Fréttablaðið - 26.01.2018, Qupperneq 36

Þetta er klassískt
mæðgnasamband,
stundum baneitrað, stund-
um alveg næs.
Arndís Hrönn
L itla svið Borgarleikhúss-ins. Tvö eldhús. Tvær konur í hvoru. Pitsur eru pantaðar á báðum heim-ilum svo til samtímis, sakleysislegar aðgerðir
sem enda þó sem drama. Hér stend-
ur yfir æfing á Lóaboratoríum, fyrsta
leikriti Lóu Hjálmtýsdóttur. Hún er
þekktur teiknimyndahöfundur og
söngkona hljómsveitarinnar FM
Belfast.
Til hliðar við mig sitja tveir menn,
ljósa- og hljóðmaður, og framan við
þá leikstjórinn sem lætur endurtaka
pitsupantanirnar aftur og aftur.
Engu má skeika í tímasetningum.
En í hádegishléi gefst kostur á smá
spjalli. Fyrst við Kolfinnu Nikulás-
dóttur leikstjóra. „Teiknimynda-
sögurnar hennar Lóu byggjast á
mismunandi erkitýpum og hvers-
dagsleikinn er ýktur. Í leikritinu
hefur hún búið til fjóra karakt-
era, konur sem búa tvær og tvær
saman, systur í annarri íbúðinni
og mæðgur í hinni,“ lýsir Kolfinna
og heldur áfram: „Sambandið getur
verið stirt innan heimilanna en þó
er alltaf ljúfsár léttleiki í bland. Fjöl-
skyldumynstur eru dregin fram og
sýnd á kómískan hátt og á köflum
súrrealískan.“ Hún segir átta vikna
æfingatíma að ljúka. Er hún ekki að
verða leið á sumum frösunum? „Nei,
ótrúlegt en satt. Maður tengir svo
auðveldlega við brandarana hennar
Lóu og leikararnir bæta miklu við.“
Leikfélagið Sokkabandið stendur
að sýningunni og nú er komið að
leikurunum að kynna sína karakt-
era. Fyrst Arndísi Hrönn Egils-
dóttur. „Þetta er dóttir mín,“ segir
hún og bendir á Jóhönnu Friðrikku
Sæmundsdóttur. „Hún er nýflutt inn
á mig og mér finnst það dálítið töff
stundum – þó mér þyki alveg vænt
um hana. Ég er bókaútgefandi og
mér finnst gott að fá mér rauðvín
og bara … það er álag að fá fjörgamla
dóttur sína aftur heim.“
Jóhanna grípur boltann. „Já, mér
finnst móðir mín ekki hugsa nógu
vel um sig og hef áhyggjur af henni.
Lífsmynstur hennar er bara almennt
ekki til fyrirmyndar en hún misskil-
ur velvild mína og finnst ég frekar
leiðinleg.“
„Hún er leiðinleg,“ segir Arndís
Hrönn – með áherslu, „og svo er hún
ekki eins smart og ég. Mér finnst
hún mætti hafa sig aðeins meira
til.“ Fer svo úr karakternum og bætir
við: „Þetta er klassískt mæðgnasam-
band, stundum baneitrað, stundum
alveg næs.“
Jóhanna tekur undir það. „Já,
mæðgnasamband er flókið og mér
finnst ekki nægilega fjallað um það
í samfélaginu en hér segjum við frá
einu dæmi og það er gaman að vera
með í því.“
„Lóaboratoríum fjallar líka um
nágrannana,“ segir Elma Lísa Gunn-
arsdóttir. „Við búum allar í sama
húsi og við erum systur, ég og María
Heba Þorkelsdóttir.“
„Sko, ég er að flytja inn til systur
minnar, nýfráskilin,“ segir María
Heba, „er eiginlega að koma að
hjálpa henni, hún er lasin. „… þetta
er íbúð foreldra okkar, það er ekki
búið að skipta upp búinu,“ útskýrir
Elma Lísa og bætir við: „Ég er þung-
lynd og vil bara vera undir sæng en
systir mín er vinnustaðagrínari svo
við erum ólíkar konur.“
Elma Lísa horfir nú á leikritið úr
fjarlægð. „Það er þarna speglun.
