg meðfram bústörfum.
Þau hjónin voru líka oft með börn
og fjölskyldur þeirra í heimsókn á
Selásnum á sumrin, eftir að þau
voru flutt í Egilsstaði. Aldrei
heyrði ég þó ömmu segja að það
væri mikið að gera þrátt fyrir að
hún ynni líka langan dag í kaup-
félaginu. Amma var alltaf á fleygi-
ferð, var alltaf að. Solla amma
vissi líka hvað hún vildi og hafði
ákveðnar skoðanir á hlutunum.
Fyrir tæpu ári kom amma suð-
ur og dvaldi á Hrafnistu í Hafn-
arfirði. Hún var ekki alltaf sátt við
það og vildi drífa sig heim. En
þegar ég og Emil, ungur sonur
minn, hittum ömmu í síðasta sinn í
byrjun september talaði hún um
hvað konurnar á Hrafnistu væru
góðar. Þessi heimsókn er mér
kær enda bý ég erlendis og hef
undanfarin ár átt von á því að
hitta ömmu mína ekki aftur.
Amma var bara nokkuð hress
þennan dag. Mér fannst hún sátt
og líða nokkuð vel þrátt fyrir veik-
indi sem drógu úr henni máttinn
smám saman. Amma naut þess
greinilega að eiga stund með okk-
ur Emil. Ég þakka þér samfylgd-
ina, kæra Solla amma, og er viss
um að afi tekur þér fagnandi.
Sigrún.
Amma mín var einstök. Hún
hafði hlýjan og mjúkan faðm sem
var gott að láta umvefja sig, hjá
ömmu var dásamlegt að vera. Ég
heimsótti ömmu og afa á Egils-
stöðum nær hvert sumar þegar ég
var lítil. Oft fékk ég að fara ein
austur í sumarfríinu, afi tók á móti
mér á flugvellinum með bros á vör
á meðan amma var á Selásnum að
finna til eitthvað með kaffinu,
mest hlakkaði ég til að fá jólakök-
una sem var alltaf til í frystinum
þegar ég kom. Ýmislegt var bras-
að fyrir austan, skemmtilegast var
að fá að bústanga út á palli með
potta og pönnur, draga svo ömmu
í rabarbarasúpu og kaffi austan
við hús, ekki stóð á ömmu að koma
og oft var búið að dúka upp borð
og draga fram sparistell. Ég
hlakkaði líka til að hitta frænkur
mínar og vinkonur sem ég átti fyr-
ir austan og það var mikið frelsi að
geta hjólað um bæinn á fína hjól-
inu hennar ömmu. Oftar en ekki
heyrði ég í henni þegar ég var
komin af stað að ég skyldi nú fara
varlega, amma passaði upp á sína.
Hjá ömmu varð heldur aldrei
neinn svangur, kvöldkaffið var ein
notalegasta stund dagsins, eld-
húsborðið var hlaðið allskyns
kræsingum og allir máttu fá sér
eins mikið og þeir vildu. Eftir
kvöldkaffið eyddum við svo
drjúgri stund í uppvaskið þar sem
allt milli himins og jarðar var rætt.
Eftir að afi dó kom amma oft suð-
ur um jólin, það vakti mikla kátínu
meðal langömmubarnanna þegar
amma dansaði kringum jólatréð í
rauða jólakjólnum og söng hástöf-
um. Amma kenndi mér ótal margt
en fyrst og fremst að vera góð
manneskja. Amma mín var ein-
stök og nú er hún komin til afa.
Margrét Bessadóttir.
Það var fyrir um það bil fjörutíu
og fimm árum að ég kom að Hjart-
arstöðum í Eiðaþinghá til að heim-
sækja skólasystur mína. Til dyra
kom fremur lágvaxin kona, vel til-
höfð með glaðlegt bjart andlit og
bros á vör. Þessi kona var Sólveig
sem seinna varð tengdamóðir mín.
Kynni okkar hófust fyrst þegar
Sólveig og Steinþór fluttu á Selás
5 á Egilsstöðum en það hús
byggðu þau ásamt tvennum öðr-
um hjónum. Heimilið var þeim af-
ar kært og var allt gert til að gera
það sem best úr garði þannig að
fjölskyldan gæti komið í heimsókn
og dvalið í lengri eða skemmri
tíma. Ekki átti Sólveig í vandræð-
um með það þar sem hún var list-
ræn og prýddi heimilið með út-
saumi og ýmsum hlutum sem hún
gerði. Blóm og blómaskreytingar
léku í höndum hennar og bar
garðurinn þess glöggt merki, vel
hirtur og haganlega skreyttur
blómum. Á þessum árum fóru þau
í skemmtiferðir til útlanda og hef-
ur Sólveig vafalaust fengið í þeim
ferðum hugmyndir að handverki,
keramiki og blómaskreytingum
sem hún hefur getað notað við list-
sköpun þegar heim kom. Sólveig
var nokkuð stíf á meiningu sinni,
en fór vel með það, og lét það ekki
bitna á öðrum, allavega ekki
tengdabörnunum.
