Tímarit hjúkrunarfræðinga - 01.05.2003, Blaðsíða 42

Fríða Proppé ræðir viö skurðhjúkrunarfræðing um reynsluna
af því að koma til vinnu á ný úr áfengismeðferð
VIÐTAL
Áfengis og lyfja misnotkun
Þögnin eins og þegjandi
samkomulag
Mikil vanlíðan skurðhjúkrunarfræðings og stjórnleysi í
drykkju varð til þess að hún leitaði sér áfengismeðferðar
hjá SÁÁ. Aöeins fjórum mánuðum eftir að hún kom til
vinnu sinnar á skurðstofuna á ný ákvað hún að segja upp.
Ástæðuna segir hún fyrst og fremst eigin fordóma gagn-
vart sjúkdómi sínum, alkóhólisma. Enginn spurði hana um
meðferðina og hún þorði ekki að hefja umræðurnar, taldi
að hún væri álitin lélegur pappír. Þar af leiöandi fékk hún
engan stuðning á vinnustað og vanlíöanin jókst. Hún starf-
aði síðan í þrjú ár á nýjum stað þar sem alkóhólisminn var
ekki heldur ræddur. Nýverið hóf hún störf á skurðstofum á
stórum vinnustað. Þar rikir einnig þögnin. Það er eins og
þegjandi samkomulag ríki um aö ræða ekki sjúkdóminn
alkóhólisma. Þetta kemur m.a. fram í viðtali við skuðhjúkr-
unarfræðinginn sem fer hér á eftir. Hún nýtur nafnleyndar
þar sem erfðavenjur AA-samtakanna mæla svo fyrir, að fé-
lagar komi ekki fram opinberlega undir nafni.
Um aðdragandann að meðferðinni segir hún fyrst aðspurð:
„Það var angist, einmanaleiki, lítil sjálfsvirðing, hræðsla og
kvíði sem urðu að lokum til þess að ég leitaði mér aðstoðar.
Þetta var fyrir rúmlega fjórum árum. Að sjálfsögðu var það of
mikil neysla áfengis sem orsakaði ástandið eða að minnsta
kosti bætti á allan þennan pakka. Eg drakk mest ein heima,
var í felum. I þau fáu skipti, sem ég fór út, missti ég alla stjórn
og endaði oftast á stöðum sem ég hefði annars aldrei farið á.
Ég draklc til að deyfa sorg og kæfa sársaukann. Staðan var orð-
in mér óbærileg. Ég var stöðugt taugaveikluð og kveið orðið
hverjum venjulegum degi.“
Oft illa upplögð
Hún bætir því við að neyslan hafi ekki valdið fjar-
j veru úr vinnu en auðvitað hafi hún oft verið illa j
upplögð. „Ég beit á jaxlinn og reyndi að komast í
gegnum daginn í sívaxandi vanlíðan. Ég með-
höndla ekki lyf í vinnunni og er mjög lánsöm að
hafa ekki ánetjast þeim til viðbótar áfenginu.”
- Síðan fórstu i meðferð. Hvernig gekk það?
„Ég fór í meðferð hjá SAA, var á Vogi í ellefu daga
og sfðan í fjórar vikur á meðferðarheimilinu Vík á
Kjalarnesi í sérstakri kvennameðferð. Að henni
lokinni var ég í kvennastuðningi á göngudeild j
SÁÁ í heilt ár. Þetta var spennandi tími en þó
kvíða blandinn. Stuðningurinn hélt mér einhverni
veginn gangandi og frá því að detta í það á ný.“
- Hvernig var þér tekið í vinnunni eftir með-
ferðina?
„Ég fór í gömlu vinnuna mína sem ég kunni upp
á hár. Ég ræddi meðferðina ekkert sérstaklega við j
vinnufélagana en ég fann til vanmáttar og minnk-
unar. Ég skammaðist mín í því umhverfi fyrir að
j vera alkóhólisti. Mér fannst að vinnufélögunum
fyndist ég lélegur pappír þó enginn segði það. Ég
var með fordóma út í sjálfa mig en fannst að aðr-
ir hefðu það líka. Ég var lasin og ein og ég kunni
ekki að leita mér stuðnings í vinnunni. Ég gafst
því upp eftir fjóra mánuði og sagði upp.“
Skorti umhyggju og stuðning
Hún fór að vinna á nýjum stað og segir um þá
breytingu: „Ég fór að vinna á stað þar sem ég
taldi að enginn vissi um minn alkóhólisma. Þar
Timarit islenskra hjúkrunarfræðinga 2. tbl. 79. árg. 2003