Morgunblaðið - 05.03.2016, Side 41

MINNINGAR 41
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 5. MARS 2016
✝ Lárus Valdi-marsson fædd-
ist á Kirkjubæj-
arklaustri 29. júní
1940. Hann lést á
hjúkrunarheimil-
inu Klausturhólum
22. febrúar 2016.
Foreldrar hans
voru Valdimar
Lárusson, f. 1908,
d. 1985, póst- og
símstöðvarstjóri,
og Guðrún Ólafsdóttir, f. 1914,
d. 2010, húsfreyja. Systkini
Lárusar eru Einar Ólafur, f.
1944, Elín Anna, f. 1950, Hauk-
ur, f. 1954, og Trausti, f. 1956.
Lárus kvæntist árið 1966
Sólrúnu Ólafsdóttur frá Þverá
á Síðu, f. 28. febrúar 1948.
Börn þeirra eru: 1) Guðrún, f.
1966, bóndi í Keldudal í Skaga-
firði, gift Þórarni Leifssyni, f.
1966. Þeirra börn eru: a) Þór-
dís, f. 1995, b) Sunna, f. 1998,
c) Þorri, f. 2001. 2) Fanney
Ólöf, f. 1970, ráðunautur og
bóndi á Kirkjubæjarklaustri II,
gift Sverri Gíslasyni, f. 1969.
Þeirra börn eru: a) Svanhildur,
f. 1999, d. 1999, b) Sólrún
Fjárbúskapur var ævistarf
Lárusar. Hann átti góðan bú-
stofn. Í heiðinni ofan Klaust-
urs ræktaði hann mikil tún
þar sem aðalheyskapurinn á
Klaustri hefur verið síðan.
Lárus var ekki nema 12 ára
þegar hann fór í sínar fyrstu
göngur. Síðar varð hann fjall-
kóngur á miðparti Síðumanna-
afréttar um langt árabil.
Lárus var félagslyndur og
tók virkan þátt í starfi ýmissa
félagasamtaka. Má þar nefna
Björgunarsveitina Kyndil á
Kirkjubæjarklaustri og eins
var hann einn af stofnfélögum
Lionsklúbbsins Fylkis, þar
sem hann var gerður að
heiðursfélaga á sjötugsafmæl-
inu. Hann var um langt árabil
formaður Búnaðarfélags
Kirkjubæjarhrepps.
Lárus átti góða hesta sem
hann tamdi sjálfur.
Framan af ævi var Lárus
mikið hreystimenni. Síðari
hluta ævinnar átti hann hins
vegar við heilsuleysi að stríða.
Árið 2002 greindist hann með
Parkinson-sjúkdóm og varð
það til þess að þau Sólrún
brugðu búi. Síðustu ár dvaldi
Lárus á hjúkrunarheimilinu á
Klaustri.
Útför Lárusar fer fram frá
Prestsbakkakirkju á Síðu í
dag, 5. mars 2016, klukkan
13.
Lára, f. 2002, c)
Sigurður Gísli, f.
2006, d) Ásgeir
Örn, f. 2008. 3)
Kristín f. 1971,
bóndi á Syðri-
Fljótum í Með-
allandi, gift Guð-
brandi Magnússyni
f. 1962. Þeirra
börn: a) Svanhild-
ur f. 2000, b) Lár-
us f. 2006.
Lárus var uppalinn á Kirkju-
bæjarklaustri. Hann var þrjá
vetur í Skógaskóla og lauk
þaðan gagnfræðaprófi vorið
1957. Eftir það gerðist hann
bóndi á Klaustri þar sem hann
átti síðan heima alla sína ævi.
Hann stofnaði nýbýli á jörðinni
sem hann nefndi Kirkjubæjar-
klaustur II. Reisti hann pen-
ingshús rétt út með hlíðinni
vestan gamla Klaustursbæj-
arins. Síðan þegar þau Sólrún
hófu sambúð reistu þau sér
íbúðarhús, ásamt fleiri pen-
ingshúsum. Þegar þau létu af
búskap á Klaustri um áramótin
2002-2003 reistu þau sér nýtt
íbúðarhús á Klaustri.
Í dag vil ég minnast frænda
míns, hans Lárusar Vald, eins og
hann var alltaf kallaður heima.
Þegar ég hugsa til Lárusar leit-
ar hugurinn til æskuáranna.
