Víkurfréttir - 12.12.2002, Blaðsíða 33

50. tölublað • fimmtudagurinn 12. desember 2002
Jóhann Líndal Jóhannsson og Elsa Dóra Gestsdóttir í viðtali við jólablað Víkurfrétta
í lokaðri skúffu í bestykkinu í
brúnni," segir Jóhann.
Stuttu eftir brunann ákváðu þau
hjón að byggja nýjan bústað á
lóðinni: „Við vildum náttúrulega
búa hér áfram og það var ekkert
annað í stöðunni en að byggja
nýjan bústað," segir Elsa Dóra og
bætir því við að fýrir stuttu hafi
þau keypt bústað sem Tómas
Þorvaldsson úr Grindavík hafi átt
og nú sé hann notaður sem gesta-
hús hjá þeim.
Fékk háspennuna ómælda
Jóhann Líndal Jóhannsson er 72
ára gamall, fæddur og uppalinn í
Bolungarvík. Hann lærði raf-
virkjun i Reykjavík og í Svíþjóð.
I Bolungarvík gengdi Jóhann
stöðu rafVeitustjóra en fluttist til
Njarðvíkur vegna atvinnutilboðs
sem hann fékk: „1965 var mér
boðin staða rafveitustjóra hér í
Njarðvik og þeirri stöðu gengdi
ég til ársins 1985, en það ár voru
rafVeitumar sameinaðar hitaveitu
Suðumesja. I kjölfarið gerðist ég
starfsmaður þar og starfaði sem
rekstrarstjóri háspennudeildar-
innar og starfaði hjá Hitaveitunni
til ársins 1996 en þá var ég 66 ára
gamall og hafði unnið við raf-
magn í 50 ár. Eg var löngu búinn
að ákveða það að hætta á þessum
tímapunkti og er ég mjög sáttur
við það. Ég hef verið afskaplega
heppinn með samstarfsfólk og
sem betur fer hafa ekki alvarleg
slys borið að höndum á þessum
langa starfsaldri mínum,“ segir
Jóhann en bætir að vinir hans
hafi sagt að loksins hafi hann
fengið það óþvegið þegar elding-
unni laust niður í bústaðinn þvi
hann hafi fengið háspennuna
ómælda.
Alltaf á sjó
Jóhann situr ekki auðum höndum
þegar hann er i bústaðnum. Við
sumarbústaðinn stendur bátaskýli
og þar geymir Jóhann bát sem
hann notar til að fara á sjóinn, en
hann þurrkar fisk á bryggjunni
og stundum hefur hann reykt físk
við bústaðinn. Elsa Dóra segir að
hann sé nánast alltaf á sjó: „Hann
er voðalega duglegur að fara á
bátnum og hann er fiskinn kall-
inn,“ segir Elsa og hlær en Jó-
hann bætir því við að Elsa sé
ekkert skárri og bendir á garð
sem Elsa hefúr ræktað: „Það var
búið segja við Elsu að hún fengi
bjartsýnisverðlaunin íyrir það að
reyna að koma garðinum í stand
en það þurfti að rífa hér upp
heilu klappimar og enginn hafði
trú á því að hér gæti vaxið ein-
hver gróður. En annað hefúr nú
komið í ljós,“ segir Jóhann og
bendir stoltur á garðinn sem er
glæsilegur.
Sumarbústaður þeirra hjóna er
rétt við golfvöllinn í Grindavík
og þegar þau eru spurð að því
hvort þau séu ekki í golfinu
svarar Elsa: „Hann má ekkert
vera að því, hann er alltaf úti á
sjó,“ segir hún brosandi en Jó-
hann er fljótur að svara um hæl:
„Við erum nú heiðursgestir í
golfklúbbnum og höfúm meðal
annars látið þá hafa smá land
héma við bústaðinn. En mér er
sagt að við séum aðeins heiðurs-
félagar því við spilum ekki golf,“
segir Jóhann og segir að golfar-
amir komi nú oft og heilsi upp á
þau hjón í bústaðnum.
Nudd í rafmagnsgeiranum
Jóhann er þekktur fyrir það að
segja skemmtilega ffá og það em
margar sögumar sem hann segir
á góðum stundum. Eftir 50 ára
starf í rafmagnsgeiranum eru
sögurnar margar: „Rafmagns-
bransinn byggist upp á þjónustu
eins og fólk veit og ég var með
símanúmer einu sinni sem var
næsta númer við nuddstofu í
Keflavík og það hringdi eitt sinn í
mig kona og spurði mig hvort
hún gæti fengið nudd. Ég svaraði
henni og sagði að við værum
bara með rafmagnsnudd. Já er
þetta díathermískt nudd spyr hún.
Nei segi ég við hana, við eram
bara að nudda i fólki sem borgar
ekki raffnagnið sitt segi ég. Aum-
ingja konan vissi ekki hvaðan á
sig stóð veðrið,“ segir Jóhann og
hlær.
Eyða vetrunum á Spáni
Eins og áður kemur fram eiga
þau sumarhús á Spáni og segir
Elsa að þar sé frábært að vera.
