Morgunblaðið - 30.07.2016, Blaðsíða 23

MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 30. JÚLÍ 2016
✝ Alma Ásbjarn-ardóttir fædd-
ist 10. mars 1926 í
Reykjavík. Hún
lést 18. júlí 2016 á
Hrafnistu í Reykja-
vík, 90 ára að
aldri.
Foreldrar henn-
ar voru: Ásbjörn
Ó. Jónsson, mál-
arameistari í
Reykjavík, f. 20.
júlí 1901 í Innri-Njarðvík, d. 23.
apríl 1967, og Petrína Guð-
mundsdóttir, húsfreyja, f. 13.
júní 1908 í Reykjavík, d. 14.
maí 1938. Alma var elst fjög-
urra systkina, þau eru: Bragi, f.
2. maí 1929, Þorbjörg Helga, f.
25. maí 1932, d. 15. janúar
2002, og Gyða, f. 8. desember
1935. Hálfsystir samfeðra er
Helga Jóna, f. 27. júlí 1943.
31. maí 1947 giftist Alma
Páli Magnússyni, flugmanni í
desember 1916 á Ysta-Skála,
V.- Eyjafjallahr., d. 22. nóv-
ember 1996 í Reykjavík. Synir
þeirra: 1) Sveinbjörn, lögmað-
ur, f. 5. október 1952, giftur
Rögnu Guðmundsdóttur, bóka-
safnsfræðingi. Þeirra börn:
Sveinbjörn, Arndís og Jón Rún-
ar. Barnabörnin eru fimm. 2)
Páll, húsasmíðameistari, f. 24.
apríl 1955. Var giftur Erlu
Ferdinandsdóttur. Þau skildu.
Þeirra börn: Alma, Erna Helga,
Smári og Birgir. Barnabörnin
eru fjögur. Seinni kona Páls er
Kristín Soffía Baldursdóttir,
hjúkrunarfræðingur.
Alma stundaði nám í Versl-
unarskóla Íslands. Þá vann hún
ýmis skrifstofustörf á Hótel
Borg, Hótel Valhöll á Þingvöll-
um og í Háskóla Íslands allt
þar til hún gerðist húsmóðir í
Hruna.
Útför hennar hefur farið
fram í kyrrþey.
Reykjavík, f. 27.
september 1924 í
Vestmannaeyjum,
fórst í flugslysi í
Englandi 12. apríl
1951. Börn þeirra:
1) Herdís Petrína,
fv. ritari, f. 10.
nóvember 1947,
gift Braga Bjarna-
syni, fv. bifreið-
arstjóra. Þeirra
börn: Páll, Bjarni,
Alma Birna og Magnús Björn.
Barnabörnin eru níu. 2) Magn-
ús, húsasmíðameistari, f. 2.
ágúst 1949. Var giftur Ingi-
björgu Guðmundsdóttur, fv.
skólameistara. Þau skildu.
Þeirra synir: Guðmundur Páll
og Guðjón, barnabörnin eru
fimm.
Þann 8. desember 1951 gift-
ist Alma seinni manni sínum,
Sveinbirni Sveinbjörnssyni,
presti og prófasti í Hruna, f. 9.
Kallið er komið,
min er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem)
Það var fallegur dagurinn sem
hún Alma tengdamóðir mín valdi
til að kveðja þetta líf. Hásumar,
landið okkar og gróðurinn skart-
aði sínu fegursta, en það kunni
hún svo vel að meta, borgarstúlk-
an sem varð húsmóðir á stóru
prestssetri í einni fegurstu sveit
landsins. Alma varð ung ekkja
með tvö ung börn er fyrri maður
hennar, Páll Magnússon, fórst í
flugslysi. Seinni maður Ölmu var
Sveinbjörn, tengdafaðir minn, og
eignuðust þau tvo syni saman.
