SÍBS blaðið - 01.01.2001, Blaðsíða 4

51 BS hlaðið
Stefán A. Jónsson, Sjónarhóli Stokkseyri:
Hundaþúfan
Fyrir Erlu yrkja skal nú örstutt kvæði
uppistaða ljóðsins ljúfa
er lítil sígræn hundaþúfa.
Svip á landið setur hún og seiöir alla
flökkuhunda, er frá sér leggja
á flatan kollinn þarfir beggja.
Þótt bitrir vindar blási þar um bera mela
og háir skaflar hylji lendur
hundaþúfan upp úr stendur.
Þannig fer það einnig oft um ævi manna
að þeir sem háum standa á stalli
stöðugt mega verjast falli.
En hinir, sem að aldrei hafa hátt sér tranað
af sér bylji og storma standa
styrkir mæta hverjum vanda.
Þráfaldlega þúfan smáa þungu hlassi
velti, þó af lítillæti
léti sem hún ekkert gæti.

Nokkur orð um tiiurð þessa fallega kvæðis hér að ofan.
Höfundur vann íyrir mörgum árum með téðri Erlu hjá Rarik í Reykjavík. Hún vissi hann hag'mæltan og
bað að yrkja um sig kvæði. Stefán sagðist ekkert kunna að yrkja um konur. „En geturöu þá ort um
hundaþúfu?" spurði Erla, en þá var viðtalsbók Matthíasar Jóhannessen við Pál ísólfsson, „Hundaþúfan
og hafið“ á allra vörum.
„Ég get svo sem reynt það, því ég þekki þær margar,“ sagði skáldið og’ skildu svo leiðir þann daginn.
Næsta morgunn færði hann svo Erlu kvæðið urn hundaþúfuna og er ekki annars getið en henni líkaði
kveðskapurinn vel.
Við þökkum Stefáni fyrir að gefa okkur hlutdeild i þessu skemmtilega kvæði, svo og teiknaranum
Guðjóni Ólafssyni, Vestmannaeyjum.