Dagsbrún - 01.06.1896, Side 10

— 90 —
um vindum himins, og bar fram fórnir. Ég reisti altari á hæsta
tindi fjallsins, setti á það hin heigu ker sjö og sjö, stráði undir þau
reirleggjum, sedrusviði og sætum jurtum. Guðirnir fundu ilm; guð-
irnir fundu sætan ilm. Eins og flugur þyrptust þeir utan um fórn-
ina. Og þegar gyðjan Ishtar korn, þá spenti hún upp í hæðunum
boga föður síns, Anu, og sagði: “Ég sver það við menið á hálsi mér,
aðégskal minnast þessara daga, aidrei skulu þeir líða mér úr minni.
Komi guðirnir allir að altari þessu. Bel er sá eini, sem ekici má
koma, því að hann stjórnaði ekki reiði sinni, var valdur að flóðinu
0g ofuiseldi menn mína eyðileggingu”. þegar Bel svo kom nær og
sá skipið, varð hann forviða og hjarta hans fyltist reiði við guðina
0g anda himins. “Engin sál skal undan s'eppa”, hrópaði hann;
“ekki einn einasti maður skal lifandi sleppa frá eyðiieggingu þess-
ari”. Þá opnaoi guðinn Ninit varir sinar, ávarpaði hinn lierskáa
Bel og mælti: “Hver heflr getað gjört þetta annað en Ea?” Þá opn-
aði Ea varir sínar, ávarpaði hinn herskáa Bel og mælti: “Þú ert
hinn mikli foringi guðanna. En hví heflr þú verið svo kærulaus að
sleppa flóðinu yflr jörði.ua? Látum syndarann þola iiegningu fyrir
synd sýna og misgjörðamanninn fyrir misgjörðir sínar. En vertu
þessum manni náðugur svo að hann tortímist ekki, þitt hjarta hneg-
ist að honum svo að hann frelsist. En í stað þess að steypa öðru
flóði yfir jörðina, þá lát þú koma ijón og hýenur að minka fjölda
mannanna; láttu hungursneyð koma til að fækka fólkinu; láttu drep-
sóttar-guðinn leggja mennina að velli. Ég hefl ekki sagt Hasisadra
frá ráðsályktun guðanna. Ég sagði honum að eins draurn einn, en
hann skiidi aðvörunina”. Þá gat Bel loksins áttað sig. Hann kom
inn í skipið, tók í hönd mér og reisti mig upp; sömuleiðis reisti hann
upp konu mína og lagði hönd hennar í hönd mína, blessaði okkur
og sagði: “Alt til þessa heflr Hasisadra verið að eins maður, en nú
skai hann upphafinn verða ásamt konu sinni, svo að hann verði
guðunum jafn. Hann skal búa í fjarlægalandinu viðósa fljótanna”.
Síðan tók hann mig og flutti mig í landið fjarlæga við ósa fljótanna”.
Framhald.
Munið eftir að nýir kaupendur að Dagsbrún fá
allan síðasta ái’gang (1895) ókeyis.