Víkurfréttir - 11.09.2003, Qupperneq 17

18
kenna í skólanum og einn vetur
sat ég í tíma hjá honum þar sem
hann kenndi skrift. Hann hafði
einstaklega fallega rithönd og var
vel skrifandi, hvort heldur sem
um var að ræða fagurfræði eða
heimildaritun. Hrein unun að lesa
það sem eftir hann lá og mér og
öðrum hvatning til frekari dáða á
þeim vettvangi.
Stelpunum í bekknum fannst
hann ægilega sætur og sögðu að
hann væri alveg eins og Paul
McCartney í Bítlunum. Ég naut
góðs af og fékk meiri athygli en
ella hjá stelpunum af Heiðar-
brúninni. Seinna meir átti Villi
eftir að setjast þar að með fjöl-
skylduna áður en þau fluttu í
glæsiheimilið að Háholti 19.
Villi var mikill alþýðumaður og
naut sín vel í hópi krata á upp-
gangstímabili Alþýðuflokksins í
Keflavík, rétt um það leyti sem
ég kemst á kosningaaldur. Ég
fylgdi honum að verkum, bæði í
ræðu og riti og átti einstaklega
góðar stundir í fylgd hans um
pólitísk öngstræti bæjarlífsins.
Villi tók nefnilega af skarið þegar
mér fannst aðrir sitja hjá, vann
verk sín af einlægni og einurð,
svo að eftir var tekið. En skólinn
átti hug hans allan, jafnvel bæjar-
stjórastóllinn varð að víkja fyrir
áhuga hans á menntamálum og
lét hann sér í léttu rúmi liggja að
segja skilið við æðstu stöðu bæj-
arfélagins. Hann var fyrst og
fremst skólamaður, enginn gat
tekið það frá honum og þar leið
honum best. Þar var hann betri
en nokkur annar að flestra mati,
foreldrar tóku honum fegins
hendi á ný og umvöfðu hann
óskabörnum þjóðarinnar.
Nú sitjum við eftir, hnípin á sorg-
arstundu og endurnærumst af
minningunum um elskulegan
bróður, sem leit eftir okkur hin-
um á ögurstundum en naut sín
mest og best í faðmi ört stækk-
andi fjölskyldu. Þeirra missir er
mikill og erfiðasta raun. Ég vona
að bráðlega birti á ný í þeim lífs-
ins ólgusjó sem fjölskyldan hefur
mátt þola og tek undir lokaorð
bróður míns í áðurnefndri minn-
ingargrein, að maður skuli hug-
leiða áfram tilvist sálarinnar og
tilvistina í Paradís.
Valur Ketilsson
Aftur og aftur stendur maðurinn
agndofa og skilningsvana frami
fyrir atburðum líðandi stundar.
Hvers vegna er eiginmaður og
faðir, framámaður í samfélaginu,
leiðtogi á fjölmennum vinnustað,
traustur samferðarmaður, skyndi-
lega og alls óvænt kallaður úr
straumi lífsins langt fyrir aldur
fram? Hver er tilgangur almættis-
ins með slíkri gjörð? Missir og
söknuður fjölskyldu og ástvina er
sár og mikill, skaði samfélagsins
er tilfinnanlegur.
Á morgun kveð ég með söknuði
vin minn og samstarfsmann um
áratuga skeið Vilhjálm Ketilsson
skólastjóra. Vilhjálmur var ötull,
metnaðarfullur, ósérhlífin atorku-
maður, sem mátti ekki vamm sitt
vita. Með mjög svo ótímabæru
fráfalli hans er höggvið skarð í
raðir skólastjórnenda í Reykjanes-
bæ sem vandfyllt verður. Kynni
okkar og samstarf hófst árið 1978
en þá varð ég formaður skóla-
nefndar grunnskólans í Keflavík.
Eitt af fyrstu verkum skólanefnd-
arinnar var að ráða nýjan skóla-
stjóra að Barnaskólanum, sem nú
heitir Myllubakkaskóli. Vilhjálm-
ur þá aðeins 28 ára að aldri var
valinn úr hópi umsækjenda.