Bjuggu þau myndarbúi að Hruna
í Hrunamannahreppi þar sem
Sveinbjörn var prestur og pró-
fastur alla sína starfsævi. Alma
tók mér einstaklega vel frá fyrstu
kynnum. Minnist ég þess þegar
ég kom fyrst heim að Hruna að
þau hjónin stóðu á tröppunum
ferðbúin á leiðinni á prestastefnu
norður í land. Ölmu var nokkuð
brugðið að sjá unga stúlku komna
heim með syninum og var að von-
um forvitin, en Sveinbjörn gaf
henni það ekkert eftir og stoppaði
ekki fyrr en á Húsavík, þar sem
hún gat hringt í Dísu dóttur sína
til að spyrja hverra manna þessi
stúlka væri. Þarna kom ættfræ-
ðiáhugi Ölmu, sem var mikill, í
ljós og var aldrei komið að tómum
kofunum hjá henni í þeim efnum.
Stundum fannst mér sem hún
þekkti flestalla presta og lækna
landsins, enda fylgdist hún vel
með.
Í Hruna var gestkvæmt og
gestrisni hjónanna mikil. Alma
var með myndarlegri húsmæðr-
um og var hún alltaf að. Vaknaði
fyrst allra og sofnaði síðust, iðu-
lega endaði hún daginn í þvotta-
húsinu á að þvo stígvél feðganna
eftir dagsverkin. Alma var val-
kyrja til verka, bakaði og saumaði
og allt lék í höndunum á henni.
Þegar við Bjössi byrjuðum að búa
komu iðulega sendingar úr sveit-
inni fyrstu búskaparárin, rúmföt,
lopapeysur, heimagerð kæfa,
kökur og alls konar góðgæti, ekk-
ert var of gott fyrir hennar fólk.
Alma bar hag barna sinna og af-
komenda mjög fyrir brjósti og
hafði mikinn áhuga á og ánægju
af að fylgjast með barnabörnun-
um og síðar langömmubörnun-
um. Eftir að þau hjónin fluttu frá
Hruna til Reykjavíkur byggði
fjölskyldan sér sumarbústað á
Flúðum og þar undu þau vel hag
sínum við gróðursetningu, sem
gaf þeim mikið. Hin síðari ár
dvaldi Alma á Hrafnistu, þar sem
hún naut góðrar umönnunar
starfsfólks og fjölskyldu sinnar.
Heilsu hennar fór hrakandi síð-
ustu tvö árin, en hún var alltaf
jafn þakklát fyrir heimsóknir og
umhyggju fólksins síns.
Alma var viljasterk kona og
vildi hafa stjórn á hlutunum, eins
og kom í ljós eftir andlátið þegar
bréf skrifað fyrir tæpum 20 árum
fannst í fórum hennar um tilhög-
un jarðarfarar hennar og var í
öllu farið að þeim óskum. Að leið-
arlokum vil ég þakka Ölmu sam-
fylgdina í nær 40 ár og er afar
þakklát fyrir tryggðina og um-
hyggjuna sem hún hefur sýnt
okkur fjölskyldunni alla tíð. Megi
hún hvíla í friði.
Ragna Guðmundsdóttir.
Þegar við systkinin settumst
niður til að skrifa nokkur orð um
ömmu okkar þá voru margar góð-
ar minningar sem komu upp í
Alma Ásbjarnardóttir hugann. Þær fyrstu eru úrHruna, svo Stóragerði og síðar
Brúnavegi. Amma vildi okkur
sem og öllum alltaf vel, hún
þreyttist ekki á því að spyrja
hvort við værum svöng eða þyrst
og þegar við höfðum borðað yfir
okkur af kræsingunum hennar og
gátum ekki meira, þá spurði hún
oftar en ekki: „Er þetta vont“
Pönnukökurnar hennar ömmu
voru í sérflokki, hvort sem var
með sykri eða rjóma og ekki voru
smákökurnar síðri. Hún hugsaði
vel um sitt fólk og var með allt á
hreinu sem í gangi var hverju
sinni hjá okkur öllum.
Amma var mikill dýravinur og
voru hún og Gutti sérstaklega
góðir vinir, enda settist hann allt-
af hjá ömmu við matarborðið.