Dóttirin og systirin eru báðar að
koma inn í hið einangraða líf þeirra
sem fyrir eru. Því verða eitruð sam-
bönd á báðum heimilum en falleg
líka. Bara eins og lífið er. Samskipti
geta verið sorgleg og flókin, falleg og
fyndin, allt í senn.“
Arndís Hrönn kveðst lengi hafa
hrifist af bókum Lóu Hjálmtýs og
segir gaman að takast á við þetta
verk. „Lóa skrifar svo beittan texta
og þar er sérstakur bragðauki sem er
svo áhugaverður. María Heba kom
auga á þetta. Hún á hugmyndina að
leikritinu.“
María Heba kannast við það og
segir Lóu hafa tekið ábendingunni
vel. „Sokkabandið var líka til í tusk-
ið, síðan eru liðin þrjú ár og nú er
sýningin Lóaboratoríum að verða
að veruleika.“
Elma Lísa bendir á að þær séu
að vinna með góðu fólki. „Sigríður
Soffía sér um sviðsmynd, Valdimar
Jóhannsson um lýsingu og Ásrún
Magnúsdóttir um hreyfingar. Árni
og Lóa koma bæði að sýningunni,
hún sér um textann og hann tón-
listina. Uppsetningin er í anda
Sokkabandsins. Þetta er sú sjöunda í
röðinni og við erum alltaf með verk
eftir íslenska höfunda.“
Beittur texti með sérstökum bragðauka
lóa Hjálmtýsdóttir beitir innsæi og húmor í leikritinu lóaboratoríum sem frumsýnt er í kvöld í borgar-
leikhúsinu. Þar er skyggnst inn í líf fjögurra kvenna, mæðgna sem búa saman og systra í næstu íbúð.
Leikstjórinn Kolfinna og leikkonurnar Elma Lísa, Arndís Hrönn, María Heba og Jóhanna Friðrikka stilltu sér upp á Litla sviðinu. FréttAbLAðið/Anton brinK
Gunnþóra
Gunnarsdóttir
gun@frettabladid.is
TónlisT
Kammertónleikar
HHHHH
Kammermúsíkklúbburinn
Camerarctica (Ármann Helgason,
Marta Guðrún Halldórsdóttir,
Hildigunnur Halldórsdóttir, Bryndís
Pálsdóttir, Svava Bernharðsdóttir
og Sigurður Halldórsson) flutti verk
eftir Mendelssohn, Penderecki og
Schönberg.
norðurljósasalur Hörpu
Sunnudaginn 21. janúar
Ef þér fannst gaman að The Exorcist,
The Shining, Shutter Island eða hinni
súrrealísku Inland Empire eftir David
Lynch, þá ertu aðdáandi frægasta
núlifandi tónskálds Pólverja, Krzysz-
tof Penderecki. Tónlistin sem heyrist í
þessum ofangreindu kvikmyndum er
svo villt og afstrakt, ómstríð og ofsa-
fengin, að hryllingurinn í myndunum
magnast upp úr öllu valdi. Penderecki
hefur þó róast með árunum. Hann er
enn að semja, en tónlist hans nú er
talsvert frábrugðin þeirri sem kvik-
myndaleikstjórarnir slefuðu yfir.
