Morgunblaðið - Sunnudagur - 22.05.2016, Blaðsíða 14

VIÐTAL
14 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 22.5. 2016
U
nnur opnar dyrnar með bros á
eldrauðri vör. Í lítilli íbúð á
fimmtu hæð í hverfinu Carne-
gie Hill í New York borg hefur
hún komið sér vel fyrir. Hún
býður upp á kaffi með möndlumjólk og við töl-
um um lífið í New York þar sem hún hefur bú-
ið síðastliðin tvö ár og lært margt. Um lífið, til-
veruna en þó aðallega leiklist. Hér hefur hún
fundið sína hillu í lífinu og dreymir um að
vinna á sviði í New York þar sem tækifærin
eru endalaus en hart barist um bestu bitana.
Fann sig í leiklistinni
Unnur man ekki eftir sér öðruvísi en syngj-
andi og dansandi. Hún eyddi æskunni að hluta
til í Kaliforníu og tók þá þátt í söngleikjum hjá
áhugamannaleikhúsi. Tólf ára flutti hún heim
og hélt áfram í söng- og danstímum en hugur
hennar stóð alltaf til einhvers konar tjáningar
á sviði. „Ég vissi ekki hvort ég vildi vera söng-
kona, dansari eða leikkona. Svo var ég valin
árið 2010 til að vera Solla stirða en ég er búin
að skemmta 500 sinnum sem hún á Íslandi og
út um alla Skandínavíu og Kína, í Búlgaríu og
víðar. En ég hafði aldrei tekið leiklistina út af
fyrir sig, þetta var svo mikið söngur og dans,“
segir Unnur.
Á þessum tíma var hún einnig bæði að
kenna og semja dans en hún gaf út eigið efni
þegar hún tók þátt í söngvakeppni sjónvarps-
ins. „Þá hélt ég að ég ætti að verða söngkona
en fann mig aldrei almennilega þar. Ég held að
ég hafi aldrei haft nógu mikið sjálfstraust til að
vera söngkona. Mér fannst alltaf ofboðslega
gaman að taka upp nýtt efni og koma fram, en
fannst ég aldrei geta skilgreint mig sem söng-
konu. Svo fékk ég þessa flugu í hausinn að
sækja um hérna í leiklist,“ segir Unnur sem
sótti um þrjá skóla í New York. Hún komst inn
í alla þrjá og gat því valið úr og valdi American
Academy of Dramatic Arts sem hún lýsir sem
alhliða leiklistarskóla. Unnur, sem er 23 ára,
er nú nýútskrifuð úr skólanum og ber honum
vel söguna. „Þar er einblínt á leiklistina, þótt
það séu líka söng- og danstímar en það er lögð
áhersla á að krakkar sem útskrifast séu með
mjög góða tæknilega leikþjálfun.“
Valin besta leikkona skólans
Unnur vann til verðlauna við útskriftina sem
efnilegasta leikkonan. Veitt voru fern verðlaun
en stærstu verðlaunin voru veitt þeirri leik-
konu og þeim leikara sem þótti standa sig best.
„Það er voða skrítið að vera að gefa verðlaun
fyrir leik, en það var mikill heiður að vinna
þetta,“ segir Unnur en þau voru rúmlega
hundrað sem útskrifuðust. „Pabbi fór að
gúggla það eftir á hvaða þekktu leikarar höfðu
áður fengið þessi verðlaun og þá sá hann að
Robert Redford, Anne Hathaway, Spencer
Tracy og fleiri höfðu unnið þau. Það var
skemmtilegt og það er gott að geta sett þetta á
ferilskrána nú þegar maður er að fara í prufur.
Það er fylgst með því hverjir vinna þessi verð-
laun. En þetta snýst mikið um að þekkja rétt
fólk, að „networka“ og rækta öll sambönd.“
Erfið ár en skemmtileg
Árin tvö í í skólanum voru ótrúlega erfið en
virkilega skemmtileg að sögn Unnar. „Ég
lærði mjög mikið, bæði um mig sjálfa og svo
alla þessa tækni sem leikari þarf að hafa, sem
ég hafði ekki gert mér grein fyrir áður en ég
kom í skólann,“ segir Unnur.
Í skólanum var bæði kenndur sviðsleikur og
kvikmyndaleikur. „Þetta er samt allt það sama
í grunninn. Allt sem þú segir verður að koma
frá sama stað; þú verður að segja sannleikann.
En þegar þú ert á sviði er notuð önnur tækni
en í kvikmynd, maður þarf að passa að fólkið
aftast heyri í manni,“ segir hún brosandi.