Einnig var hún mjög forvitin,
sem kom vel fram í ættfræðinni
sem átti hug hennar og voru
tengingarnar á milli manna ófáar.
Á síðustu árunum þegar fæturnir
á ömmu voru ekki upp á sitt besta
kom áhuginn á okkur systkinun-
um sér einnig vel, þar sem amma
komst upp hina erfiðustu stiga í
því eina skyni að líta á efri hæð-
irnar á heimilum okkar.
Elsku amma, þó það sé ein-
staklega sárt að kveðja þig erum
við þó afar þakklát fyrir þann
tíma sem við áttum með þér. Nú
ertu loksins búin að hitta afa á ný
og munum við varðveita allar
góðu minningarnar um ykkur.
Sveinbjörn, Arndís og
Jón Rúnar.
Þá hefur hún Alma systir kvatt
þessa jarðvist. Vist sem varð
henni þungbær síðustu árin. Þá
var gott að eiga góða að þar sem
börnin hennar fjögur svo og aðrir
afkomendur og tengdabörn komu
til aðstoðar. Ung að árum varð
hún að axla ábyrgð sem 12 ára
börn eiga ekki að þurfa að ganga í
gegnum. Að missa móður sína
sem féll frá úr lungnabólgu 29
ára, og eftir stóðu fjögur börn og
eiginmaður í sárum. Alma 12 ára,
Bragi níu ára, Obba sex ára og ég
tveggja ára. Þá þurfti þessi unga
og samviskusama telpa að full-
orðnast hratt. Hún tók mig mikið
til að sér um tíma og var ég farin
að kalla hana mömmu, sem hefur
verið sorglegt útífrá að heyra.
Varð hún hægri hönd föður
okkar um sinn. Þessi erfiða
reynsla setti mark sitt á líf henn-
ar. Svo önnur fáeinum árum
seinna þegar hún missti fyrri
manninn sinn í flugslysi frá
tveimur ungum börnum. Ég svaf
hjá henni og börnunum þann
tíma sem leitað var að vélinni, en
það voru sex erfiðir dagar.
En öll él styttir upp um síðir og
giftist hún öðru sinni og bjó í sveit
ein 35 ár. Þá kom sér vel að vera
dugleg og skipulögð í prestsfrú-
arstörfunum sem urðu margvís-
leg, auk þess að sinna barnaupp-
eldinu og búskapnum. Eitt
áhugamál hafði hún sem var ætt-
fræði og kom ósjaldan fyrir að
hún spyrði hverra manna við-
komandi væri. Oft var gaman
hvað hún gat rakið ættir langt
aftur. Börnin hennar hafa erft
dugnað hennar og ýmsa hæfi-
leika. Ég vil að lokum þakka
henni systur minni samfylgdina
og mun ég geyma vel bréfin sem
hún sendi mér ungri sveitastelpu,
þar sem hún leggur mér lífsregl-
urnar með móðurlegri umhyggju
sem ég hef vonandi nýtt mér vel í
lífsins ólgusjó.
Takk, systir mín, og farðu í
guðs friði.
Gyða.
Nú þegar amma okkar er látin
koma margar minningar upp í
hugann. Amma lifði tímana
tvenna, var elst fjögurra systkina
en missti móður sína þegar hún
var einungis 12 ára gömul. Móður
hennar hafði dreymt fyrir andláti
sínu og bað hún ömmu um að
hugsa vel um systkini sín og tók
hún strax mikla ábyrgð. Amma
giftist fyrri manni sínum, Páli,
afa okkar, 1947 en missti hann í
flugslysi fjórum árum síðar, þá
með tvö lítil börn, mömmu og
Magga. Það var gæfa að hún
kynntist afa Sveinbirni og flutti
að Hruna, þar sem hann var
prestur, og gekk hann börnunum
í föðurstað. Amma og afi eignuð-
ust síðan tvo syni, Bjössa og
Palla.