Barnaskólinn í Keflavík var þá
einn af fjölmennustu grunnskól-
um landsins með rúmlega 800
nemendur. Starfið var erilsamt og
krefjandi margskonar breytingar
voru á grunnskóla löggjöfinni. Þá
strax kom í ljós hinn gífurlegi
metnaður sem Vilhjálmur bar í
brjósti fyrir skólann sinn. Fyrir
mig sem formann var ómetanlegt
að njóta starfskrafta hans. Eitt af
þeim verkefnum í skólamálum
sem komst í framkvæmd fljótlega
upp úr 1980 var að flytja kennslu
fatlaðra barna heim í hérað. Fram
að þeim tíma var rúmlega 30
börnum ekið daglega af Suður-
nesjum til höfuðborgarsvæðisins
til náms. Mikið álag fylgdi öllum
þessum akstri fyrir nemendurna
og jafnframt foreldra. Þrátt fyrir
að hafa með höndum stjórn eins
fjölmennasta grunnskóla landsins
var Vilhjálmur fús að takast á við
það verkefni að koma kennslu
þessara barna fyrir í Myllubakka-
skóla eins og kostur var. Með
mikilli vinnu og átaki tókst að
koma verkefninu í þann farveg að
akstur fatlaðra nemenda til höfuð-
borgarsvæðisins lagðist af. Ef
hægt væri að spyrja Vilhjálm
hvað af öllum þeim góðu verkefn-
um sem hann kom að, stæði hæst
í hans huga, er ég ekki í vafa um
að svarið væri, bætt aðstaða fyrir
fatlaða nemendur í heimabyggð.
Fyrir utan samstarf í skólamálum
lágu leiðir okkar saman í sveitar-
stjórnarmálum á vegum SSS og
bæjarstjórnar Keflavíkurkaup-
staðar. Ekki vorum við flokks-
bræður en skoðanabræður í flest
öllum málum. Vilhjálmur var
íhaldssamur hægri krati og var
traustur félagi í Alþýðuflokknum
meðan hann var og hét. Því hefur
verið haldið fram að í Keflavík
hafi verið um langt árabil jafnað-
arsinnaðir Sjálfstæðismenn og
hægrisinnaðir Alþýðuflokks-
menn, með þá skilgreiningu í
huga er engin furða að eplin hafa
ekki fallið langt frá eikinni. Í öllu
samstarfi var Vilhjálmur ráðagóð-
ur, útsjónarsamur, fljótur að skilja
aðalatriði frá aukaatriðum og
glöggur á menn og málefni. Hann
var traustur bandamaður og gott
að eiga hann að. Þessir eiginleikar
komu honum að góðum notum í
starfi bæjarstjóra og bæjarfulltrúa
í Keflavík en hann var 8. bæjar-
stjóri Keflavíkurkaupstaðar. Spor
hans liggja víða í samfélaginu og
hann er tvímælalaust einn af þeim
dáðadrengjum sem sett hafa mark
sitt á bæjarlífið. Nú að leiðarlok-
um vil ég þakka traust og gott
samstarf, ég tel mér heiður af því
að hafa átt Vilhjálm Ketilsson að
vini og samstarfsmanni.
Fjölskylda mín vottar eftirlifandi
eiginkonu, frú Sigrúnu Ólafsdótt-
ur, börnum og barnabörnum svo
og föður, bræðrum og öðrum ætt-
ingjum dýpstu samúð og hlut-
tekningu og biður almættið að
styðja þau og styrkja á raunar-
stund.
Blessuð sé minning um góðan
dreng.
Ellert Eiríksson
Það ríkti gleði í bæjarfélaginu.
Fólk var óvenju glatt og eftir-
væntingarfullt. Menningarhátíðin
okkar var gengin í garð og við
opnuðum í Listasafninu sýningu
með athöfn. Villi kom með litla
afastelpu með sér. Hann var ná-
kvæmlega eins og venjulega,
hreinn og beinn í framkomu.
Daginn eftir var hann allur. Sorg-
in gerir ekki boð á undan sér.
