Morgunblaðið - 14.03.2016, Side 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 14. MARS 2016
✝ JörundurTraustason
fæddist í Ólafsfirði
14. maí 1950. Hann
lést á lyfjadeild
Sjúkrahússins á Ak-
ureyri 5. mars 2016.
Foreldrar hans
eru Trausti Gests-
son, f. 3. febrúar
1932, d. 28. sept-
ember 2012, og Ás-
dís Ólafsdóttir, f. 5.
ágúst 1932. Fósturforeldrar
hans voru Sigríður Þorsteins-
dóttir f. 9. september 1909, d. 7.
apríl 1987, og Trausti Árnason,
f. 26. ágúst 1904, d. 13. júlí 1966.
Systkini Jörundar eru Stef-
anía, f. 5. september 1951, Marí-
anna, f. 25. desember 1953, Ólaf-
ur, f. 12. september 1961, og
Gestur, f. 5. nóvember 1964.
Fóstursystir er Lovísa Friðriks-
dóttir, f. 30. nóvember 1932.
Jörundur kvæntist 25. desem-
ber 1973 Ingveldi Jóhannesdótt-
ur, f. 23. nóvember 1954. For-
eldrar hennar voru Jóhannes
Ólafsson, f. 29. apríl 1920, d. 27.
janúar 2010, og Þorgerður Jóns-
námi fyrir frekara tækninám.
Að því loknu fluttist hann til
Þýskalands þar sem hann lærði
skipasmíðar hjá skipasmíðastöð í
Bremerhaven. Árið 1987 lauk
Jörundur stúdentsprófi frá öld-
ungadeild Menntaskólans á Ak-
ureyri og innritaði sig síðan í
Háskólann á Akureyri þaðan
sem hann útskrifaðist sem iðn-
rekstrarfræðingur í fyrsta út-
skriftarárgangi skólans árið
1989.
Jörundur vann ýmis störf um
ævina bæði til lands og sjávar en
Slippurinn á Akureyri var sá
staður sem hann vann lengstan
tíma ævinnar og var honum kær-
astur.
Jörundur var mikill áhuga-
maður um ferðalög og ferðuðust
þau hjónin oft til fjarlægra
landa. Tónlist var eitt af hugð-
arefnum Jörundar og þau eru
ófá stórverkin sem leynast í hill-
um hans. Hann hafði mikið dá-
læti á Bítlunum og hélt þar hvað
mest upp á John Lennon. Göngu-
skíði stundaði Jörundur af miklu
kappi og tók hann þátt í Vasa-
göngunni í þrettán skipti.
Jörundur var mikill
fjölskyldumaður og voru eig-
inkona hans, börn og barnabörn
honum allt.
Útför Jörundar fer fram frá
Akureyrarkirkju í dag, 14. mars
2016, kl. 13.30.
dóttir, f. 22. októ-
ber 1922, d. 4. des-
ember 1998.
Börn Jörundar
og Ingveldar eru:
1) Harpa, f. 9. októ-
ber 1973, sonur
hennar er Gunn-
laugur, f. 2. októ-
ber 1999. 2)
Trausti, f. 28. nóv-
ember 1975, eigin-
kona hans er Fann-
ey Kristinsdóttir, f. 28. maí 1980,
börn þeirra eru Jörundur, f. 10.
janúar 2001, Álfhildur Rós, f. 3.
mars 2005, og Ingibjörg Ósk, f.
11. mars 2009. 3) Sigríður, f. 27.
júlí 1984, börn hennar eru Ísa-
fold, f. 3. nóvember 2004, Hákon
Rúnar, f. 10. febrúar 2009, og
Trausti Freyr, f. 14. september
2010.
Jörundur var alinn upp í
Ólafsfirði og lauk þar lands-
prófi. Hann flutti til Akureyrar
og hóf nám við Menntaskólann á
Akureyri. Það nám átti ekki við
hann á þeim tíma og færði hann
sig yfir í Tækniskólann á Ak-
ureyri og lauk undirbúnings-
Ég var bara lítil stelpa í
fanginu þínu og þú varst að
kenna mér faðirvorið. Kenndir
mér að spenna greipar og svo
þuldum við saman bænina fyrir
svefninn. Litlu lófarnir mínir í
stóru lófunum þínum. Ósköp
sem það var alltaf notalegt að
kúra í pabbafangi, þar var allt-
af heitt og næga ást að finna.
Svona er mín fyrsta minning
um okkur.
