Morgunblaðið - 16.02.2017, Síða 27

MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 16. FEBRÚAR 2017
✝ Haukur Lyng-dal Brynjólfs-
son fæddist í Hafn-
arfirði 17. desem-
ber 1935. Hann lést
á Sólvangi hinn 10.
febrúar 2017. For-
eldrar hans voru
Rósa Árnadóttir, f.
10.10. 1902, d. 16.1.
1994; og Brynjólfur
Sveinsson, f. 28.8.
1891, d. 28.1. 1952.
Systkini Hauks voru: Sesselja, f.
11.12. 1924, d. 13.5. 1938; Karl,
f. 28.3. 1926, d. 11.12. 2011, Sól-
ey, f. 21.7. 1927, d. 4.2. 2003,
5.1. 1993. b) Hildur f. 3.4. 1967.
Sambýlismaður hennar er And-
rew Diegbe og sonur þeirra er
Nuvie Haukur, f. 23.2. 2009. c)
Helga Björk, f. 16.8. 1974. Dæt-
ur hennar eru Laufey Lyngdal,
f. 31.3. 2004, Júlía Lyngdal, f.
19.4. 2006, Rósa Lyngdal, f.
21.4. 2009. Haukur ólst upp í
Hafnarfirði. Hann fór ungur í
Stýrimannaskólann og útskrif-
aðist þaðan árið 1961. Haukur
starfaði sem skipstjóri í mörg
ár, lengst af með Sæbjörgina
frá Vestmannaeyjum. Árið 1991
stofnaði hann ásamt eiginkonu
sinni sitt eigið fyrirtæki, Nýju
fatahreinsunina, í Hafnarfirði
og starfaði þar þangað til hann
lét af störfum rúmlega sjötug-
ur.
Útför hans fer fram frá Hafn-
arfjarðarkirkju í dag, 16. febr-
úar 2017, klukkan 15.
Bragi, f. 7.7. 1946.
Haukur giftist
20.10. 1962 Ásgerði
Sveindísi Hjörleifs-
dóttur, f. í Hafnar-
firði 13.6. 1942.
Foreldrar hennar
voru Guðmunda
Guðbjartsdóttir, f.
27.3. 1920, d. 22.5.
2010, og Hjörleifur
Elíasson, f. 22.2.
1922, d. 18.11.
1988. Ásgerður og Haukur
eignuðust þrjár dætur; a) Hel-
ena, f. 7.12. 1964. Dóttir hennar
er Ásgerður Alma Lyngdal, f.
Nú kveð ég þig í hinsta sinn,
elsku pabbi. Þú varst mér svo
endalaust góður og hjálpsamur
að ég verð endalaust þakklát
fyrir það. Ég veit að þér hefði
þótt afar gaman að því hefði ég
verið strákur eftir að hafa eign-
ast tvær stúlkur, en þú gerðir
mig að því sem ég er í dag; sterk
og hugrökk kona sem lítur á
björtu hliðarnar. Ég tek þig
ávallt til fyrirmyndar og þess
vegna reyni ég oft að grípa í
grínið ef erfiðleikar steðja að.
Þú tókst þig aldrei of alvarlega,
heldur gerðir þú þitt besta dag
frá degi og fórst sáttur að sofa,
sem er mikill eiginleiki. Ég sé
bros þitt hvert sem ég fer og
hvar sem ég er sem segir þér
hversu gott þú skilur eftir þig.
Við systur munum hugsa vel um
mömmu og við þökkum fyrir þig
á hverjum degi. Við finnum fyrir
þér núna hvar sem þú ert og
laus við veikindin þú brosir til
okkar á hverjum degi. Takk,
elsku pabbi minn, ég mun alltaf
elska þig af öllu hjarta. Þín
Helga Björk.
Okkar yndislegi faðir hefur
kvatt okkur. Það er svo erfitt að
sjá á eftir þér, elsku pabbi minn.
Þú varst svo einstaklega góður
og ljúfur pabbi með hjarta úr
gulli og alltaf með bros á vör.