Lærði að meta Shakespeare
Shakespeare opnaði nýjan heim fyrir Unni.
„Ég var í skólanum frá átta á morgnana til ell-
efu á kvöldin og það kom á óvart hvað það er
endalaust hægt að læra. Það sem situr kannski
mest eftir er öll þessi Shakespeare-þjálfun.
Hún er eitt af því dýrmætasta sem ég tek með
mér því hún er ekki bara fyrir leikritin hans
Shakespeare heldur lærir maður svo mikið
hvernig á að vinna með texta og alla þessa mis-
munandi karaktera sem hann hefur skapað.
Þetta er grunnur sem hægt er að nota í aðra
karaktera sem þú leikur það sem eftir er. Ég
er mjög heilluð af Shakespeare. Ég skildi aldr-
ei áður þessa snilligáfu en núna les ég leikrit
eftir leikrit og ég bara skil ekki hvernig þetta
var hægt. Og situr ennþá fast í okkar sam-
félagi fjögur hundruð árum síðar!“
Heimsfrægð ekki draumurinn
Unnur segist vera bjartsýn á að landa hlut-
verkum í borginni sem er full af atvinnulausum
leikurum. „Ég held að maður verði að vera það.
Annars getur maður bara gleymt þessu,“ segir
Unnur sem dreymir ekki um heimsfrægð.
„Þegar ég hugsa um stóru myndina þá snýst
þetta ekki um hversu fræg ég get orðið á sem
skemmstum tíma. Það er meira að mig langar
að vinna sem leikkona þar til ég dey. Ég þarf
ekkert að komast í stærstu Hollywood-myndina
næsta sumar. Ég er ennþá ung og það sem
skiptir mig mestu máli er að verða besta leik-
konan sem ég get orðið. Og til þess þarf ég að
halda mér í stöðugri þjálfun,“ segir Unnur en
hún er ánægð með hvað New York búar kunna
vel að meta góða leikara. „Það er eitt sem ég
elska við New York sérstaklega og það er að
góðir leikarar hér eru mjög vel metnir. Það sem
ég hef heyrt um L.A., án þess að vera að full-
yrða neitt, snýst það þar mikið um hversu sæt
þú ert eða hversu mjó þú getur orðið. Hér er
þetta meira um listina. Það er bilað framboð af
leikurum en það er líka mikil eftirspurn. Það er
alltaf verið að leita að góðu fólki,“ segir Unnur.
Hún segir leikara þurfa að vera á tánum til
að fá góð hlutverk. „Maður þarf alltaf að vera í
vinnunni, að halda sér í eins góðu líkamlegu og
andlegu formi og hægt er og þá verða alltaf
verkefni fyrir þig. Og ef þú finnur ekki verk-
efni þá skaparðu þín eigin verkefni. Sem mér
finnst mjög spennandi kostur en hér í borginni
er ungt fólk að skrifa sín eigin leikrit og hér er
vettvangur til að setja þau upp. Og þá komum
við aftur að því að maður þarf að þekkja rétta
fólkið. Ég er bjartsýn á að geta haft þetta að
mínu ævistarfi,“ segir Unnur.
Að nafnið verði gæðastimpill
Ég spyr hana hvort hún hugsi stundum um að
verða fræg kvikmyndaleikkona í Hollywood.
Unnur svarar án þessa að hika. „Nei! Ég hugs-
aði það þegar ég var lítil. Núna finnst mér vel-
gengnin falin í því hvað þú skapar í kringum
þitt nafn. Mitt markmið er að ef nafnið mitt er
við eitthvert verkefni sé það gæðastimpill. En
auðvitað, ef maður öðlast einhvers konar
frægð þá opnar það dyr að öðrum verkefnum.
Maður getur þá valið á milli verkefna. Það sem
hefur breyst hjá mér síðan ég var unglingur er
að mig dreymir ekki um að vera á rauða dregl-
inum heldur að geta valið úr verkefnum og vita
að ég geti gert þau vel. Að skapa sér þannig
nafn að fólk geti gengið að því vísu að ef það
vinnur með mér þá fái það eitthvað gott í hend-
urnar,“ segir Unnur sem kallar sig Unu í
Bandaríkjunum, borið fram Úna.
„Foreldrar mínir skírðu mig eins og þau héldu
að ég myndi aldrei fara út fyrir Ísland. Þau geta
ekki sagt Unnur hér. Þegar ég bjó í Kalíforníu
var ég kölluð „Únör“ og ég þoldi það ekki. En
svo var ég í Kína og þar var kona sem hét líka
Unnur og lét kalla sig Úna. Ég skrifa það bara
Una þannig að það er skylt Unni,“ segir hún.