Þau fara út þann 6. janúar nk. og
verða á Spáni fram yfir páska.
Jóhann segir að þau eigi húsið
með öðrum fjölskyldum: „Þetta
kom þannig til að ég var hluthafí
í raffnagnsverktökum Keflavíkur
og verktakarnir áttu tvö hús á
Spáni. Þegar fyrirtækin á vellin-
um vora sameinuð undir heitinu
Keflavikurverktakar voru hlut-
hafamir 20 en það voru 5 fjöl-
skyldur sem vildu kaupa og við
voram í þeim hópi þannig að það
era 5 fjölskyldur sem eiga þessi
tvö hús. Við kunnum alveg gríð-
arlega vel við okkur þama úti og
strax í febrúar er hitinn kominn í
um 20 stig. Við erum mest þama
á vetuma en hinar flölskyldumar
sem eru barnafjölskyldur fara
þama á sumrin. Við tökum virk-
an þátt í félagsstarfi Norður-
landafélagsins sem þarna er
starfrækt," segir Jóhann og það
er greinilegt að hugurinn er kom-
inn hálfa leið til Spánar.
Þegar fólk sem lokið hefúr lífs-
starfmu taka við ýmis áhugamál
og þeirra helsta áhugamál er að
vera í bústaðnum og dytta að
honum. En þau segja að stórfjöl-
skyldan sé náttúrulega þeirra
aðal áhugamál: „Við eigum 5
böm og 19 bamaböm og það er
okkar helsti fjársjóður," segir
Elsa og Jóhann bætir við: „Eg
segi nú eins og Ámi Tryggvason
þegar hann var spurður að því í
útvarpinu um daginn hvort hann
færi að veiða í soðið. Fréttamað-
urinn spurði hann hvort hann vei-
ddi bara fyrir fjölskylduna og
Arni svaraði: „Já, þetta er nú
mjög stór fjölskylda, þú verður
að athuga það.“ Og ég segi það
FRAMHALD A NÆSTU SlÐU
Japanska lagiö
„Eg var eiim af stofnendum
Junior Chamber í Keflavík og
við fórum á heimsþing sam-
takanna í Dublin árið 1971.
Junior Chambers á Suðurnesj-
um átti að syngja eitt lagfrá
hveiri heimsálfu á hátíðinni.
Ég tók að mér að skipuleggja
sönginn og við fundum lögfi'á
öllum heimsálfum nemaAsíu.
Égfór til Jóns Múla Árnason-
ar útvarpsmanns og bað hann
að hjálpa mér að finna lagfrá
Asíu og hann sagðist vera með
mjög gott lag sem hét Súkíaki,
en hann gaf mér spólu með
laginu. Þegar égfór svo að
reyna að láta félaga mína syn-
gja lagið þá sögðu þeir að
þeir myndu aldrei reyna að
lœra þennan texta. Égsagði
við þá að ég myndi þá bara
syngja lagið einn og þeir
klöppuðufyrir því, en ég háf-
partinn missti þetta út úr mér.
Égfór að reyna að syngja lag-
ið og það verður að segjast
eins og er að það gekk á ýmsu
því textamir voru nú ekkert
auðveldir ífiramburði. Ég brá
því á það ráð að fara til konu
sem er frá Japönsku eyjunni
Okinava til að lœra framburð-
inn svo ég myndi nú gera þetta
almennilega. Hún tók mig i
nokkra tíma og ég lœrði þessa
þrjá texta, en hún varð ekki
ánœgð fyrr en ég hafði náð
hreymnum. Þegar við komum
til Irlands var okkur boðið í
heimapartý hjá félögum JC
þar í landi og þaó voruyfir-
leitt tvenn hjón í partýinu firá
hverju landi, þar á meðal voru
þrir japanir, en einn þeirm var
landsforseti JC i Japan. Þegar
að við vorum allir búnir að
syngja okkar lög, þar á meðal
„A sprengisandi"þá kom i
Ijós að Japanarnir sögðust
ekki geta sungið neitt. Þá
sagði ég það vem lágmkars
skyldu okkar að syngja eitt
Japanskt lag. Og þegar ég
byrjaði að syngja Súkíakí þá
lyftust Japanarnir upp og
brostu, en þeir kunnu bara tvö
erindi. Ólafur Stephensen
hafói sótt um sem vamforseti
Heimssambands JC og var
honum ekki spáð nema
nokkrum atkvœðum, en Japan-
arnir voru eitt hundmð talsins.
A fiundi sem landsforseti þeirm
liéltfyrir kosningarnar sagði
hann að þeim hefði verið sýnd
það mikil virðing þegar ís-
lendingur söngjapanskt lag í
samkvœmi sem þeim var boð-
ið í, að hann myndi óska eftir
því að japanarnir gœfu íslend-
ingnum sitt atkvœði. Ólafur
var kosinn með miklum yfir-
burðum ogsat í heimsstjóm-
inni I tvö ár. Það má því segja
að ég hafi sungið Ólaf inn i
heimssambandið. “
—
J0LABLAÐ VÍKURFRÉTTA 2002