Morgunblaðið - 07.11.2016, Page 18

18 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 7. NÓVEMBER 2016
✝ Lilja Sigurð-ardóttir var
fædd á Selalæk í
Vestmannaeyjum
26. júní 1942. Hún
andaðist á Land-
spítalanum 24.
október 2016 eftir
skamma legu.
Foreldrar Lilju
voru hjónin Kristín
Hanna Jóhanns-
dóttir frá Selalæk í
Vestmannaeyjum, f. á Stokkseyri
24. ágúst 1922, d. í Reykjavík 20.
sept. 2006, og Sigurður Guð-
mundsson, húsasmiður, frá
Sunnuhvoli á Stokkseyri, f. þar
23. júní 1920, d. á Selfossi 25. maí
1981. Einkasystir Lilju er Guð-
rún Sigurðardóttir, hússtjórn-
arkennari, f. 16. janúar 1951, m.
Valur Steinn Þorvaldsson, bú-
fræðingur og bóndi, f. 15. apríl
þeirra er Jóhann Snorri, f. 4. apr-
íl 2014.
Lilja ólst upp hjá foreldrum
sínum í Vestmannaeyjum í nán-
um tengslum við afa sinn og
ömmu, fram yfir fermingu, og
gekk þar í barna- og gagnfræða-
skóla, en eftir það í Reykjavík.
Hún tók landspróf frá Héraðs-
skólanum á Laugarvatni 1957 og
þaðan lá leið hennar í Mennta-
skólann í Reykjavík og síðan í
Hjúkrunarskóla Íslands þaðan
sem hún brautskráðist sem
hjúkrunarfræðingur haustið
1964. Hún lauk námi í ljósmóð-
urfræðum frá Ljósmæðraskóla
Íslands 1973. Lilja hleypti
snemma heimdraganum og sótti
nám og störf erlendis, starfaði
við Hultafors Sanatorium í Sví-
þjóð, nam við Newbold College í
Bretlandi og starfaði við sjúkra-
hús í Darmstadt í Þýskalandi.
Hún starfaði sem hjúkr-
unarfræðingur við Héraðshælið
á Blönduósi, við St. Jósefsspítala
í Reykjavík á lyflækningadeild
og barnadeild og við sjúkrahúsið
á Patreksfirði. Hún starfaði í tvö
ár við Barnaskóla aðventista í
Vestmannaeyjum. Lilja starfaði
við sjúkrahús aðventista í Tan-
saníu 1969 til 1971, í Kenía 1973
til 1978 og Sambíu 1981 til 1983.
Síðari hluta ævinnar starfaði
Lilja á eigin vegum að líkn-
armálum og trúboði, aðallega á
Íslandi en einnig erlendis, m.a. í
Albaníu, Rúmeníu, Búlgaríu og á
Grænlandi. Sérstaklega var
henni umhugað um velferð barna
og rann mjög til rifja hve víða
börn búa við bágar aðstæður.
Stór hluti af þessum störfum
hennar var umfangsmikil útgáfa
á bókum og ritlingum um trúar-
leg efni, bæði á Íslandi og erlend-
is. Einnig gaf hún út og seldi jóla-
kort og önnur kort og myndir til
fjáröflunar fyrir líknarstarf sitt.
Lilja verður jarðsungin frá
Aðventkirkjunni í Reykjavík í
dag, 7. nóvember 2016, kl. 12. á
hádegi. Jarðsett verður í Stokks-
eyrarkirkjugarði.
1945. Börn þeirra
eru 1. Hanna Lilja,
ferðamálafræð-
ingur og kennari, f.
22. apríl 1975, d. 14.
ágúst 2011, m. Gísli
Kristbjörn Björns-
son, hdl., f. 8. janúar
1971. Börn þeirra
eru: a) Þorkell Val-
ur, f. 15. ágúst 2003,
b) Guðrún Filippía,
f. 18. apríl 2007, c)
Valgerður Lilja, f. 13. ágúst
2011, d. 20 ágúst 2011, d) Sigríð-
ur Hanna, f. 13. ágúst 2011. 2.
Sigríður Þóra, viðskiptafræð-
ingur MBA, f. 9. mars 1977, m.
