Dagblaðið Vísir - DV - 04.03.2016, Blaðsíða 56

Helgarblað 4.–7. mars 201640 Fólk Viðtal
- Leiðandi á leiksvæðum
jh@johannhelgi.is • johannhelgi.is
HEILDARLAUSNIR
FYRIR LEIKSVÆÐI
Uppsetningar, viðhald og þjónusta
• Útileiktæki
• Girðingar
• Gervigras
• Hjólabrettarampar
• Gúmmíhellur
• Fallvarnarefni
Tilboð á Lappset
útileiktækjum 2016
Leitið til sölumanna í síma 565 1048
prinsessuna Henríettu, sem er örlítið
andsetin. Ég nýt þess mjög að leika
hana. Hópurinn sem að sýningunni
kemur er frábær og það er alltaf gam-
an að mæta í vinnuna og sýna þessa
sýningu. Það er eitthvað nýtt á hverri
einustu sýningu. Ég fékk oft að heyra
þennan frasa í skólanum, að engin
sýning væri eins, en ég skildi hann
aldrei almennilega. Nú geri ég það
hins vegar. Málið er að maður mætir
alltaf nýjum sal og er alltaf svolítið að
rannsaka hann á sviðinu. Salurinn er
nefnilega líka mótleikari og maður
þarf að kunna að hlusta á hann þó
maður breyti ekki sýningunni.“
Katrín er líka að leika í öðru verki
í Þjóðleikhúsinu sem heitir Um það
bil og er sýnt í Kassanum. Hún segir
þessi tvö verk vera skemmtilega ólík
og gaman að fá að takast á við þau
á sama tíma. „Ég þarf að stilla mig
inn á allt annað orkustig þegar ég er
að leika andsetna prinsessu á stóra
sviðinu en þegar ég er að leika í Um
það bil, þar sem ég fer með nokkur
hlutverk. Það er miklu minna rými og
ég bókstaflega horfi í augun á áhorf-
endum. Þar þarf maður sérstaklega
mikið að lesa salinn og mynda sam-
band við áhorfendur sem eru partur
af verkinu.“
Hún viðurkennir að hafa verið
mjög heppin með byrjunarverk.
„Ari Matthíasson þjóðleikhússtjóri
hringdi í mig og bauð mér samning
hjá Þjóðleikhúsinu sem ég þáði sigri
hrósandi í símann. Það var virkilega
ánægjulegt. Það er gott að vinna hjá
Þjóðleikhúsinu, frábært samstarfs-
fólk og allir eru með það að mark-
miði að gera eins vel og þeir geta.
Allar deildirnar vinna saman að því
að gera metnaðarfullar sýningar.
En þetta er auðvitað bara rétt að
byrja. Þetta er bara eitt stórt ferða-
lag,“ segir hún sposk á svip. Næsta
verkefni á dagskrá er Djöflaeyjan og
hefjast æfingar í vor, en verkið verð-
ur frumsýnt í haust.
Heillaðist af spunanum
Katrín lætur tvær áðurnefndar sýn-
ingar ekki duga. Hún er hluti af
spunahópnum Improv Ísland sem
nýlega byrjaði með vikulegar sýn-
ingar á miðvikudagskvöldum í
Þjóðleikhúskjallaranum. Hún heill-
aðist af spunaforminu um leið og
hún komst í kynni við það. „Mér
finnst ég svo heppin að hafa komist
inn í þennan hóp og varð algjörlega
heilluð þegar ég kynntist honum
fyrir tveimur árum. Þetta er eitt-
hvað sem ég finn mig vel í og er full-
komið samhliða leikhúsinu. Þetta
gerir mig að betri leikkonu og betri
manneskju. Heimspekin í spunan-
um er svo falleg. Þetta snýst um að
vera í núinu. Það er ekki hægt að
vera í fortíðinni eða framtíðinni. Við
byggjum á því sem mótleikarinn er
að segja hér og nú.“
Aðspurð segir Katrín það vissu-
lega geta verið erfitt að þurfa að
spinna söguþráð á staðnum, en þau
notast við svokallaða spunatækni.
„Þetta er aðferðarfræði í gríni sem
allir helstu grínleikarar vestanhafs
hafa lært. Ég er líka að kenna byrj-
endanámskeið hjá Improv Ísland
í þessari spunatækni. Það er mjög
gaman að geta miðlað einhverju til
annarra.“
Engar tvær sýningar eru því eins
og fólk getur komið aftur og aftur og
alltaf upplifað eitthvað nýtt í hvert
skipti. Katrín segir fólk einmitt gera
það, en hún veit til þess að ein-
hverjir hafi séð allt upp í fjórar sýn-
ingar í röð. Katrín bendir jafnframt
á að spuninn geti opnað endalausa
möguleika fyrir þá sem hann iðka og
sjálf er hún farin að skrifa „sketsa“
sem henni þykir mjög skemmtileg
viðbót við það að leika.
