Feykir - 08.01.2015, Blaðsíða 9

1/2015 9
Ríkey Þöll Jóhannesdóttir á Brúnastöðum í Fljótum
Hvað með kærleikann?
ÁSKORENDAPENNINN
UMSJÓN kristin@feykir.is
Nú er hafið nýtt ár, hið
nýja upphaf sem við
bíðum öll svo spennt
eftir. Sá snilldartími
þar sem við höfum öll
einhvern möguleika á að
byrja upp á nýtt.
Á gamlárskvöldi,
þegar ég sat umkringd
stórfjölskyldunni og
horfði á lokalag uppá-
haldssjónvarpsefnis
okkar Íslendinga rann
svolítið upp fyrir mér.
Af hverju setjum við,
Íslendingar, ekki
bara sameiginlegt
áramótaheiti?
Áramótaheiti um það að
verða ögn fordómaminni,
ókei, kannski ekki ögn,
hvernig væri það að
leggja bara fordómana til
hliðar árið 2015.
Fordómar og staðalímyndir
er eitthvað sem hefur verið
mér afar hugleikið
síðustu misserin. Ég ætla
hreinlega að ganga svo
langt að segja að ég sé
með fordóma á heilanum.
Málefni af þessum toga
hafa poppað aftur og aftur
upp í höfðinu á mér. Ég
held varla uppi samræðum
án þess að minnast á þá
spurningu hvort við,
Íslendingar, viljum ekki að
allir séu jafnir í þjóðfélagi
okkar.
Síðan ég var lítil hef ég
álitið sem svo að á Íslandi
ætti að hafa velferð í
forgrunni. Að Ísland ætti
að vera land þar sem allir
gætu fengið grunnþjónustu
og hefðu sama rétt til lífs.
Nú þegar ég get farið að
kalla mig fullorðna
manneskju þá hafa þessi
viðhorf mín aðeins breyst.
Skoðun mín er sú að
Íslendingar eigi ekki
aðeins að hafa grunnrétt
til lífs, hún er sú að allar
manneskjur eigi að hafa
sama rétt á því að vera
manneskjur.
Það má með sanni segja
að þetta umræðuefni hafi
verið afar áberandi í
umræðu fjölmiðla að
undanförnu, mál eins
og Moskumálið og mál
grunnskóla og kirkju er
eitthvað sem hefur ekki
farið fram hjá neinum
síðasta árið. Ég held þó að
flest allir hafi tekið þessum
fréttum á svipaðan hátt.
Með setningum á borð við;
„Þetta fólk áhvað að flytja
til Íslands, það á bara að
gjöra svo vel og virða okkar
menningu“. Þessi setning
flýgur eflaust um í
hugum margra. En á
meðan lofsömum við
Íslendinga í Kanada og
víðar sem hafa lagt sig
alla fram við að halda
uppi íslenskum hefðum
í marga áratugi. Er þetta
engin þversögn? Fyrst
Íslendingar mega blómstra
eins og þeir sjálfir
erlendis, afhverju á ekki
hver einn og einasti
einstaklingur að mega
blómstra hér á landi?
Afhverju þarf hið Íslenska
samfélag að nota hvert
einasta tækifæri til þess að
brjóta niður þá sem
ekki passa inn í kassa
normsins á einhvern hátt?
Afhverju þarf baktal að
vera eitt helsta áhugamál
íslenskrar alþýðu. Hvað er
það sem nærir sálir okkar
svo mjög með óhöppum
annarra?
Þetta hljómar kannski
mjög klisjulega, kannski
svo klisjulega að þú færð
smá ælu í hálsinn, en ég
á mér draum. Draum um
það að hver manneskja
sem stígur fæti hér á okkar
lítt gróna sker eigi að fá
tækifæri til þess að verða
hamingjusöm, sama
hvaða húðlit hún hefur,
hvaða trú hún aðhyllist,
hvaða kynhneigð hún býr
yfir eða hvort manneskjan
sé af karl- eða kvennkyni.
Ég spyr, er einhver
möguleiki á því að við
getum notað þetta ár
til þess að huga að
fordómum, til þess að
vinna á fordómum?
- - - - - -
Ég skora á Rebekku
Heklu Halldórsdóttur á
Molastöðum í Fljótum.
var en það kom ekki í ljós fyrr en
tveimur dögum síðar.