Elsku pabbi minn, mikið
finnst mér lífið ósanngjarnt
núna. Þessi stund er óraun-
veruleg. Mér finnst lífið vera
dapurt og tárin renna niður
kinnarnar mínar.
Þegar ég nú hleyp í gegnum
minningar lífs míns ert þú alls
staðar.
Þakklæti er mér mjög of-
arlega í huga núna. Ég er svo
þakklát fyrir að hafa fengið að
eiga þig, pabbi minn. Að hafa
fengið að eiga þig fyrir pabba.
Betri pabba hefði ég ekki getað
átt. Ég vil að þú vitir það. Þú
ert eini maðurinn sem ég hef
getað stólað á og treyst. Betri
mann er ekki hægt að finna. Ég
er og verð litla pabbastelpan
þín, alltaf.
Takk fyrir að hafa alltaf ver-
ið til staðar, takk fyrir að hafa
verið einn af mínum betri vin-
um. Það er ómetanlegt.
Það eru ekki nema fjórir
mánuðir síðan þú veiktist.
Núna ertu farinn frá okkur.
Pabbi minn, heljarmennið sem
aldrei fann til. Þú gast allt.
Maðurinn sem hljóp fyrstur til
að hjálpa ef eitthvað var. Það
er með ólíkindum að hugsa til
þess að þú hafir verið að hjálpa
mér við að mála íbúðina mína
nokkrum dögum áður en þú
veiktist.
Þarna var lífið svo ljúft og
gott. Þarna var gott að vita
ekki hvað beið okkar handan
hornsins.
Ég mun sakna þess að geta
ekki hringt í þig til að fá góð
ráð eða hjálp, við hvað sem er.
Ég mun sakna þess að koma
í Suðurbyggðina og sjá þig ekki
í stólnum þínum með græjurn-
ar í dúndrandi keyrslu.
Ég mun sakna þess að
hringja í þig og heyra sagt:
„Sæl, vina mín, hvernig hafa
krakkarnir það?“ þegar svarað
er. Ég mun sakna þín. Svo
ofsalega, ofsalega mikið.
Ísafold, Hákon Rúnar og
Trausti Freyr. Börnin mín þrjú
sem elska þig svo mikið. Þú
hefur reynst okkur svo vel. Þú
gekkst þessum þremur barna-
börnum þínum í föðurstað þeg-
ar leiðir okkar pabba þeirra
skildi. Börnin mín eru lánsöm
að hafa átt þig fyrir afa. Sorgin
er mikil í litlum hjörtum núna,
pabbi minn.
Þú varst svo duglegur, hetj-
an okkar allra. Alveg sama
hvert verkefnið var, þú kláraðir
það og það á methraða. Upp-
gjöf var ekki til í þinni orðabók
og þrjóskan, eða staðfestan
eins og þú kallaðir það sjálfur,
fylgdi þér fram að leikslokum.
Þó sólin nú skíni á grænni grundu,
er hjarta mitt þungt sem blý.
Því kallaður varst þú á örskammri
stundu,
í huganum hrannast upp sorgarský.
Fyrir mér varst þú ímynd hins göf-
uga og góða,
svo fallegur, einlægur og hlýr.
En örlög þín ráðin – mig setur
hljóða.
Við hittumast samt aftur á ný.
Megi algóður guð þína sálu nú
geyma.
Gæta að sorgmæddum, græða djúp
sár.
Þó kominn sért yfir í aðra heima,
mun minning þín lifa um ókomin ár.
(Höf. ókunnur.)
Farðu í friði, pabbi minn.
Þín pabbastelpa,
Sigríður (Sigga).
Elsku Jörundur minn, aldrei
hefði ég trúað því að þú myndir
fara svona fljótt. Ég var alltaf
svo ánægð og stolt að eiga
svona hraustan og flottan
tengdapabba.
Endalaust á hreyfingu, ef
það voru ekki skíðin á veturna
eða úti að hlaupa á sumrin, ark-
andi upp á fjöll eða bara að að-
stoða okkur með hitt og þetta.
Þú varst alltaf tilbúinn að
hjálpa. Þú varst fyrirmynd okk-
ar allra. Snerist í kringum
börnin og barnabörnin þín. Þú
varst varla sestur við matar-
borðið þegar þau fóru að kalla:
afi viltu setja teiknimynd í
sjónvarpið, afi mig langar í ís
eða afi viltu skera epli og alltaf
hljópstu af stað og maturinn þá
iðulega orðinn kaldur þegar þú
loksins settist niður. Nokkrum
dögum áður en þú kvaddir
þennan heim sat ég hjá þér eitt
kvöldið og hafði áhyggjur af því
hvort þú fyndir til og ég var
alltaf að spyrja þig en þá sagðir
þú: „Fanney mín, ég læt þig
vita“ og brostir til mín. Ég er
mjög þakklát fyrir samtölin
sem við áttum um lífið og til-
veruna og ráðin sem ég fékk
frá þér. Þakklát fyrir heima-
námsaðstoðina sem nafni þinn
fékk hjá þér, því afi vissi og
kunni jú allt í öllum heiminum.