Lárus var bóndi af Guðs náð
og stundaði sauðfjárbúskap á
Klaustri ásamt Sólrúnu frá því
að ég man eftir mér. Sauðfjárbú-
skapnum fylgdi smalamennska
og henni fylgdu hestar. Ég man
varla eftir Lárusi öðruvísi en á
hestbaki og hann stundaði hesta-
mennsku alveg þar til undir það
síðasta. Áhugi á hestum var ekki
mikill á mínu heimili, en þó voru
hestar á járnum. Það kom því oft
í hlut Lárusar að hafa títluna á
hinum bænum með í smala-
mennsku og útreiðar með dætr-
um sínum. Lárus var hæglátur
en ekki fyrir að hangsa neitt.
Það lærðist fljótt að fylgjast vel
með, hlusta eftir „jæja“ og að
vera tilbúin þegar leggja átti af
stað. Ekki það að einhver væri
skilinn eftir, því Lárus passaði
alltaf vel upp á okkur krakkana,
en maður lét ekki bíða eftir sér.
Lárus kenndi mér líka að ríða
hratt út, það var ekki verið að
fara eitthvert fet eða hægt tölt
heldur var farið hratt og örugg-
lega á milli áfangastaða. Þetta
situr nú ansi fast í mér ennþá.
Mér er sérstaklega minnisstæð-
ur síðasti reiðtúrinn með Lárusi
en það var fyrir nokkrum árum,
er ég var að koma af afrétti. Þá
riðum við Lárus saman frá
Skaftárrétt yfir heiðina og heim.
Það var ánægjulegt að finna að
lítið hafði breyst frá því í gamla
daga, ég þurfti að hafa mig alla
við til að halda í við Lárus og
heimferðin tók stuttan tíma. Það
eru margar fleiri góðar minn-
ingar tengdar Lárusi sem var
mér alltaf góður og er ég af-
skaplega þakklát fyrir að hafa
átt með honum samleið.
Elsku Sólrún, Guðrún, Krist-
ín, Fanney og fjölskyldur, ég
votta ykkur innlegustu samúð
mína.
Hrund Lárusdóttir.
Sterkbyggður, fráneygur,
hraustur, tryggur og trúr eru
orðin sem mér koma í hug þegar
ég minnist svila míns, Lárusar
Valdimarssonar frá Klaustri.
Hann var einn af þeim mönnum
sem allir gátu átt vísa hjálp hjá,
ef á þurfti að halda, ósérhlífinn
og bóngóður. Eftir nærri hálfrar
aldar kynni er notalegt til þess
að hugsa að aldrei brá þar
skugga á. Lárus var dagfars-
prúður maður og oft ekki
„margra orða“ en gat þó, ef sá
gállinn var á honum, verið
manna hressastur, hrókur alls
fagnaðar, góður sögumaður og
naut þess að rifja upp skemmti-
leg atvik og sérstakar persónur
sem hann hafði kynnst á lífsleið-
inni.
„Bóndi er bústólpi, bú er
landsstólpi – og því skal hann
virtur (virður) vel“ var skráð
fyrir meira en 170 árum en þau
orð koma líka í hugann þegar
Lárusar er minnst. Hann var
sannarlega bústólpi í þess bestu
merkingu sem hafði virðingu
allra. Hann unni landinu og dýr-
unum, var sjaldan sælli en kom-
inn á hestbak og farinn að þeysa
um heiðarnar. Bændastarfið var
hans ævistarf og líklega hefur
aldrei annað komið til greina.
Hann tók einnig þátt í fé-
lagsmálum, var ötull félagi í
björgunarsveitinni Kyndli þar
sem dugnaður hans og ósérhlífni
kom sér vel hvort sem var á
strandstað eða við erfiðar leitir
til fjalla.
Síðustu fjallaferðina fór ég
með Lárusi og fleirum fyrir tæp-
um tveimur árum. Þá voru veik-
indin farin að setja mark sitt á
hann en samt mátti svo glögg-
lega sjá hvað hann naut þess að
vera kominn í kyrrð og fegurð
náttúrunnar á afrétti, koma við í
afréttarkofa, rölta síðan um
gamlar rústir og njóta andar-
taksins.
Elsku Sólrún, Guðrún, Fann-
ey Ólöf, Kristín og fjölskyldur,
ykkar er missirinn mestur. Inni-
legar samúðarkveðjur til ykkar
allra, og annarra ástvina Lár-
usar, frá okkur Vigfúsi. Minn-
ingin um góðan mann lifir.
Hanna Hjartardóttir.
Ég hitti Lárus fyrst árið 1962.