Heppni í óheppninni
Hrefna segist ekkert muna eftir
þessum degi sjálf og í raun veru
ekkert á um hálfs mánaðar
tímabili, frá því tveim dögum
áður en hún veiktist og í tvær
vikur þar á eftir. Með aðstoð
Sigurðar og Ingvars Óla hefur
hún verið að fylla upp í eyðurnar
á þeim tíma sem hún hefur
tapað.
Í fyrstu var Hrefna flutt með
sjúkrabíl á Heilsugæsluna á
Hvammstanga. Síðar um
kvöldið var hún flutt á Heil-
brigðisstofnun Vesturlands á
Akranesi, þar sem hún var lögð
inn. Í fyrstu fékk hún þá
greiningu að hún væri með
bólgu efst í miðtauginni. Aðra
nóttina hennar á Akranesi fékk
hún ítrekuð flogaköst og var þá
ákveðið að senda hana á
Landsspítalann í Reykjavík til
frekari greiningar. Þá fór hún í
myndatöku og fleiri rannsóknir
en þá kom í ljós að skaðvaldarnir
væru þrír blóðtappar í heila, þar
af tveir stórir.
„Mér var sagt að það væri
mjög óvenjulegt að svona ung
kona eins og ég fái blóðtappa í
heila. Ég fór í alls konar
rannsóknir til að kanna hvort ég
væri einhverjum áhættuhóp en
mér skilst að það séu ekki miklar
líkur á því. Þeir telja að ég hafi
líklega fengið á einhvern tímann
högg aftan á hálsinn, þar sem
aðalæðarnar liggja upp í höf-
uðið, og þær marist við það,“
útskýrir Hrefna og átti að það
mar síðar eftir að verða valdur
að myndun blóðtappana en hún
segist ekki muna eftir slíku
atviki. Hrefna segist hafa fundið
fyrir óþægindum og eymslum
upp í höfuðið um nokkurt skeið
en þegar hún hafi leitað skýringa
á því hjá lækni þá hafði það alltaf
verið rakið til vöðvabólgu.
Hrefna segist muna lítið sem
ekkert eftir fyrstu vikunum á
spítalanum. Hún segist muna
örlítið eftir því þegar verið var að
tala við hana en að öðru leyti
hafi hún ekki vitað hvar hún var
stödd eða hvað hafði gerst. „Það
fyrsta sem ég man eftir að ég
vaknaði var að ég sá öll systkini
mín og Sigga að tala saman í
sérstakri röð í stofunni hjá mér.
Ég held það hafi enginn verið
þar í raun og veru heldur hafi
heilinn minn munað eftir þeim
koma í heimsókn til mín og ég
sá þau fyrir mér í þeirri röð, eftir
því hver kom fyrstur til mín og
hver kom síðastur. Mér fannst
það svolítið sérstakt,“ segir
Hrefna. Sigurður bætir við að
þegar Hrefna lá á Heilbrigðis-
stofnuninni á Akranesi hafi
minni hennar verið í góðu lagi.
Hún hafi sagt honum frá at-
burðarásinni þegar hún veiktist
en svo virðist sem minni hennar
frá því hún veiktist hafi þurrkast
út eftir að hún fékk flogaköstin.
Þegar Hrefna fór í Endur-
hæfingardeild LSH á Grensási
var hún lömuð á vinstri helming
líkamans og var bundin við
hjólastól. Dvölina þar segir hún
hafa hjálpað sér rosalega mikið
en þar var hún í tvo og hálfan
mánuð. „Ég væri ekki stiginn
upp úr hjólastól í dag ef ég hefði
ekki verið í æfingum þar – það
er alveg á hreinu,“ segir hún. Í
dag segist Hrefna vera fremur
orkulaus og að lítið þurfti til þess
að hún verði mjög þreytt.
Stundum eigi hún erfitt með að
muna marga hluti í einu og að
hún sé enn að ná tökum á
fínhreyfingum í vinstri hendi.
Þá getur hún verið óstöðug á
fótunum, sér í lagi ef það er
hálka. Þá er hún lögblind og lýsir
því hvernig sjónin hefur
brenglast eftir áfallið. „Ég hef
ekkert hægra sjónsvið. Sjónin
getur verið mjög villandi og ég
er ennþá að læra á hana. Ég sé
vel beint áfram og til vinstri en
svo sé ég ekkert til hægri,“
útskýrir hún en fyrir vikið segist
hún eiga það til að lenda í
vandræðalegum uppákomum.