Ingólfur Kristján Guðmundsson,
viðskiptafræðingur, f. 28. nóv-
ember 1975. 3. Sigurður Már,
verkfræðingur, f. 2. ágúst 1982,
m. Dröfn Helgadóttir, verkfræð-
ingur, f. 22. mars 1984. Sonur
Ég man okkar fyrstu kynni
eins og þau hefðu gerst í gær.
Lilja kallar á eftir okkur Styrmi
þar sem við göngum úr kirkju
áleiðis að bílastæðinu. Lilja var
með gjöf handa okkur. Útsaum-
aðan dúk. Brúðargjöf. Við höfðum
ekki hist áður og ég man hvað ég
var hissa en ánægð. Svona var
Lilja. Alltaf að gefa og hún þurfti
ekki að þekkja fólk til að færa því
gjafir. Kynni okkar Lilju áttu eft-
ir að vaxa og dafna í gegnum árin.
Við störfuðum saman þegar Lilja
gaf út kortin sín og gaf allan ágóð-
an í Líknarfélagið Alfa. Lilja var
dugleg í útgáfustarfseminni. Gaf
út bækur og kort, allt kristilegt
því henni var umhugað um náung-
ann. Hún var ótrúleg kona sem lét
fátt stoppa sig. Fór meðal annars
til Grænlands nokkrum sinnum
eftir að hún frétti að þar fara
mörg börn svöng að sofa. Lilja lét
verkin tala en talaði aldrei um
góðverkin sín. Einu sinni bakaði
ég smákökur fyrir hana sem hún
gaf ógæfufólki á götum Reykja-
víkurborgar. Já, Lilja átti stórt
hjarta, stærra en flestir sem ég
þekki. Lilja gisti oft hér á Hlíðó.
Hér fannst henni gott að vera,
heyra fuglana syngja. Lilja átti
auðvelt með að dást að sköpunar-
verki Guðs og hún átti einstaklega
gott og traust samband við skap-
ara sinn. Oft gekk hún á móti mér
þegar ég gekk heim eftir nætur-
vakt, þá deildi hún með mér því
sem hún hafði lesið í Biblíunni þá
um morguninn. Þessar stundir
voru mér dýrmætar. Svo oft gaf
hún mér góð ráð og var alltaf
tilbúin til að hlusta og hugga. Allt-
af jákvæð og uppörvandi. Meira
að segja eftir að hún greindist
með krabbamein, eftir að við
grétum saman var hún viss um að
eitthvað gott kæmi út úr þessu
öllu saman. Lilja var góð fyrir-
mynd og einstakur trúboði. Það
er mikill missir að hún sé fallin
frá. Ég mun sakna hennar óend-
anlega mikið. Hláturinn hennar
var einstaklega smitandi og frá
hjartanu eins og allt sem hún
gerði. En það er mikil huggun að
vita að Lilja mun vakna aftur þeg-
ar frelsarinn kemur og sækir okk-
ur öll. Þá mun Lilja mín ekki vera
lasin og þá munu verða fagnaðar-
fundir. Lilja mun alltaf eiga sér-
stakan stað í hjarta mínu. Hún
var mikil blessun fyrir mig og fjöl-
skyldu mína. Það er því með mikl-
um söknuði sem ég kveð Lilju í
dag. Ég votta fjölskyldu Lilju
mínar dýpstu samúðarkveðjur.
Anna Margrét
Þorbjarnardóttir.
Við kveðjum í dag Lilju Sigurð-
ardóttur skólasystur okkar sem
lést 24. október síðastliðinn.
Við vorum 22 ungar stúlkur
sem hófum nám við Hjúkrunar-
skóla Íslands í ágúst 1961 og af
þeim hópi er Lilja sú sjötta sem
kveður.
Lilja var góðum gáfum gædd
og gekk að námi og störfum með
elju, áhuga og gleði. Hún var glöð
í góðum hópi og mætti okkur allt-
af með vináttu og hlýju þegar
fundum bar saman. Lilja talaði
aldrei mikið um sjálfa sig og sín
störf, en sýndi okkar málum
áhuga jafnt í starfi sem einkalífi.
