Lystræninginn - 01.11.1979, Blaðsíða 13

eitt eða neitt nema þá í takmarkaðan tima. Flest af
þessu fóiki sem ég þekkti fyrir svo sem 5 til 6 árum lifir
óskup borgaralegu lífi núna. Það var að hlaupa af sér
hornin. Þetta var mjög ófrjótt líf bæði í hugsun og at-
höfnum
Helsti djöfullinn sem þetta fólk hafði að draga var
andlegt agaleysi. Þess vegna sóaði þaðóhemju kröftum
í hreina vitleysu. Þó ekki meiri vitleysu en svo að þeir
gátu dregið gagnlegan lærdóm af allri vitleysunni,
öðluðust veganesti sem ætti að vera því nokkuð nota-
drjúgt til þess að fást við sjálft sig og það umhverfi sem
það býr við, á gagnrýnin og framsækinn hátt, m.a. þær
lævísu hættur og gildrur sem leynast fyrir öllum þeim
sem að einhverju leyti lenda á öðruvísi sporgöngum en
gengur og gerist í samfélaginu.
(Þar höfum við það).
Hverjar telur þú ástxður þess að þetta fólk leitar sér
huggunar i brennivíni og ýmsum öðrum efnum meira en
gengur og gerist?
Sigurður sprettur upp úr rúminu og skálmar um gólf:
- Ég held það sé algjörlega ósannað mál að þetta fólk
drekki brennivín meira en aðrir. Ég heyrði t.d. í útvarpi
um daginn að í landinum væru 5000 alkóhólistar plús
30.000 helgarbyttur. Þetta fólk er einfaldlega ekki
30.000 sem betur fer. Að öðru leyti læt ég
áhugamönnum um áfengisvarnir eftir að svara þessari
spurningu.
Og dópið?
- Dópið já. Er brennivín ekki dóp?
Telur þú þetta fólk sem óneitaniega er vinstrisinnað
upp til hópa eða svo gott sem, hafa möguleika á að verða
féiagslegt afl, eða á það fyrir höndum að skoiast niður
rxsin einhvern rigningardaginn?
- Það er nú ansi stutt í ræsið hjá allri þjóðinni, ef
marka má kosningaundirbúning þessa dagana. Ætli við
fljótum þá ekki bara með.
Áður en við snúum okkur frá umhverftnu og aftur að
persónu Sigurðar Guðjónssonar, skal það tekið fram, að
orðin ,,þetta fólk“ tákna það sem ykkur, lesendur góðir
(smjaðrið) sýnist. En áfram með smjörið.
Hefur tónlistin ekki lengi hrifið hug þinn engu síður en
meistarinn úr Suðursveit?
- Jú, jú, jú! Mér finnst alveg ótrúlegt hvað Þórberg-
ur hefur verið ómúsíkalskur maður miðað við hvað
bækurnar hans eru músíkalskar í cðli sínu.
Músík er er mitt aðaláhugamál og ég stúdera hana
kerfisbundið hvern einasta dag, oft lengi.
Hafi einhver haft áhrif á mig, dauðir eða lifandi, þá
eru það tónskáldin, sérstaklega þau sem fást við ein-
hvers konar texta, ekki síst ljóð.
Siggi fœrðist allur í aukana og eykur gönguhraða sinn
um allan helming.
- T.d. sérfræðingur minn í mistik, heimspeki og trú-
arbrögðum, Johan S. Bach.
Nú og ætli maður tíni þá ekki til kennara minn í sál-
fræði, Hugo Wolfsamtíðarmann Freuds ogekkiminni.
Schubert er besti vinur minn og ekki hægt að hafa
fleiri orð um það.
Brahms sem hefði verið mjög góður agaherðir í fé-
Iagahópnum sem við vorum að tala um áðan.
Svo er það stærsti könnuðurinn af þeim öllum, sem
eiginlega fann upp „afstæðiskenninguna“ í tónlistinni,
Beethoven.
Er nokkur furða þó að manni sem þekkir alla þessa
snillinga líði stundum illa í einhverri verstu plágu sem
tröllríður Vesturlöndum, HELVÍTIS POPPINU, sem
ég held að sé orðið samnefnari að fyrirferð og magni
gervallrar spillingar og úrkynjunar í hugsun og breytni
frá hruni Rómaveldis til uppstigningar jólasveinarikis
Alþýðuflokksins á íslandi?
(Kratar, lesið og lesið vel).
Stundum finnst mér þú ekki allskostar laus við heilaga
reiði vandlxtarans. Blundar kannski í þér svolítill meist-
ari Vídalín?
Sigurður lítur hvasst á mig og er fljótur til svars:
- Svona dytti engum í hug að spyrja nema Pjetri Lár-
ussyni. Ég er með skapheitari mönnum.
Eg sé það ráð vænst að vinda mér snarlega í aðra sálma,
og spyr því hvort það sé til nokkurs að vera aðpúkka upp
á andskotans mannpakkið.
- Ha, ertu að spyrja mig eða var þetta eintal sálar-
innar? (Svona getur galsinn hlaupið í menn þegar líða fer
á blaðaviðtöl. En sá stutti skal ekki sleppa svo glatt án
þess að gera grein fyrir því hvað hann er að bardúsa).
Þú xtlar kannski að reyna það á prenti í náinni framtíð?
- Ekki í náinni framtíð, svarar Sigurður. - Hins veg-
ar var því einu sinni spáð fyrir mér að ég yrði 65 ára
gamall. Þá ætla ég að bjóða þér í afmælið mitt, Pjetur
minn, og gefa þér einn gráan.
Við það skal hann ekki sleppa, hugsaði ég með mér um
leið og ég sting pennanum á mig, stílabókin góða í vasann
og ég geng í góðu skapi út í gott veður.
13