Elsku pabbi minn, ég hef alltaf
litið á þig sem hetju. Þú varst
svo mikill dugnaðarforkur, skip-
stjóri í 30 ár og í fatahreinsun í
20 ár, þú stoppaðir aldrei og
aldrei heyrði maður þig kvarta.
Þú gerðir allt fyrir okkur syst-
urnar, maður þurfti ekki annað
en að spyrja og það var gert
með bros á vör eins og þér var
einum lagið. Þú hélst utan um
fjölskyldu þína eins og klettur.
Þú lagðir svo mikið á þig svo þú
gætir veitt okkur gott líf og er
ég þér ævinlega þakklát fyrir
það, elsku pabbi minn, þú hefur
alltaf verið okkar stoð og stytta í
gegnum árin.
Þú varst alltaf til staðar ef
eitthvað bjátaði á. Það var svo
gott að setjast niður með þér og
rabba um hlutina með þér.
Eftir að ég flutti til London
hef ég saknað þessara stunda
með þér og mömmu svo mikið
og geri enn, bara að geta talað
við þig gaf mér styrk.Þú varst
svo fróður maður og hafðir svör
við öllu.
Elsku pabbi minn, þú ert
hetjan mín og betri fyrirmynd
er ekki hægt að hugsa sér. Eftir
að þú veiktist var ekki auðvelt
að vera svona langt í burtu frá
þér, ég vildi óska þess að ég
hefði getað eytt meiri tíma með
þér, elsku pabbi minn. Ég veit
að hún mamma hugsaði svo vel
um þig og þú varst í góðum
höndum á Sólvangi. Ég fæ svo
mikinn verk í hjartað að hafa
ekki getað verið hjá þér og
knúsað þig þegar þú kvaddir
okkur, elsku pabbi minn, ég trúi
því varla enn að þú sért ekki
lengur hjá okkur. Ég veit að þér
líður betur núna og ert um-
kringdur ástvinum þinum sem
hafa kvatt þennan heim. Ég á
eftir að sakna þess að sjá þig
ekki lengur þegar ég kem heim
og opna dyrnar og þú situr í sóf-
anum í stofunni umkringdur
dagblöðum, lesandi fréttir og á
sama tíma hlustandi á fréttir í
litla útvarpinu við hliðina á þér.
Við munum hittast aftur á fal-
legum stað.
Elsku pabbi, ég elska þig svo
mikið og sakna þin sárt.
Ó, pabbi minn, ég kveð þig kært
með klökkva í hug og sál.
Og þér með hjarta dóttur sært
ég sendi þakkarmál.
Ég horfði ei fram á hinsta sinn,
ég hélt í von og trú.
Og bað svo heitt um bata þinn
sem brugðist hefur nú.
Því horfinn er við harmsins blæ
þér heimur augum frá.
Ég tæplega því trúað fæ
og tárin streyma af brá.
Því söknuðinn ég sáran finn
í sál og hjartastað.
Þín hlýja fyllti heiminn minn,
ég hlaut að finna það.
Það allt var hreint og heilt í þér
sem hollast reyndist mér.
Sá finnur Guð sem góður er
og geymir ljós í sér.
Og þannig varstu, þannig man
ég þig með trausta mund.
Þinn fjársjóður var fjölskyldan,
það fann ég hverja stund.
Ég lít því árin liðnu í þrá,
við ljúfa bernskusýn.
Því þar ég áfram þig mun sjá
og það er huggun mín.
Svo farðu pabbi, farðu vel
í friði heim á leið.
Þú finnur Drottins fagrahvel,
þér förin verður greið.
Þín ástkær dóttir,
Hildur.
