Morgunblaðið - 18.10.2016, Qupperneq 23

aði mig á því að hún hefði lifað
mörg líf. Hún var bara átta ára
þegar hún varð munaðarlaus og
æsku hennar lauk skyndilega.
Afa mínum kynntist hún svo á
balli, og þau komust að því að
þau voru fædd sama dag – sama
árið! Þegar afi minn fórst með
bátnum sínum og öllum áhafn-
armeðlimum varð amma að
vinna mörg störf, dag og nótt, til
þess að borga öllum sem báru
skaða af því hörmulega sjóslysi.
Seinna átti hún eftir að ferðast
mikið og búa sér ágætt líf í
Reykjavík. En það sem við töl-
uðum um síðast þegar hún kom
síðast heim til mín í mat í sumar
var að hana dreymdi alltaf um
að verða dansari. Og það hefði
verið spurning um að fá styrk til
þess að fara til Danmerkur að
læra. Hvað það hefði verið stór-
kostlegt! Amma var alltaf eit-
ursvöl. Hún bar tilfinningar sín-
ar ekki á torg. Samt vissi ég að
margt sem hún hafði lifað var
það dramatískt og sorglegt að
við sjáum bara svona hluti í bíó.
Hún var tuttugustu aldar kona
sem hafði gengið í gegnum
margt af því grimmasta sem
gerðist á síðustu öld á Íslandi.
En hún var sjálfstæð kona, hafði
dansað, drukkið og kysst þrátt
fyrir tárin. Ég mun alltaf minn-
ast hennar.
Hrönn Sveinsdóttir.
Elsku flotta amma mín.
Sterk, úræðagóð, sjálfstæð,
tignarleg, tímalaus, elegant, með
fallegustu hendur á Íslandi.
Ég var lítil stelpa sem átti
yndislega táningsmömmu en
engan pabba, afa eða föður-
ömmu. En ég átti þig, amma, og
þú varst mitt annað foreldri.
Þökk sé þér og mömmu er
barnæska mín stútfull af falleg-
um, sólríkum minningum.
Á hverju vori fórstu með mig í
Sundhöllina á sundnámskeið og
beiðst á meðan Ernst Bachman
kenndi mér sundtökin og keyptir
svo appelsín fyrir mig fyrir
dugnaðinn. Síðan gekk ég með
þér í vinnuna, fylgdist með þér í
pínulitlu reykmettuðu miðasöl-
unni, stalst inn á mynd eða hljóp
um anddyrið í Austurbæjarbíói.
Heima hjá þér í Stigahlíðinni
stóð ég á stól við háan svefn-
herbergisgluggann og horfði á
umferðina á Miklubraut. Á
brennuna í mýrinni. Fálmaði of-
an í fínan lakkskó og fann mand-
arínu og múrsteinakökur.
Á aðfangadag kúrði ég í sóf-
anum sem ég seinna um kvöldið
svaf í og gæddi mér á marm-
araköku sem þú galdraðir fram
en mundir aldrei uppskriftina
að.
Á jóladagsmorgun færðir þú
mér síðan heitt súkkulaði í rúm-
ið. Alvöru súkkulaði.
Sex ára var ég send í sveit.
Mamma var einstæð móðir en
sumarfrí hennar var ekki í sam-
ræmi við skólafríið. Mér leið illa
í sveitinni og þú, amma, varst í
sumarvinnu hjá orlofi húsmæðra
og komst að heimsækja mig.
Klædda fallegri dragt og háhæl-
uðum skóm leiddi ég þig inn um
skítugar bakdyr og það tók þig
fimm mínútur að ákveða að
þetta væri barnabarni þínu ekki
samboðið. Áður en ég vissi af
varstu búin að pakka niður
dótinu mínu og hafa mig með
þér á brott. Út um framdyrnar.
Ég gleymi aldrei gleðinni þegar
við ókum á brott. Með tóp-
aspakka í aftursætinu sá ég bæ-
inn fjarlægjast. Þú amma, hetj-
an mín.
Þú varst ekki amma sem sat í
ruggustól og þú prjónaðir ein-
göngu til að safna fyrir utan-
landsferðum. Og þú sast ekki
með mér yfir kverum og æv-
intýrum en saman sáum við Á
hverfanda hveli í Gamla bíói og
allar Apaplánetumyndirnar í
Nýja bíói. Á þjóðhátíðardaginn
trommaðir þú með mig sjö ára á
ball á Hótel Borg.