Þá var ég 3. stýrimaður á
Tungufossi, hann liðlega tvítug-
ur og ég átta árum eldri. Hann
og Einar Ólafur bróðir hans
komu til að kynnast frændanum
og nota tækifærið til að skoða
skipið. Okkur varð strax vel til
vina og hélst sá vinskapur út líf-
ið. Eftir góð fyrstu kynni var
farið að heimsækja Kirkjubæj-
arklaustur. Þar kynnti Lárus
mig fyrir sínum frábæru reið-
hestum, og setti hann föður
minn og mig á þá bestu gæðinga
sem við feðgar höfðum kynnst. Í
kjölfarið var riðið inn í Eintúna-
háls í fallegu haustveðri. Þetta
var fyrir mig einstök upplifun og
pabbi mátti vart mæla, enda
ekki farið á hestbak í mörg ár. Á
heimleiðinni var stoppað í kaffi í
Heiðarseli hjá Árna og Eyju, og
heim var svo riðið í niðamyrkri.
Ég fór þrisvar sinnum með
Lárusi í haustsmölun á fjalli. Í
þriðja sinn sem ég fór var hann
orðinn fjallkóngur og hafði tekið
við af Skúla á Geirlandi. Lárus
sinnti þessu starfi í langan tíma
af alúð og festu. Fyrir mig voru
þessar afréttarferðir ógleyman-
legar og þakka ég fyrir að hafa
fengið að taka þátt í þeim.
Hestafélagar í Hafnarfirði
ákváðu að fara í sleppitúr og ríða
Syðra- Fjallabak. Lárus var
fenginn til leiðsagnar og keyrði
hann sína hesta í vestur til móts
við okkur. Í þeirri ferð fengum
við að kynnast ótrúlegri þekk-
ingu hans á kennileitum og land-
inu öllu. Hann þekkti nánast
hverja þúfu. Ég minnist þess að
þegar við horfðum niður að Snæ-
býli sagði Lárus: „Leifur, þetta
er einhver skemmtilegasta ferð
sem ég hef á ævinni farið“.
Við héldum alltaf sambandi og
reyndum alltaf að komast á bak
saman ef mögulegt var. Eftir að
sumarbústaðurinn okkar var
byggður urðu samverustundir
okkar fleiri, en heilsu hans hrak-
aði allt of hratt.
Ég kveð hér frænda minn og
allra besta vin.
Innilegustu samúðarkveðjur
frá mér og Önnu til Sólrúnar,
Guðrúnar, Fanneyjar og Krist-
ínar, ásamt fjölskyldum þeirra,
öðrum ættingjum og vinum.
Kristleifur Einarsson.
Lárus
Valdimarsson
HINSTA KVEÐJA
Vertu sæll, vinur Lárus.
Það verður vandfundinn
annar eins höfðingi.
Vera.
✝ Ásta Einars-dóttir fæddist
á Fróðastöðum í
Hvítársíðu 30. jan-
úar 1940. Hún lést
á Dvalarheimilinu
Hornbrekku 19.
febrúar 2016.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin
Sveinbjörg Brands-
dóttir og Einar
Kristleifsson.
Systkini Ástu eru Ingibjörg,
Brandur Fróði, Kristleifur
Guðni og Sigríður.
Eiginmaður Ástu var Frið-
björn Guðni Aðalsteinsson, f.
27. júní 1938, d. 7. júlí 2011.
Þau gengu í hjónaband 11. jan-
úar 1964. Börn þeirra eru: 1)
Magnús, búsettur á Ólafsfirði.
þjálfaskólanum og var fyrsti
þroskaþjálfi sem útskrifaðist á
Íslandi. Hún vann á Kópavogs-
hæli þar til hún flutti til Ólafs-
fjarðar árið 1960, þar sem hún
bjó allar götur síðan. Lengi vel
gaf Ásta sig alfarið að barna-
uppeldi og heimilisstörfum
enda börnin fljótlega orðin
fjögur. Síðar meir vann Ásta
ýmis störf, svo sem við fisk-
verkun, var þroskaþjálfi á leik-
skóla og umboðsmaður fyrir
Sjóvá. Auk þess sinnti hún bók-
haldi á bílaverkstæði eigin-
manns síns.
Ásta hafði unun af því að
ferðast. Þau hjón fóru í ensku-
skóla í Englandi og í heimsókn-
um til annarra landa eignaðist
Ásta nokkur „börn“ sem hún
hélt góðu sambandi við í fram-
haldinu.