Við Una dvöldum oft nokkrar
vikur á Selásnum yfir sumarið
ásamt börnum okkar og var mikil
tilhlökkun að komast til afa og
ömmu í kleinur og bakkelsi. Segja
má að eftir að við stigum fæti inn á
Selásinn yrðum við njótendur.
Matur á reglubundnum matmáls-
tímum, uppbúin rúm, sólstólar til-
búnir í garðinum og bjór í ísskápn-
um. Saumavélin var tekin fram,
gert við og lagfært, strangar sóttir
í Kaupfélagið og hönnuð voru föt
og saumuð á barnabörnin.
Eftir að Sólveig missti mann
sinn dvaldi hún flest jól hjá okkur í
Barmahlíðinni, en þar hafði hún
fast herbergi þegar hún kom til
Reykjavíkur en þangað fór hún
ekki nema að eiga nokkuð brýnt
erindi enda hvergi betra að vera
en fyrir austan. Einnig kom hún
og aðstoðaði við stærri viðburði í
stórfjölskyldunni svo sem þegar
börnin fæddust, skírnir og ferm-
ingar. Hún dáði mjög börn sín og
barnabörn en gat ekki skilið að
ekkert þeirra vildi búa fyrir aust-
an.
Ég vil þakka Sólveigu tengda-
móður minni fyrir samfylgdina og
konunum á Hrafnistu í Hafnar-
firði, eins og hún orðaði það, fyrir
góða og nærgætna umhyggju það
tæpa ár sem hún dvaldi þar.
Blessuð sé minning þessarar
duglegu konu.
Bessi Gíslason.
Elsku Solla amma hefur nú
kvatt þennan heim. Hennar verð-
ur sárt saknað en gott er að vita af
henni með afa á ný. Ég sé þau fyr-
ir mér, ömmu að elda og afa að
tefla við Gauta bróður á meðan
þeir bíða í eftirvæntingu eftir
kræsingunum. Amma var nefni-
lega alltaf með einhverjar heima-
lagaðar kræsingar í boði og var
varla róleg nema gestir borðuðu
vel. Frystirinn var alltaf fullur af
kleinum, muffins, kökum og ís
sem við krakkarnir fengum
óskertan aðgang að í sumarfríum
okkar fyrir austan. Ég tók fyrst
eftir því seint á unglingsárum
hversu mikla ánægju það færði
henni að sjá okkur borða vel.
Kannski er það þess vegna sem
Gauti bróðir og Solla amma áttu
svo sérstakt samband, þeirra sam-
eiginlega ást á mat. Hún kunni vel
að meta matgæðinga sem borðuðu
vel hjá henni. Ég gleymi aldrei
fyrstu heimsókn minni til hennar
með manninum mínum.
Hún bauð hann velkominn og
fékk hann til að líða eins og hann
væri kominn heim til ömmu sinn-
ar, enda var alltaf gott að heim-
sækja Sollu ömmu. Hún hreifst
strax af manninum mínum og
benti á andlit hans á meðan hún
hrósaði útliti hans og kurteisi í
framkomu, vitandi það að hann
skildi ekkert hvað hún væri að
segja því hann talaði enga íslensku
á þeim tíma. Þegar við loks feng-
um okkur kvöldmat varð hún
hæstánægð þegar hann borðaði
kjöt á við fjóra. Þá áttu þau mjög
góð samskipti í gegnum matinn þó
að þau skildu ekki talað mál hvort
annars.
Amma var ekki bara
fyrirmyndarhúsmóðir, heldur
mikil listakona og góð í höndunum.
Hún prjónaði, gerði fallega leir-
muni, saumaði bútasaumsteppi og
ýmislegt fleira. Ég sit nú með fal-
lega bútasaumsteppið sem hún gaf
mér í útskriftargjöf og er þakklát
fyrir að eiga það um ókomna tíð.
Upp kemur í huga mér það sumar
sem amma kenndi mér skraut-
skrift en amma hafði þá nýlega
sótt námskeið til að læra þá list.