Þegar við eldri systkinin vor-
um lítil var farið mjög oft í sveit-
ina hvort sem var í sauðburð,
heyskap, réttir, sláturgerð eða
bara í heimsókn. Það var ýmis-
legt hægt að bralla í sveitinni, far-
ið í gönguferð, gefa krumma af-
ganga, kíkja á fallega leiðið í
kirkjugarðinum, klifra í trjánum
og þegar hægt var að hafa eitt-
hvað gagn af okkur þá hjálpuðum
við til. Það var ósjaldan að við
vorum kölluð að eldhúsgluggan-
um eða hreinlega runnum á lykt-
ina utan af hlaði og okkur voru
réttar heitar nýbakaðar pönnu-
kökur út um gluggann. Svo var
eftirsóknarvert að fá að fara með
í verslunarferð að Grund á Flúð-
um því það var nánast öruggt að
afi og amma buðu okkur krökk-
unum upp á ískalt gos og súkku-
laði meðan þau fóru inn að versla
og spjalla við sveitungana. Amma
var hörku kokkur og bakari og
átti oft birgðir af jólasmákökum í
köldu kjallarageymslunni langt
fram á sumar, sem kom sér vel
fyrir okkur, því það var freistandi
að laumast í kökurnar t.d. áður en
farið var um túnið til að líta eftir
kindunum í sauðburðinum. Það
skipti engu máli hve vel amma
faldi kökurnar, þær fundust alltaf
að lokum. Um leið og farið var í
geymsluna var ekki hægt að
sleppa því að taka hressilega á
gömlu rjómaskilvindunni og
skilja hana svo eftir á fullum
snúningi svo innréttingin nötraði.
Eftir að amma og afi fluttu í
bæinn voru ófáar ferðirnar í
Stóragerðið þar sem þau áttu
heima. Amma átti nær undan-
tekningarlaust eitthvað sætt fyr-
ir okkur barnabörnin og síðar
barnbarnabörnin og var það
henni mikið kappsmál að enginn
færi svangur frá henni. „Má ekki
bjóða þér eitthvað?“ var hún vön
að segja. Meðan hún hafði heilsu
til þá átti hún pönnukökur og
þegar hún gat ekki lengur bakað
vildi hún alltaf eiga einhvers kon-
ar sætindi.
Amma var ákveðin kona af
gamla skólanum. Hún hafði mik-
inn áhuga á ættfræði og spurði
nær alltaf hverra manna fólk var
og oftar en ekki þá gat hún rakið
ættir viðkomandi eða fundið
tengingu. Það gat verið beinlínis
tafsamt að kynna hana nýju fólki
því hún þurfti svo mikið að fá að
vita um bakgrunn þess.
Jæja, amma, nú þegar þú ert
komin til afa, sem er búinn að
bíða í 20 ár, vonum við að þú sért
komin með fulla sjón og hafir það
sem allra best. Sjáumst síðar!
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson)
Góða nótt.
Páll, Bjarni, Alma Birna
og Magnús Björn.
Kling – dyrabjall-
an á Hrísateignum
gellur við. Dillandi
hlátur kveður við
þegar ég opna hurð-
ina. Soffía er komin. Mamma set-
ur strax upp ketilinn. Kaffið er
fram borið, sterkt og gott. Á fón-
inum hljómar Summertime með
Leontyne Price, uppáhaldssöng-
konu okkar allra.
Soffía tekur undir með glæsi-
brag og heillar okkur upp úr
skónum.
Soffía var með klangið á
hreinu. Hún var hreint náttúru-
barn, söng frá innstu hjartarót-
um og fyllti sál okkar gleði og
göfgi. Hún hafði hinn hreina tón.
Þegar hún söng þá fylltist loftið
af dýrð og geislandi ljóma, eins
og gulli væri stráð.
Við fylgdumst að í söngnámi í
Tónlistarskóla Kópavogs frá ung-
lingsaldri.