Útför Ástu fer fram frá
Ólafsfjarðarkirkju í dag, 5.
mars 2016, kl. 14.
2) Klara Svein-
björg, búsett í
Reykjavík, hún á
tvö börn og eitt
barnabarn. 3)
Birgir, búsettur í
Hafnarfirði, eig-
inkona hans er
Borghildur Björk
Sverrisdóttir, þau
eiga þrjú börn. 4)
Eygló, búsett í
Reykjavík, eigin-
maður hennar er Kristinn
Gunnarsson, alls eiga þau átta
börn, eitt þeirra er látið. Þau
eiga sex barnabörn. 5) Ingi
Aðalsteinn, búsettur á Selfossi,
sambýliskona hans er Sonja Sól
Einarsdóttir, þau eiga þrjú
börn og eitt barnabarn.
Ásta lauk námi frá Þroska-
Ásta mín, mig langar að
kveðja þig með fáeinum orðum
og þakka þér fyrir samfylgdina í
gegnum árin. Ég veit að þér
hefði þótt það algjör óþarfi af
mér að vera að skrifa einhverja
þakkarræðu til þín, þar sem þú
varst einstaklega hógvær mann-
eskja. Ég var ekki nema 17 ára
gömul þegar ég flyt til Ólafs-
fjarðar með syni þínum og kynn-
ist ykkur hjónum. Þegar ég
hugsa til þín þá hlýnar mér um
hjartarætur, því þú varst svo heil
manneskja. Ég hef aldrei kynnst
manneskju sem er jafn þakklát
og óeigingjörn eins og þú varst,
Ásta mín. Ég veit vel að þú vildir
ekki að það væri verið að lofa þig
um of og hvað þá að halda ein-
hverja væmna ræðu um þig. Ég
er virkilega að vanda mig að vera
ekki of væmin, því eins og þú
veist þá er ég ekki sérlega þekkt
fyrir það heldur. En þegar ég
sest hér niður til að skrifa örfá
þakkarorð til þín þá er ekki hægt
annað en að lofa þig, því þú varst
einfaldlega svo falleg og góð
manneskja. Þú hafðir smekkleg-
an, en látlausan stíl, þú vildir alls
ekki líta út eins og eitthvert
jólatré. Þú barst virðingu fyrir
öllu lífinu, komst fram við alla af
heilum hug og sást alltaf eitthvað
fallegt í öllu. Alltof ung þurftir
þú að hætta að vinna sökum gigt-
ar sem hrjáði þig, en sá sjúkdóm-
ur gerði ekkert annað en að
versna eftir sem árin liðu. En
þrátt fyrir sjúkdóm þinn, Ásta
mín, þá var alltaf allt gott að
frétta hjá þér og ekki yfir neinu
að kvarta. Aftur á móti hafðir þú
frekar áhyggjur af velferð ann-
arra í kringum þig. Þú misstir
mikið þegar hann Guðni þinn dó,
enda kom sá missir alltof fljótt.
Ég dáist að því hversu hátt þú
barst höfuðið í gegnum veikindi
hans, þú stóðst við hlið hans eins
og klettur og stóðst vörð um vel-
ferð hans þar til yfir lauk. Það
var svo fallegt að sjá hversu vel
þú passaðir upp á hann, þar fann
maður fyrir því hversu sterkt
hjörtu ykkar voru tengd. Við vor-
um svo heppin að fá að hafa þig
hjá okkur í eitt ár, það var þegar
þú fórst í aðgerð og dvaldir hjá
okkur á meðan þú jafnaðir þig.
Þú ætlaðir þér nú örugglega ekk-
ert að vera svona lengi að heim-
an, enda leið þér best heima á
Ólafsfirði og auðvitað fannst þér
nærveru þinni vera ofaukið á
heimili annarra í svona langan
tíma. En veistu það, Ásta, það
var svo notalegt að hafa þig, því
þú hafðir svo góða nærveru. Við
nutum öll góðs af því, þar sem þú
varst komin nær okkur og við
gátum því hitt þig oftar. Elsku
fallega Ásta mín, betri tengda-
mömmu var ekki hægt að hugsa
sér. Þú varst mér og börnum
mínum svo góð, það var virkilega
gott að eiga þig að, þú átt alla
mína virðingu. Ég á svo sann-
arlega eftir að sakna þín og ég
tala nú ekki um hlátur þinn sem
var svo innilegur. Það verður
skrítið að heyra ekki meira frá
þér. Ég man þú sagðir við mig að
þú fyndir fyrir Guðna þínum alla
daga, að þú fyndir fyrir nærveru
hans á hverjum morgni er þú
vaknaðir. Nú kveð ég þig, Ásta
mín, og ég veit að ef eitthvað bíð-
ur okkar eftir þetta líf, þá ertu
komin í faðm þíns heittelskaða
Guðna og ert frjáls og laus við lú-
inn líkamann. Þúsund þakkir fyr-
ir allt, Ásta mín, ég geymi þig í
hjarta mínu.