Ég var nú alveg viss um að
pabbi myndi rífa þessa flensu af
sér, þessi dugnaðarforkur sem
hann var, hafði alltaf verið með
þeim hressari. Eftir því sem á
leið dvínaði þó vonin og dauðinn
var nálægur. Auðvitað hafði Alz-
heimersjúkdómurinn sett sitt
mark á pabba og það var óend-
anlega sárt að sjá á eftir honum
hverfa inn í heim sem ég skildi
stundum ekki alveg. Sárast af
öllu hefur þetta þó verið fyrir
elsku pabba, að finna vanmátt
sinn gagnvart lífinu. Hann var
ekki lengur pabbinn sem var,
pabbinn sem reddaði öllu. Það
var nóg að spyrja pabba, hann
vissi, hann gat, hann fann lausn-
ina. Pabbi var alltaf jákvæðnin,
gleðin, bjartsýnin og uppörvunin
sem verður að vera. Stundum
þegar kvennastóðið sem var í
kringum hann var farið að dra-
matísera hlutina um of hristi
hann iðulega hausinn og kom
okkur jafnóðum niður á jörðina
aftur. Hann var jarðtengingin og
kletturinn okkar.
Það skipti engu máli þótt
pabbi hefði verið langt úti í
Norðursjó þegar ég fæddist og
mikið að heiman alla mína
bernsku. Hann var samt besti
pabbi sem hægt var að hugsa
sér. Hann var hlýjan, kærleik-
urinn og væntumþykjan.
Hann var líka pabbinn sem
var alltaf vaknaður fyrir allar
aldir, búinn að kveikja á útvarp-
inu og bauð brosandi góðan dag-
inn þegar maður kom fram með
stírurnar í augunum. Oftast
kryddaði hann svo stemninguna
með lykt af egg og beikoni.
Hann var líka pabbinn sem var
búinn að skafa af bílnum, setja í
gang og hita fyrir mann áður en
farið var út í vetrarkuldann.
Hann var líka pabbinn sem
bauð upp á skemmtilega
sunnudagsbíltúra. Eftir að búið
var að kaupa ís var oft farið nið-
ur á bryggju, spáð og spekúler-
að í bátunum, hverjir væru með
fullfermi og hverjir hefðu verið
að landa. Pabbi var alltaf húm-
orinn, hressleikinn og skemmti-
legheitin.
Söfnunaráráttuna hafði hann
þó fyrir sig. Bílskúrinn var hans
uppáhaldsstaður þar sem hann
var búinn að sanka að sér alls
konar dóti sem hann hafði fund-
ið hér og þar.
Hann var snillingur í að búa
til eitthvað úr engu. Pabbi var
nefnilega nýtnin, sparsemin og
hugmyndabankinn.
Það er skrýtið að skrifa minn-
ingagrein um pabba sinn og
skiptir þá engu máli hve gamall
hann er. Söknuðurinn er óend-
anlega sár. Pabbi manns tilheyr-
ir bæði fortíð og framtíð. Hann
er sagan mín og sálin. Ég óska
elsku pabba góðrar ferðar og
veit að það verður vel tekið á
móti honum, trúi ekki öðru en að
hann fái uppskorið eins og hann
sáði í þessu lífi.
Umfram allt er ég þó þakklát
fyrir hvað hann var góður afi og
óendanlega þakklát fyrir líf mitt
með pabba.
Helena Hauksdóttir.
Elsku besti vinur minn. Mikið
er ég þakklát fyrir allan þann
tíma sem ég fékk að eiga með
þér og þakklát fyrir að fá að búa
hjá þér síðan ég man eftir mér.
Ég veit að síðustu árin voru erf-
ið fyrir þig en nú ertu kominn á
betri stað, segjandi brandara og
eldandi kjötsúpu. Ég man vel þá
tíð þegar enginn var vakandi í
húsinu nema ég og þú og þá gát-
um við talað um allt á milli him-
ins og jarðar, eða þegar ég
mætti þér á leiðinni heim úr
skólanum þegar þú varst í
göngutúrunum þínum og við
gengum saman heim, þú hélst á
skólatöskunni minni á meðan ég
sagði þér frá deginum. Það voru
góðar minningar sem munu lifa í
hjarta mínu. Þú varst yndislegur
og ég gat alltaf leitað til þín, þú
varst með svör við öllu. Ég
minnist þín með bros á vör því
góða skapið geislaði af þér og
alltaf var stutt í brandarana hjá
þér.