Sem unglingur átti ég athvarf
hjá skilningsríkri ömmu sem
stjanaði við skapþunga barna-
barnið og hvatti það til að dansa
og fara seint að sofa.
Mörgum árum síðar gerði ég
mér grein fyrir því að þú varst
ekki bara flotta amma sem bauð
vinum mínum í bíó. Þú varst
ótrúlega sterk kona. Munaðar-
laus átta ára og ekkja með tvö
börn 34 ára. Þú vannst myrkr-
anna á milli svo að við sem þér
þótti vænst um liðu ekki skort.
En þrátt fyrir það hefði enginn
nokkurn tímann gripið þig fyrir
utan hússins dyr án eyrnalokka
eða í lummó skóm. Þú varst
prinsippkona og tókst aldrei
stuttu leiðina ef sú langa var
heiðarlegri og réttsýnni.
Löngu seinna lærði ég að þú
áttir draum um að verða dans-
ari, sem þótti út í hött á fjórða
áratugnum.
En þú elskaðir að dansa og
lést aldurinn aldrei halda aftur
af þér ef Haukur Mortens eða
Raggi Bjarna hljómuðu.
Ég hélt að þú værir ódauðleg.
Fegurð þín og styrkur virtust
aldrei þverra.
Ég vona að mér takist að
miðla einhverju af öllum þínum
guðsgjöfum til dætra minna.
Bless í bili, amma mín eina.
Ragna Björg.
Þó svo að ég hafi alist upp í
mörg þúsund mílna fjarlægð
fannst mér við langamma alltaf
nánar. Þegar við mamma kom-
um í okkar árlegu heimsóknir til
Íslands var ömmu Lóu hús oft-
ast fyrsta stopp. Litla íbúðin
hennar var nostursamlega
skreytt og snyrtileg og amma
tók ætíð á móti okkur í sínu fín-
asta pússi; kjól og jakka í stíl,
háum skóm, með eyrnalokka og
hárið blásið og lagt. Hún brosti
sínu fallega brosi og gamalkunn-
ugt sambland af blómalykt og
soðnum fiski tók á móti okkur og
mér leið eins og ég væri komin
heim. Þó svo að sjón hennar
dapraðist mikið með árunum var
ekki að sjá það á heimili hennar
né útliti. Hún sleppti aldrei
tækifæri til að bjóða okkur kon-
fekt, bakkelsi, kaffi eða eitthvað
sterkara. Gestrisni hennar náði
út fyrir öll mörk og hún naut
þess að gera vel við okkur.
Eftir því sem ég eltist gerði
ég mér betur og betur grein fyr-
ir því hvað ég var heppin að hafa
tækifæri til að kynnast lang-
ömmu minni. Stundum gengum
við saman út í Kringlu og sátum
úti með bjór og spjölluðum. Eitt
skiptið sátum við lengi fram eft-
ir, bara við tvær og pöntuðum
nokkrar umferðir á meðan sólin
entist á okkur. Hún sagði mér af
ástríðu sinni fyrir dansi og
ferðalögum, talaði um ástina og
lífið. Ég gleymi aldrei hvað það
var auðvelt fyrir okkur að tala
saman, jafnvel þó að íslenskan
mín væri ekki alltaf rétt og
enskan hjá ömmu ekki til staðar.
Mér fannst alltaf að þrátt fyrir
stóran aldursmun og miklar
fjarlægðir þá sæi hún pínulítið af
sér sjálfri í mér. Mér var virðing
af því.
Líf Lóu ömmu var ekki alltaf
auðvelt. Hún var flest sín full-
orðinsár ekkja og þurfti oft að
vinna mikið til að sjá börnunum
sínum tveimur farborða. En
viljastyrkur hennar leyfði aldrei
uppgjöf og hún hætti aldrei að
hugsa og skapa fyrir fólkið sitt.
Hennar þrautseigju, styrk og ást
er að þakka fyrir okkar nánu
fjölskyldutengsl. Fjölskylda var
henni mikilvæg. Þó svo að hún
sé ekki lengur með okkur höld-
um við henni nærri með hefðum
sem hún skapaði. Á hverjum jól-
um hamast mamma við að end-
urskapa uppáhaldssúpuna mína,
bestu súpu í heimi; rjómalagða
aspassúpu. Uppskriftin kemur
frá ömmu Lóu og fyrir mér er
súpan ómissandi á jólahátíðinni.