Borghildur (Bogga).
Elsku amma. Ég verð ævin-
lega þakklát fyrir að hafa fengið
að kalla þig ömmu. Þú varst með
yndislegustu manneskjum sem
ég veit um og þín verður sárt
saknað hérna. Ég vildi bara fá að
þakka þér fyrir allar dýrmætu
minningarnar sem þú gafst mér
og segja hvað ég elska þig mikið.
Elsku amma mín.
Það sem ég sakna þín.
Þú gekkst á jörðu hér.
Og deildir minningum með mér.
En nú til afa ertu farin.
Og þó svo að sálin mín sé marin
veit ég að þú fylgist með mér.
Og ég mun ætíð muna eftir þér.
Bogey Tinna.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Þá hefur hún Ásta mín horfið
á vit nýrra verkefna á nýjum
stað. Hún hefur nú loksins hitt
Guðna sinn aftur og þau eflaust
farin að plana ferðalög um
ókunnar slóðir.
Þakklæti er mér efst í huga
fyrir þau forréttindi að hafa átt
Ástu fyrir systur.
Þakkir fyrir trúmennskuna og
heilindin. Þakkir fyrir gleðina og
hlátursköstin. Þakkir fyrir gest-
risnina á Hlíðarveginum. Þakkir
fyrir góðu ráðin og stuðninginn.
Þakkir fyrir hlýjan faðm og
hjartalag.
Það var enginn í heiminum
eins og Ásta systir. Söknuðurinn
er sár en minningin skær.
Þín systir,
Sigríður (Sigga).
Hvert er hún farin
þessi litla, hláturmilda
leiksystir okkar
horfin
kannski hún hafi falið sig
bak við tré.
Nei, hún er farin í ferðina miklu
og skilur eftir sig minningar
marglitu heiðablómin
sem við tíndum saman.
Og á morgun
mun hún vakna aftur hlæjandi
og leika sér við stjörnur og engla.
Elsku frænka! Ég þakka þér
samfylgdina. Innilegar samúðar-
kveðjur til barnanna þinna,
systkina og annarra ástvina.
Þuríður Guðmundsdóttir.
Við gluggann sitja þau
óþreyjufull og á hlaðinu stjákla
þau, litlu Runnasystkinin og öðru
hvoru mæna þau fram á Brúar-
enda. Það er von á góðum gest-
um að norðan, væntanleg eru
þau Ásta og Guðni með krakkana
sína. Mikil er tilhlökkun litlu
systkinanna og ekki er hún minni
hjá fullorðna fólkinu; mömmu-
nni, ömmunni og afanum.
Þessari mynd hefur verið að
skjóta upp í huganum undanfarið
eða frá því að ljóst var hvert
stefndi með uppáhaldsfrænkuna
okkar.
Ásta frænka var ein albesta
manneskja sem við höfum
kynnst. Það fór kannski ekki
mikið fyrir henni, hún var ekkert
að trana sér fram heldur fór sér
hægt, enda vissi hún að allt hefst
með hægðinni. Þrátt fyrir það er
hún ein eftirminnilegasta konan í
lífi svo margra og traustur klett-
ur í okkar lífi. Það er þyngra en
tárum taki að nú sé hún horfin og
það sé ekki lengur hægt að
hringja eða skreppa til hennar og
fá hlýtt faðmlag. Hitt er þó hugg-
un harmi gegn að nú er hún laus
við kvalir og heilsuleysi og getur
hlaupið um, hönd í hönd með sín-
um kæra Guðna.
Minning þín er mér ei gleymd;
mína sál þú gladdir;
innst í hjarta hún er geymd,
þú heilsaðir mér og kvaddir.
(Káinn)
Hafðu eilífa þökk fyrir allt
sem þú varst okkur og okkar
fólki.
Litlu Runnasystkinin,
Alda og Einar Steinþór
(Steini) og fjölskyldur.
Ásta Einarsdóttir
á Hótel Borg
Hlý og persónuleg þjónusta
Hótel Borg | Pósthússtræti 11| Sími 578-2020