„Ég var að ná mér í kaffibolla út
í sjoppu um daginn og hélt á
Pipp súkkulaði í annarri hend-
inni. Einn maður sem sat þar við
borð og sagði við mig að
hundinum langaði í Pippið mitt.
-„Hundi?“ spurði ég og skildi
ekkert hvað maðurinn var að
fara. „Er ekki runnið af þér síðan
um áramótin eða...?“ spurði ég.
Hann fór að hlægja og svaraði:
„Nei nei, það er hundur þarna.“
Þá var stór hundur hægra megin
við mig,“ segir hún og hlær. „Ég
sá hann bara alls ekki - ekki fyrr
en ég fór til baka og leitaði að
honum. Þetta var mjög vand-
ræðalegt,“ bætir hún við með
bros á vör.
Hrefna segist oft fara yfir
liðna atburði í huganum og
hvernig þeir hefðu getað farið á
annan veg. „Ingvar Óli var ný-
kominn heim þegar ég veiktist
svona skyndilega. Ef hann hefði
ekki verið kominn þá hefði ég
bara verið ein með Hafþór litla
– hvað hefði þá getað gerst? Í
raun og veru var þetta mikil
heppni í óheppninni, ég veit
ekki hvar ég væri í dag ef Ingvar
Óli hefði ekki verið heima og
hringt í 112 – ég er mjög þakk-
lát,“ segir Hrefna að endingu.
Um áramótin tóku gildi
breytingar á lögreglulögum
nr. 90/1996 sem hafa í för
með sér að fullan aðskilnað
milli sýslumanna og
lögreglu. Lögreglan á
Blönduósi og lögreglan á
Sauðárkróki hafa nú verið
sameinaðar í Lögregluna á
Norðurlandi vestra og
embætti sýslumannanna á
Blönduósi og Sauðárkróki
einnig sameinuð í embætti
Sýslumannsins á Norður-
landi vestra.

Samkvæmt vefnum Lögreglan.
is er um að ræða einhverjar
umfangsmestu breytingar í sögu
lögreglunnar á skipulagi hennar.
Í þeim umdæmum landsins þar
sem sýslumenn voru jafnframt
lögreglustjórar var þeim skipt
upp í sjálfstæð umdæmi
lögreglu og sýslumanna og nýir
lögreglustjórar og sýslumenn
skipaðir í þeim. Umdæmum
lögreglu var jafnframt fækkað úr
15 í 9 og lögreglustjórar fara fyrir
hverju þeirra. Lögreglustöðin á
Norðurlandi vestra er á Suður-
götu 1 á Sauðárkróki. Opnunar-
tími er 8:00-15:00 og þjón-
ustusími/sími er 444 0700.
Lögreglustjóri er Páll Björns-
son.
Samkvæmt fréttatilkynningu
frá sýslumanni hefur sameining
sýslumannsembættanna ekki
áhrif á opnunartíma eða þá
þjónustu sem veitt hefur verið.
Sýslumaður er Bjarni G.
Stefánsson, staðsettur að
Hnjúkabyggð 33, á Blönduósi.
Símanúmer verður 458 2500 og
ný kennitala 660914-0990 og
netfangið verður nordurland-
vestra@syslumenn.is. /BÞ
Embætti lögreglu og sýslumanns á Norðurlandi vestra
Umfangsmiklar breytingar
Rúmlega þrjátíu lausnir
bárust vegna jólakrossgátu
Feykis. Lausnarorðið var:
„Lengja tekur daginn senn.“

Dregið var úr innsendum lausn-
um og hlutu eftirtaldir vinninga:
Illur fengur
eftir Finnboga Hermannsson
Guðríður B. Helgadóttir
D.6 Heilbrigðisstofnun
Skagafjarðar, Sauðárkróki
Íslensk bæjarfjöll eftir
Þorstein Jakobsson
Fanney Stefánsdóttir,
Víðimýri 10, 550 Sauðárkróki
Uppskriftabókin
Eldað undir bláhimni
Björk Pétursdóttir,
Tungusíðu 4, 603 Akureyri
/KSE
Vinningshafar
Verðlauna-
krossgátan