Draumur á Jónsmessunótt
Nú er skólagöngunni lokið og alvara lífsins
tekin við. „Nú er ég í prufum. Mér finnst ofsa-
lega spennandi að halda áfram að búa hér. Ég
er mikill Bandaríkjamaður í mér, eftir að hafa
búið í Kalíforníu þegar ég var lítil. Mér líður
rosalega vel hérna, þótt mér líki líka vel við
listalífið á Íslandi. Þá er eitthvað sem segir
mér að mig langi að vera hér lengur. Það eru
öðruvísi tækifæri hér. Fjölbreyttari verkefni
fyrir leikara og sérstaklega ef maður getur
sungið og dansað líka. Þannig að ég er í pruf-
um fyrir alls konar leikhópa, leiksýningar,
söngleiki, auglýsingar og stuttmyndir,“ segir
Unnur sem hefur í nógu að snúast við að finna
sér verkefni en margir eru um hituna.
Hún er ekki með umboðsmann og því ein á
báti, svo að segja. Hún er með eins árs at-
vinnuleyfi til að byrja með og hyggst reyna að
nota tímann vel til að koma sér á framfæri í
stórborginni. Eftir það þarf hún að sækja um
áframhaldandi atvinnuleyfi.
Unnur hefur nú þegar landað tveimur hlut-
verkum og er annað þeirra hlutverk í danssýn-
ingu. „Þetta er stórt dansverk með tólf döns-
urum og verður frumsýnt í haust. Það er sýnt í
Brooklyn og æfingar byrja í næstu viku. Ég er
mjög spennt fyrir því. Þetta er blanda af jazz
og nútíma hiphop, mjög sérstakur stíll,“ út-
skýrir Unnur. Í vikunni fékk hún svo að vita að
hún hreppti hlutverk í Draumi á Jónsmessu-
nótt sem Títanía. „Þetta er í mjög flottu leik-
húsi í West Village og verða sýningar í júní og
byrjun júlí,“ segir Unnur sem er í skýjunum
yfir þessu hlutverki.
Hark í áheyrnarprófum
Unnur gengur nú göturnar á milli áheyrn-
arprófa og segir hún að sagt sé að fyrir hvert
já sem leikarar fá séu yfirleitt hundrað nei.
„Velgengnin er oft mæld í því hversu mörg
„callback“ þú færð,“ segir Unnur og á þá við
hvort hringt sé tilbaka eftir fyrstu áheyrn-
arprufuna og leikarinn boðaður í aðra prufu.
„Ég hef fengið oftast eitt „callback“ en ég hef
verið að sækja um núna í tvær vikur.“
Það er mikið hark að vera í áheyrnarprufum
og oft þarf Unnur að vakna hálf sex til að gera
sig tilbúna til að mæta á staðinn klukkan sjö.
Þá tekur við margra klukkutíma bið eftir að fá
að sýna hvað í manni býr á 1-2 mínútum.
„Þetta er rosa harður heimur. Ég reyni að fara
í eins mikið af „open-calls“ eins og get. Ég er
ekki enn í stéttarfélaginu,“ segir hún og út-
skýrir að hún hafi þá ekki sömu tækifæri og sá
sem því tilheyrir. „Ég mæti þá fyrir sjö og set
nafnið mitt á lista og ef einhver sem er í stétt-
arfélaginu mætir ekki er tekið af þessum lista
og við fáum að vera með. Á einum svona degi
eru prufur frá hálf tíu til hálf sex og þeir sjá
svona þrjátíu manns á klukkutíma,“ segir hún.
Unnur segist ekki vera stressuð að fara í
prufur. „Mér finnst bara ofboðslega gaman að
fara inn í herbergi og sýna þeim hvað maður
hefur að bjóða. Maður þarf að muna að fólkið
sem er að ráða er með manni í liði. Þau vilja
auðvitað að þú sért rétta manneskjan því þá er
þeirra starfi lokið!“
Biðin getur oft verið löng en Unnur setur
það ekki fyrir sig. „Ég fer bara út í daginn með
Dreymir ekki um
rauða dregilinn
Unnur Eggertsdóttir, eða Una Eggerts eins og hún kallar sig í Bandaríkjunum, er ung
og upprennandi leikkona. Hún er nýútskrifuð úr leiklistarskóla þar sem hún var valin
besta leikkonan. Nú arkar hún á milli áheyrnarprófa í New York og er hvergi hrædd.
Hún hefur nú þegar landað tveimur hlutverkum þar í borg.
Texti og myndir: Ásdís Ásgeirsdóttir asdis@mbl.is