Elsku besti vinur, þín verður
sárt saknað og við sjáumst síðar.
Þín afastelpa,
Ásgerður Alma.
Í minningunni um Hauk okk-
ar kemur fram hlýja og glað-
værð. En meðal fjölskyldu og
vina varstu alltaf kallaður Bói.
Haukur var alltaf hress og hafði
skemmtilega og góða nærveru.
Hann ólst upp í Hafnarfirði og
bjó þar alla ævi. Hann stundaði
ýmis störf, var skipstjóri til
margra ára með góðum árangri
og þótti mönnum gott að vera
með honum til sjós. Þegar
Haukur hætti á sjónum stofnuðu
þau hjónin efnalaug sem þau
ráku af myndarbrag í mörg ár,
alltaf var Haukur til í að spjalla
um daginn og veginn, aldrei fór
maður út frá honum nema með
bros á vör. Haukur sigldi oft um
öldur hafsins og voru þær
misháar og -grimmar en svo
kom stóra aldan, þú veiktist og
það var sárt að sjá þig hverfa
smátt og smátt frá þínum ást-
vinum.
Elsku Haukur, það er sárt að
sjá á eftir þér og við kveðjum
góðan dreng með þessu kvæði:
Um vorkvöldin síðla ég sigli einn
um sundin blá.
Til hvíldar er heimurinn genginn
og hljómarnir þysmiklu fallnir í dá.
Um sofanda varir fer viðkvæmt bros
meðan vornóttin gengur hjá.
(Tómas Guðmundsson)
Góða ferð, kæri vinur.
Í guðs friði,
Guðmundur og Jenný.
Haukur Lyngdal
Brynjólfsson
✝ Guðlaugur ÞórThorarensen
fæddist á Selfossi
12. apríl 1946.
Hann lést á heimili
sínu í Sandnes í
Noregi 14. febrúar
2017.
Foreldrar hans
voru Grímur E.
Thorarensen, f. 6.
júní 1920, d. 3.
ágúst 1991, og
Bryndís G. Thorarensen, f. 22.
september 1918, d. 12. október
2008. Systkini hans eru: Kristín,
f. 1942, Guðríður Margrét, f.
1943, Grímur Þorsteinn, f. 1943,
d. 1975, Egill, f. 1944, d. 2013,
Bergljót, f. 1950, d. 1967, Daníel,
f. 1955, og Sigurður, f. 1958.
Guðlaugur stundaði nám við
aðist hann tvær dætur: Sif Gunn-
arsdóttur, móðir hennar er Silja
Aðalsteinsdóttir og dóttir Sifjar
er Aurora og Sigfríði, móðir
hennar er Inga Björt Vilhjálms-
dóttir, börn Sigfríðar eru Hrafn-
kell og Karolina. Guðlaugur
sinnti ýmsum störfum áður en
hann flutti alfarinn til Noregs
árið 1971. Hann vann hjá Tu-
borg í Kaupmannahöfn, var á
síldarbát og vann í Reykveri í
Hafnarfirði. Að loknu náminu í
Stavanger, árið 1973, hóf hann
svo störf hjá bandaríska fyrir-
tækinu BJ Hughes, seinna BJ
services, þar sem hann starfaði
þar til hann fór á eftirlaun. Fyr-
irtæki þetta sérhæfir sig í þjón-
ustu við olíuborpalla og vann
Guðlaugur bæði úti á pöllunum
en mest þó í landi og gegndi
ábyrgðarstöðum, m.a. í Stavang-
er, Aberdeen, Amsterdam og
Bergen. Einnig vann hann um
hríð í Angola fyrir BJ.
Útför Guðlaugs fór fram 14.
febrúar frá Höyland-kirkju í
Sandnes í Noregi.
Hermetik fagskole í
Stavanger árin
1971-1972 og
kynntist þar fyrri
konu sinni Lailu.