Takk fyrir að hafa gengið um
gólf með Álfhildi mína þegar
hún var ungbarn, þú kallaðir
hana Mariu Callas því hún org-
aði svo mikið. Takk fyrir spjall-
ið við Ingibjörgu um Mikka ref
og Dýrin í Hálsaskógi þegar
móðirin var alveg búin að fá
nóg af þeim umræðum. Takk
fyrir Trausta minn, fyrir að
gera hann að þeim manni sem
hann er í dag. Elsku Jörundur
minn, takk fyrir að segja mér
að ég væri einstök tengdadóttir
– mér þótti svo vænt um það.
Ég er svo þakklát fyrir að hafa
fengið að kynnast þér og tím-
anum sem við áttum saman.
Megi minning þín lifa áfram í
börnum þínum og barnabörn-
um. Nú finnur þú ekki lengur
til og ert kominn í drauma-
landið. Takk fyrir að vera þú.
Við elskum þig.
Fanney, Jörundur, Álfhild-
ur Rós og Ingibjörg Ósk.
Það eru ekki til þau orð sem
lýsa þeim söknuði sem ég finn,
að þú sért farinn er einfaldlega
ekki raunverulegt í mínum
huga en svona er samt bara líf-
ið, elsku pabbi minn. Þú ert
farinn og ég er hér. Set þennan
texta hér inn þér til heiðurs
enda ertu og munt alltaf verða
aðalmaðurinn í mínu lífi.
Er þú brýst fram gegn bylnum
berðu höfuðið hátt
óttastu ei myrkrið
né ógn þess og mátt
litríkur ljósheimur bíður
og lævirkja söngurinn þíður.
Áfram, stríðum stormi gegn
áfram, strítt þó falli regn
þótt drauma þína skilji ei neinn
þú áfram, áfram ferð aleinn.
Þó aldrei ertu einn
aldrei ertu einn.
Áfram, áfram, með hugprútt hjarta
hugsaðu um framtíð bjarta
þú arkar aldrei einn.
þinn sonur,
Trausti.
Elsku pabbi, ferðalagi okkar
saman lauk 5. mars en í raun
breyttist heimur okkar allra 6.
nóvember 2015 þegar við feng-
um að vita hvað þú varst orðinn
alvarlega veikur. Sjálfur talaðir
þú alltaf um að maður ætti að
meta hverja stund og að góðar
minningar væru gulli betri. Ég
er svo heppin að eiga margar
minningar um þig sem eina af
mínum bestu fyrirmyndum í líf-
inu.
Ekkert verk var of smátt eða
of stórt, þér óx hreinlega ekk-
ert í augum, við vorum kannski
ekki alltaf sammála um fram-
kvæmd og tímasetningar en
fyrir þér var málið að ljúka því
sem einu sinni var byrjað á. Ég
lít í kringum mig og út um allt
eru verksummerki um hand-
verk þitt, stærst af öllu eru
samt sólpallurinn, skúrinn og
stéttin sem sennilega hefði
seint eða aldrei klárast ef ekki
væri fyrir þig og drifkraftinn
þinn.
Þú stappaðir í mig stálinu,
hvattir mig áfram og gerðir
mér ljóst að ég gæti gert allt
sem mig langaði til bara ef ég
skipulegði mig, bútaði verkefn-
in niður og tæki síðan eitt skref
í einu. Með þig og mömmu í
klappliðinu fannst mér, alveg
frá því að ég var lítil stelpa,
eins og ég gæti sigrað heiminn.
Þú kenndir mér líka mikilvægi
þess að taka óheppni og ósigr-
um, það væri hluti af lífinu,
ekki væri hægt að ætlast til
þess að allt gangi upp sam-
kvæmt plani A og því væri gott
að eiga plan B, C og jafnvel D
en maður gefst ekki upp fyrr
en í fulla hnefana.