Eftir útskrift úr HSÍ árið 1964
starfaði Lilja við hjúkrun hér
heima. En árið 1969 fór hún til
starfa á vegum Aðventista í Tan-
saníu í Afríku og var þar til 1971.
Er heim kom settist hún í Ljós-
mæðraskóla Íslands og lauk námi
þaðan 1973 og fór þá til starfa í
Kenía 1973-1978 og síðar til Zam-
bíu 1981-1983.
Eftir að heim var komið starf-
aði hún við hjúkrun og líknarþjón-
ustu eftir því sem kraftar leyfðu.
Lilja var í söfnuði Aðventista
frá ungum aldri og starfaði síðar á
þeirra vegum. Hennar köllun var
að þjóna guði og náunga sínum og
það gerði hún svo sannarlega án
þess að gera miklar kröfur fyrir
sjálfa sig.
Fyrir ári greindist hjá Lilju
það mein sem varð henni að ald-
urtila. Við skólasystur úr HSÍ
þökkum henni samfylgdina og allt
það sem hún var okkur.
Guðrúnu systur hennar, mági
og fjölskyldu þeirra allri flytjum
við samúðarkveðjur.
Fyrir hönd hollsystra,
Brynhildur Ósk
Sigurðardóttir.
Þegar sameiginleg vinkona
okkar er fallin frá minnumst við
Lilja Sigurðardóttir
✝ Þórunn Gísla-dóttir fæddist í
Tungu á Höfn í
Hornafirði 2. maí
1931. Hún lést á
líknardeild Land-
spítalans í Kópa-
vogi 23. október
2016.
Foreldrar henn-
ar voru Valgerður
Gísladóttir, hús-
móðir frá Vagns-
stöðum í Suðursveit, f. 5. des-
ember 1898, d. 28. júní 1984, og
Gísli Teitsson, verkamaður frá
Lambleiksstöðum á Mýrum, f.
29. nóvember 1881, d. 2. sept-
ember 1968.
Eiginmaður Þórunnar var
Jón Sölvi Ögmundsson frá
Kaldárhöfða í Grímsnesi, f. 25.
nóvember 1917, d. 4. desember
1978. Foreldrar hans voru
Kristín Elísabet Guðmunds-
dóttir frá Efra-Apavatni, f. 27.
maí 1884, d. 18. ágúst 1951, og
Ögmundur Jónsson, Stóru-
Borg, Grímsnesi, f. 8. febrúar
1873, d. 15. október 1940. Þór-
unn og Jón giftust 15. janúar
1955. Jón starfaði lengst af hjá
Jarðborunum ríkisins. Börn
þeirra eru: 1. Elísabet Jóns-
dóttir, leikskólakennari, f. 18.
apríl 1954. Eiginmaður hennar
er Magnús Þór Sveinþórsson,
atvinnurekandi, f. 18. mars
íana Rut Valgeirsdóttur, f. 17.
ágúst 1988. Unnusti hennar er
Einar Guðnason, f. 10. október
1988. Fyrir átti Þórunn Gyðu
Valgerði Kristinsdóttur, sjúkra-
liða, f. 24. mars 1951. Eig-
inmaður hennar var Kolbeinn
Baldursson, f. 14. október 1944,
d. 24. febrúar 2008. Börn
þeirra eru: a) Þóra Guðbjörg, f.
11. september 1975, eig-
inmaður Árni Gunnarsson, f.
28. desember 1975. Börn þeirra
eru Gísli Kolbeinn, Hilmar Ingi
og Gyða Matthildur. Þóra og
Árni skildu. b) Baldur, f. 18.
desember 1990. Faðir Gyðu var
Jóhann Kristinn Jónsson, f. 14.
mars 1927, d. 9 september
1998.
Þórunn ólst upp á Höfn í
Hornafirði og stundaði þar
hefðbundið nám þess tíma. Hún
byrjaði ung að vinna og gegndi
á sínum yngri árum hinum
ýmsu störfum. Þórunn og Jón
bjuggu að Brún við Írafoss,
Grímsnesi, alla sína búskap-
artíð. Um tíma starfaði Þórunn
í Ljósafossskóla en fljótlega eft-
ir að Jón féll frá, 1978, gerðist
hún matráðskona hjá Lands-
virkjun á Írafossi og vann þar
allt til starfsloka. Árið 2001
flutti Þórunn til Reykjavíkur að
Þangbakka 10 þar sem hún
undi sér vel til æviloka.
