Kiwanisfréttir - 01.12.1978, Blaðsíða 4

Þorbjörn Karlsson
Byggjum traust
Bœrinn er skrítinn. Hann er fullur af húsum.
Hús meðfram öllum götum í röðum liggja.
Aldraðir byggja og ungir menn kaupa lóðir
og ætla sér líklega að byggja.
Og samt sem áður er alltaf verið að deyja.
Og undarlegt að það hendir jafnt snauða sem ríka.
Menn kváðu jafnvel deyja frá hálfbyggðum húsum.
Og hinir? Þeir deyja víst líka.
Já, mönnum finnst það skrítið, sem þeir ekki skilja.
Hver skilur öll þessi hús, sem í röðum liggja?
Hver skilur lífið og allar þess óbyggðu lóðir?
Og af hverju er verið að byggja?
Svo kvað Tómas í kvæði sínu Húsin í
bænum, sem birtist í Fögru veröld árið 1933
eða fyrir réttum 45 árum. Þær byggingar-
framkvæmdir, sem þá stóðu yfir, voru víst
ekki miklar að vöxtum á mælikvarða okkar
daga, en þó svo, að Tómasi fannst nóg um.
Og eins og svo oft endranær er Tómas hnytt-
inn og sér eitthvað skoplegt í öllu þessu
byggingaræði, og manni finnst, að þessi orð
eigi eins vel við í dag og fyrir 45 árum. En
hann sér líka annað og meira - nokkuð, sem
hann vill vekja menn til umhugsunar um,
þegar hann segir:
Hver skilur lífið og allar þess óbyggðu lóðir?
Og af hverju er verið að byggja?
Hér er Tómas ekki lengur að tala um húsin,
sem hann er búinn að afgreiða fyrr í kvæðinu,
en beinir nú athygli sinni að annars konar
byggingum - byggingum í óeiginlegri merk-
ingu, sem reistar eru á hinum óbyggðu lóðum
lífsins. Það er af þessum sökum, sem mér
finnst þetta kvæði höfða svo mjög til okkar
Kiwanismanna, því að það er einmitt slík
byggingarstarfsemi, sem við fáumst við - við
byggjum þeim mönnum, þeim hópum skjól,
sem af einhverjum ástæðum hafa orðið utan-
gátta í óveðrum lífsins. Og af hverju erum við
alltaf að byggja á þessum óbyggðu lóðum
lífsins? Svarið við þeirri spurningu er ósköp
einfalt: Af því að þörfin er svo geypileg - hvert
sem við lítum rekumst við á einstaklinga eða
hópa, sem eru hjálpar þurfi - sem þarfnast
aðhlynningar. Þess vegna er það, að við
Kiwansimenn höldum sífellt áfram að byggja.
Ef við hættum því - ef við missum sjónar á
þessu markmiði okkar, erum við ekki lengur
Kiwanismenn.
En hvernig vinnum við þá að þessu mark-
miði okkar - hvernig er okkar byggingar-
starfsemi háttað? Það eru auðvitað einstak-
lingarnir í klúbbunum, sem inna af höndum
þessi verk - einstaklingar, sem taka höndum
saman í klúbbunum og vinna saman undir
okkar þekkta og vel metna K-merki. Það er
einmitt mergurinn málsins að klúbbarnir eru
lykillinn - lykillinn að öflugu og farsælu
Kiwanisstarfi. En eins og við höfum sýnt fram
á, vantar enn talsvert á það, að við hér á ís-
landi höfum lokað okkar keðju Kiwanis-
klúbba umhverfis landið. Og annars staðar
um víða veröld eiga Kiwanismenn enn lengra í
land en hér að stofna þá Kiwanisklúbba, sem
með þarf, ef vel ætti að vera. Það er þess
vegna, sem forsetar KI og KIE leggja ævin-
4
K-FRÉTTIR