Ég vonast til að halda þessari
hefð og öðrum sem hún kenndi
áfram fyrir komandi kynslóðir.
Ég hefði svo viljað að við hefðum
átt meiri tíma saman, ég vona að
henni hafi þótt tíminn sem við
höfðum jafndýrmætur og mér.
Alla mína ást,
Melkorka.
MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 18. OKTÓBER 2016
flestar tunnurnar eftir söltunar-
törn sem hafði staðið yfir þann
daginn eða nóttina. Hún var lífs-
glöð og skemmtileg, hafði smit-
andi hlátur. Þá voru Bítlaárin og
allar stelpur með túberað hár.
Sveitaböllin og hljómsveitir í
hverju þorpi. Ég man eftir að
ballferðirnar voru vítt og breitt
um Austurland. Svo var hlustað
á Lög unga fólksins á þriðju-
dagskvöldum og svo Radio Lux-
embourg seint á kvöldin ef veð-
urskilyrði voru góð.
Þó svo Jóhanna hafi verið 10
árum eldri en ég þá vorum við
náin og hún var alltaf stóra góða
systirin sem ég gat leitað til.
Þannig var það alla tíð milli okk-
ar. Hún var harðdugleg, hvatvís
og vílaði ekkert fyrir sér sem
koma þurfti í verk. Hún var jafn-
lynd, jákvæð og einstaklega
áreiðanleg. Orðum hennar mátti
treysta. Jóhanna var hjálpfús og
lagði sig fram um að gera allt vel
sem hún tók að sér. Eftir að hún
flutti til Reykjavíkur og stofnaði
heimili þá lágu leiðir okkar oft
saman. Ég t.d. leigði hjá henni í
tvo vetur á menntaskólaárunum
og naut þar sem fyrr hennar að-
stoðar í svo mörgu. Það var
notalegt að vera á hennar heim-
ili. Mér þótti afar vænt um Jó-
hönnu og hennar fjölskyldu.
Mörgum árum seinna flutti Jó-
hanna með Sveini, seinni manni
sínum í Mosfellsbæ, í næsta ná-
grenni við mig og mína fjöl-
skyldu. Samgangur var mikill
milli heimilanna. Það var svo
notalegt að kíkja inn og fá kaffi-
bolla og spjalla um lífið og til-
veruna, fjölskyldumál eða hvað
sem var. Jóhanna vann síðustu
20 árin á Reykjalundi sem
launagjaldkeri. Starf sitt rækti
hún af samviskusemi. Lagði
stundum heldur hart að sér, að
margra mati. Vinnan tók oft
mikið af hennar tíma en þannig
var Jóhanna.
Að leiðarlokum vil ég, Ingunn
kona mín og börn þakka Jó-
hönnu fyrir allt það góða sem
hún gaf okkur. Minningin um
hana mun lifa.
Við vottum Sveini, Hallgrími,
Írisi og Elsu okkar samúð og
biðjum góðan Guð að styrkja
þau á sorgarstundu.
Far í friði, kæra systir.
Pétur Pétursson.
Langar í nokkrum
fátækum orðum að
minnast okkar fallegu
vinkonu Ingu. Fyrir
um 25 árum var ég svo heppinn að
kynnast konunni í lífi mínu, henni
Berglindi. Ég hef verið hamingju-
samasti maður landsins síðan. Það
sem færri vita er að þá kynntist ég
einnig skemmtilegasta vinkon-
uteymi Hafnarfjarðar. Æskuvin-
konum sem ólust upp saman í
norðurbænum í árdögum Víð-
istaðarskóla og sem meira er, hafa
haldið sambandi æ síðan. Alla tíð
verið fallegustu, skemmtilegustu
og bestu vinkonur í heimi. Betri
vini er ekki hægt að hugsa sér.
Í dag erum við að gera hið
ómögulega, kveðja eina úr þessum
sterka vinahópi, sjálfa Ingu.
Elsku Ingu sem við öll elskuðum
svo heitt. Ingu sem var alltaf til
taks fyrir okkur öll hin og var allt-
af tilbúin að gera okkur greiða eða
hvað sem er, alltaf með bros á vör.
