Myndmál - 01.03.1984, Blaðsíða 11

Búi ber dóttur sína heim að lokinni læknisaðgerð. Gunnar Eyjólfsson og Sigrún Edda Björnsdóttir.
sem við þurftum auðvitað að nota málningu og hugar-
flugið að öllu leyti. Nú, mikið af myndinni gerist í myrkri,
að kvöldi eða nóttu til og það auðveldar málið að sumu
leyti, því þá getum við stjómað því með lýsingu hvað
sést og hvað ekki. En þetta kostaði okkur samt óhemjufé,
t.d. þurftum viðfyrir eina töku að fjarlægja sex Ijósa-
staura, fyrir utan sjónvarpsloftnet, skipta um gardínur í
húsum, setja ljós í glugga, raða bílum í götuna og láta
aukaleikara ganga fram og aftur um götuna í réttu gervi.
Svo má bæta því við að í tveimur tökum beittum við
þeirri tækni að mála hluta myndarinnar á gler sem haft
var fyrir framan tökuvélina.
SP: Hvernig komu þœr lökur út?
Þ: Það gekk ágætlega, en þetta er í fyrsta skipti sem
þetta er gert hér álandi og ég held að árangurinn sé
viðunandi, annars geta áhoríendur um það dæmt...
(glottir) ég ætla ekki að upplýsa hvaða skot þetta em...
SP: Víkjum að öðru. Hvað viltu segja um stöðu íslenskrar
kvikmyndagerðar í dag?
Þ: Ég held að það sé hægt að lýsa henni þannig að hún
sé enn á hálfgerðu eyðimerkurstigi. Við höfum hvorki
stúdíó til að kvikmynda í né hljóðver til að vinna
eftirvinnslu á sómasamlegan hátt. Við höfum ófullkomið
hljóðstúdíó og við þurfum að taka myndirnar í vöm-
skemmum þar sem við búum við umferðargný frá
nærliggjandi götum og allan mögulegan hávaða. Við
þurftum jafnvel að bíða með tökur þegar rigndi á þakið
og þar fram eftir götunum. En þó er hægt að segja að
tækjakostur sé orðinn allsæmilegur.
Ef við tökum fjárhagshliðina þá hefur komið í ljós að
eftir því sem myndunum fjölgar, hætta íslenskir áhorf-
endur að líta á það sem skyldu sína að sjá íslenskar
myndir og það er greinilegt að þeir eru farnir að velja.
Við þurfum því að standa okkur ennþá betur. Hafi það
verið kraftaverk að gera myndir í byrjun, þegar allir litu
á það sem skyldu sína að sjá þær, þá er það orðið enn
erfiðara nú því kröfur áhorfenda hafa aukist og þarafleið-
andi þurfum við að leggja í meiri kostnað til að svara
þeim óskum. markaðurinn hefur aftur á móti ekkert
stækkað heldur frekar minnkað. Ég lít á það sem
lífsspursmál fyriríslenska kvikmyndagerð að komast á
það stig að geta keppt við erlenda framleiðslu. En það
er gífurlegt verkefni, vegna þess að bæði eru erlendar
myndir unnar við betri aðstöðu og með ólíkt meira
fjármagni. Ég get nefnt sem dæmi að meðalmynd í
Bandaríkjunum kostar um 12 milljónir dollara en við
notumst aðeins við einn tuttugasta hluta þeirrar upp-
hæðar til að gera mynd sem við ætlumst til að keppi
við erlendar myndir á erlendum markaði. Það gefur
augaleið að ekki er möguleiki á að framkvæma þetta án
þess að umtalsverð aðstoð komi frá hinu opinbera. Ég
er þeirrar skoðunar að auk þeirra styrkja sem eru í gangi
og ég vona að haldi áfram, þá verði að koma til
einhverskonar ríkisábyrgðarkerfi þar sem hægt er að
taka ábyrgð á lánum sem við tökum í bönkum, þannig
að við þurfum ekkií hvert skipti sem við gerum mynd,
að veðsetja aleiguna og leggja alla okkar lífsafkomu í
hættu. Þetta gera menn kannski einu sinni eða tvisvar,
en hljóta að gefast upp á því.