Þú áttir það til að kalla á okkur
heim, þessa ungu efnilegu söngv-
ara, því gestrisni var þér í blóð
Soffía
Guðmundsdóttir
✝ Soffía Guð-mundsdóttir
fæddist 28. sept-
ember 1951. Hún
lést 9. júlí 2016.
Útför Soffíu fór
fram 20. júlí 2016.
borin. Þá var hlegið
dátt og sungið hátt.
Mér fannst hríf-
andi að hlusta á þig
syngja þegar Sverr-
ir tók gítarinn sér í
hönd. Þið voruð
samhent. Þú áttir
auðvelt með að beita
röddinni við ótal
stíltegundir í söng-
listinni. Heimili
ykkar var gætt list-
rænni smekkvísi og fagurt hvert
sem augum var litið, af hendi
ykkar beggja.
Tilveran leiddi okkur saman að
nýju árið 2006, þú þá starfandi
sem grunnskólakennari og áður
leikskólastjóri. Þú barst hag
nemenda þinna fyrir brjósti. Við
tókum höndum saman gegn ein-
elti, kynferðisáreiti, bolun og
valdníðslu í leik-, grunn-, fram-
halds- og háskólum sem og á
vinnustöðum.
Við sóttum fundi, skrifuðum
bréf og vöktum athygli ráða-
manna á vandanum, svo sem hjá
félagsmálaráðuneytinu, Vinnu-
eftirlitinu, menntamálaráðuneyt-
inu og sóttum fund hjá Kennara-
sambandi Íslands og hvöttum til
úrbóta. Við vorum nokkrir kenn-
arar á öllum aldursstigum, sem
stofnuðum Samstarfshóp um
vinnuvernd árið 2006 og störfuð-
um í samvinnu við Eineltissam-
tökin sem stofnsett voru 1998.
Við vissum að þar sem friður
ríkir er ekkert ofbeldi. Við áttum
þá fullvissu í hjarta að söngurinn
læknaði hjartans mein. Við vor-
um blómabörnin sem báru stórar
hugsjónir í brjósti og ætluðum að
frelsa heiminn með söng, því við
vissum að:
Söngur er gleði og gaman.
Gaman að taka hér saman,
lag uns við ljómum í framan.
Tónlistin er okkar mál.
Ég veit að ljós þitt mun aldrei
slokkna og þú munt halda áfram
að strá gullgeislum yfir dætur
þínar og Sverri. Þú varst lífs-
kúnstner og listaverkið sjálft, af
Guði skapað.
Þín ævarandi vinkona,
Helga Björk Magnúsd.
Grétudóttir og fjölskylda.
Í minningu elskulegrar
tengdadóttur minnar, Soffíu
Guðmundsdóttur, með hjartans
þakklæti fyrir ljúf og gefandi
kynni, umhyggju og kærleika alla
tíð.
Hver óttast er lífið við æskunni hlær
sem ærslast um sólríka vegi,
og kærleikur útrás í kætinni fær,
sé komið að skilnaðardegi.
Svo viðkvæmt er lífið sem vordagsins
blóm
er verður að hlíta þeim lögum
að beygja sig undir þann allsherjardóm
sem ævina telur í dögum.
Við áttum hér saman svo indæla stund
sem aldrei mér hverfur úr minni.
Og nú ertu genginn á guðanna fund
það geislar af minningu þinni.
(Friðrik Steingrímsson.)
Erla Bergmann.
Fyrir örfáum dögum fékk ég
þau sorglegu tíðindi að kær vin-
kona mín, Soffía Guðmundsdótt-
ir, hefði fallið frá. Ég kynntist
Soffíu fyrst haustið 2004 og strax
þá byrjaði hún að hafa jákvæð
áhrif á líf mitt, Soffía var einfald-
lega einhver yndislegasta mann-
eskja sem ég hef á ævi minni hitt.
Eflaust eru ekki of margar
manneskjur í lífi hvers og eins
sem virkilega móta mann, og á
mjög óvæntan hátt lék Soffía lyk-
ilhlutverk í mínu lífi þegar við
kynntumst í gegnum hana Berg-
lindi dóttur hennar. Ég var ekki í
góðum málum námslega séð,
hafði alls staðar mætt lokuðum
dyrum varðandi aðstoð o.s.frv.