Þegar ég hugsa um Ingu kem-
ur mér bara hlátur í hug því við
hittumst aldrei öðruvísi en að
hlæja að öllu og öllum. Ferðin
okkar til Nice í Frakklandi var ein
rússíbanareið fyrir hláturtauga-
rnar og ég veit að Inga er enn að
hlæja að bullinu og ruglinu okkar í
þeirri ferð. Veiðiferðin með öllum
vinunum í Víðidalsá var annað
ruglið. Gátum aldrei minnst á þá
ferð án þess að springa úr hlátri.
En bestu stundirnar voru samt
þegar átti að gera eitthvað saman
heima á Arnarhrauni 27. Matar-
boð voru ekkert mál. Útskriftarp-
artí, fermingarveislur eða sushi-
veislur. Allt græjað og gert saman
af þessum sterka vinahópi. Ó,
hvað það var gaman. Ekkert mun
koma í stað þessara dýrmætu
stunda.
Takk, elsku Inga. Frá hjartans
rótum þakka ég þér fyrir allan
vinskapinn öll þessi ár. Takk fyrir
hjálpsemina, vináttuna og örlætið.
Takk fyrir að gera líf okkar á A-27
skemmtilegra og dýrmætara.
Hvíl í friði, elsku besta vinkona.
Pétur Gautur.
Ingibjörg
Óskarsdóttir
✝ Ingibjörg Ósk-arsdóttir
fæddist 28. júní
1967. Hún lést 4.
október 2016.
Útför Ingibjargar
fór fram 14. október
2016.
Elsku besta fal-
lega skemmtilega
yndislega Inga vin-
kona mín kvaddi
okkur 4. október
síðastliðinn.
Ég kynntist
henni þegar við
unnum saman hjá
heildversluninni
Miklagarði árið
1992 og eftir að
Mikligarður hætti
starfsemi unnum við að því að
stofna heildverslunina Stíl árið
1993 og unnum þar saman í mörg
ár og höfum verið bestu vinkonur
síðan.
Hver man ekki eftir Stíl úr fjöl-
skyldunni eða vinahópnum okkar,
hvað það var gaman hjá okkur í
vinnunni alla daga og öll árin. Ég
og Inga unnum jafnt í öllum störf-
um fyrirtækisins frá innkaupum
til sölustjórnunar og samninga-
gerðar, við kunnum þetta allt og
nálguðumst þetta á sama máta
þar sem við tvær vorum með frá
stofnun og ég man sérstaklega
þegar við vorum að setja upp
tölvukerfin, þá var léttara að
spyrja Ingu um kennitölur kaup-
félagana en að lesa af skrá, hún
sat brosandi með kaffi latte og
þuldi upp kennitölur, heimilisföng
og aðrar upplýsingar, þvílíkt
minni hjá henni Ingu.
Við unnum mjög þétt saman og
ferðuðumst mikið saman innan-
lands sem utan og minningarnar
eru margar og allar góðar. Við
keyrðum um allt landið saman
sumar, vetur, vor og haust og
lentum í ýmsum ævintýrum, m.a.
að sækja verslunarstjórana í bei-
tuskúrinn, í saltfiskinn, í frysti-
húsið, í fjósið og stundum að bíða í
allt að nokkra klukkutíma því að
það voru skilaboð á hurðinni
„skrapp í kaffi“. Við kynntumst
góðu fólki um allt land og kynnt-
umst landinu okkar nokkuð vel í
öllum veðrum, við áttum góðar
stundir og við hlógum svo mikið
saman, alla daga, allan daginn.
Inga var mjög vel að sér í Ís-
lendingasögum og landafræði og
mér leið oft eins og ég væri að
ferðast með pabba mínum sem var
alveg eins og Inga, vissi hvar allt
hafði gerst og þekkti alla söguna
og ártöl. Nú, þegar við vorum er-
lendis vissi Inga að sjálfsögðu hvar
flottustu búðirnar voru, þekkti öll
nöfnin á hönnuðum og hvað var að
koma í tísku, hún vissi nöfnin á öll-
um sem við vorum að fara að hitta,
hvað fyrirtækin hétu, hún mundi
allt, hún vissi allt um allt.
Í ferðunum okkar var ég eins og
karlinn því Inga var svo mikil
dama og vaknaði alltaf einum
klukkutíma á undan mér til að
blása hárið og gera sig sætari á
meðan ég hraut, svo vakti hún mig
og ég var til á fimm mínútum, sem
henni fannst alltaf svo fyndið.