SP: En nú hefur Kvikmyndasjóður enga tekjustofna
heldur fœr aðeins framlag frá Ríkissjóði sem ákveðið er
í fjárlögum. Hefur þú einhverjar tillögur um tekjustofna
til handa sjóðnum?
Þ: Við höfum undanfarin ár verið að berjast fyrir því að
fá þá skattlagningu sem ríkið hefur í sinn hlut af
kvikmyndasýningum. Þar er um að ræða bæði söluskatt
Sagan:
Ung sveitastúlka, Ugla Falsdóttir, er ráðin í vist hjá
þingmanninum Búa Árland og fjölskyldu hans. Hún er
þó í Reykjavík fyrst og fremst þeirra erinda að læra
á orgel.
Búi Áriand er helsti milligöngumaður um að fá
ríkisstjórnina og Alþingi til að samþykkja að erlent
stórveldi fái að setja upp herstöð á Islandi.
Ugla kynnist ýmsum hliðum á lífinu í höfuðborginni.
Auk heimilis Búa, þar sem ráðamenn þjóðarinnar eru
heimagangar, kemst hún í kynni við ýmsa kynlega
kvisti hjá kennara sínum, organistanum.
Mikil ólga ríkir í þjóðfélaginu og skiptar skoðanir
um erlendu herstöðina. Mótmælafundir og óeirðir
setja svip á bæjarlífið en Ugla lendir í ástarsambandi
við ungan mann, jafnframt því sem samband hennar
við Búa Árland verður sífellt nánara.
Togstreita sú sem á sér stað í huga Uglu - að velja
á milli tveggja ólíkra manna - er svipuð þeirri baráttu
sem háð er innan þjóðféfagsins - að velja um tvær
ólíkar leiðir, þ.e. að taka afstöðu í valdatafli risaveld-
anna eða vera óháð þjóð.
Persónur og
leikendur:
Ugla: TINNA GUNNLAUGSDÓTTIR
BúiÁrland: GUNNAR EYJÓLPSSON
Gunnar: ARNAR JÓNSSON
Organistinn: ÁRNITRYGGVASON
Frú Árland: JÓNÍNA ÓLAFDÓTTIR
Guðný: SIGRÚN EDDA BJÖRNSDÓTTIR
Arngrímur: HELGIBJÖRNSSON
Starfslið:
Leikstjórn: PORSTEINN JÓNSSON
Handrit: ÞORSTEINN JÓNSSON, ÖRNÓLFUR ÁRNASON
OG ÞÓRHALLUR SIGURÐSSON EFTIR SAMNEFNDRI
SKÁLDSÖGU HALLDÓRS LAXNESS
Framkvœmdastjórn: ÖRNÓLFUR ÁRNASON
Skipulagsstjórn: PAUL RICHARDSON
Upptökustjórn: ÞÓRHALLUR SIGURÐSSON
Kvikmyndataka: KARL ÓSKARSSON
Hljóðstjórn: LOUIS KRAMER
Leikmynd: SIGURJÓN JÓHANNSSON
Búningar: UNA COLLINS
Tónlist: KARL SIGHVATSSON
Förðun: RAGNA FOSSBERG
Hárgreiðsla: GUDRÚN ÞORVARÐARDÓTTIR
Skrifta: ELLA STEFÁNSDÓTTIR
Aðstoð við kvikmyndatöku: GUÐMUNDUR BJART-
MARSSON, ÁSGEIR SIGURVALDASON, AÐALSTEINN
BERGDAL
Aðstoð við hljóðupptöku: TONY COOK
Aðstoð við búninga: DÓRA EINARSDÓTTIR
MYNDMÁL 11