Hjúkrunarkvennablaðið - 01.10.1950, Qupperneq 5

HJÚKRUNARKVENNABLAÐIÐ
3
og biðja henni Guðs blessunar þá yfir í
hið ókunna er komið.
Það mun engum blandast hugur um, er
þekktu Jóhönnu Knudsen, að þar var
óvenjuleg kona á ferð, og hefði atgervi
hennar notið sín sem skyldi, myndi hún
hafa komið einstaklega miklu og góðu til
leiðar. En í litlu og fátæku þjóðfélagi eru
möguleikarnir takmarkaðir, og þeir sem
mestir eru og beztir fá þvi miður ekki
ætíð í heimahögum verkefni við sitt hæfi.
Hin síðari árin dró Jóhanna sig í hlé frá
hjúkrunarstörfum. — Þótt listhneigð
hennar, gáfur og fjölhæfni kæmu vel í
ljós bæði við ritstjórn timaritsins Syrpu
og eins í gerð þeirra muna, er svo sér-
kennilega og smekklega voru skreyttir
íslenzkum blómum — þá var þó að því
mikill skaði, að hún skyldi hverfa frá
aðallífsstarfi sínu. En svo var hún sönn,
að þótt henni byðist annað vel launað
starf hjá lögreglunni þegar ungmenna-
eftirlitið — er hún liafði á hendi á hei'-
námsárunum — var lagt niður, þá hafn-
aði hún því boði, af því hún sagðist sjá
fyrir að hún myndi ekki fá því áorkað sem
gera þyrfti og sú vinna yrði aðeins nafnið
tómt.
Starfsferill Jóhönnu Knudsen sem
hjúkrunarkonu er sjálfsagt flestum kunn-
ur, en sú sem þetta ritar vill þó gjarnan
reisa henni ofurlítinn minnisvarða hér í
Hjúkrunarkvennablaðinu og rifja upp
aðalatriðin í því sambandi.
Eg sá hana fyrst sem nema á Akureyrar-
sjúkrahúsi, 29 ára gamla, glæsilega,
menntaða heimskonu. Hún var að mörgu
leyti ólík okkur hinum hjúkrunarnemun-
um, sem flestar vorum nýkomnar úr
sveitinni. Jóhanna Knudsen var alin upp
í kaupstað, hafði frá fermingu verið við
skrifstofustörf í Reykjavík og Kaup-
mannahöfn, og var nú að koma frá Eng-
landi, en þar hóf hún hjúkrunarnámið.
Það munu hafa verið talsverð viðbrigði
fyrir hana að fara að hlaupa um sjúkra-
húsið á Akureyri frá morgni til kvölds,
eins og við nemarnir máttum gera, en
starfið tók hug hennar fanginn og gekk
hún að því með lífi og sál. Svo var
vandvirknin og samvizkusemin mikil, að
það gekk næstum úr hófi; því oftast þurfti
að halda á spöðunum til að koma verk-
unum af. Vikulegi frídagurinn hennar
Jóhönnu fór líka í svefn langt fram á
kvöld, enda hafði hún ekki verið heilsu-
hraust í æsku, haft liðagigt.
Jóhanna var um tíma við geðveikranám
á Kleppi, og af því bókleg kennsla við
hjúkrunarnámið var heldur léleg í þá
daga, en líkamleg vinna á Kleppi létt, þá
notaði hún tímann til að læra m. a.
anatómíuna utanbókar í dönsku hjúkrun-
arfræðinni, sem við höfðum til aflestrar.
Á Vífilsstöðum lágu leiðir okkar sam-
an að nýju, og loks sigldum við báðar til
Óslóar og vorum saman á Ullevaalsjúkra-
húsinu í 13 mánuði, þó aldrei á sömu
deildum. Þarna urðum við herbergisfé-
lagar og beztu vinkonur. Frá þeim tíma
minnist ég hennar sem skemmtilegrar og
elskulegrar manneskju, er aldrei þreytt-
ist á að gera okkur frístundirnar glaðar
og gagnlegar. En ekki var heldur horft í
skildinginn ef gott leikrit gekk á þjóð-
leikhúsinu eða el' hægt var að kanna
ókunna stigu. — Jóhanna útskrifaðist af
Ullevaal með þeim bezta vitnisburði sem
hægt var að fá. —
Eftir heimkomuna varð hún ein af
fyrstu hjúkrunarkonunum sem fóru á
Landspitalann og var aðstoðarhjúkrunar-
kona á handlæknisdeildinni um skeið. En
er vinnuhælið fyrir herklaveikt fólk var
stofnað að Reykjum í ölfusi, gerðist hún
forstöðukona á því. Þaðan fór hún eftir
ár og sigldi þá til Pai>worth í Englandi.
Hefir eflaust haft Reykjahælið í huga er
hún kynnti sér rekstur vinnuhælanna í
Papworth en þó varð eigi af að, hún færi