Við unnum náið með flottum
hópi og kjarninn var Elín Þórunn,
Guðrún Jóna, Sigurrós, Inga og ég
og þessi tími var nú bara eins og
einn stór kvennaklúbbur, gaman
saman í vinnunni. Við áttum einnig
mjög góða tíma með okkar við-
skiptavinum og eignuðumst vini
fyrir lífið þar má nefna Júlíus á
Akureyri og Þuru á Egilsstöðum.
Það sem ég er búin að vera
heppin að njóta allra þessa ára
með Ingu minni og kynntast henn-
ar yndislegu fjölskyldu og vinum
og hún kynntist minni fjölskyldu
sem elskuðu hana eins og ég.
Ég votta vinum og vinkonum
hennar Ingu og fjölskyldu inni-
legrar samúðar og minningin
hennar Ingu mun lifa með mér alla
ævi.
Minning þín er mér ei gleymd;
mína sál þú gladdir;
innst í hjarta hún er geymd,
þú heilsaðir mér og kvaddir.
(Káinn)
Hrönn Ingólfsdóttir.
Elskulegur eiginmaður minn, faðir, afi og
langafi,
HALLDÓR ÞORLEIFUR ÓLAFSSON,
Leifur,
Miklabæ, Óslandshlíð,
lést 12. október á Akureyri. Útförin fer
fram frá Hofsóskirkju laugardaginn 22. október klukkan 14.
.
Guðrún Jónsdóttir,
Jón Ingi, Anna Elísabet,
Ólafur Gunnar, Ingibjörg Arnheiður,
barnabörn og barnabarnabörn.
Ástkær móðir mín, tengdamóðir, amma og
langamma,
GUÐNÝ MARGRÉT GUNNARSDÓTTIR
bóndi,
Bakkárholti í Ölfusi,
lést á hjúkrunarheimilinu Eyri á Ísafirði aðfaranótt laugardagsins
15. október. Útförin auglýst síðar.
.
Helga Guðný Kristjánsdóttir, Björn Birkisson,
Fanný Margrét Bjarnardóttir, Eiríkur G. Johansson,
Sindri Gunnar Bjarnarson, Þórunn Ólafsdóttir,
Aldís Þórunn Bjarnardóttir, Geir Gíslason,
Hólmfríður María Bjarnardóttir,
Guðrún María, Sigubjörg Ólöf og Rakel Ósk.
Ástkær eiginkona mín og minn besti vinur,
móðir okkar, tengdamóðir og amma,
GUÐRÚN PÁLSDÓTTIR,
Víðihlíð 15, Reykjavík,
lést á líknardeild sunnudaginn 16. október.
Útförin fer fram frá Fossvogskirkju
mánudaginn 24. október klukkan 13.
.
Ásgeir Már Jakobsson,
Páll Daði Ásgeirsson, Ástdís Þorsteinsdóttir,
Jakob Ingi Ásgeirsson,
Gyða Hrönn Ásgeirsdóttir, Ásgeir Guðbjartur Pálsson,
Ingibjörg Lilja Halldórsd., Hörður Valsson
og barnabörn.
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir,
afi og langafi,
ÓLAFUR ÞÓR ÓLAFSSON
bóndi,
Valdastöðum, Kjós,
lést á heimili sínu laugardaginn 15.
október. Útförin fer fram frá Reynivallakirkju í Kjós laugardaginn
22. október klukkan 13. Blóm og kransar vinsamlegast
afþökkuð en þeim sem vilja minnast hans er bent á Krabba-
meinsfélagið.
.
Þórdís Ólafsdóttir,
Ólafur Helgi Ólafsson,
Ásdís Ólafsdóttir,
Vigdís Ólafsdóttir, Ásgeir Þór Árnason,
Valdís Ólafsdóttir, Jóhann Davíð Snorrason,
barnabörn og barnabarnabarn.
Morgunblaðið birtir minn-
ingargreinar endurgjalds-
laust alla útgáfudaga.
Skilafrestur | Ef óskað er eftir
birtingu á útfarardegi verður
greinin að hafa borist eigi síðar
en á hádegi tveimur virkum dög-
um fyrr (á föstudegi ef útför er á
mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað get-
ur birting dregist, enda þótt
grein berist áður en skilafrestur
rennur út.
Undirskrift | Minningargreina-
höfundar eru beðnir að hafa
skírnarnöfn sín en ekki stutt-
nefni undir greinunum.
Minningargreinar