Börn þeirra eru: 1)
Tanja, maður henn-
ar er Svein og börn
þeirra eru: Krist-
ina, Kaja, Sander
og Sara. 2) Linda,
maður hennar er
Terje og börn
þeirra eru: Joakim, Liah og Co-
hen. 3) Eldar og 4) Jonar. Guð-
laugur og Laila skildu. Seinni
kona Guðlaugs er Gloria Tete.
Börn Gloriu eru: Lourdes og
Richard, kona hans er Helge.
Barnabörn Gloriu eru: Kenzo,
Kendra og Cedric. Áður en Guð-
laugur fluttist til Noregs eign-
Vertu ekki grátinn við gröfina mína
góði, ég sef ekki þar.
Ég er í leikandi ljúfum vindum,
ég leiftra sem snjórinn á tindum.
Ég er haustsins regn sem fellur á
fold
og fræið í hlýrri mold.
Í morgunsins kyrrð er vakna þú vilt,
ég er vængjatak fuglanna hljótt og
stillt.
Ég er árblik dags um óttubil
og alstirndur himinn að nóttu til.
Gráttu ekki við gröfina hér
gáðu – ég dó ei – ég lifi í þér.
(Þýð. Ásgerður Ingimarsdóttir.)
Gloria.
Mágur minn, Guðlaugur Þór
Thorarensen, lifði fjölskrúðugu
lífi í þau 70 ár sem honum voru
gefin. Frá því að vera ungur
ærslabelgur á Selfossi og töff-
ari með einkaflugmannspróf í
Reykjavík til þess að vera ráð-
settur eiginmaður, faðir og afi í
Noregi.
Gulli, eins og allir kölluðu
hann alltaf, flutti til Noregs ár-
ið 1971, 25 ára gamall, til náms
í niðursuðu matvæla, en árið
1973 hóf hann störf hjá banda-
rísku fyrirtæki, sem sérhæfði
sig í þjónustu við olíuborpalla
og þar sinnti hann sífellt
ábyrgðarmeiri störfum þar til
hann lét af af störfum og settist
í helgan stein.
Áður en Gulli flutti til Nor-
egs eignaðist hann tvær dætur
á Íslandi, en eftir að þangað
kom kynntist hann og giftist
Lailu, og eignuðust þau fjögur
börn í sínum hjúskap, tvær
stúlkur og tvo drengi. Búa þau
öll í grennd við síðasta heimili
Gulla í Sandnes.
Síðar giftist Gulli eftirlifandi
konu sinni, Gloriu Tete, sem
ættuð er frá Mósambík. Þau
áttu ekki börn saman en Gloria
á son, sem býr í Noregi, og
dóttur, sem býr í Hollandi.
Gulli hélt alltaf nánu og kær-
leiksríku sambandi við öll sín
börn, maka þeirra og barna-
börnin. Öll hafa þau komið til
Íslands.
Gulli ræktaði fjölskyldu sína
hér ekki síður en stórfjölskyld-
una í Noregi. Má segja að hann
hafi komið til Íslands nánast á
hverju ári eftir að hann flutti af
landi brott fyrir 50 árum síðan.
Og 70 ára afmælinu fagnaði
Gulli hér heima á eftirminnileg-
an hátt með börnum sínum,
tengdabörnum, barnabörnum,
Gloriu og hennar börnum og
barnabörnum, ásamt systkinum
sínum og þeirra fjölskyldum,
íslenskum og norskum vinum.
Gulli var gleðigjafi, enda erf-
itt að finna lífsglaðari mann.
Hann naut þess að borða góðan
mat með góðu víni og oftar en
ekki varð fiskur fyrir valinu,
sem hann eldaði gjarnan sjálfur
af kunnáttusemi. Gulli hafði
mjög gaman af því að ferðast
og var víðförull. Þau Gloria
áttu um nokkurra ára skeið fal-
legt hús nálægt Cape Town í
Suður-Afríku, þar sem þau
dvöldu oft í fríum sínum. Á 60
ára afmæli Gulla vorum við
Systa mín, ásamt fleiri systk-
inum Gulla og mökum þeirra,
þar hjá þeim Gloriu í eftir-
minnilegar tvær vikur.