Áhugi þinn á verkfæraeign
minni varð til þess að í gegnum
tíðina hef ég eignast óteljandi
verkfæri og lært að nota þau,
ef þú rakst augun í að eitthvað
vantaði þá mátti bóka að það
kæmi í jólapakkanum næstu
jól. Ætli ég hafi verið nema um
tíu ára þegar ég kunni að
skipta um kló og setja saman
ýmsa hluti, þú varst besti kenn-
arinn og það er þér að þakka
hversu sjálfstæð ég er í dag.
Þegar hann Gulli minn fædd-
ist og þú fékkst nafnbótina
„afi“ átti hann hug þinn allan.
Föstudagarnir þegar þú sóttir
hann í leikskólann á Fiestunni
eru ljóslifandi í huga hans þótt
hann hafi ekki verið nema
þriggja ára þegar þessi hefð
komst á. Þið „kallarnir“ fóruð í
sund og svo heim til ömmu að
borða pylsur og Royal-búðing
með rjóma, svo sofnaði hann
úrvinda en sáttur í krikanum á
afa.
Ísrúntar, bryggjur, grill,
gönguskíðaferðir í Kjarna,
ferðirnar til Ólafsfjarðar, tón-
listin, sögurnar, hláturinn,
húmorinn, Liverpool, utan-
landsferðirnar og svo margt,
margt fleira. Óbilandi áhugi
þinn á velferð okkar allra var
augljós. Fjölskyldan var þér
allt, mamma, við krakkarnir,
barnabörnin og amma. Okkur
er bæði ljúft og skylt að halda
minningu þinni lifandi, ekki síst
fyrir þau allra yngstu, og það
munum við gera með sóma.
Ferðalag okkar saman hófst
9. október 1973, takk fyrir sam-
fylgdina elsku pabbi. Hvíl í
friði, þín verður sárt saknað.
Þín
Harpa og Gunnlaugur
(Gulli).
Jörundur, bróðir okkar, er
látinn, hann lést eftir snarpa en
hetjulega baráttu. Við systkinin
fylgdumst með hvernig eigin-
kona hans, börn, tengdadóttir
og móðir okkar tóku þátt og
studdu hann og hvert annað.
Ást og virðingin var þar í fyr-
irrúmi. Missir þeirra allra er
mikill.
Hann var sterkur, hann
bróðir okkar, hann fór vel með
líf sitt og það sem honum var
gefið.
Hann var elstur okkar og tók
það hlutverk alvarlega eins og
hann tók eigin fjölskylduábyrgð
alvarlega.
Hann, eins og aðrir í fjöl-
skyldunni, vildi sjá heiminn og
fór til Þýskalands til náms og
starfa en þegar Inga og börnin,
Harpa, Trausti og Sigga, komu
hvert af öðru inn í líf hans
höfðu þau forgang og urðu
hans ferðafélagar.
Jörundur var lærður ketil-
og plötusmiður en síðar þegar
tækifæri gafst ákváðu hjónin að
frekara nám væri af hinu góða
og saman gengu þau mennta-
veginn; fyrst öldunginn í MA
og síðan rekstrarfræðina við
HA. Þetta gerðu þau með
heimili, þremur börnum, launa-
vinnu og fóru létt með.
Það er af mörgu að taka þeg-
ar leitað er í gullkistu minning-
anna. Styrkur bróður okkar og
umhyggja fyrir fjölskyldunni
kemur fyrst í hugann. Hann
sýndi sig í umhyggju gagnvart
foreldrum okkar og móður eftir
að faðir okkar lést og er okkur
systkinunum ómetanleg. Þar
stóð hann ekki einn því Inga
tók þar fullan þátt. Einnig er
þess að minnast hvernig hann
gat endalaust séð og fundið við-
haldsverkefni á heimilum allra
fjölskyldumeðlima. Það lék allt
í höndum hans, nema garð-
vinna, um hana urðu aðrir að
sjá.
Okkur fannst hann aldrei
vera tómhentur, ef þar var ekki
barn, var þar barnabarn eða
verkfæri eða þá bara hárlokk-
urinn sem hann hafði fyrir kæk
að snúa upp á, líka eftir að þar
var enginn fyrir. Hann fann sér
alltaf eitthvað til dundurs; ljós-
myndun, að grúska í sögu báta-
smíða, að ekki sé talað um
plötusafnið hans en um það
væri hægt að skrifa lærða rit-
gerð um poppsöguna frá 1960-
1970.
Hann naut þess að ferðast til
framandi landa auk ferðalaga
víða um Evrópu og Bandaríkin.
Stundum slóst eitthvert systk-
ina með í för og þá var gaman.
