Myndmál - 01.10.1983, Blaðsíða 9

Jennifer Beals í Flashdance.
Eden til Dr. No og From Here to
Eternity. Jafnvel einn sá fremsti í
gerð Skonrokksmynda, Ástralinn
Robert Mulcahy, virtist láta sér
nægja að dóla myndavélinni
gegnum iburðarmikla leikmynd
fyrir lag Fleetwood Mac „Gypsy“.
Aðrar stuttfilmur innihéldu
skrautlegar tæknibrellur, mynd-
fleti skipt í ferninga (split-screen)
eða stöðuga hreyfingu myndavél-
allan reykinn, neonljósin, hraðar
klippingar og umfangsmikla um-
gjörð sýndu þessar tuttugu bestu
myndir ekkert nýtt — aðeins
gamlar myndir í huggulegum um-
búðum.
Þetta er dapurlegt, vegna þess
að fyrsta kynslóð auglýsingaleik-
stjóra, menn á borð við Ridley
Scott og Alan Parker, hefur þegar
haslað sér völl á sviði bíómynda
arinnar. En það eina sem raun-
verulega kom á óvart var túlkun
Julian Temple á Kinks-laginu
„Come Dancing" sem hefst í
stórmarkaði þar sem dansandi
par svifur inná milli vöruhill-
anna. (Temple er þekktur fyrir
mynd sína The Great Rock’n Roll
Swindle). Þannig að þrátt fyrir
og það var ánægjulegt að verða
vitni að frekari þróun. En svo
virðist sem kerfið sem þjálfað
hefur tækni- og hönnunarhæfi-
leika þessara ungu kvikmynda-
gerðarmanna hafi lítt sinnt einum
afar mikilvægum þætti. Adrian
Lyne (sem rekur auglýsingafyrir-
tækið Jenny og co. í félagi við
Terry Bedford) á nú annað Holly-
wood verkefni sitt í kvikmynda-
húsum. Afkvæmið kallast Flash-
dance og svo virðist sem enginn
hafi hugsað út í að gera handrit
áður en hafist var handa við tök-
ur, heldur hafi aðeins verið stuðst
við einhverja óljósa grind. Grind-
in gengur út á aðlaðandi unga
stúlku, sem vinnur sem logsuðu-
maður hjá byggingafyrirtæki,
dansar á kvöldin á bar í heimabæ
sínum en dreymir um að gerast
ballerína. Myndinni er haldið upp
af næstum því stöðugri danstón-
list og hún er í rauninni ekkert
annað en röð dansatriða, stór-
kostlega filmuð en sýnir okkur
engar tilfinningalegar víddir
persónanna. Útkoman er tilfinn-
ingaleysi og dofi.
Annað auglýsingaséni, Tony
(bróðir Ridley) Scott, leikstýrði
nýlega kvikmyndinni The Hunger
sem inniheldur svo þrúgandi and-
rúmsloft að áhrifin eru eins og af
of miklu súkkulaðiáti. Með
glæsilegri ytri umgjörð, leikmynd
og búningum gæti The Hunger
allt eins verið Skonrokksmynd,
teygð uppí einn og hálfan tíma.
En maður efast um hvort hún
standi undir nafni sem bíómynd.
Alan Parker t.d. forðaðist þetta
hlutskipti með því að taka fyrir
hin ólikustu viðfangsefni. En svo
virðist sem yngri starfsbræður
hans leggi meiri áherslu á að nota
innihaldið til að lýsa umbúðunum
heldur en öfugt“ . . .
_Helgar
Dö.
pösturinn
heldur uppi fræöandi og
skemmtilegri umfjöllun um listir
menningarmál, stjórnmál, auk
fjölda viötala og greina um hin
fjölbreytilegustu efni
blaðið sem
beðið er eftir
á hverjum
föstudegi
MYNDMÁL9