Setti upp Rent sjö ára
Katrín ólst upp í Mosfellsbæ fram
að tíu ára aldri, en þá flutti fjöl-
skyldan í Neskaupstað þar sem faðir
hennar tók við prestsembætti. Áður
en þau fluttu starfaði móðir hennar
í miðasölu Þjóðleikhússins og það
var fyrsta tengingin við leikhúsið.
„Ég varð algjörlega heltekin af leik-
húsinu. Fór á fullorðinssýningar
sem krakki. Oft á sömu sýningarn-
ar. Svo fór ég að sjálf að setja upp
leiksýningar í stofunni heima. Það
var fastur liður í hverju jólaboði að
sýna leikrit. Ég og frændsystkin mín
vorum saman í þessu. Það var mjög
eftirminnilegt þegar við settum upp
Rent. Við æfðum það mjög lengi
og ég man eftir því að hafa hjálpað
systur minni að sprauta sig með
heróíni,“ segir Katrín og skellir upp
úr. „Við vissum auðvitað ekkert hvað
við vorum að gera, sjö og átta ára
gamlar. En það var mikil innlifun í
þessu hjá okkur og mikill leiksigur.“
Þegar Katrín fluttist svo í
Neskaupstað þá missti hún
tenginguna við leikhúsið og það
þótti henni erfitt. Hún reyndi þó að
gera gott úr því sem hún hafði fyrir
austan. „Ég er algjör sveitatútta og
fannst æði að vera þarna. En þetta
er lítið samfélag og auðvelt að verða
utanveltu. Ég var feitur krakki og
prestsdóttir í þokkabót. Það var
ágætis ávísun á það að vera tekin
fyrir. Ég var ekki tekin inn í hópinn
þó að ég ætti nokkra góða vini inni
á milli.“
Flogið á Bessastaði
Þarna var auðvitað um að ræða ein-
elti en Katrín vill alls ekki barma sér
yfir því. Sér þetta frekar sem reynslu
sem hún byggir á í dag. „Það getur
auðvitað alltaf verið erfitt fyrir barn
að koma nýtt inn í svona lítið samfé-
lag. Það þarf að sanna sig en ég lagði
bara ekki í það. Svo var mikið lagt
upp úr íþróttum þarna fyrir austan
en ég tengdi ekki við það.“
Katrín hélt áfram að vera sú sem
hún var. Hélt áfram að vera skap-
andi og um leið og hún fékk krakk-
ana með sér í að setja upp leikrit þá
dró úr því að hún væri tekin fyrir.
„Kennarinn minn var mjög fljótur
að sjá hvar áhugi minn lá og studdi
mig í því. Þá fékk ég að gera mitt í
friði. Svo fór ég líka að skrifa leikrit
og ljóð og varð meira að segja verð-
launaskáld,“ segir Katrín og skellir
upp úr. „Mér var flogið suður þar
sem ég tók á móti verðlaunum frá
forsetanum á Bessastöðum. Þetta
var einhver ljóðasamkeppni og ég
samdi rosalega dramatískt ljóð um
lamb sem lá á grafarbakkanum.
Þetta þótti mér afskaplega gaman.
Ég var alltaf í þessu sem krakki, var
algjör kerling, að búa til leikrit og
skrifa ljóð. Á tímabili íhugaði ég
alvarlega hvort ég ætti kannski að
fara út í það að semja, en það er eitt-
hvað sem ég geri bara samhliða því
sem ég er að gera.“
Fór á öll böllin
Þegar kom að því að fara í mennta-
skóla, langaði Katrínu að fara aftur
suður en foreldrar hennar voru ekki
jafn hrifnir af þeirri hugmynd. „Mig
langaði svo að fara suður í MH. Hafði
heyrt að það væri svo flott leikfélag
þar. En sem betur fer leyfðu mamma
og pabbi mér ekki að fara. Það er
verkmenntaskóli í Neskaupstað,
staðsettur tveimur götum frá heimili
mínu þar og ég fór þangað. Kláraði
stúdentsprófið á þremur árum í stað-
inn og fór svo suður. Það var mjög
gaman í skólanum og mínar bestu
vinkonur eignaðist ég á þessum tíma.