Þá var ekki síðri ást hans á úti-
veru í íslenskri náttúru. Öll
höfum við gengið með honum
bæði stuttar og langar ferðir,
upp um fjöll og niður í hella.
Bróðir okkar var Liverpool-
maður og mikill íþróttamaður,
hann hljóp um fjöll og firnindi
og stundaði skíðagöngu af
miklu kappi. Þrettán sinnum
gekk hann Vasagönguna. Hann
skrapp upp á Kaldbak, uppá-
haldsfjall, bara rétt si svona,
sér til hressingar. Við systkinin
horfðum á og hugsuðum: af
hverju geri ég ekki svona? Við
stöldrum nú við og spyrjum, af
hverju hann núna? Þetta er svo
óréttlátt og óskiljanlegt.
Við kveðjum bróður okkar
með sárum söknuði og höfum
valið sem lokaorð ljóð sem lýsir
vel tilfinningum okkar.
Hann kemur mér
í opna skjöldu
þar sem hann blasir við
á gamalli ljósmynd
Það er ekki blikandi ljárinn
sem kemur upp um hann
heldur hnausþykk gleraugun
Það hlaut að vera
að hann sæi illa
eins ómannglöggur
og hann getur verið
(Gerður Kristný)
Stefanía, Maríanna, Ólafur
og Gestur Traustabörn.
Það var að kvöldi laugar-
dagsins 5. mars sem mér barst
sú sorgarfrétt að æskuvinur
minn, Jörundur Traustason,
væri látinn. Dauði hans kom þó
ekki að öllu leyti á óvart því
hann hafði glímt við erfið veik-
indi frá því í nóvember og síð-
ustu vikuna var ljóst að hverju
stefndi.
Við Jörundur vorum í raun-
inni meira en vinir því stuttu
eftir að hann fæddist, í maí
1950, tóku Sigríður amma mín
og Trausti Árnason, seinni
maður hennar, drenginn í fóst-
ur. Á sama tíma var móðir mín
kornung að stofna heimili og
seinna á árinu eignaðist hún
undirritaðan. Hún er einkadótt-
ir ömmu og því var samgang-
urinn svo mikill milli heimil-
anna að ég hef alltaf litið á
okkur Jörund sem uppeldis-
bræður. Við uxum úr grasi
saman, lékum okkur í skipaleik
í fjörunni, stukkum ofan af hús-
um í snjóskaflana á veturna og
sátum saman í skólanum öll ár-
in sem við stunduðum nám
heima í Ólafsfirði. Jörundur var
skarpur og góður námsmaður.
Einkum voru það raungrein-
arnar sem hann var sterkur í
og oft bjargaði hann sessunaut
sínum frá því að verða sér til
skammar fyrir kunnáttuleysi
með því að hvísla að honum
réttu svari eða sýna honum út-
reikninga.
Hann varð snemma lunkinn
við smíðar og mér eru enn í
Jörundur
Traustason
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir og
amma,
SIGRÍÐUR GUÐMUNDSDÓTTIR
frá Hurðarbaki,
Grænumörk 2,
lést á dvalarheimilinu Lundi 4. mars.
Útförin fer fram frá Selfosskirkju
miðvikudaginn 16. mars klukkan 14.
Þeim sem vilja minnast hennar er bent á Vinafélag Ljósheima og
Fossheima.
.
Guðmundur Kr. Jónsson, Lára Ólafsdóttir,
Sigurður Jónsson, Esther Óskarsdóttir,
Þuríður Jónsdóttir,
Gísli Árni Jónsson, Emilía Gränz,
Sigríður Jónsdóttir, Valtýr Pálsson,
Kári Jónsson, Kristjana Kjartansdóttir,
Gunnar Jónsson, Anna Fríða Bjarnadóttir,
Ásmundur Jónsson, Margrét Alice Birgisdóttir
og barnabörn.
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
KRISTÍN JÓNÍNA SIGURJÓNSDÓTTIR
(DÚA),
lést aðfaranótt 9. mars. Útför hennar fer
fram frá Víðistaðakirkju í Hafnarfirði
föstudaginn 18. mars klukkan 13.
.
Benedikt Ketilbjarnason Bára Sigurjónsdóttir
Elín Jakobsdóttir Haraldur Þ. Benediktsson
Kristjana Jakobsdóttir Einar Jakobsson
Jakob Jakobsson Guðmundur Guðjónsson
Sigurjón F. Jakobsson Kolbrún Harðardóttir
Ingólfur Snær Jakobsson Margrét Karen Kjartansdóttir
barnabörn og langömmubörn