Útför Þórunnar fer fram frá
Fella- og Hólakirkju í dag, 7.
nóvember 2016, og hefst at-
höfnin klukkan 11. Jarðsett
verður í Stóru-Borg í Gríms-
nesi.
1953. Börn þeirra
eru: a) Anna Jóna,
f. 18. nóvember
1978. Eiginmaður
hennar er Brynjar
Örvarsson, f. 1. júlí
1976. Börn þeirra
eru Elísa Lind og
Freyr Elí. b) Tinna
María, f. 25. ágúst
1982. Sambýlis-
maður hennar er
Tryggvi Gunnar
Tryggvason, f. 16. október
1972. Barn þeirra er Ísabella
Dís en fyrir átti Tinna Anítu
Rut Alfreðsdóttur. c) Ellen, f. 4.
júní 1985. 2. Ögmundur Jóns-
son, lyfjafræðingur, búsettur í
Þýskalandi, f. 6. júlí 1955, eig-
inkona Hendrika Sauer, lyfja-
fræðingur, f. 4. júlí 1958. Börn
þeirra eru: a) Björn Thorin, f.
13. desember 1978, sambýlis-
kona hans er Monika Gerlach.
b) Jón Hendrik, f. 7. janúar
1985. Eiginkona hans er Nicolé
Jónsson, f. 22. ágúst 1983. Barn
þeirra er Lilja Sofie. c) Sören,
f. 21. ágúst 1987. Ögmundur og
Hendrika skildu. 3. Gísli Jóns-
son, framkvæmdastjóri, f. 24.
júlí 1964. Eiginkona hans er
Júlíana Þorvaldsdóttir, fjár-
málastjóri, f. 5. júní 1964. Börn
þeirra eru: a) Þórunn, f. 26.
apríl 1993, og b) Ingibjörg, f. 8.
nóvember 1995. Fyrir átti Júl-
Þá er hún móðir mín lögð upp
í ferðalagið mikla eins og hún
kallaði það. Hún sagði okkur,
hennar nánustu, að hún væri
spennt að sjá hvað tæki við hin-
um megin. Hún var þakklát fyr-
ir þá ævi sem að baki var. Hún
ólst upp á Höfn í Hornafirði hjá
foreldrum sínum og var hún
eina barn þeirra. Hún flutti þó
ung kona frá Höfn en hélt alla
tíð mikilli tryggð við heimahag-
ana og ættingja og vini fyrir
austan. Við bjuggum á Brún við
Írafoss og þar var yndislegt að
búa. Pabbi var þó langdvölum
burtu vegna vinnu sinnar og
reyndi þá oft mjög á mömmu en
hún kvartaði þó aldrei og stóð
sig ávallt sem hetja. Hún var
mjög sjálfstæð, sem reyndist
henni dýrmætt veganesti þegar
hún varð ekkja aðeins 47 ára að
aldri. Upp úr 1970 lærði hún á
bíl og var ég þá ávallt með
henni í ökutímum á Selfossi hjá
Þorfinni ökukennara. Rúmum
10 árum seinna þegar ég fór í
ökutíma hjá Þorfinni sagði hann
við mig að hann gæti lítið kennt
mér, ég væri búinn að fara í
gegnum þetta allt áður. Hún
keyrði um allar jarðir og
hræddist fátt í þeim efnum. Ár-
ið 1974 fórum við tvö (ég 10 ára)
ásamt Siggu frænku akandi
austur á Höfn. Þetta varð hin
mesta ævintýraferð enda veg-
irnir í Öræfum nánast troðn-
ingar, margar ár óbrúaðar og
það rigndi einhver ósköp, en
hvergi var hikað og austur kom-
umst við og heim aftur að dvöl
fyrir austan lokinni, þó ökutæk-
ið væri fólkbíll af minni gerð-
inni. Hún fór líka margar ferð-
irnar ein að vetri til í misjöfnum
veðrum milli Írafoss og Reykja-
víkur en var alltaf óhrædd að
takast á við válynd veður á ferð-
um sínum. Framan af ökuferl-
inum var þó eitt sem henni var
afburðailla við og forðaðist eins
og heitan eld, það var fyrirbæri
sem kallast hringtorg. Hún
lagði oft töluverða lykkju á leið
sína til að forðast þau. Það kom
þó að því að sett var eitt slíkt á
Selfossi sem ekki var hægt að
sneiða hjá. Nú voru góð ráð dýr
og valið um að hætta að koma á
Selfoss eða takast á við þennan
forna fjanda. Hún lagði til at-
lögu og eftir nokkrar ferðir var
ekki minnst á þennan vágest
framar. Hún var dugleg að
sækja félagsstarf, bæði þegar
þún bjó fyrir austan og eftir að
hún fluttist til Reykjavíkur. Það
var fátt sem stoppaði hana.