Og þegar fjölskylda Gulla á
Íslandi kom saman af einhverju
tilefni, sem reyndi á fjölskyldu-
böndin, þá var Gulli ævinlega
mættur frá Noregi til að sam-
gleðjast eða samhryggjast með
sínu fólki. Þannig var Gulli. Um
leið og hann lagði sig allan
fram við að halda utan um stór-
fjölskyldu sína, sem honum
þótti svo vænt um, þá notaði
hann hvert tækifæri sem gafst
til að viðhalda og styrkja þræð-
ina til systkina sinna og vina á
Íslandi. Þær voru ófáar stund-
irnar sem Systa mín og Gulli
sátu hvort á sínu heimili með
Atlantshafið á milli og spjölluðu
saman á „skypinu“. Síðasta
samtal þeirra var einungis
tveimur dögum áður en Gulli
varð bráðkvaddur. Lék hann þá
á als oddi, nýkominn úr aðgerð
á spítala, sem þótti hafa tekist
mjög vel. Var hann þá mjög
bjartsýnn á framtíðina, en
skjótt skipast veður í lofti og
nú er mikill harmur upp kveð-
inn báðum megin Atlantsála.
Blessuð sé minning Guðlaugs
Thorarensen.
Þórður Ásgeirsson.
Með söknuði kveðjum við
Gulla föðurbróður og þökkum á
sama tíma fyrir góðar samveru-
stundir.
Þrátt fyrir að hafa öll sín
fullorðinsár búið í sitt hvoru
landinu héldu bræðurnir alltaf
góðu sambandi. Gulli var dug-
legur að hringja, segja sögur af
fólkinu sínu og spyrja fregna
frá Íslandi. Það var eins og
pabbi vissi alltaf hvenær sím-
tals væri að vænta. „Hringir
Gulli“ var hann vanur að segja
og á eftir að sakna þessara
samtala mikið.
Minningar okkar um Gulla
eru fyrst og fremst tengdar
fjölskyldusamkomum og ferða-
lögum. Ein af fyrstu utanlands-
ferðum okkar krakkanna var
heimsókn til Gulla í Bergen og
þá er einnig minnisstætt þegar
Gulli mætti óvænt í fertugs-
afmæli pabba í ítölsku Ölpun-
um. Gulli kom líka oft til Ís-
lands, kíkti þá nær alltaf í mat
og fékk stundum að gista. Í öll-
um tilfellum kom hann drekk-
hlaðinn fríhafnarsælgæti og
snyrtivörum handa okkur
krökkunum.
Gulli var fróður og sagði oft
skemmtilegar sögur frá því
hvernig hlutirnir væru gerðir í
Noregi, hafði gaman af því að
spjalla og sýndi okkur áhuga.
Hann var líka gjarn á að hrósa
fólki og var alltaf jafn furðu
lostinn yfir því hvað mamma
eldar góðan mat. Gulli elskaði
fisk og fiskur var alltaf á boð-
stólum þegar hann kom í heim-
sókn.
Hvar sem Gulli kom var
hann hrókur alls fagnaðar og
talaði ýmist norsku, íslensku,
bæði í bland eða hvorugt. Fólk
átti misauðvelt með að skilja
hann en maður gat alltaf verið
viss um að hann var að segja
eitthvað áhugavert eða
skemmtilegt.
Við munum eftir Gulla sem
skemmtilegum og glaðlyndum
manni sem lét okkur líða vel og
okkur þykir vænt um að eiga
síðustu minninguna um hann í
sjötugsafmæli hans, umvafinn
fólkinu sínu, í gulum diskógalla.
Kveðjukoss, á báðar kinnarnar
auðvitað.
Hugur okkar er hjá Gloriu,
öllum börnunum og fjölskyld-
um þeirra. Gulli er vafalítið á
góðum stað, sólbrúnn og sæl-
legur að segja af ykkur sögur.
Anna Bergljót,
Benedikt og Ella Dís.
Guðlaugur
Thorarensen