Mér þótti merkilegt hvað hún gat
skrifað fallega og var því afar
þakklát fyrir að fá að læra að
skrifa svona fallega líka. Ég veit
ekki hvers vegna þessi minning
stendur upp úr. Kannski var það
þá, þegar mér mistókst eithvað í
skrifunum, sem ég fékk fyrst að
finna fyrir þeirri hreinskilni sem
amma sýndi alltaf svo vel. Hún var
ekkert að fela það ef henni leist
ekki á það sem maður var að gera.
Velviljinn og umhyggjan skinu
samt alltaf í gegn og þó að maður
fengi að heyra álit hennar án þess
að biðja sérstaklega um það var
ekki hægt annað en að taka því vel,
enda ávallt vel meint.
Ég er þakklát fyrir að hafa átt
hana sem ömmu, fyrir stundirnar
sem við áttum saman, fyrir um-
hyggjuna sem ég fann alltaf svo
sterkt fyrir í návist hennar og nú
síðast fyrir þá umhyggju sem hún
sýndi börnunum mínum þó að
stundirnar hafi ekki verið margar
með þeim. Ég mun ávallt geyma
þessar minningar og vonast til að
geta verið barnabörnum mínum
það sem hún var fyrir mér.
Kristín Birna.
Sólveig
Aðalbjörnsdóttir
Elsku amma. Nú
ertu búin að fá hvíld-
ina og þótt það sé
sárt að kveðja þig er það góð til-
hugsun að þú sért núna með afa
eins og þú vildir.
Ótal minningar koma upp í
hugann. Aðfangadagur í
Krummahólum þar sem við
systkinin biðum spennt eftir
ömmu og afa og vonuðum innilega
að veðrið yrði ekki svo slæmt að
það yrði ófært úr Grindavík. Jóla-
böll hjá Sveini frænda þar sem
amma lék við hvern sinn fingur,
jól í Svöluhöfða þar sem dreng-
irnir mínir biðu spenntir eftir
ömmu og afa og langömmu og
langafa því fyrr byrjuðu ekki jól-
in. Ótalmargar sumarbústaða- og
tjaldferðir með ömmu og afa og
ísbíltúrar til Hveragerðis og á
Þingvelli.
Við systkinin gistum oft sem
börn hjá ömmu og afa í Grindavík.
Það var dekrað við okkur. Amma
eldaði það sem okkur fannst best,
þau keyptu ýmislegt góðgæti í
bakaríinu og allt það sem okkur
langaði í úr búðinni. Amma spilaði
við okkur og fann upp skemmti-
lega leiki okkur til dundurs.
Eftir að ég varð fullorðin og
eignaðist mín börn hélt ég áfram
að koma af og til í gistiheimsóknir
með drengina mína og amma og
afi sýndu þeim sömu þolinmæðina
og gæskuna og okkur og það var
alltaf mikið hlegið.
Dagbjört
Guðlaugsdóttir
✝ Dagbjört Guð-laugsdóttir
fæddist 25. nóv-
ember 1928. Hún
lést 30. september
2015.
Útför Dag-
bjartar fór fram 8.
október 2015.
Amma hafði gam-
an af að spila og þeg-
ar við systurnar
komum í heimsókn
spiluðum við iðulega
rommí. Hún spilaði
líka oft við
langömmustrákana
og kenndi þeim
Manna og Kana og
spenningurinn var
oft mikill.
Við fórum í ótal
fjöruferðir niður í Bót, fyrst við
systkinin með ömmu og afa og
síðar langömmubörnin líka. Það
er ekki nema rúmt ár síðan við
fórum síðast og það var ótrúlegt
hvað amma var lipur að beygja
sig og tína kuðunga og skeljar
orðin 85 ára gömul.
Amma var flink í höndunum og
lengi vel sá hún allri fjölskyldunni
fyrir vettlingum og sokkum. Hún
saumaði líka listilega út og við
systkinin fengum alltaf hand-
klæði og rúmföt frá henni og afa
sem hún hafði saumað upphafs-
stafina okkar í. Hún reyndi líka að
kenna okkur systrunum handa-
vinnu og var mjög þolinmóð þeg-
ar hún sýndi okkur aftur og aftur
hvernig sporin áttu að vera eða
hvernig átti að prjóna hæl á sokk.
Það var alltaf tilhlökkun hjá
barnabörnum og langömmubörn-
um að fara í heimsókn til Grinda-
víkur. Amma var höfðingi heim að
sækja. Meðan hún gat bakaði hún
alltaf pönnukökur þegar von var á
okkur og keypti allt það girnileg-
asta úr bakaríinu. Hún passaði
líka að eiga alltaf nóg í nammihill-
unni til að bjóða upp á.
Elsku amma, takk fyrir allar
góðu stundirnar. Þín verður sárt
saknað.
Hvíl í friði.
Laufey.