Soffía var mér ómetanleg hjálp
og að vissu leyti bjargaði hún mér
frá þeim vandræðum, það er
henni að þakka að ég lærði að
læra akademískt með dyslexíu og
hún átti stóran þátt í því að ég út-
skrifaðist úr menntaskóla og þar
með háskóla, skömmu síðar. Ég á
henni margt að þakka.
Við hittumst síðast fyrir ca.
tveimur árum, á Garðatorgi, ég
var að labba inn og hún út, þetta
endaði auðvitað með 20 mínútna
spjalli þarna beint fyrir framan
kjörbúðina Víði. Það var nefni-
lega málið með Soffíu, hún hafði
raunverulegan áhuga á lífi manns
og líðan. Hún spurði hvernig allir
hefðu það og vildi vita sannleik-
ann, ekkert yfirborðskennt. Það
er alls ekki sjálfsagt að geta verið
með svona fallegt hjartalag og
samúð fyrir öðrum. Það væru
rosalega fá vandamál í heiminum
ef allir hefðu þetta sérstaka
hjartalag.
Þegar hún fagnaði 60 ára af-
mæli sínu sendi ég henni kveðju
og þakkaði henni fyrir alla þessa
hjálp, svarið sem ég fékk til baka
var henni líkt, að hún væri tilbúin
að vaða eld og brennistein fyrir
þá sem henni þykir vænt um –
það eru orð að sönnu.
Ég sendi mínar dýpstu sam-
úðarkveðjur á Sverri, Berglindi
og Hönnu Soffíu, þeirra missir er
mikill.
Hvíldu í friði kæra vinkona,
minningin um frábæra mann-
eskju mun lifa.
Jóhann Már Helgason.
Gefa, vona, þiggja, þrá,
þjóna, njóta, gleðja.
Elska, hlæja, fagna, fá,
fara, missa, kveðja.
(Bragi V. Bergmann)
Soffía, mágkona mín, var ein-
stakur gleðigjafi. Hún var já-
kvæð, hrifnæm og hlý – og hlát-
urmild með eindæmum. Þegar
Soffa hló, hlógu allir nærstaddir
með henni, jafnvel annálaðir
drumbar. Þeir gátu ekki annað,
svo smitandi og tær var hlátur
hennar. Hann kom beint frá
hjartanu. Þaðan kom söngurinn
líka, ægifagur og hlaðinn sönnum
tilfinningum.
Í Soffu fann Sverrir bróðir lífs-
förunaut sinn. Hann varð klett-
urinn hennar og hún hans. Sam-
spil þessa tvíeykis í ólgusjó lífsins
var aðdáunarvert og til eftir-
breytni.
Við eigum einungis daginn í
dag. Við látum okkur dreyma um
morgundaginn – en draumur er
ekki veruleiki. Margir gleyma
þeirri staðreynd í erli dagsins –
en ekki Sverrir og Soffa. Þau
fögnuðu hverjum degi á sinn hátt
og nýttu hvert tækifæri til að
gleðjast með sínu fólki; fjölskyldu
og vinum. Á slíkum stundum
voru þau oft í hlutverki gestgjafa
í Grenilundi 10 og geisluðu bók-
staflega; samstillt, samhent og
sér á báti. Þangað var gott að
koma.
Sjúkdómsferlið var stutt en
snarpt. Það byrjaði sem brekka
en varð að botnlausu hyldýpi á
örfáum mánuðum. 35 ára sam-
fylgd sálufélaga lauk snögglega.
Eftir standa Sverrir, elskulegar
frænkur mínar, Berglind og
Hanna Soffía, og aðrir ástvinir
með brostið hjarta og beygða
lund.
Einboðið er að halda vegferð-
inni áfram, með lífsgleði Soffíu
mágkonu að leiðarljósi. Ljúfar
minningar létta erfiða göngu.
Bragi V. Bergmann.