Þarna byrjaði partíið. Við fórum að
fara á böll og slíkt,“ segir Katrín, en
vinum hennar fyrir sunnan þykir
alltaf jafn fyndið að heyra að hún
hafi farið á sitt fyrsta ball með Vinum
vors og blóma í Valhöll á Eskifirði,
ekki eldri en hún er. „Þetta hljómar
eins og ég sé gömul bóndakerling. En
þetta var algjör geðveiki. Við vorum
að keyra um miðja nótt á einhver böll
á Fáskrúðsfirði, ég þakka Guði fyrir
að vera enn á lífi eftir þetta. Við vin-
konurnar fórum á hvert einasta ball
og létum ekki eina útihátíð fram hjá
okkur fara. Þetta var mjög skemmti-
legur tími og ég fegin að hafa ekki
farið suður. Auðvitað átti ég að búa
heima eins lengi og ég gat.“
En viðhorfið var ekki alveg það
sama á sínum tíma þegar foreldrar
Katrínar voru að banna henni að
fara. „Ég var alveg brjáluð yfir því,
en svo klárar maður sitt. Amma Kata
sagði alltaf, ef maður byrjar á ein-
hverju, þá klárar maður það.“
Það gerist ekkert
gáfulegt á barnum
Þegar Katrín hélt suður var hún búin
að sækja um í prufur fyrir leiklistar-
námið í fyrsta skipti. Þá aðeins 18
ára. En hún komst í lokahópinn. Hún
viðurkennir að fyrsta höfnunin hafi
verið mjög erfið. „Ég var komin svo
nálægt þessu, en svo fór ég að gera
eitthvað annað. Ég stefndi samt alltaf
að þessu. Svo er ég í dag mjög góð
vinkona allra kennaranna sem ég gat
ekki heilsað úti á götu, eftir að þeir
höfnuðu mér. Rosalega dramatísk.
Svo útskrifast maður og þá eru þetta
kollegar manns. Ég var svo brothætt
og tók þessu mjög persónulega en
hef þroskast mikið síðan þá.
Það er svo frábær skóli að fá ekki
strax eitthvað sem mann langar í.
Það er frábært að þurfa að hafa fyrir
hlutunum. Ég lifi mikið eftir því að
það er gott að þurfa að hafa fyrir
hlutunum. Það er ekkert sjálfgefið,“
segir Katrín einlæg og heldur áfram:
„Eins og þegar ég komst inn í skól-
ann, þá fór ég að skoða sjálfa mig
mikið. Mér fannst til dæmis ekki
gaman lengur að drekka áfengi. Ég
ákvað því á fyrsta árinu í náminu
að hætta að drekka. Það er besta
ákvörðun sem ég hef tekið. Áfengið
var farið að taka miklu meira frá mér
en það var að gefa mér. Ég er algjör
partístelpa og ég elska ennþá að fara
í partí. Hitta fólk og hafa gaman. Ég
bara þarf ekki áfengi til þess. Ég eyði
peningunum mínum og orkunni í
annað.“
Katrín segist hafa hugsað um að
hætta að drekka í smá tíma áður en
hún lét verða af því. Það var því ekkert
eitt atvik sem var kornið sem fyllti
mælinn hjá henni. „Mér fannst þetta
bara orðið leiðinlegt, ég var orðin
leiðinleg og ég áttaði mig á því að það
gerist ekkert gáfulegt á barnum. Ég er
ekki að missa af neinu. Það var mikill
léttir að taka þessa ákvörðun og allt
í einu fór ég að hafa meira pláss til
að einbeita mér að einhverju öðru.
Ég hefði ekki tíma til að gera allt það
sem ég er að gera í dag ef ég væri
alltaf á barnum.“ Hún viðurkennir að
sumum vina hennar hafi þótt skrýtið
að hún hafi ákveðið að hætta að
drekka en bendir réttilega á að auð-
vitað snúist þetta fyrst og fremst um
hana sjálfa, engan annan. „Þú getur
bara lifað fyrir þig, ekki aðra.“
Meiri vinkona en stjúpmóðir
Katrín er í sambandi með Hallgrími
Jóni Hallgrímssyni trommuleikara
en þau hafa verið saman í sex ár.
„Það helst vel í hendur að vera bæði
að vinna í þessum geirum, hann er í
tónlistinni og ég í leiklistinni. Stund-
um erum við lítið sem ekkert heima
og stundum erum við mikið heima.
Við getum líka leitað til hvort annars
með hugmyndir og ég fæ allan þann
stuðning sem ég þarf frá honum.
Hann er kannski bara ekki nógu góð-
ur að nenna að lesa texta á móti mér.
Það tekur á að vera með leikara,“
segir Katrín og hlær.
Þrettán ár eru á milli Katrínar og
Hallgríms og hann átti fyrir einn strák
sem er að verða 18 ára. Katrín er sjálf
26 ára svo hún er nær stjúpsyninum
í aldri en kærastanum. „Ég var svo
heppin að hann Óðinn fylgdi með.
Við erum mjög góðir vinir. Hann er
svo skemmtilegur gaur,“ segir Katrín
sem lítur fyrst og fremst á sig sem
vinkonu Óðins, en ekki stjúpmóður.
„Ég myndi aldrei geta sagt Óðni hvað
hann á að gera,“ bætir hún við. n
„Áfengið var farið
að taka miklu
meira frá mér en það var
að gefa mér.
Setti upp
leikrit Katrín var
snemma mjög
áhugasöm um
leikhús, enda
starfaði móðir
hennar í miðasölu
Þjóðleikhússins.
Hún var dugleg að
setja upp leikrit í
fjölskylduboðum
sem barn. Mynd ÞoRM-
aR VigniR gunnaRSSon