Þegar hún eignaðist barnabörn
í Þýskalandi lagði hún það með-
al annars á sig að sækja þýsku-
námskeið á veturna á Selfossi
til að geta talað við barnabörnin
sín.
Eftir hana liggur mikið af
handverki, glerlist, málverkum,
útsaum og mörgu fleiru. Hún
starfaði mörg ár við Ljósafoss-
skóla við ræstingar, í eldhúsi og
við heimavist skólans. Það varð
henni mikið gæfuspor þegar
hún gerðist matráðskona hjá
Landsvirkjun á Írafossi og
starfaði þar um árabil með
mörgu góðu og skemmtilegu
fólki. Þar eldaði hún daglega
fyrir starfsfólk og útbjó einnig
margar veislur til handa fyrir-
mönnum og jafnvel forseta.
Hún var dugleg að ferðast til
hinna ýmsu landa og var aldrei í
vandræðum með að finna sér
ferðafélaga. Hún var dugleg að
sinna sínum afkomendum og
var þeim glæsileg fyrirmynd.
Hún var þó ávallt mjög hrein-
skilin, óhrædd að láta álit sitt í
ljós. Góða ferð.Takk fyrir allt.
Gísli Jónsson.
Það verða kaflaskil í lífi
manns þegar nákominn ættingi
sem manni er kær fellur frá, þá
leitar margt á hugann því þá
breytist svo margt. Hún
mamma er horfin úr þessari til-
veru. Hún var stórbrotin kona,
hafði ákveðnar skoðanir á lífinu
og tilverunni, stundum hvöss og
beinskeytt, en trygglynd og trú
sínum. Mamma var ótrúlega
ættrækin, hélt tengslum við
ættmenni sín alla tíð. Hún átti
engin systkini, en Vagnstaða-
systkinin voru henni sem slík,
einnig var hún Sigga frá Króki,
„stórafrænka“, henni mjög kær.
Þó að hún hafi búið meiri hluta
ævinnar á Brún í Grímsnesi
voru tengslin austur á Horna-
fjörð alltaf sterk. Þess má geta
að lengi spiluðu fjórar Horna-
fjarðarkonur saman meðan
heilsa þeirra leyfði. Mamma
varð ung ekkja, aðeins 47 ára
gömul. Hún var það lánsöm að
fá matráðskonustöðu hjá
Landsvirkjun við mötuneytið á
Írafossi sem hún sinnti fram að
starfslokum og þar var hún á
heimavelli. Hún flutti búferlum
til Reykjavíkur 2001 þar sem
hún kom sér vel fyrir í Þang-
bakka 10. Hún naut sín vel í fé-
lagsstarfi eldri borgara, var
m.a. í olíumálun, glerlist, keilu
og spilamennsku ásamt ferða-
lögum meðan heilsan leyfði. Það
eru ótal fallegir hlutir sem hún
skilur eftir sig, t.d. gerði hún
ótrúlega fallega glermynd af
gömlu Bjarnaneskirkjunni sem
stóð við Laxá í Nesjum. Annars
var hún myndarleg í öllu því
sem hún tók sér fyrir hendur.