Hann lítur á gömlu tónlistina sína
sem strákapör. Víst er að það var
enginn hryllingur í Kammermúsík-
klúbbnum á sunnudaginn, en þar
var Penderecki á dagskránni. Það var
kvartett fyrir klarinettu, fiðlu, víólu
og selló. Flytjandi var Camer arctica,
sem að þessu sinni samanstóð af
Ármanni Helgasyni á klarinettu,
Hildigunni Halldórsdóttur á fiðlu,
Svövu Bernharðsdóttur á víólu og
Sigurði Halldórssyni á selló. Tónlistin
var innhverf og raðaðist oftar en ekki
umhverfis einn, langan liggjandi tón,
sem er gamalt trix en svínvirkaði hér.
Ljóðræna sveif yfir vötnunum, djúpur
skáldskapur, yfirskilvitleg fegurð.
Spilamennskan var falleg, inni-
leg og samtaka og maður naut hvers
tóns. Ármann klarinettuleikari var í
leiðandi hlutverki og leikur hans var
hástemmdur og vandvirknislega mót-
aður. Sama er að segja um strengja-
leikarana sem spiluðu af alúð og festu.
Capriccio eftir Mendelssohn var
líka á dagskránni. Þetta er stutt stykki
úr lengri lagaflokki, létt og leikandi,
skreytt hrífandi laglínum og fjörlegri
raddsetningu. Strengjaleikararnir
sem fyrr voru nefndir, auk Bryndísar
Pálsdóttur fiðluleikara, spiluðu mark-
visst og af krafti, útkoman rann ljúf-
lega niður. Laglínurnar öðluðust líf
og framvindan var spennandi og
skemmtileg.
Heldur syrti í álinn eftir hlé. Þá
var á dagskránni strengjakvartett nr.
2 eftir Schönberg, sem er afar óm-
stríður. Hann gerir miklar kröfur til
strengjaleikaranna um nákvæmni,
því ef hún er ekki fyrir hendi, bjagast
tónlistin fljótt. Eftir stendur grautur
sem enginn fær skilið. Því miður
gerðist þetta stundum á tónleikunum.
Spilamennskan var verst í fyrstu en
lagaðist sem betur fer eftir því sem á
leið. Sumt í tónlistinni var vissulega
ágætlega borið fram, mikil úðlegt og
sterkt. Falskar nótur voru þó aldrei
langt undan og þær skemmdu heild-
arsvipinn aftur og aftur.
Í seinni tveimur köflunum steig
Marta Guðrún Halldórsdóttir sópran
fram og söng með kvartettinum tvö
ljóð eftir Stefan George. Marta söng
af öryggi og alveg hreint, af magnaðri
sannfæringu fyrir inntaki ljóðanna.
Röddin var engu að síður býsna hörð
og eftir því óaðlaðandi. Skáldskapur-
inn í ljóðunum fór því fyrir lítið. Það
var leiður endir á tónleikum sem lof-
uðu svo góðu fyrir hlé. Jónas Sen
niðursTaða: Tónleikarnir byrjuðu
vel en eftir hlé var of mikið um feil-
nótur og sópranröddin var óþarflega
hvöss.
Oftar gott en ekki
Kammerhópurinn Camerarctica.
2 6 . j a n ú a r 2 0 1 8 F Ö s T u D a G u r20 m e n n i n G ∙ F r É T T a B l a ð i ð
menning
2
6
-0
1
-2
0
1
8
0
4
:2
0
F
B
0
4
8
s
_
P
0
3
6
K
.p
1
.p
d
f
F
B
0
4
8
s
_
P
0
2
5
K
.p
1
.p
d
f
F
B
0
4
8
s
_
P
0
1
3
K
.p
1
.p
d
f
F
B
0
4
8
s
_
P
0
2
4
K
.p
1
.p
d
f
A
u
to
m
a
tio
n
P
la
te
re
m
a
k
e
: 1
E
D
5
-F
D
F
8
1
E
D
5
-F
C
B
C
1
E
D
5
-F
B
8
0
1
E
D
5
-F
A
4
4
2
7
5
X
4
0
0
.0
0
1
2
A

F
B
0
4
8
s
_
2
5
_
1
_
2
0
1
8
C
M
Y
K