Skyndilega vorum við minnt á,
enn einu sinni, að öllum er okkur
úthlutaður tími hér á jörðu, en
hvenær sá tími rennur út, vitum
við ekki. Vilhjálmur hafði farið
út að hjóla en átti ekki aftur-
kvæmt úr þeirri ferð. Hann var
ímynd heilbrigðs lífernis, maður
á besta aldri, sem naut þess að
ganga, hjóla, synda.
Við Vilhjálmur áttum sæti í síð-
ustu bæjarstjórn Keflavíkur, fyrir
sameiningu. Þá var hann að ljúka
sínum ferli sem bæjarfulltrúi og
bæjarstjóri. Við tilheyrðum ekki
sama pólitíska flokknum en ég
dáðist af þeirri reynslu sem hann
bjó yfir, yfirvegaðri framkomu
hans og með hvaða hætti hann
nálgaðist málin sem var oftar en
ekki frá öðru sjónarhorni en aðrir
bæjarfulltrúar.
Vilhjálmur var bæjarfulltrúi í
Keflavík fyrir alþýðuflokkinn í
tvö kjörtímabil frá árinu 1986 til
1994. Hann gengdi starfi bæjar-
stjóra í tvö ár í upphafi fyrra
kjörtímabils síns.
Vilhjálmur Ketilsson var virtur
einstaklingur í okkar samfélagi,
sem allir þekktu og farsæll
skólastjóri frá 28 ára aldri.
Að leiðarlokum vil ég fyrir hönd
bæjarstjórnar Reykjanesbæjar
þakka Vilhjálmi Ketilssyni fyrir
það metnaðarfulla starf sem hann
hefur lagt af mörkum í þágu
sveitarfélagsins, bæjarbúum til
heilla.
Ég votta Sigrúnu, börnum þeirra,
tengdabörnum og barnabörnum,
föður hans og bræðrum og öðr-
um þeim sem nú syrgja mætan
mann dýpstu samúð.
Minninginn um góðan dreng lif-
ir.
Björk Guðjónsdóttir
forseti bæjarstjórnar Reykja-
nesbæjar.
Elsku Villi okkar,
Við gerðum okkur ekki grein fyr-
ir því þá en þú varst hjarta skól-
ans. Þú sagðir okkur alltaf að láta
okkur líða vel í skólanum því
skólinn væri okkar annað heim-
ili. En það varst þú sem lést okk-
ur líða vel. Þótt við værum send
til skólastjórans kviðum við því
ekki því við vissum að þú myndir
taka á því á réttann hátt. Samt
bárum við öll mikla virðingu fyr-
ir þér vegna þess að þú komst
alltaf fram við okkur sem jafn-
ingja.
Gott dæmi um það var þegar
einn nemandi var sendur til þín
en kom svo aftur í tíma með
samloku í annarri hendi, kókó-
mjólk í hinni og í góðu skapi.
Svona varstu alltaf, fannst alltaf
bestu lausnina.
Þú minntir okkur á pokabjörninn
Kolla káta sem var alltaf í góðu
skapi og vildi alltaf allt fyrir aðra
gera sama hvað gekk á hjá hon-
um.
Alltaf þegar þú áttir aukatíma
komstu við í tíma hjá okkur bara
til að kíkja á okkur og athuga
hvernig okkur gengi, án nokkurr-
ar ástæðu. Okkur þótti vænt um
það.
Okkur þykir sárt að þú ert farinn,
við hefðum viljað segja miklu
meira en engin orð ná yfir það.
Margt ég vildi þakka þér
og þess er gott að minnast,
að þú ert einn af þeim sem mér
þótti gott að kynnast.
Orðstír fagur aldrei deyr,
óhapp má því skrifa,
á sögupjöldum síðar meir,
sagan þín mun lifa.
Við vottum fjölskyldu þinni sam-
úð okkar og sendum henni allan
þann styrk sem við eigum.