Það er margs að minnast
þegar litið er til baka. Þorra-
blótin austur á Borg í Gríms-
nesi voru árviss, ógleymanlegur
viðburður. Þá fylltist húsið á
Brún af frábæru fólki sem
skemmti sér saman fram undir
morgun. Þar sá mamma um all-
an matarundirbúning af miklum
myndarskap og alltaf var kjöt-
súpa á borðum áður en haldið
var heim á leið daginn eftir. Það
var oft farið austur á Brún um
helgar, því það var eins og eitt-
hvað togaði í mann í sveitina,
góð nærvera, spilamennska,
veiði og oft spjall fram undir
morgun. Því mamma var meira
en mamma mín, einnig vinkona
og trúnaðarvinur sem hélst
fram á síðustu stundu.
Ég er alin upp hjá ömmu og
afa austur á Höfn í Hornafirði,
þannig að samverustundirnar
voru takmarkaðar, en þær urðu
þeim mun fleiri þegar fram liðu
stundir, því við áttum ótrúlega
skemmtilega tíma saman, ferð-
uðumst talsvert til útlanda. T.d.
nokkrar ferðir til Þýskalands til
Aua bróður, einnig til Spánar
þar sem við vorum í góðu yf-
irlæti með frábæru fólki.
Þú tókst slæmum fréttum af
langt gengnum erfiðum sjúk-
dómi af ótrúlegu æðruleysi, tal-
aðir um dauðann á þann hátt
sem er aðdáunarvert. Varst sátt
við það sem lífið hafði gefið þér
og lagðir línurnar að þinni
kveðjustund.
Elsku mamma, takk fyrir all-
ar góðu stundirnar okkar. Nú
ert þú laus við erfiðan sjúkdóm
sem hefti lífsgæði þín mikið síð-
ustu árin. Ég veit að það verður
vel tekið á móti þér í „Sum-
arlandinu“, þar hittumst við
þegar minn tími kemur.
Þín dóttir
Gyða.
Elsku hjartans mamma mín.
Takk fyrir að ala okkur
systkinin upp í guðsótta og góð-
um siðum. Allt sem þú kenndir
mér og ég get miðlað til minna
barna, það er ómetanlegt. Fjöl-
skyldan þín var alltaf í fyrir-
rúmi. Nú er komið að leiðarlok-
um. Þú varst sátt við að vera að
kveðja og laus við verki. Á líkn-
ardeildinni áttum við fjölskyld-
an þín góðar stundir, þar starf-
ar frábært fólk.
Hvíl í friði, elsku mamma.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðasta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
Grátnir til grafar
göngum vér nú héðan,
fylgjum þér, vinur.
Far vel á braut.
Guð oss það gefi,
glaðir ver megum
þér síðar fylgja’ í friðarskaut.
(Valdimar Briem)
Elísabet Jónsdóttir og
Magnús Þór Sveinþórsson.
Það eru 26 ár síðan ég kom í
fjölskylduna. Við Þórunn náð-
um strax mjög vel saman og
áttum ýmis sameiginleg áhuga-
mál og bárum alltaf mikla virð-
ingu hvor fyrir annarri. Henni
fannst svo gaman að kynnast
Rut og var ánægð með hvað
hún var dugleg að borða mat og
að hún drykki ekki gos, þá
tveggja ára.
Hún smitaði mig strax af sín-
um mataráhuga og hefðum. Á
fyrstu jólunum sem við áttum
saman smakkaði ég hjá henni
hamborgarhrygg og heimalag-
aðan ís í fyrsta skipti. Þetta
varð til þess að ég hef síðan allt-
af búið til jólaís eins og hún
gerði.
Ég dáðist oft að því hvað hún
var sjálfstæð, ekkert stoppaði
hana af, ávallt mikill kraftur í
henni og bjó öll þessi ár ein í
sveitinni sinni sem var henni
mjög kær.
Þegar við Gísli fórum að búa
á Hringbrautinni þá varð að
sækja hana í Breiðholtið því
hún treysti sér ekki til að keyra
í Vesturbæinn og þurfa að fara í
gegnum hringtorgið við Suður-
götu.
Hún varð því ósköp fegin
þegar við fluttum í Breiðholtið,
þar voru þá engin hringtorg og
hún gat brunað beint til okkar.
Hún talaði oft um hvað það
Þórunn Gísladóttir