þín verður sárt saknað,
Nemendur Myllubakkaskóla
Þú ættir að vera hjá okkur í dag
og sjá árangur erfiðis þíns. Innan
og utan skóla eru blóm og kerta-
ljós sem nemendur hafa komið
með til að heiðra minningu þína,
að ótöldum fögrum orðum sem
þeir hafa haft um þig, bæði í ræðu
og riti.
Við komum til að kveðja hann í dag,
sem kvaddi löngu fyrir sólarlag.
Frá manndómsstarfi á miðri þroskabraut
hann má nú hverfa í jarðarinnar skaut.
Sem börnum átti að búa vernd og skjól,
er burtu kippt af lífsins sjónarhól.
G.J.
Vilhjálmur var alltaf sýnilegur í
skólanum. Það var sama hver leit-
aði til hans alltaf var hann tilbúinn
til að leysa vandann. Viðtalstími
hans spannaði allan daginn og
áreitið var oft mikið. Hann studdi
við bakið á sínu fólki og kæmi
upp persónulegt vandamál hjá
því lá hann ekki á liði sínu að
leysa það.
Hann var metnaðarfullur í því
sem hann tók sér fyrir hendur,
keppnismaður mikill, hvort sem
hann var að keppa við fullorðna
eða nemendur 10. bekkja. Metn-
aður þessi kom m.a. fram í því
hversu skipulagður hann var og í
einstaklega fallegri rithönd.
Hann hafði einnig mikinn metnað
fyrir hönd nemenda, að þeir sætu
við sama borð og nemendur ann-
arra skóla hvað allan aðbúnað
varðaði og hann mátti ekkert
aumt sjá. Sæi hann barn sem ekki
átti fyrir mat þá hljóp hann undir
bagga og það var honum kapps-
mál að gefast ekki upp á nemend-
um þó þeir rækjust ekki vel í
hópi. Stundum fannst okkur
kennurunum hann of eftirlátur við
þá sem þurftu tiltal en bæði nem-
endur og kennarar eru þó á þeirri
skoðun að hann hafi haft einstakt
lag á að láta sérhvern einstakling
njóta sín.
Hann gat verið þrjóskur ef hann
beit eitthvað í sig. Það kom best í
ljós þegar hann hélt áfram að nota
Z þó búið væri að fella hana niður
í opinberum stafsetningar reglum.
Einn af stóru kostunum hans var
húmorinn. Á erfiðum stundum
gat hann dregið fram spaugilegu
hliðina og gert starfið léttbærara.
Stríðni hans og gáski kom af stað
margri hláturgusunni á kennara-
stofunni. Þeir eru ófáir hlutverka-
leikirnir og eftirhermurnar sem
hann lék enda gat hann breytt sér í
allra kvikinda líki. Lítil börn
kennaranna voru oft skelfingu
lostin þegar hann birtist sem Mó-
kollur eða einhver önnur ævin-
týravera því hann átti oft bágt
með að sitja á strák sínum.
Hann vildi að allir tækju ábyrgð á
starfi sínu en ynnu ekki eingöngu
af kvöð og honum var mikið í
mun að ræða málin raunsætt án
þess að særa nokkurn mann.
Styrkleiki okkar hóps á upphaf
sitt í honum. Hann gaf sér tíma til
að tala við samstarfsfólk sitt enda
hefur honum haldist einstaklega
vel á því.
Hann var raunsær varðandi stöðu
skólans og lagði spilin alltaf á
borðið fyrir kennarana og var sí-
fellt að hvetja fólk til dáða. Síð-
asta umræða snerist um að mark-
mið skólans væru raunsæ en ekki
eitthvað sem sett væri á blað fyrir
augað og bætt skólastarf var hon-
um eilíf ögrun.
Við, starfsfólkið, reynum að halda
merki hans á lofti með því að axla
það starf sem hann átti stóran þátt
í að móta.
Kæra Sigrún og fjölskylda, megi
blessun fylgja ykkur og guð gefa
ykkur styrk til að takast á við sorg
ykkar og missi.
Starfsfólk Myllubakkaskóla
Vilhjálmur Ketilsson
f. 13.4. 1950 d. 6.9. 2003
VF 37. tbl. minning 9/10/03 14:39 Page 18